Πίσω από το τελετουργικό αυτό, στην ουσία βρίσκονται προνομιούχοι της εργασίας που κατά κανόνα αδιαφορούν για το τι συμβαίνει με τον υπόλοιπο κόσμο. Και επειδή γνωρίζουν ότι η παρουσία σε συγκεντρώσεις όπως η χθεσινή μόνο συμβολικό χαρακτήρα έχει και στην ουσία είναι επαναστατική γυμναστική (γι' αυτό άλλωστε δεν συμμετέχει ούτε η πλειονότητα των εργαζομένων που μπορούν), προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία του συνδικαλιστικού κινήματος επιλέγουν να ταλαιπωρήσουν τους υπόλοιπους. Η ταλαιπωρία αυτή περνάει από τα μέσα συγκοινωνίας, από το μετρό, από τα τρόλεϊ και τα τραμ που χθες, ακόμα μια φορά, παρέδωσαν τις κοινωνικές υποχρεώσεις τους στα αστικά λεωφορεία. Τα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας έμειναν στα αμαξοστάσια με αποτέλεσμα την αναμενόμενη κόλαση στους δρόμους από τα μποτιλιαρίσματα και τις καθυστερήσεις - και τον συνωστισμό στα μέσα συγκοινωνίας, ο οποίος υποτίθεται ότι νοιάζει τα κινήματα επειδή μεταδίδει τον κορωνοϊό......

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 07/05/21

 

Ταλαιπωρώ, άρα υπάρχω

Χθες ήταν 6 Μαΐου. Αλλά για τον συνδικαλισμό ήταν Πρωτομαγιά. Πρωτομαγιά όμως ήταν το Μεγάλο Σάββατο. Και επειδή ήταν μέρα αργίας, η Πρωτομαγιά (που δεν είναι αργία, είναι απεργία, αλλά στην ουσία είναι αργία, αφού επισήμως δεν είναι εργάσιμη) μεταφέρθηκε από το κράτος την Τρίτη. Αλλά η Τρίτη του Πάσχα, οπότε ουδείς (πλην των δημοσιογράφων) είχε όρεξη να χαλάσει την αργία και να την κάνει απεργία. Στη χώρα όπου το Πάσχα κρατά αρκετές ημέρες, τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ κήρυξαν απεργία τη χθεσινή ημέρα, Πέμπτη του Πάσχα, οπότε και διεξήχθησαν οι αγωνιστικές συγκεντρώσεις (ως είθισται, διαφορετική του ΠΑΜΕ και διαφορετική των συνδικάτων). Οπου συνολικά σε όλες αυτές τις συγκεντρώσεις βρέθηκαν μερικές χιλιάδες - και αν... Οι συνήθεις δηλαδή επαγγελματίες των διαδηλώσεων και οι ακόλουθοί τους. Οσοι έχουν το προνόμιο να βρίσκονται στο Δημόσιο ή να είναι κομματικά στελέχη - διότι στον ιδιωτικό τομέα, μη γελιόμαστε, οι εργαζόμενοι εργάζονται.

Εργάζονται; Και γιατί να εργάζονται; Το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται στην πραγματική επικράτεια των εργασιακών σχέσεων. Προστατευόμενοι στην αναπαυτική μεριά της εργασίας, αναλώνονται απλώς σε ρητορείες και καταγγελίες, σε ένα τελετουργικό του κοινωνικού αγώνα.

Δείτε τι γίνεται με τις παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του έτοιμου να δώσει ακόμα μια μάχη απέναντι στη νέα νομοθετική ρύθμιση που προωθεί ο Κωστής Χατζηδάκης για τα εργασιακά. Η αντιπολίτευση είναι εναντίον της διευθέτησης του εργασιακού χρόνου, καταγγέλλει τα ελαστικά ωράρια και θεωρεί ότι ο νέος νόμος θα ροκανίσει το κατοχυρωμένο οκτάωρο. Η κυβέρνηση, προφανώς, δεν αποδέχεται αυτή την κατηγορία, και παραπέμπει στον ισχύοντα νόμο ο οποίος επίσης περιέχει προβλέψεις διευθέτησης του εργασιακού χρόνου, λέγοντας μάλιστα ότι αυτά ίσχυαν και επί των κυβερνήσεων Τσίπρα, χωρίς κανείς να τα θίξει. Η κυβέρνηση επικαλείται και τις υποχρεωτικές ρυθμίσεις σε έναν απολύτως αρρύθμιστο κλάδο, των κούριερ και των ντελίβερι. Και ουσιαστικά καλεί την αντιπολίτευση να δει τις πραγματικές ανάγκες της πραγματικής ζωής μη αρκούμενη στις φιλεργατικές ρητορείες και στο τελετουργικό αγώνων εκ του ασφαλούς

