Το δεύτερο πρόσωπο είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Η Μαρία από τα Μάγδαλα είναι η πρώτη γυναίκα ακτιβίστρια στον κόσμο. Ενστερνίστηκε τη διδασκαλία του Ιησού και τον ακολούθησε και τον βοηθούσε στο έργο του με κάθε δυνατό τρόπο. Παρακολούθησε τον Χριστό μέχρι τον σταυρό στον Γολγοθά θρηνώντας μαζί με τη Θεοτόκο. Μετά την Ανάληψη του Χριστού και την ίδρυση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα, η Μαρία η Μαγδαληνή εξακολούθησε να υπηρετεί το ευαγγελικό κήρυγμα. Πέθανε στην Εφεσο και τα λείψανά της τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ (886-912) μαζί με τα λείψανα του Αγίου Λαζάρου. Αυτά που λέγονταν πως ήταν μια αμαρτωλή, δεν αναφέρονται σε καμία ιερή γραφή. Αυτή λοιπόν η γυναίκα που τόσα πρόσφερε στην Εκκλησία, είναι η μόνη που δεν έχει Εκκλησία. Ακουσα το Μ. Σάββατο έναν δημοσιογράφο να ρωτάει τους πιστούς στους δρόμους της Αθήνας ποια ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και τι απάντησαν; Μια ιερόδουλη, μια γυναίκα ελευθέριων ηθών και άλλα πολλά. Φρίκη. Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου κατά την αναμετάδοση από τους αγίους τόπους της τελετής αφής του Αγίου Φωτός, ένας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σχολιάζοντας τα συμβαίνοντα, πέντε φορές ανέφερε με σεβασμό τη Μαρία Μαγδαληνή που ήταν μαζί με τις μυροφόρες στον τάφο του Χριστού. Θα βρεθεί λοιπόν κάποιος να αναστηλώσει αυτή την αδικημένη γυναίκα και να τη βγάλει από τα τάρταρα που την έριξε το ιερατείο; Οψόμεθα.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Αυτή μάλιστα, είναι αυθεντική αγέλη με τα μέλη της σε κλίμα ζηλευτής σύμπνοιας και συνυπευθυνότητας για τις ανάγκες της άγριας επιβίωσης και την επίπονη διασφάλιση των προς το ζην. Ουδεμία ευθύνη φέρουν για την έμπρακτη υιοθέτηση από κοινότητες ανθρώπων, είτε μονομερώς είτε μαζικά με αποδοχή άυλου καταστατικού, της φράσης «Homo homini lupus» με τις αλλεπάλληλες ανίατες μεταλλάξεις. Αντίπερα, κόντρα στο ρεύμα στερεοτύπων, γεννά ελπίδα το ότι υπάρχουν πρωτοβουλίες προστασίας των ολοένα παγκοσμίως φθινόντων πληθυσμών αυτού του εκπληκτικού σε αντοχή και πνεύμα ελευθεροφροσύνης θηλαστικού, κακοποιημένου από τα παιδικά χρόνια στη συνείδησή μας, κακά τα ψέματα και λόγω «Κοκκινοσκουφίτσας». Την «καλωσύνη εδώ που βρέθηκε μες στις λυκοποριές» ιχνηλάτησε με πλήρη εξάρτυση ο ποιητής (φωτ. shutterstock).


1. Πολυνομία, πολυορολογία, γόνοι, γονίδια, περί ανοσίας (ανθρώπινης) αγέλης και αλληλοκατανόησης…
ΚΙΤΣΟΣ ΛΟΥΗΣ, Ομότιμος καθηγητής Γενετικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης

