Διανύω την 8η δεκαετία της ζωής μου και είμαι ευτυχής που νίκησα το «θηρίο» εδώ και πάρα πολλά χρόνια και που ένιωσα και πάλι ελεύθερος άνθρωπος. Στατιστικά να σας αναφέρω ότι αυτό το καταφέρνει ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό επί τοις εκατό των ασθενών του τζόγου, δηλαδή ίδιο ποσοστό με αυτούς που κάνουν τη μεγαλειώδη σωματική αλλά και ψυχική υπέρβαση για να νικήσουν την άλλη μάστιγα της κοινωνίας μας: τα ναρκωτικά. Τώρα σας θυμίζω ότι κάποτε στο καζίνο δεν επιτρεπόταν έστω τουλάχιστον να μπαίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και άνθρωποι που δεν επιδείκνυαν φορολογική δήλωση με κάποιο minimum εισόδημα. Κύριε διευθυντά, διαβάζω την εφημερίδα μας ανελλιπώς τα τελευταία 65 χρόνια (διατηρώ και ένα μικρό αρχείο). Με πόνο ψυχής σάς κάνω έκκληση για έρευνα και να ασχοληθείτε με το θέμα του τζόγου και τις συνέπειές του, με γενναιότητα, εμπεριστατωμένα και σε βάθος. Δώστε πολύ χώρο και χρόνο και γίνετε ανάχωμα ισχυρό εναντίον αυτής της γάγγραινας της κοινωνίας μας.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

 
Ρουλέτενμπουργκ. Βασίλειο της άφιλης θεάς Τύχης με υπηκόους βαριά πάσχοντες από χρωματοπενία, αυτούς που βλέπουν τη ζωή να ποντάρει στο κόκκινο ή στο μαύρο, να τραμπαλίζεται ανάμεσα σε μονά και ζυγά, μία κατά φαντασίαν πόλη, που οικοδομήθηκε πάνω σε σχέδια του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι. Θηρευτής του εαυτού του «Ο παίκτης», ταυτοποιημένος από τον Ρώσο ανατόμο ψυχών, τον παλλόμενο μεταξύ γης και αοράτων που μασκαρευόταν στο βεστιάριο του τζόγου. Το έγραψε απνευστί αυτό το έργο, ανάμεσα σε «Εγκλημα και Τιμωρία», υπό τη δαμόκλειο σπάθη του εκδότη του, εξωθώντας στα άκρα της ανθρώπινης αντοχής τη γραμματέα Αννα Γκριγκόριεβνα. Ζήτησε άφεση προτείνοντας να τον παντρευτεί κι αυτή κατάκοπη δέχτηκε. Eπάνω, μία (η πιο γνωστή) από τις ελαιογραφίες του Πολ Σεζάν με σχετικό θέμα «Χαρτοπαίκτες». Δύο μονομάχοι κρατούν κλειστά τα χαρτιά και ορθάνοιχτα τα διαπεραστικά μάτια τους. Φίλοι; σκοτώνουν την ώρα τους; αναίμακτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών; σιωπή πριν από θύελλα; Εχοντας κοινή παθητική συντροφιά ένα μπουκάλι· εικόνα που στους αμύητους θυμίζει σκηνικό από γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Πάντως, η σημερινή εκτιμώμενη αξία του πίνακα δεν ξεπερνάει τα 300 εκατ. δολάρια.

1. Eγώ, ένας γηραιός πρώην εξαρτημένος, είδα πολλούς να χάνουν κόπους μιας ζωής στον τζόγο
ΣΤΕΛΙΟΣ Ι. ΑΠΕΡΓΗΣ

Κύριε διευθυντά,

Είδα παίχτη να χάνει περιουσία παίζοντας στη ρουλέτα επί χρόνια με εμμονή στο 28. Είδα παραγωγούς από την Πελοπόννησο φέρνοντας την πραμάτεια τους στην Αθήνα να παίζουν μετά στο Λουτράκι και να χάνουν τον ιδρώτα και τους κόπους τους μέσα σε μια νύχτα μόνο. Είδα κάποιον να χάνει σε ένα χρόνο το ταξί του στο Black Jack. Είδα κάποιον υπερήλικα, που είχε χάσει στον τζόγο τη βιοτεχνία του και είχε απαγόρευση από τους οικείους του για την είσοδό του σε Πάρνηθα και Λουτράκι, να πηγαίνει με πούλμαν στο καζίνο του Ρίου για να παίξει κρυφά το χαρτζιλίκι των 100 ευρώ που του έδιναν. Είδα επί χρόνια αναγνωρίσιμο κρατικό λειτουργό να κοιμάται, όταν δεν έπαιζε, σε καναπέδες του Μον Παρνές. Είδα πασίγνωστους καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, αθλητικούς παράγοντες να παίζουν το «είναι» τους στον τζόγο.

Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο από αυτά που έζησα τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τον τζόγο. Σε αυτό θα βοηθούσε η τρομερή τάση για αλληλοεξομολόγηση που συμβαίνει μεταξύ των παικτών – θυμάτων του τζόγου. Ερμηνεύω την τάση αυτή σαν μια απελπισμένη προσπάθεια για εξαγνισμό.

Ολα αυτά τα ζοφερά πράγματα που έρχονται σχεδόν καθημερινά στο μυαλό μου, οφείλονται στο ότι με τον εγκλεισμό μας λόγω πανδημίας στο σπίτι όλη τη μέρα πυρπολούμεθα στην τηλεόραση από προτάσεις ενασχόλησης με τον τζόγο. Bet… έτσι, bet… αλλιώς, bet τάδε, φρουτάκια, καζίνο, στοιχηματικές εταιρείες κ.λπ. Ολα αυτά σε νόμιμα sites στο Διαδίκτυο. Να τονίσω εδώ ότι έχουμε στο Διαδίκτυο με νόμιμες άδειες 8 (ναι οχτώ) sites-καζίνο. Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε τα «αθώα» Τζόκερ, Λόττο, kino, λαχεία, ΠΡΟΠΟ, ιππόδρομο, στοίχημα, και τα εν ενεργεία επισκέψιμα καζίνο στις γνωστές πόλεις της χώρας μας, συμπληρώνουμε το ανήθικο και αμαρτωλό παζλ της πολιτικής μας κοινωνίας. Το γλυκό, τέλος, θα δέσει με το καζίνο του Ελληνικού (αλίμονο για τα νότια προάστια) και έπεται η μεταφορά του καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι (βόρεια προάστια ετοιμάστε τους οβολούς σας, βάλτε τα καλά σας και ορμήστε προς τη δόξα).

Διανύω την 8η δεκαετία της ζωής μου και είμαι ευτυχής που νίκησα το «θηρίο» εδώ και πάρα πολλά χρόνια και που ένιωσα και πάλι ελεύθερος άνθρωπος. Στατιστικά να σας αναφέρω ότι αυτό το καταφέρνει ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό επί τοις εκατό των ασθενών του τζόγου, δηλαδή ίδιο ποσοστό με αυτούς που κάνουν τη μεγαλειώδη σωματική αλλά και ψυχική υπέρβαση για να νικήσουν την άλλη μάστιγα της κοινωνίας μας: τα ναρκωτικά.

Τώρα σας θυμίζω ότι κάποτε στο καζίνο δεν επιτρεπόταν έστω τουλάχιστον να μπαίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και άνθρωποι που δεν επιδείκνυαν φορολογική δήλωση με κάποιο minimum εισόδημα.

Κύριε διευθυντά, διαβάζω την εφημερίδα μας ανελλιπώς τα τελευταία 65 χρόνια (διατηρώ και ένα μικρό αρχείο). Με πόνο ψυχής σάς κάνω έκκληση για έρευνα και να ασχοληθείτε με το θέμα του τζόγου και τις συνέπειές του, με γενναιότητα, εμπεριστατωμένα και σε βάθος. Δώστε πολύ χώρο και χρόνο και γίνετε ανάχωμα ισχυρό εναντίον αυτής της γάγγραινας της κοινωνίας μας.

2. Ο Καραϊσκάκης και η τουρκοπούλα
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΘ. ΜΑΚΡΗΣ, Καστέλλια Παρνασσίδος

Κύριε διευθυντά,

Για να μην ξεχνάμε και τα 200 χρόνια, ας θυμηθούμε μια ιστορία από τα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Ο Καραϊσκάκης μια φορά γλίτωσε μια τουρκοπούλα απ’ του χάρου τα δόντια και από τότε η τουρκοπούλα έγινε η σκιά του, ο φύλακας άγγελός του. Τη βάφτισε Ζαφείρα, όμως για να μη σκανδαλίζονται τα παλικάρια, την έντυσε Ζαφείρη.

