Αυτές οι φωτογραφίες με τον Στέφανο, την Μαριλίζα και τον Χρήστο, ούτε κάποιον καινούργιο Ανδρέα υποδεικνύουν, ούτε κάποιον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ. Μια μισοτελειωμένη μιζεροκατάσταση δείχνουν, σαν περσινά ξινά σταφύλια που δεν εκτίθενται καν σε μπακάλικο αλλά σε καρβουνάδικο. Εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός προοπτικής.....

 Ο Αλέξης θέλει να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτό πια το ξέρουν και οι πέτρες. Μόνο που Ανδρέας δεν γίνεσαι επειδή κατεβαίνεις στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς και περπατάς στους δρόμους με τον Στέφανο Τζουμάκα εκ δεξιών σου και την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου εξ ευωνύμων σου. Ούτε η πρόσθεση του Χρήστου Σπίρτζη στο φωτογραφικό παρεάκι βελτιώνει την κατάσταση. Οπως δεν γίνεσαι μαύρος αν μουτζουρώσεις την μούρη σου με φούμο, έτσι δεν γίνεσαι και Ανδρέας αν βάλεις δίπλα σου στην διαδήλωση τρεις πρώην Πασόκους. 

Κατ’ αρχάς ο Ανδρέας δεν κατέβαινε σε Πρωτομαγιές και διαδηλώσεις. Εστελνε άλλους στην θέση του. Οξύμωρο ίσως για έναν λαϊκό ηγέτη αυτού του βεληνεκούς και δη σοσιαλιστή, πλην ένα κράμα εγωκεντρισμού και αρχοντιάς του χαρακτήρα του τον απέτρεπε από αγωνιστικούς συγχρωτισμούς αυτού του είδους. Ο Ανδρέας ήθελε τον πολύ κόσμο στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά για να τον αποθεώνει. Δεν θα καταδεχόταν να κατέβει ισότιμα με άλλους σε διαδήλωση, ούτε να χρησιμοποιήσει ως απόδειξη της λαϊκότητας και της αγωνιστικότητας του μια φωτογραφία του με τον Τζουμάκα, την Μαριλίζα και τον Σπίρτζη ή τους αντίστοιχους της εποχής του. 

Βεβαίως, αυτά τα κόλπα διείσδυσης σε άλλους πολιτικούς χώρους που προσπαθεί να κάνει τώρα ο Αλέξης, τα ‘κανε και ο Ανδρέας. Και τον Μαύρο πήρε και τον Γλέζο πήρε και τον Μπούτο πήρε. Πλην δεν θα διανοούνταν ποτέ να εξοβελίσει στην πίσω σειρά της δημοσιότητας τα καθαρόαιμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να φωτογραφηθεί αποκλειστικά με τους «διευρυμένους» του. Θα έδινε λάθος μήνυμα και στους παλιούς δικούς του και στον απλό κόσμο του. Οι μεταφερόμενοι γίνονταν δεκτοί στην παπανδρεϊκή αγκαλιά αποδεχόμενοι πλήρως την κυριαρχία του και την ηγεμονία του, δεν καλούνταν στο κόμμα ως σωτήρες που θα το μεταμορφώσουν. 

Όποιοι μεταγράφονταν στο τότε ΠΑΣΟΚ, είτε από την Αριστερά προέρχονταν είτε από την Δεξιά, γίνονταν ΠΑΣΟΚ χωρίς «μα» και «μου» και προϋποθέσεις. Δεν έμπαιναν για να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ σε Αριστερά ή Δεξιά. Κι αν ο αρχηγός θεωρούσε ότι κάποια τέτοια στροφή έπρεπε να γίνει, την έκανε ο ίδιος, δεν την σηματοδοτούσε με τους δανεικούς από άλλους χώρους. Πολύ περισσότερο στέλνοντας στην β’ κομματική εθνική τους παλιούς δικούς του με τους οποίους περπατούσε τόσα χρόνια, για να βγάλει μπροστά τους καινούργιους του που –στην νυν περίπτωση μας- είναι πιο παλιοί κι απ’ το παλιό. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Τσίπρας προσπαθεί να γίνει Ανδρέας με λάθος τρόπο. Με σύλλαθος, που έλεγε και η δασκάλα μου στο δημοτικό. 