Κύριε διευθυντά,  

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αλλά και με απορία, τη συζήτηση για τον όρο «ανοσία αγέλης» που διεξάγεται στις στήλες της αλληλογραφίας και στην οποία συμμετέχουν γιατροί και πανεπιστημιακοί. Χωρίς εξαίρεση, όλοι οι συνάδελφοι συμφωνούν στο ότι οι αγέλες δεν αποτελούνται από ανθρώπους, και μ’ αυτό συμφωνώ απολύτως και εγώ. Ομως, αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί πρέπει στην Ελλάδα να υπάρχουν πολλοί όροι που «ονοματίζουν» μια έννοια ενώ στις ξένες γλώσσες, κατά κανόνα, κάθε έννοια (και όρος) έχει μόνο ένα «όνομα». Απειρα παραδείγματα και θα αναφέρω μόνο λίγα που αφορούν το πεδίο μου, και που είναι είτε πολύ απλά (π.χ. γόνος και γονίδιο, μεταλλαγή και μετάλλαξη, σύνδρομο και συνδρομή) είτε εντελώς διαφορετικού ετύμου (π.χ. υποκινητής και προαγωγός, φορέας και διαβιβαστής). Συνήθως ένας νέος όρος εμφανίζεται μετά την επικράτηση του πρώτου είτε γιατί ο προτείνων αυτόν έχει ανησυχίες φιλολογικού ή φιλοσοφικού τύπου (ο άνθρωπος είναι ή δεν είναι ζώο;) είτε βασίζεται συχνά σε αισθητικά κριτήρια. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην Ελλάδα όταν ένας συνάδελφος αναφέρεται σε γόνο και δεν καταλαβαίνουμε τι λέει, να ρωτούμε (οι παλαιότεροι) αν έχει σπουδάσει Γεωπονική οπότε ξέρουμε ότι εννοεί γονίδιο (gene).

Η πολυνομία είναι γνωστή στην Ελλάδα, αλλά ας σκεφτούμε και την πολυορολογία. Oσον αφορά ειδικώς την ανοσία αγέλης, έχω ήδη διαβάσει σε ελληνικά κείμενα τους εναλλακτικούς όρους ανοσία συνόλου, πληθυσμιακή ανοσία, ανοσία κοινωνίας, και διάφορους άλλους. Αναρωτιούνται οι προτείνοντες την αλλαγή του ισχύοντος όρου τι θα καταλαβαίνουν οι νέοι γιατροί όταν κάποιος θα αναφέρεται σε έναν νέο όρο που δεν είναι αυτός που έμαθε ο ίδιος; Τέλος, ποιoς θα αναλάβει την επίσημη αλλαγή του ονόματος της ανοσίας αγέλης; Ας την αφήσουμε λοιπόν όπως είναι, οι επιδημιολόγοι και οι λοιμωξιολόγοι καταλαβαίνουν απολύτως τι εννοεί ο όρος. Oσο για το πλατύ κοινό των μη ειδικών, ας μην ανησυχούμε. Σε λίγα χρόνια θα ξεχάσουν την τωρινή πανδημία όπως ξέχασαν και προηγούμενες επιδημίες και πανδημίες.


2. Ο Δημήτριος Βικέλας για εκκλησία, φατριασμό
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ, Μοναστηράκι Δωρίδος

Κύριε διευθυντά,
 
Ο Δημήτριος Βικέλας (1835-1908) ήταν γόνος δύο σημαντικών ελληνικών οικογενειών της διασποράς του 19ου αιώνα. Ηπειρωτικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του, το γένος Μελά. Από την πλευρά του πατέρα του μακεδονικής καταγωγής, από τη Βέροια. Ανιψιός του Λέοντος Μελά, του συγγραφέα του «Γεροστάθη». Συμμαθητής του Εμμανουήλ Ροΐδη στο λύκειο του Ευαγγελίδη στη Σύρο και συγγραφέας του «Λουκής Λάρας», διετέλεσε, πλην άλλων, και πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Προς το τέλος της ζωής του συνέγραψε τη μακρά πορεία της πολυκύμαντης ζωής του, με τον τίτλο «Η ζωή μου». Μεταφέρω μια περικοπή από το βιβλίο του, που αναδεικνύει –κάπως επιχαρίτως– την ισχυρή ροπή των Ελλήνων στον διχασμό.

«Προ ολίγου ανέφερα και πάλιν περί της Εκκλησίας. Πρώτη φροντίς των εγκατασταθέντων εις το Λονδίνον Ελλήνων, καθώς και των άλλων εν γένει ελληνικών αποικιών, υπήρξεν η ανέγερσις ορθοδόξου ελληνικής εκκλησίας. Η εκκλησία ήτο και είναι το σύμβολον της εθνικής ενότητος – της πατρίδος. Περί αυτήν συνδέονται και συνενούνται οι ξενιτευμένοι Ελληνες, όσον και αν τους χωρίζη ενίοτε η προς το ερίζειν ολεθρία κληρονομική τάσις. Ο φατριασμός, το κόμμα, ιδού το μέγα εθνικόν μας ελάττωμα! Δεν ενθυμούμαι εις ποίαν πόλιν της Ευρώπης Ελλην διερχόμενος ηρώτησε τον Ελληνα πρόξενον:

– Είσθε και εδώ διηρημένοι εις κόμματα; – Ατυχώς, ναι, απεκρίθη ο πρόξενος. – Πόσα κόμματα; – Δύο. – Και είσθε πολλοί εδώ; – Είμεθα δύο μόνοι».