Μια φορά που γύρισαν στο χωριό και τους υποδέχτηκαν οι κοπέλες με γλυκά και με σερμπέτια, o «Ζαφείρης» με τον αυθορμητισμό του ίδιου φύλου αγκάλιασε τα κορίτσια και τα φίλησε όλα. Τα κορίτσια παραπονέθηκαν στην καπετάνισσα –το και το ο Ζαφείρης– οπότε το βράδυ… «Ωρέ Γιώργη, γροικάς, εκείνος ο Ζαφείρης…» ο Καραϊσκάκης γέλασε και είπε την αλήθεια. Η γυναίκα ζήλεψε, χόλιασε, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Ο Καραϊσκάκης τότε, αντί να τα μπαλώσει –ξέρεις… δεν είναι αυτό που νομίζεις– «Ελα, ωρή Μαριώ», της λέει, «Πώς κάνεις έτσι, έχει και για σένα».

Σημ.: Ο Καραϊσκάκης, ως γνωστόν, τα έβγαζε όλα στη φόρα, ακόμα και τα «μύχιά» του.

3. Η φρέσκια ναυταρία και ο προπαιδευτής
Ν.Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Πάλαι ποτέ έφεδρος σημαιοφόρος (Ο)

Κύριε διευθυντά,

Ενας από τους σημαιοφόρους προπαιδευτές της σειράς η οποία παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1956 στο ναυτικό στρατόπεδο «Παλάσκας», ήταν και ο Δημήτρης Μητσάτσος, που φιλοξενήθηκε στο «Γεύμα» της «Κ» (18 Απριλίου). Είχε αποφοιτήσει το καλοκαίρι από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και ήταν υποχρεωμένος να προπαιδεύσει νεοσύλλεκτους που δεν είχαν συνηθίσει καλά καλά ούτε τη στολή αγγαρείας.

Δεν θυμάμαι ποιον λόχο διοικούσε, αλλά η φρέσκια ναυταρία τον είχε κατατάξει στους ζόρικους. Υστερα από την προπαίδευση οι «λοχαγοί» σημαιοφόροι απήλθαν και δεν ξανάκουσα το όνομά του παρά μόνο ύστερα από την άρση του απορρήτου της υπηρεσίας του στην Κύπρο. Ωστόσο, μολονότι κάτι είχα διαβάσει για τον τραυματισμό και τον ακρωτηριασμό του, τα πράγματα για μένα ήταν θολά, φανταζόμουν πως θα είχε καταθέσει τα όπλα και σχεδόν θα μαράζωνε. Το κείμενο της «Κ» με διέψευσε πανηγυρικά: ο ακρωτηριασμένος κυβερνήτης της ακταιωρού «Φαέθων» αποδεικνυόταν αρτιμελέστερος πάμπολλων από εμάς τους δίχειρες και συνάμα σπουδαίος δάσκαλος και αρωγός χιλιάδων «εργατών της θάλασσας». Οσα είπε κατά τη διάρκεια του «Γεύματος» είναι σπουδαία διδαχή και για πλήθος χερσαίων δασκάλων, που αγνοούν παντελώς τι σημαίνει να είσαι ανοιχτός και δοτικός προς όλους

4. «Αγνωστοι» ήρωες του ’21 και ο Φωτάκος
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΩΣΣΑΣ, Θεσσαλονίκη

Κύριε διευθυντά,

 
Ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος, ο Φωτάκος, απομνημονευματογράφος και υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, μας δίνει στις σελίδες του στοιχεία από τα οποία παίρνουμε μια ιδέα για τον «πολύ λαό» του Εικοσιένα και για το πώς… απέβλεψε με την Επανάσταση να αρπάξει τα εύφορα κτήματα των Τούρκων αγάδων και, επίσης, ονειρεύονταν (οι εκ του λαού προερχόμενοι επαναστατημένοι Ελληνες) να μην κουράζονται για να καλλιεργούν αυτά τα κτήματα, αλλά να τα εκμισθώνουν σε άλλους, ώστε να γίνουν αυτοί αγάδες στη θέση των αγάδων. Αυτή την εκδοχή/περιγραφή διάβασα στην «Κ» (24/4/2021, επιστολή αναγνώστου) και θαύμασα την ακρίβεια των αναφορών στον Καλλιγά και στον Καρκαβίτσα, στους οποίους θα μπορούσε να προστεθεί και ο Ροΐδης. [Ο ορισμός του για το (ελληνικό) Κόμμα («Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι) έχει γίνει κλασικός, συνηγορεί δε υπέρ της έκφρασης «Δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου», που χρησιμοποιεί ο επιστολογράφος σας].

