Επί της ουσίας, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από εμπιστοσύνη των πολιτικών κομμάτων στην αστυνομία. Τέτοια συναίνεση είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τη δίνει. Αλλωστε η θέση του ότι η αστυνομία χρησιμεύει κυρίως στην καταστολή των κινημάτων συνεχίζει να κυριαρχεί. Πώς όμως μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να ζητάει από την αστυνομία την εξιχνίαση και την εξάρθρωση των εγκλημάτων χωρίς να αναγνωρίζει στην αστυνομία την αρμοδιότητα εμφανούς αστυνόμευσης; Με άλλα λόγια, σε ακόμα έναν τομέα, της δημόσιας τάξης, η κυβέρνηση οφείλει να πετύχει. Αν δεν τα καταφέρει, η αντιπολίτευση την περιμένει στη γωνία. Η απόλυτη βαρβαρότητα των δολοφόνων, πάντως, δεν δικαιολογεί τις φωνές για επαναφορά της θανατικής καταδίκης και για τιμωρητικές συμπεριφορές που απάδουν του πολιτισμού μας.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 12/05/21

 

Στον απόηχο του στυγερού εγκλήματος

Η  ασφάλεια είναι μείζον αγαθό των κοινωνιών μας. Διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, τη σιγουριά και, τελικά, το πεδίο της ευημερίας μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που διασφαλίζουν την ασφάλειά μας: ένα πολιτιστικό πλαίσιο αρχών, ένα επίπεδο οικονομικής αυτάρκειας που αποτρέπει τους εγκληματίες οι οποίοι επιδιώκουν να οικειοποιηθούν τα αγαθά άλλων και, σίγουρα, μια καλή αστυνομία, αποτελεσματική και ουσιαστική.

Διάβασα την αυστηρή κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση, που την επικρίνει λέγοντας ότι «δεν έχουν ως προτεραιότητα να περιορίσουν τη βαριά εγκληματικότητα». Μου κάνει εντύπωση ότι τα λέει αυτά ένα κόμμα, η βασική θέση του οποίου για το έγκλημα λέει ότι είναι απότοκο της αδικίας. Ενα κόμμα που κατάργησε την ομάδα Δέλτα (νυν ομάδα Δράση), που είχε κριθεί επιτυχημένη από την Κίνα ή την Ιαπωνία, που αναζήτησαν τεχνογνωσία στις πρακτικές της - αλλά την κατάργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Με επιτυχία; Κάθε άλλο. Τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μολονότι οι κοινωνικές ταραχές περιορίστηκαν (μερίδα των εξεγερμένων βρέθηκε στην εξουσία), αυξήθηκε η λεγόμενη χαμηλή και μέση εγκληματικότητα. Το 2018, για παράδειγμα, ήταν χρονιά με ρεκόρ ανθρωποκτονιών, σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας συνολικά 98.

Επιπλέον οι νομοθετικές παρεμβάσεις την περίοδο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο όνομα της αποσυμφόρησης των φυλακών και διότι η ανοιχτή κοινωνία επιτρέπει μια δεύτερη ευκαιρία ήταν καταλυτικές. Ο Ν. 4322/2015 (νόμος Παρασκευόπουλου) επέτρεπε την αποφυλάκιση κρατουμένων ανεξαρτήτως του αδικήματος το οποίο είχαν διαπράξει και ανεξαρτήτως του ύψους της ποινής τους - ενώ η ισχύς του πήρε παράταση ως τον Αύγουστο του 2019. Επιπλέον, με τις αλλαγές του ποινικού κώδικα, στο όνομα της επιείκειας, από τον Ιούλιο του 2019 πολλά πλημμελήματα δεν οδηγούν σε φυλακίσεις, ενώ έχουν καταργηθεί για τα πλημμελήματα οι διατάξεις για την υποτροπή και τους καθ' έξιν παραβάτες - και συνολικά οι ποινές έχουν μειωθεί.

Η κοινωνία δεν είναι φυλακή - αλλά πάλι, ταυτόχρονα, δεν μπορεί η κοινωνία να παραιτείται από την υποχρέωσή της να προστατεύει τη δημόσια ασφάλεια. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να παραιτηθεί από την επιβολή της νομιμότητας και τους περιορισμούς που επιφέρει στις παραβάσεις της. Γι' αυτό είναι απαραίτητοι οι νόμοι, η αστυνομία, τα δικαστήρια και οι φυλακές.


Το στυγερό έγκλημα στα Γλυκά Νερά, η δολοφονία της νεαρής μητέρας που κατά τα φαινόμενα αντιστάθηκε στους εισβολείς οι οποίοι μπήκαν για να κάνουν ληστεία, επαναφέρει ακόμα μια φορά το πρόβλημα της ασφάλειας. Επί της ουσίας, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από εμπιστοσύνη των πολιτικών κομμάτων στην αστυνομία.

Τέτοια συναίνεση είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τη δίνει. Αλλωστε η θέση του ότι η αστυνομία χρησιμεύει κυρίως στην καταστολή των κινημάτων συνεχίζει να κυριαρχεί. Πώς όμως μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να ζητάει από την αστυνομία την εξιχνίαση και την εξάρθρωση των εγκλημάτων χωρίς να αναγνωρίζει στην αστυνομία την αρμοδιότητα εμφανούς αστυνόμευσης; Με άλλα λόγια, σε ακόμα έναν τομέα, της δημόσιας τάξης, η κυβέρνηση οφείλει να πετύχει. Αν δεν τα καταφέρει, η αντιπολίτευση την περιμένει στη γωνία.

Η απόλυτη βαρβαρότητα των δολοφόνων, πάντως, δεν δικαιολογεί τις φωνές για επαναφορά της θανατικής καταδίκης και για τιμωρητικές συμπεριφορές που απάδουν του πολιτισμού μας. Στο κράτος δικαίου, αρκεί να συλληφθούν οι δολοφόνοι και να εφαρμοστεί ο νόμος. Πιθανότατα, υπάρχει ανάγκη να αναθεωρηθούν οι ποινές. Αλλά ακόμα και αν κριθούν επαρκείς, τουλάχιστον πρέπει να εκτίονται.