3.  Και μετά το Πάσχα, ώρες ενδοσκόπησης
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΘ. ΜΑΚΡΗΣ Καστέλλια Παρνασσίδος

Κύριε διευθυντά,
 
Πέρασε και αυτό το Πάσχα, όπως λέει και το όνομά του, Πάσχα = πέρασμα. Αλλά το Πάσχα έπαψε προ πολλού να είναι η Λαμπρή. Η Λαμπρή των Ελλήνων, και σ’ αυτό δεν φταίει μόνον ο κορωνοϊός. Ηθη και έθιμα λησμονήθηκαν, οι άνθρωποι έχουν αποκοπεί από τις ρίζες τους και δεν ξέρουν πώς γιορτάζεται το Πάσχα. Δεν είναι μόνον το ψήσιμο του οβελία και οι ευχές από συνήθεια.

Κάποτε, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, οι γιορτές άρχιζαν από του Λαζάρου. Τα κορίτσια γυρνούσαν τα σπίτια, από πόρτα σε πόρτα, κρατώντας μια χεριά άνθη του αγρού και ένα σταυρό πλεγμένο επίσης από άνθη και τραγουδούσαν τον Λάζαρο. «Ηρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια, ήρθε ο έρωντας της κορασίδας».

Η Ανάσταση γινόταν πρωί – να μη χαλάμε και τον ύπνο μας… Ψήνονταν τα αρνιά στον λάκκο ανά γειτονιές και με τις κληματόβεργες για να είναι πιο νόστιμα. Ποιος νοικοκύρης έχει το καλύτερο κρασί, ποια νοικοκυρά την καλύτερη πίτα, ενώ τραγουδούσαν και χόρευαν. Το απόγευμα «Της Αγάπης», μετά τη Θεία Λειτουργία, γινόταν ο μεγάλος χορός «στο Γενικό», φορώντας ο καθένας και η καθεμιά προγονικές φορεσιές, όσοι διατηρούσαν.

Τη Δευτέρα τραγουδούσαν και χόρευαν την «Αντρειωμένη» που κατέβηκε, λέει, στον Αδη και πάλεψε με τον Χάροντα για να φέρει πίσω τον αγαπημένο. Στίχοι συγκλονιστικοί και ο χορός μοναδικός, ήχος και βήματα ήταν μόνο για εκείνη τη μέρα.

Φυσικά, η «Αντρειωμένη» δεν είχε ιδέα για την Περσεφόνη και τον Διγενή, αλλά η έκρηξη των συναισθημάτων που φέρνει η άνοιξη ήταν η ίδια η Κάθοδος στον Αδη και η καθαίρεσή του με την Ανάσταση πάντα συνυπήρχαν και συγκινούσαν τις καρδιές του ποιητή λαού, που γιόρταζε με χορούς και με τραγούδια, μέχρι που υπέκυψε στο έντεχνο, το έτοιμο, έπαψε τότε να είναι δημιουργός και έγινε καταναλωτής.

  
4. Η Μαρία Μαγδαληνή, περί σοφίας και αμαρτίας
ΑΘΑΝ. ΑΛΕΞΙΟΥ,  Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας, συγγραφέας, Στόμιο Λάρισας

Κύριε διευθυντά,

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο του κ. Κώστα Λεονταρίδη για την Κασσιανή στις 28 Απριλίου, θα ήθελα να σταθώ σε δύο πρόσωπα. Στον Θεόφιλο και σε μιαν άλλη γυναίκα, τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Κατ’ αρχάς ο Κώστας Λεονταρίδης έχει αποδείξει και από άλλα πονήματα πως κατέχει αρκούντως την ελληνική γραμματεία και όχι μόνο, γι’ αυτό και αναστήλωσε αυτή την παρεξηγημένη γυναίκα που τόσα δάκρυα έχυσαν οι λαϊκές τάξεις και ακόμη συγκινεί η ιστορία της εδώ και 1.800 χρόνια, γιατί έχασε τον θρόνο επειδή τόλμησε να απαντήσει σ’ έναν αυτοκράτορα. Ο Θεόφιλος υπήρξε ένας αυτοκράτορας ικανός σε όλους τους τομείς, με αξιόλογη μόρφωση και άφησε ανανεωμένη και ακμαία την αυτοκρατορία, αλλά φαίνεται σε σοφούς άντρες ισχύει αυτό που είπε ο Οσκαρ Ουάιλντ, ότι όλοι οι σοφοί έχουν μια δόση τρέλας. Εγώ θα έλεγα πως είναι ολίγον ψώνια, κατά την καθομιλουμένη.

