Κακά τα ψέματα, το μεγάλο πρόβλημά του είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει γιατί έχασε. Ετσι, αντί να αναμετρηθεί με την ήττα, καταφεύγει στις εύκολες δικαιολογίες των «εχθρικών συμφερόντων» ή ενός «ασύμμετρου πολέμου» που υπέστη και (υποτίθεται) του στέρησε την εξουσία. Αυτό είναι όμως παραμύθι. Το οποίο μπορεί να έχει δράκους. Αλλά δεν έχει καθόλου πολιτική....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 08-09/05/21

 

ΤΟΥ Ι.Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι καλές. Οι συγκρίσεις δεν κολακεύουν. Οι πρωτοβουλίες περνούν απαρατήρητες ή εξανεμίζονται. Μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου.

Ο κόσμος μουρμουρίζει. Τον απαυδίζουν οι «εκκαθαρίσεις» του Τζανακόπουλου, οι αμαρτίες του Παπαγγελόπουλου και του Παππά, ο Πολάκης σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο Μακρυγιάννη και Βελουχιώτη, ο Κουφοντίνας ή ο Φουρθιώτης.

Ακατανόητα πράγματα. Αν δεν ήταν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ίσως θύμιζε τρελό φορτηγό.



Κι ύστερα είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Τι έχει πάθει;

Ακόμη και φίλοι του σταυροκοπιούνται προκαταβολικά κάθε φορά που είναι να εμφανιστεί στην τηλεόραση. Φοβούνται τι θα ακούσουν.

Πότε τα εμβόλια που «δεν υπάρχουν», πότε το «ρίσκο», πότε το «ξεστοκάρισμα». Πρόχειρος και κυρίως έτοιμος για ένα φτηνό καλαμπούρι ακόμη και σε θέματα που δεν σηκώνουν καλαμπούρια.



Κακά τα ψέματα, οι δημοσκοπήσεις πήραν χαμπάρι το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του αρχηγού. Από εκεί που ήταν τα φτερά του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε βαρίδι.

Κυρίως σε σύγκριση με τον Μητσοτάκη. Ο οποίος μπορεί να μην είναι η παιχτούρα της πολιτικής, μπορεί να μη ρίχνει τα τσιμέντα, αλλά είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει σοβαρά τη δουλειά του σε δύσκολους καιρούς.



Τον Τσίπρα όμως δεν τον πήραν χαμπάρι μόνο οι δημοσκοπήσεις. Αλλά και οι αντίπαλοι. «Δεν του βγαίνει τίποτα» είναι η πιο επιεικής και χαιρέκακη διαπίστωση που ακούς.

Τι έπαθε, λοιπόν;

- Τίποτα δεν έπαθε, λένε οι κυβερνητικοί. Απλώς, αυτά είναι τα κυβικά του Τσίπρα. Και τώρα έχει έλθει στα κυβικά του.

Εξήγηση ενδεχομένως συγκαταβατική.



Από την άλλη πλευρά βεβαίως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε ποτέ καριέρα χάρη στα προσόντα, την παιδεία, τη συγκρότηση ή τη μαεστρία του.

Ηταν κυρίως ένας συμπαθητικός νέος κι άφθαρτος πολιτικός, ο οποίος τώρα είναι λιγότερο συμπαθητικός, λιγότερο νέος και καθόλου άφθαρτος. Απέκτησε ουλές.



Ενα παλαιό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τον έχει παρακολουθήσει σε όλη την πορεία προσφέρει μια άλλη εξήγηση.

- Δυστυχώς, ο Αλέξης δεν εξελίχθηκε. Ή τουλάχιστον δεν εξελίχθηκε όσο θα μπορούσε και θα έπρεπε να εξελιχθεί.



Δυσκολεύομαι να διαφωνήσω. Υποψιάζομαι ότι αντιμετώπισε μια μάλλον συμπτωματική πρωθυπουργία όχι ως ευκαιρία να γίνει καλύτερος και να εδραιωθεί πολιτικά, αλλά ως μια φυσιολογική δικαίωση που δεν χρειαζόταν να αλλάξει κάτι για τη συνέχεια.

Είχε την αυτάρκεια της αυταρέσκειας. Την οποία καλλιέργησε ένα νοσηρό περιβάλλον. Και κατά παράδοξο τρόπο επιβεβαίωσε στο μυαλό του το αποτέλεσμα του Ιουλίου 2019.