Αυτές οι φωτογραφίες με τον Στέφανο, την Μαριλίζα και τον Χρήστο, ούτε κάποιον καινούργιο Ανδρέα υποδεικνύουν, ούτε κάποιον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ. Μια μισοτελειωμένη μιζεροκατάσταση δείχνουν, σαν περσινά ξινά σταφύλια που δεν εκτίθενται καν σε μπακάλικο αλλά σε καρβουνάδικο. Εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός προοπτικής. 

....από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                             "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 07/05/21

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Δεν είναι εύκολο να ακουστείς όταν φωνάζουν γύρω σου οι ντουντούκες. Η ηχορρύπανση, όμως, δεν φάνηκε να πτοεί τον Τσίπρα. Κάθε άλλο.

Φαινόταν να απολαμβάνει την εαρινή του επανεμφάνιση στον δρόμο – σε συνθήκες υγειονομικά πρόωρης αμεριμνησίας. Φαινόταν να την απολαμβάνει σαν να έμπαινε σε ένα παλιό στέκι ή σαν να φορούσε ένα παλιό μπλουζάκι, ή και τα δύο. Ο νεολαίος που έγινε πρωθυπουργός αναβαπτιζόταν στις καταβολές του.

Το ερώτημα είναι τι πολιτική απήχηση θα μπορούσε να έχει αυτή η αναδρομή στο συνδικαλιστικό παρελθόν του τέως πρωθυπουργού. Μπορεί να εμπνεύσει κάτι περισσότερο από τη νοσταλγία του στενού κύκλου των συντρόφων του – εκείνων που, ούτως ή άλλως, ζουν μέσα σε ένα θερμοκήπιο πολιτικής νοσταλγίας; Υπάρχει ακροατήριο που περιμένει να συναντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του όπως τότε, στην πλατεία;

Στην αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να πιστεύουν ότι μπορούν οι ίδιοι να διαπλάσουν αυτό το ακροατήριο – που δεν έστερξε να πυκνώσει τους σχηματισμούς των τριήμερων πρωτομαγιάτικων τελετών. Πολώνοντας προληπτικά, πριν καν από την κατάθεση του νομοσχεδίου, την αντιπαράθεση για τα εργασιακά, πιστεύουν ότι μπορούν να ετοιμάσουν ένα προνομιακό για τους ίδιους πεδίο, στο οποίο θα δώσουν και θα κερδίσουν «τη μητέρα των μαχών». Εξ ου τα πολεμικά προσκλητήρια και ο λυρισμός παλιάς μπροσούρας στις δηλώσεις για το «δικαίωμα στη ζωή» και στα πανό που έγραφαν ότι «μόνο τα ρολόγια δουλεύουν ασταμάτητα».

Με όρους πολιτικού μάρκετινγκ, θα έλεγε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει έτσι να επαναλανσάρει τον εαυτό του, σπάζοντας τις πατέντες του ΚΚΕ στον τρόπο δράσης, αλλά και στο στυλ, υποκλέπτοντας τα παροιμιώδη «γρανάζια» που χωρίς τον εργάτη «δεν γυρνούν». Πρόκειται για ένα απόθεμα συμβόλων που οπωσδήποτε συγκινεί τον στενό πυρήνα των πιστών της Αριστεράς. Για το κόμμα, όμως, που κυβέρνησε επί πάνω από τέσσερα χρόνια και αποδοκιμάστηκε στις προηγούμενες εκλογές, το ζητούμενο, μάλλον, δεν είναι να πείσει τους ήδη προσηλυτισμένους.

Η πεζοδρομιαία διεκδίκηση της αριστερής παλινόρθωσης –με τους Τζουμάκα, Μωραΐτη και Ξενογιαννακοπούλου να προσθέτουν στην πομπή ανταύγειες πασοκοπαγανιστικού Χάλοουιν– σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβάσει την εκλογική του αποδοκιμασία ως αίτημα για περισσότερη ριζοσπαστικότητα. Δύο χρόνια μετά, πολιτεύονται σαν να πιστεύουν ότι καταψηφίστηκαν επειδή η πλειοψηφία τούς βρήκε ανεπαρκώς αριστερούς. Πολιτεύονται σαν να έχουν εκτιμήσει ότι η σημερινή πλειοψηφία αναζητεί ένα ΚΚΕ-λάιτ.

Από όλα τα εργαλεία μετεκλογικής ανασύνταξης του κόμματός τους, ο Τσίπρας δεν διέθετε το πιο ισχυρό: την αλλαγή αρχηγού. Αφού δεν μπορούσε να ανασχηματίσει τον εαυτό του, του έμενε μόνον αυτό: να τον αναπαλαιώσει.