Ο Θεόφιλος ήθελε μια γυναίκα όμορφη αλλά μπούφο. Θα είχε μάλλον υπόψη του την τραγωδία του Σοφοκλή «Αίας», αλλά φαίνεται δεν κατάλαβε αυτό που είπε ο Αίαντας στη γυναίκα του όταν πήγε να αυτοκτονήσει, γιατί δεν του έδωσαν τα όπλα του Αχιλλέα, αλλά τα πρόσφεραν στον Οδυσσέα, πέφτοντας πάνω στο σπαθί του, κι ενώ εκείνη φώναζε κι έσκουζε, της είπε: «Ω γύναι σίγα, η σιγή ταις γυναιξί κόσμον φέρει» (Ω γυναίκα σιώπα, η σιωπή στις γυναίκες είναι στολίδι). Και το άλλο, ύστερα από δέκα χρόνια και αφού μεσολάβησε η βασιλεία του πατέρα του έδωσε εντολή να βρεθούν και να καταδικαστούν σε θάνατο οι δολοφόνοι του Λέοντα Ε΄. Το δεύτερο πρόσωπο είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Η Μαρία από τα Μάγδαλα είναι η πρώτη γυναίκα ακτιβίστρια στον κόσμο. Ενστερνίστηκε τη διδασκαλία του Ιησού και τον ακολούθησε και τον βοηθούσε στο έργο του με κάθε δυνατό τρόπο. Παρακολούθησε τον Χριστό μέχρι τον σταυρό στον Γολγοθά θρηνώντας μαζί με τη Θεοτόκο. Μετά την Ανάληψη του Χριστού και την ίδρυση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα, η Μαρία η Μαγδαληνή εξακολούθησε να υπηρετεί το ευαγγελικό κήρυγμα. Πέθανε στην Εφεσο και τα λείψανά της τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ (886-912) μαζί με τα λείψανα του Αγίου Λαζάρου. Αυτά που λέγονταν πως ήταν μια αμαρτωλή, δεν αναφέρονται σε καμία ιερή γραφή. Αυτή λοιπόν η γυναίκα που τόσα πρόσφερε στην Εκκλησία, είναι η μόνη που δεν έχει Εκκλησία. Ακουσα το Μ. Σάββατο έναν δημοσιογράφο να ρωτάει τους πιστούς στους δρόμους της Αθήνας ποια ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και τι απάντησαν; Μια ιερόδουλη, μια γυναίκα ελευθέριων ηθών και άλλα πολλά. Φρίκη.

Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου κατά την αναμετάδοση από τους αγίους τόπους της τελετής αφής του Αγίου Φωτός, ένας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σχολιάζοντας τα συμβαίνοντα, πέντε φορές ανέφερε με σεβασμό τη Μαρία Μαγδαληνή που ήταν μαζί με τις μυροφόρες στον τάφο του Χριστού.

Θα βρεθεί λοιπόν κάποιος να αναστηλώσει αυτή την αδικημένη γυναίκα και να τη βγάλει από τα τάρταρα που την έριξε το ιερατείο; Οψόμεθα.


5. Η ιστορική δικαίωση και το μέλλον μας
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΑΚ. ΓΕΩΡΓΑΝΑΣ

