Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιστορικός πυρήνας του ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με το γεγονός πως το κόμμα τους έγινε κόμμα εξουσίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να εγκαταλείψει τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε όσο βολόδερνε στο 4%. Ενα κόμμα που μεγαλώνει αριθμητικά πρέπει να ενηλικιώνεται πολιτικά. Να αναβαθμίζει τα όπλα με τα οποία ασκεί την πολιτική του. Οι κραυγές και οι πορείες θα πρέπει να αντικατασταθούν από συγκεκριμένες προτάσεις που να δίνουν προοπτική στους πολίτες και όχι να τους γυρίζουν σαράντα χρόνια πίσω. Το να διαδηλώνεις και να συγκρούεσαι για να υπερασπιστείς καταστάσεις του παρελθόντος σε απομακρύνει από την τροχιά της εξουσίας. Οι πολίτες θέλουν όραμα και ελπίδα. Σήμερα θέλουν τα βήματά τους να συγχρονιστούν με αυτά των προηγμένων κρατών. Νομίζω πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δέσμια μιας παραδοσιακής λογικής και πρακτικής της Αριστεράς του περιθωρίου, αδυνατεί να συγκροτήσει έναν πειστικό πολιτικό λόγο και γι’ αυτό καταφεύγει στην πεπατημένη πολιτική του «πεζοδρομίου»....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και....

Τώρα η ηγετική ομάδα τού κόμματος σχεδιάζει δύο μεγάλες μάχες. Αμεσα, αυτήν για τα εργασιακά, λίγο αργότερα, όταν λειτουργήσουν τα ΑΕΙ, για τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Δύο μητέρες των μαχών. Το ερώτημα είναι γιατί συνεχίζει μια πολιτική που δεν αποδίδει; Γιατί επιμένει στη στρατηγική της έντασης, που συντηρεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο;

Προφανώς γιατί δεν γνωρίζει άλλη πολιτική. Η συναίνεση και το ήπιο πολιτικό κλίμα είναι άγνωστες πρακτικές για τον χώρο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Μάλιστα, η ριζοσπαστική Αριστερά είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αντιλαμβάνεται τη στρατηγική της έντασης σαν το εφαλτήριο για την επάνοδό του στην εξουσία. Παρουσιάζεται η εξής αντίφαση: ένα κόμμα που κυβέρνησε, δηλαδή ξέφυγε από τον χώρο της μικρής, σεχταριστικής γκρούπας, να ασκεί πολιτική διαμαρτυρίας, πολιτική «πεζοδρομίου».

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιστορικός πυρήνας του ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με το γεγονός πως το κόμμα τους έγινε κόμμα εξουσίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να εγκαταλείψει τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε όσο βολόδερνε στο 4%. Ενα κόμμα που μεγαλώνει αριθμητικά πρέπει να ενηλικιώνεται πολιτικά. Να αναβαθμίζει τα όπλα με τα οποία ασκεί την πολιτική του. Οι κραυγές και οι πορείες θα πρέπει να αντικατασταθούν από συγκεκριμένες προτάσεις που να δίνουν προοπτική στους πολίτες και όχι να τους γυρίζουν σαράντα χρόνια πίσω. Το να διαδηλώνεις και να συγκρούεσαι για να υπερασπιστείς καταστάσεις του παρελθόντος σε απομακρύνει από την τροχιά της εξουσίας. Οι πολίτες θέλουν όραμα και ελπίδα. Σήμερα θέλουν τα βήματά τους να συγχρονιστούν με αυτά των προηγμένων κρατών. Νομίζω πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δέσμια μιας παραδοσιακής λογικής και πρακτικής της Αριστεράς του περιθωρίου, αδυνατεί να συγκροτήσει έναν πειστικό πολιτικό λόγο και γι’ αυτό καταφεύγει στην πεπατημένη πολιτική του «πεζοδρομίου».

Κάποτε, στη δεκαετία του ’70, ο Λεωνίδας Κύρκος έλεγε πως το ΚΚΕ Εσωτερικού είναι «το μικρό κόμμα με τη μεγάλη γραμμή». Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποδείξει πως είναι το μεγάλο κόμμα με τη μικρή γραμμή.