Στο σύνολό της όμως η εν λόγω εκδοχή είναι άδικη για τον πληθυσμό της ελληνικής υπαίθρου που τράβηξε τα πάνδεινα, που άντεξε και βγήκε καταπληγωμένος αλλά ζωντανός από την Επανάσταση και που αποτέλεσε την ανθρώπινη βάση από την οποία βγήκαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, βγήκαν οι Ελληνες που διπλασίασαν την Ελλάδα, βγήκαν οι Ελληνες του Σαράντα και του Ρούπελ και της Εθνικής Αντίστασης, «βγήκαμ’ εμείς, ελληνικός καινούριος κόσμος», όπως ίσως θα έλεγε ξανά ο ποιητής, βλέποντας τη σημερινή Ελλάδα – όχι τέλεια, όχι αυτό που κανείς οραματίζεται, όμως «υπείροχον πολλών άλλων».

Ενα μικρό δείγμα μιας άλλης, μιας διαφορετικής εκδοχής για τον «πολύ λαό» του Εικοσιένα μας δίνει η άγνωστη «Μάχη εν Γκιόζα». Κάπου γράφει γι’ αυτήν ο Φωτάκος. Τα λεξικά αγνοούν το τοπωνύμιο. Ούτε ξέρουν το ονοματεπώνυμο Δημήτριος Τσεμπετσής. Ηταν από τους «μικρούς» ηγέτες, οι οποίοι αναδείχθηκαν μεγάλοι στις δύσκολες ώρες. Ο Φωτάκος μας λέει πως ο Ιμπραήμ, ξεκινώντας για το ξεκαθάρισμα της περιοχής, είχε πάνω από 12.000 τακτικούς και άτακτους, πεζούρα και καβαλαρία. «Οι δε κάτοικοι του Γκιόζα δεν ήσαν περισσότεροι των τριάκοντα ωπλισμένοι διά πόλεμον». Ο Τσεμπετσής ήταν επικεφαλής και έδωσε εντολή να ανεβούν τα παιδιά, οι γυναίκες και οι γέροντες «εις την κορυφήν του βουνού Κορύταις», που «έχει βραχώδη την κορυφήν και σπήλαιον απρόσιτον». Από το βράδυ άρχισαν κι ολονυχτίς «εκουβάλησαν τα παιδιά των, τα κινητά πράγματα και τα κτήνη των (…) Αφού δε ανέβησαν επάνω στο βουνόν οι Ελληνες, οι μεν απόλεμοι άνδρες, αι γυναίκες και αυτά τα παιδία, όσα εδύναντο, μεταφέροντες πέτρας μεγάλας έκαμαν πολλούς και μεγάλους σωρούς, διά να τας έχουν ετοίμους». Πάνω από 800 άνθρωποι, άμαχος πληθυσμός, ήταν μαζεμένοι σ’ εκείνη τη σπηλιά την απόκρημνη, περικυκλωμένοι από τις χιλιάδες του Ιμπραήμ. Την άλλη μέρα, οι προφυλακές του μπήκαν στο Γκιόζα και προχώρησαν κατά πάνω αλλά αποκρούστηκαν από τους 30 ένοπλους του Τσεμπετσή. Θύμωσε ο Ιμπραήμ, για την αντίσταση και την αποτυχία του. Εκανε ανασύνταξη, τους έβαλε σε σειρές από 50 άντρες, σ’ όλο το μέτωπο της σπηλιάς και διέταξε όλοι μαζί, όρθιοι, να ορμήσουν. Ο Τσεμπετσής τους άφησε ατουφέκιστους και την κατάλληλη στιγμή φώναξε να κυλήσουν τις πέτρες. Οι πέτρες («εφάνη ότι όλος ο βράχος εξερριζώθη και εκυλίετο») πήραν κατακέφαλα τους Τούρκους, «τους ετσάκισαν τα πόδια» και «εδόθησαν εις άτακτον φυγήν».