Κύριε διευθυντά, 

Χωρίς να με κατονομάζει(!) ο τακτικός επιστολογράφος της «Καθημερινής», κ. Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, από τη Θεσσαλονίκη (Σάββατο, 8 Μαΐου 2021), θεωρεί ότι η άποψή μου («Καθημερινή», Σάββατο, 24 Απριλίου 2021) ότι τα κίνητρα του απλού (αναλφαβήτου σε συντριπτική πλειοψηφία) λαού το 1821 ήταν, σε μεγάλο βαθμό, υλόφρονα και ιδιοτελή, «αδικεί τον πληθυσμό της ελληνικής υπαίθρου που [1] τράβηξε τα πάνδεινα, που [2] άντεξε και βγήκε καταπληγωμένος αλλά ζωντανός από την Επανάσταση και που [3] αποτέλεσε την ανθρώπινη βάση από την οποία βγήκαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας». Μα βέβαια! Και οι ιδιοτελείς κάποτε υποφέρουν τα πάνδεινα, κάποτε επιβιώνουν και κάποτε αναπαράγονται. Και βέβαια είναι «υπείροχος» η Ελλάδα, αυτή που προέκυψε από το 1821, όχι απλώς «πολλών» αλλά όλων των άλλων κρατών σε αριθμό, χρονική διάρκεια και μέγεθος… χρεοκοπιών.

Την πραγματική ιστορική δικαίωση του Ελλαδικού κράτους τη βρίσκει κανείς δι’ αντιπαραβολής προς τη μαρτυρική μοίρα άλλων λαών, που αποδεκατίσθηκαν όταν δεν είχαν δικό τους κράτος, όπως των Εβραίων και των Αρμενίων. Αρκεί, όμως, η ιστορική δικαίωση για να θεμελιώσουμε και το μέλλον μας; Ο Φωτάκος, τον οποίον ο κ. Δώσσας εκάλεσε ως μάρτυρα, είχε τις αμφιβολίες του. Στον «Βίο του Παπά Φλέσσα» (Αθήναι 1868, σελ. 23) γράφει για το 1821: «Φαίνεται δε τότε ότι είχε μεθύση τους ανθρώπους ο Θεός δια να πιστεύουν τα ψεύματα ως αληθινά. Και εάν συλλογισθώμεν τώρα ανθρωπίνως, η αρχή με τα ψεύματα ήρχισε, και με τα ψεύματα ετελείωσε και εις τα ψεύματα ακόμη είμεθα». 153 ολόκληρα χρόνια μετά, η διάγνωση του Φωτάκου εν πολλοίς ισχύει…

ΥΓ.: Τα λεξικά αγνοούν το τοπωνύμιο «Γκιόζα» για τον απλό λόγο ότι η λέξη έχει, πιθανώς, τουρκική προέλευση (göz = μάτι, κατά συνεκδοχήν, θέα) και η ορεινή τοποθεσία τής απελπισμένης, ηρωικής, άνισης, αλλά και νικηφόρας, μάχης ενάντια στον Ιμπραήμ, που περιγράφει ο Φωτάκος (και μας θυμίζει ο κ. Δώσσας), θα λέγεται σήμερα «Καλλιθέα» ή «Πανόραμα» ή κάτι παραπλήσιο.


6. Η αναδιανομή γαιών μετά την Εθνεγερσία
ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ, Βούλα

Κύριε διευθυντά

Παρακαλώ δεχθείτε και τη δική μου εισφορά στην πρόσφατη συζήτηση – επιστολογραφία, αναφορικά με την αναδιανομή τών υπό τουρκική ή κοτζαμπασίδικη κατοχή γαιών στους απελεύθερους προγόνους μας.

Από επιστολή, της 20ής Ιουνίου 1833, της Δημογεροντίας Φτέρης υπό τον Νίκο Φτέρη προς τον Επαρχον Φθιώτιδος, προκύπτει ότι διεκδικητές της αναδιανομής δεν ήταν μόνο οι διάφοροι επιτήδειοι τεμπελχανάδες, που απέβλεπαν να γίνουν αυτοί αγάδες στη θέση των αγάδων, αλλά και καλλιεργητές που πονούσαν τη γη και που ήταν διατεθειμένοι, εν ανάγκη, να την αγοράσουν, ακόμα και «πουλώντας τα παιδιά τους!».

Μια επιστολή-μνημείο ακατάβλητης θέλησης και αναμέτρησης του αδικημένου που διεκδικεί τα δικαιούμενά του.