Πίσω από το τελετουργικό αυτό, στην ουσία βρίσκονται προνομιούχοι της εργασίας που κατά κανόνα αδιαφορούν για το τι συμβαίνει με τον υπόλοιπο κόσμο. Και επειδή γνωρίζουν ότι η παρουσία σε συγκεντρώσεις όπως η χθεσινή μόνο συμβολικό χαρακτήρα έχει και στην ουσία είναι επαναστατική γυμναστική (γι' αυτό άλλωστε δεν συμμετέχει ούτε η πλειονότητα των εργαζομένων που μπορούν), προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία του συνδικαλιστικού κινήματος επιλέγουν να ταλαιπωρήσουν τους υπόλοιπους. Η ταλαιπωρία αυτή περνάει από τα μέσα συγκοινωνίας, από το μετρό, από τα τρόλεϊ και τα τραμ που χθες, ακόμα μια φορά, παρέδωσαν τις κοινωνικές υποχρεώσεις τους στα αστικά λεωφορεία. Τα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας έμειναν στα αμαξοστάσια με αποτέλεσμα την αναμενόμενη κόλαση στους δρόμους από τα μποτιλιαρίσματα και τις καθυστερήσεις - και τον συνωστισμό στα μέσα συγκοινωνίας, ο οποίος υποτίθεται ότι νοιάζει τα κινήματα επειδή μεταδίδει τον κορωνοϊό.

Ακόμα μια ταξική αγωνιστική Πρωτομαγιά, αραία αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα, στηρίχτηκε στην ταλαιπωρία των εργαζομένων και σε δαπάνες μεταφοράς για τις οποίες δεν υπάρχει πάντα από όλους δυνατότητα. Αλλά έτσι κάνουν αισθητή την παρουσία τους τα κινήματα. Ταλαιπωρούν, άρα υπάρχουν.

Ανήκομεν εις την Δύσιν

Ενα βίντεο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που κυκλοφόρησε χθες μας υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα είναι κιόλας 42 χρόνια μέλος της ενωμένης Ευρώπης – της ΕΟΚ αρχικά και πλέον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τον Μάιο του 1979, όταν υπεγράφη στο Ζάππειο από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή η ένταξη της χώρας, η πορεία της είναι πορεία προς την πρόοδο.

Η Ελλάδα άλλαξε στην Ευρώπη, εδραιώνοντας τον προσανατολισμό της προς τον δυτικό κόσμο και βαθαίνοντας τη δημοκρατία. Δημιούργησε υποδομές, εκσυγχρόνισε τη νομοθεσία της, από βαλκανική επαρχία μετατράπηκε σε μια εξωστρεφή χώρα.

Πού είναι άραγε σήμερα οι ιδεολογικές διεργασίες που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα τα χρόνια του μεταίχμιου; Η αγοραφοβική ματιά του επαρχιωτισμού είχε παραδοθεί τότε σε μια διανόηση που στο όνομα της καθ’ ημάς Ανατολής ιδεολογικοποίησε το Βυζάντιο ως κυρίαρχο, και αντιευρωπαϊκό, στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας. Η «προοδευτική» πολιτικοποίηση (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και όλος ο αριστερισμός, πλην ΚΚΕ εσωτερικού) διεκδικούσε την Ανατολή από τη δική της σκοπιά, του αντικαπιταλιστικού αντιδυτικισμού, που εκφραζόταν από το ανατολικό μπλοκ της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου. Καμία από εκείνες τις ιδεολογικοποιήσεις δεν είχε πιθανότητες. Επειδή καμία δεν ήταν ρεαλιστική.

Ευτυχώς, ο ρεαλισμός κυριάρχησε και δεν μπορούσε παρά να οδηγεί νομοτελειακά στη Δύση.