Ισως ταιριάζει, σ’ αυτά τα παιδιά και τις γυναίκες και τους γέροντες που με τις πέτρες πολέμησαν τον Ιμπραήμ, να μη ρίχνουμε τον «λίθον ιστορικού αναθέματος».

4. Από τον Πλάτωνα έως την «ανοσία αγέλης»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΥΔΗΜΗΤΡΗΣ, Καθηγητής ΕΚΠΑ

Κύριε διευθυντά ,

Θα συμφωνήσω με τον καρδιοχειρουργό κ. Γ. Τόλη, που από τη στήλη των αναγνωστών της «Καθημερινής» επισήμανε προσφάτως ότι δεν προσήκει ο όρος «αγέλη» (άρα, και «ανοσία αγέλης») προκειμένου για έλλογα όντα, που δεν αποτελούν «αγέλη» αλλά κοινωνία ανθρώπων. Μια αναφορά στην πολιτική θεωρία ίσως είναι, εν προκειμένω, διαφωτιστική. Ο Πλάτων στον Πολιτικό, έργο της ωριμότητάς του (μετά την Πολιτεία και πριν από τους Νόμους, ultima verba) εξέτασε τρεις βασικούς τύπους διοίκησης και ηγεσίας (ποιμαντικό, θεραπευτικό, υφαντικό). Θεώρησε δε ότι κατά τον πρώτο εξ αυτών, οι «διοικούμενοι» γίνονται, όντως, αντιληπτοί ως ένα είδος «δίποδος αγέλης» – «μη πτεροειδούς», όπως σημείωνε δηκτικά ο Αριστόβουλος Μάνεσης σε σχετικό δοκίμιό του (Περί Βασιλικών Ανδρών, 1962). Τότε, όμως, η πολιτική και η διοίκηση καθίστανται ένα είδος «ανθρωπονομικής» τέχνης (και τεχνικής), που μεριμνά πρωτίστως για την «εκτροφή» (ασφάλεια, υγεία και αναπαραγωγή) ανθρώπινων όντων.

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι η πολιτική δεν υπηρετεί μόνο το «ζην», αλλά και ή κυρίως το «ευ ζην» των πολιτών, που αναφέρεται σε πολύ πιο σύνθετες και απαιτητικές ιδιότητες, δυνατότητες, αξίες και καταστάσεις (ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη κ.λπ.). Η κοινωνία δεν είναι κοπάδι ή αγέλη ζώων, αλλά πολιτισμικό και πνευματικό δημιούργημα. Για τούτο, λοιπόν, και ο φιλόσοφος, εγκαταλείποντας την «ποιμενική» ιδέα (και μαζί της την «ανοησία» της αγέλης), εξετάζει δύο εναλλακτικούς τύπους, τον θεραπευτικό και τον υφαντικό, προκρίνοντας τον δεύτερο ως πλέον προσήκοντα σε μια εξελιγμένη πολιτική κοινωνία.

5. Περί «ευτελείας» και «ατελείας»
ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, Μελβούρνη

Κύριε διευθυντά,

Ορμώμενος από τη ρήση «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» (Θουκυδίδης, 2.40.1), στην οποία αναφέρθηκε ο εκλεκτός ενδοκρινολόγος Μενέλαος Μπατρίνος («Καθημερινή» 20/4/2021), επιτρέψτε μου να προσθέσω τα ακόλουθα:

Είναι φανερό ότι στην ως άνω ρήση η λέξη «ευτέλεια» έχει τη σημασία της «καλής οικονομικής διαχείρισης», της «ελάττωσης των εξόδων». Σε άλλο σημείο των «Ιστοριών» του (8.86), ο Θουκυδίδης γράφει: «Ει δε ες ευτέλειάν τι ξυντέτμηται ώστε τους στρατευομένους μάλλον έχειν τροφήν…» (και αν έχει γίνει κάποια ελάττωση των εξόδων, ώστε ο μισθός των στρατιωτών να αυξηθεί…).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον «περικλεή» Περικλή, η φιλοκαλία των Αθηναίων συμπολιτών του συνοδευόταν από την αρετή της «ευτελείας». Το ότι η «ευτέλεια» συγκαταλεγόταν στις αρετές, καταφαίνεται σε φράσεις του Πλουτάρχου, όπως λ.χ. «και δόξα θαυμαστή κατείχε της τε σωφροσύνης αυτού (του Αγησιλάου) και ευτελείας και μετριότητος» («Αγησίλαος», 14.1.4). Δηλαδή, οι αρετές για τις οποίες οι Ελληνες της Ασίας θαύμαζαν και δόξαζαν τον Αγησίλαο ήταν η σωφροσύνη, η ευτέλεια (λιτότητα) και το μέτρο.