Την παραθέτω:

«[…] Με άκραν μας απορροίαν και λύπην εν’ ταυτώ μανθάνομεν ότι τα ευρισκόμενα χωρία πέραν […] πωλούνται ως ιδιόκτητα ενώ ημείς κατά το πρωτόκολον των Υψ. συμμάχων δυνάμεων γνωρίζομεν ως εθνικά. Και δια τα οποία εχύσαμεν ποταμιδών αίματα, εκτός του απ’ αρχής του ιερού αγώνος μας θυσιών και δεινών τα οποία υποφέραμεν. Εις τα 1828 δια ν’ αποσπάσωμεν τα ειρημένα χωρία από τας χείρας των Οθωμανών εμβήκαμεν εις νέον αγώνα, επήραμεν τα όπλα, εσηκώσαμε τας φαμελίας μας, εκάψαμεν τας εστίας μας και ερημώσαμεν τα χωρία μας. Αφήσαμεν τα γεννήματά μας όλα εσπαρμένα, επομένως κατά το θέρος του 1829 εκατέβημεν με τα όπλα εις τας χείρας. […]

[…] και όπου ήδη απελπιζόμεθα να βλέπωμεν ότι ματαιώνονται όλαι αι θυσίαι μας και τα αίματά μας, δια την ιδιοτέλειαν μερικών είναι άδικον και ανυπόφορον. Οθεν προστρέχομεν και παρακαλούμεν πρώτον να πληροφορήση την σεβαστήν ημών Κυβέρνησιν δια να μην ήθελεν συγχωρήσει (επιτρέψει) την εκποίησιν των ειρημένων χωρίων εις τους Οθωμανούς και να παραβλέψη τας θυσίας και τα αίματα τα οποία εχύσαμεν μόνον και μόνον δια να βαστάσωμεν το μέρος αυτό ανεξάρτητον από την Οθωμανικήν δυναστείαν […]

[…] Δια να μην ήθελεν εστερηθώμεν όλως διόλου την γην των προπατόρων μας και μείνομεν είλωτες εις ανθρώπους οίτινες δεν έλαβον μετοχήν (δεν πήραν μέρος) εις τους αγώνας μας και εις τας θυσίας μας. Εάν και τούτο δεν εγκριθεί, ας δώσει το δικαίωμα εις ημάς τους κατοίκους δια να τα αγοράσωμεν και προτιμούμεν να πωλήσωμεν τα παιδιά μας να τα πάρωμεν, παρά να μείνωμεν είλωτες δια παντώς. Και μένωμεν με βαθύτατον σέβας».

Την επιστολή έφερε στο φως ο συντοπίτης μου ιστορικός ερευνητής κ. Περικλής Φύκας.


7. Ο Ξέρξης, το άγαλμα και ο Ερασίνος
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΠΑΠΠΑ, Ηράκλειο Αττικής

Κύριε διευθυντά,

Βραυρώνα. Ναός της Αρτέμιδας. Λέγεται ότι από εδώ ο Ξέρξης έκλεψε το άγαλμα της θεάς, το οποίο βάσει του μύθου του Ευριπίδη επέστρεψε η Ιφιγένεια, κλέβοντάς το με τη σειρά της από τη χώρα των Ταύρων (Ιφιγένεια εν Ταύροις) και φέρνοντάς το στην Ελλάδα.

Σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων από τον ανυπέρβλητο αρχαιολογικό χώρο ρέει, ανάμεσα σε καλαμιές, το μικρό ποτάμι του Ερασίνου. Στα νερά του καθρεπτίζεται αλλά και παίρνει ζωή μια ανυπέρβλητης ομορφιάς χλωρίδα και πανίδα. Ανέγγιχτο εδώ και αιώνες, θαρρείς ότι οι ιέρειες της Αρτέμιδος θα λούζονταν εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ακούγονται κοάσματα από τον –προστατευόμενο ως είδος– βαλκανοβάτραχο. Πρωτόγνωροι ήχοι για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν μέσα σε πολυκατοικίες, με ένα κινητό στο χέρι, αλλά και όλους εμάς τους περιπατητές του υγροβιότοπου. Στις φυλλωσιές των δέντρων κρύβονται σπάνια είδη πουλιών. Μια καρακάξα ανοιγοκλείνει τα σμαραγδένια της φτερά.

Το επαπειλούμενο δήθεν «αντιπλημμυρικό» έργο θα είναι μια ολοσχερής οικολογική αλλά και ιστορικά μη αναστρέψιμη καταστροφή. Συγχαρητήρια λοιπόν για το άρθρο του Γιώργου Λιάλιου της «Καθημερινής» της 7-5-2021. Βέβαια, κάποιοι τσιμέντωσαν την Ακρόπολη εν μια νυκτί. Ας μην αφήσουμε να γίνει το ίδιο εδώ. Ας μη σιωπήσουμε, ας παλέψουμε, ας αμυνθούμε. Θα είναι άλλη μια επονείδιστη ήττα, εάν δεν το κάνουμε.