Φυσικά η πορεία δεν είναι μεμπτή ή επιλήψιμη (κάθε άλλο…), ούτε είναι ο πρώτος που ήλθε στην εξουσία καβάλα στο κύμα των περιστάσεων. Μυθικές πολιτικές φυσιογνωμίες, από τον Κλεμανσό έως τον Τσόρτσιλ, έχουν κάνει το ίδιο. Αλλά προφανώς ο Τσίπρας δεν είναι του ίδιου βεληνεκούς.

Το πρόβλημα όμως είναι πως στην πολιτική όταν δεν αλλάζεις, σχεδόν ασυναίσθητα παλιώνεις. Ετσι, τα τελευταία χρόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δίνουν την αίσθηση ότι κινούνται έξω από τις κυρίαρχες συντεταγμένες της κοινωνίας.



Σαν να μην τους ενδιαφέρουν οι πολλοί. Σαν να ξεφούσκωσαν μαζί με την αναταραχή που τους γέννησε. Σαν φιγούρες κάποιου πρόσφατου παρελθόντος.

Δεν είναι τυχαίο πόσο ακραία μειοψηφικές αποδείχτηκαν οι επιλογές τους για τον Κουφοντίνα ή για την αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Και πόσο καταστροφικά εξελίσσεται η προσπάθειά τους να επενδύσουν πολιτικά στο κόστος της πανδημίας ή στον εκτροχιασμό των εμβολιασμών.



Από την άλλη πλευρά βεβαίως, τόσο στην κρίση του Εβρου όσο και στην πρώτη φάση της πανδημίας, ο Τσίπρας συντάχθηκε σχεδόν ενστικτωδώς με τη λογική των πραγμάτων.

Απλώς, αυτή η αρχικά ορθή αντίδραση υποχώρησε ή μεταστράφηκε, ενδεχομένως την παρέσυρε το κλίμα σε ένα κόμμα που παραπαίει επειδή χάνει.

Εκτοτε, δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι επιδιώκει και πώς το επιδιώκει ο Τσίπρας. Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημά του. Στην αδυναμία να διαμορφώσει μια στρατηγική.



Εχω την αίσθηση ότι στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατούσε (κι επικρατεί) μια προσδοκία ανασύστασης του δικομματισμού, στον οποίο εκείνοι σχεδόν εκ των πραγμάτων και εξ επιφοιτήσεως θα αποτελέσουν τον έναν πόλο.

Αυτοχρίσθηκαν «κόμμα εξουσίας» με το αμφίβολο επιχείρημα ότι έχουν περάσει από την εξουσία.



Αυτή την προσδοκία καλλιεργούν διάφοροι ανεπρόκοποι πρόσφυγες από το ΠΑΣΟΚ που οραματίζονται να ξαναφτιάξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ ένα ΠΑΣΟΚ στο μπόι του παλιού και με εκείνους μέσα.

Αυτό προπαγανδίζουν διάφοροι απόκληροι της δημοσιογραφίας ή της διανόησης που ονειρεύονται ρόλους και σημασία.

Μεταξύ μας, πάντα με εντυπωσίαζε πόσους τενεκέδες έχει καταφέρει να μαζέψει μια παράταξη που (στο κάτω κάτω) μετράει το 1/3 του ελληνικού λαού.



Αυτό φαίνεται να ονειρεύεται ο ίδιος ο Τσίπρας όταν πρόθυμοι παρατρεχάμενοι του προβάρουν «το κοστούμι του Ανδρέα».

Ολοι τους ζουν «με ένα όνειρο απατηλό».

Το οποίο πάντως έως τώρα διαψεύδεται. Και στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, όπου έχει αλλάξει το πολιτικό παράδειγμα και ο δικομματισμός αποτελεί πλέον είδος προς εξαφάνιση.

Εγκλωβισμένος όμως σε ένα τέτοιο «σιωπηλό μοντέλο», ο Τσίπρας δεν έχει κατορθώσει να ενσωματωθεί σε μια μετεκλογική πραγματικότητα, της οποίας η περιπλοκότητα του διαφεύγει.



Κακά τα ψέματα, το μεγάλο πρόβλημά του είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει γιατί έχασε.

Ετσι, αντί να αναμετρηθεί με την ήττα, καταφεύγει στις εύκολες δικαιολογίες των «εχθρικών συμφερόντων» ή ενός «ασύμμετρου πολέμου» που υπέστη και (υποτίθεται) του στέρησε την εξουσία.

Αυτό είναι όμως παραμύθι. Το οποίο μπορεί να έχει δράκους. Αλλά δεν έχει καθόλου πολιτική.