.....από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 04/05/21

 ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Τέσσερις δημοσκοπήσεις από τέσσερις διαφορετικές εταιρείες (Opinion Poll, Interview, Pulse, Marc) μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Συν μια πέμπτη λίγες μέρες νωρίτερα (Αlco).

Και τι λένε; Ολες το ίδιο πράγμα.

Οχι δηλαδή ότι φθείρεται η κυβέρνηση και απλώς δεν κερδίζει η αντιπολίτευση - όπως διαβάζω δεξιά κι αριστερά.

Λένε ότι η κυβέρνηση κυβερνά δύο χρόνια και εκείνος που έχει φθαρεί είναι η αντιπολίτευση.

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η ΝΔ βρίσκεται καθαρά πάνω από το εκλογικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. Ενώ ο Πρωθυπουργός κυριαρχεί πλήρως των αντιπάλων του.

Η μια εξήγηση είναι ότι ο Μητσοτάκης τα κάνει όλα σωστά - υποθέτω πως ούτε η Μαρέβα δεν το πιστεύει...

Η άλλη εξήγηση είναι ότι η αντιπολίτευση κάνει πολλά πράγματα λάθος.

Οποια μάχη κι αν έδωσε, από τον Κουφοντίνα και τα πανεπιστήμια έως τους εμβολιασμούς, την έχασε. Και τώρα ετοιμάζεται να χάσει άλλη μια «μητέρα των μαχών» στο εργασιακό.

Αυτό αποδεικνύει καταρχήν ότι οι μάχες της Αριστεράς έχουν ανεξάντλητες μητέρες. Αλλά κυρίως ότι τους λείπει η αίσθηση της κοινωνίας.

Διότι όταν η χώρα επιστρέφει αργά αλλά ανακουφιστικά στην κανονικότητα, όταν τα εμβόλια που πρώτα δεν υπήρχαν (Αλέξης Τσίπρας) και τελικά τα «ξεστόκαραν» (Αλέξης Τσίπρας) αποδεικνύονται success story, όταν ο κόσμος περιμένει να ξεδώσει από μήνες εγκλεισμού, μόνο ανισόρροποι μπορεί να ανησυχούν πώς θα ψηφίζουμε στα συνδικάτα.

Φυσικά δημοκρατία έχουμε. Ο καθένας μπορεί να ανησυχεί για ό,τι τραβάει η ψυχή του. Αλλά μετά να μην του φταίνε οι δημοσκοπήσεις.

Νομίζω άλλωστε ότι γι' αυτό τις μισούν.

Χωρίς δημοσκοπήσεις κάποιοι αγωνιστές μπορούν να εμπορεύονται την πραγματικότητα που κατασκευάζουν οι ίδιοι. Κάθε ακτιβιστής φωνάζει για χούντα, κάθε συνδικαλιστής για Μεσαίωνα και κάθε αντιφασίστας για κατάλυση της δημοκρατίας. Σαν να διαβάζεις «Εφημερίδα των Συντακτών».

Την τελευταία δεκαετία, μάλιστα, με κάτι «πλατείες» και κάτι «κοινωνικές δικτυώσεις», οι κλαπατσίμπαλοι είχαν ξετσουμίσει.

Κολοκύθια.

Διότι μετά έρχεται ο επιστήμονας και στέλνει τον λογαριασμό. Που λέει πως ο κόσμος ουδόλως αισθάνεται ότι απειλείται η δημοκρατία. Το αντίθετο: στηρίζει την κυβέρνηση που (υποτίθεται) καταλύει τη δημοκρατία.

Πάρ' τον κάτω τον ακτιβιστή, συνδικαλιστή κι αντιφασίστα. Ο οποίος μετά τα βάζει με τις δημοσκοπήσεις και τα μίντια που του χαλάνε το παραμύθι.

Εχει δίκιο. Πώς θα ζήσει κι αυτός χωρίς παπατζιλίκι; Κλέφτης θα γίνει;

Το μυστήριο όμως δεν είναι η βλακεία των ολίγων. Το μυστήριο είναι για ποιον λόγο μια παράταξη που επιδιώκει να εκφράσει τους πολλούς υιοθετεί τη βλακεία των ολίγων.

Αλλά αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Θα πρέπει να ρωτήσουμε την αντιπολίτευση.