Ομως σήμερα οι περισσότεροι Ελλαδίτες, «Ελληνώνυμοι» (για να θυμηθούμε τον καθηγητή Γιανναρά), ενδιαφέρονται κυρίως για την «ατέλεια» (την εξαίρεση από δημόσια τέλη/φόρους), ενώ αρετή θεωρούν τον αδικαιολόγητο – παράνομο ταχυπλουτισμό!


6. Παράλληλες θεραπείες και εμβολιασμοί
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΛΕΒΙΖΑΚΟΣ,Καρδιολόγος, Ν. Σμύρνη

Κύριε διευθυντά, 

 
Επανέρχομαι κάνοντας ίσως κατάχρηση της φιλοξενίας της εφημερίδας στο σημαντικό θέμα των εφαρμοζόμενων θεραπειών για τον κορωνοϊό.

Σε άρθρο της Κυριακής 25 Απριλίου («πιο ισχυρό το οπλοστάσιο θεραπειών»), τρεις έγκριτοι επιστήμονες παραδέχονται ουσιαστικά τις περιορισμένες δυνατότητες της υφιστάμενης αντιιικής θεραπείας – και αυτό ανεξάρτητα από την κτηθείσα μέχρι τώρα εμπειρία ιατρών και νοσηλευτών, καθώς και τη σημαντική πρόοδο των υποστηρικτικών θεραπειών οξυγονοθεραπείας, κορτιζονοθεραπείας, υποστηρικτικής αντιβίωσης κ.λπ.

Σχεδόν ταυτόχρονα, προ ολίγων ημερών (online επιστημονικό περιοδικό «microorganisms», 11-04-2021) η ανακοίνωση μιας πολυκεντρικής μελέτης από ελληνικά νοσοκομεία με τη συμμετοχή λίαν εγκρίτων επιστημόνων (αναφέρω ενδεικτικά ως πιο γνωστούς στο ευρύ κοινό τους κ. Τσιόδρα και Δημόπουλο) μαζί με το τμήμα ρετροϊών του NCI (National Cancer Institute) των ΗΠΑ αναφέρει εντυπωσιακά θεραπευτικά αποτελέσματα μετά τη χορήγηση πλάσματος αναρρωσάντων ασθενών με υψηλό τίτλο αντιιικών αντισωμάτων σε σοβαρά περιστατικά COVID λοίμωξης.

Με βάση τα (λίαν συνοπτικά) ανωτέρω παρατιθέμενα, θα μπορούσε να οργανωθεί η εφαρμογή της χορήγησης πλάσματος στην καθημερινή πρακτική, συμπληρωματικά βέβαια με τις εφαρμοζόμενες θεραπείες, σε σοβαρά πάσχοντες ασθενείς με συγκεκριμένα κριτήρια. Τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι γρήγορα μετρήσιμα και οδηγός για την τελική αξιολόγηση της συγκεκριμένης ασφαλούς θεραπείας. Επιστημονικό θάρρος χρειάζεται και ίσως μια διάθεση υπέρβασης της πεπατημένης από τους Ελληνες έγκριτους επιστήμονες, οι οποίοι αποδεδειγμένα διαθέτουν γνώση και εμπειρία πώς να το κάνουν, χρησιμοποιώντας σαν δότες πλάσματος και τους πολλούς εμβολιασμένους (με υψηλό τίτλο αντισωμάτων) μαζί με τους αναρρώσαντες.

Τελειώνοντας θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η προτεραιότητα και εντατικοποίηση των εμβολιασμών αποτελεί απολύτως σωστά το κύριο όπλο κατά της πανδημίας. Απλώς η συνύπαρξη μιας περισσότερο αποτελεσματικής θεραπείας θα είχε ισχυρό συμπληρωματικό (και προς Θεού όχι ανταγωνιστικό) ρόλο στην αντιμετώπιση των βαρέως ασθενούντων συμπολιτών μας, στην αποσυμφόρηση του ΕΣΥ και στον ταχύτερο περιορισμό της πανδημίας.