Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών το να ασχημονείς ήταν προσόν. Στην πολιτική, στην τέχνη, στα γράμματα, στον δρόμο. Η κακοποίηση της κοινής λογικής, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της αξιοπρέπειας, της κοινής ευγένειας, προσέθετε υπεραξία «επωνυμίας». Τον περί ου ο λόγος τον έβρισκαν χαριτωμένο, απελευθερωμένο από συμβατικές συμπεριφορές. Και τον στεφάνωναν με δημοσιότητα. Εξάλλου, ήταν και αριστερός. Υπέγραφε συλλογικές διαμαρτυρίες. «Διακόσιοι άνθρωποι της τέχνης, ανάμεσά τους και ο Κιμούλης». Ο Κιμούλης είναι προϊόν της πολιτισμικής αναξιοπρέπειας που επέβαλε η Αριστερά. Είχε τον κατάλληλο χαρακτήρα για να την ενσαρκώσει στον ρόλο της ζωής του....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

απολύτως επώνυμο κ. Γιώργο Κιμούλη. Η κ. Λέχου μας αποκάλυψε ότι επί σκηνής, την ώρα της παράστασης, της ψιθύριζε διάφορες χυδαιότητες για να της κόψει τα πόδια. Ως άλλος Τζένγκις Χαν. Συμπεριφερόταν ως κατακτητής, είτε είχε να κάνει με τον Ιψεν, τον Σαίξπηρ, τον Σοφοκλή, είτε με τη Λέχου και τη Δούκα. Είναι θέμα χαρακτήρα; Σίγουρα είναι θέμα χαρακτήρα. Ο κ. Κιμούλης ανάμεσα στις περγαμηνές του διαθέτει και αυτήν της εριστικότητας. Προ ετών, όταν είχα τολμήσει να αμφισβητήσω την εκτίμησή του ότι η Ελλάδα είναι ώριμη για επανάσταση, είχε συγγράψει πολυσέλιδη Κιμουλιάδα, όπου μου έσουρνε τα εξ αμάξης. Αμφισβητούσε και τις ερωτικές μου επιδόσεις στη νεότητά μου. Με τις τελευταίες αποκαλύψεις κατάλαβα επιτέλους τι εννοεί. Δεν κατάφερα ποτέ να φερθώ όπως αυτός.

Είναι θέμα χαρακτήρα, όμως είναι θέμα και οικοσυστήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών το να ασχημονείς ήταν προσόν. Στην πολιτική, στην τέχνη, στα γράμματα, στον δρόμο. Η κακοποίηση της κοινής λογικής, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της αξιοπρέπειας, της κοινής ευγένειας, προσέθετε υπεραξία «επωνυμίας». Τον περί ου ο λόγος τον έβρισκαν χαριτωμένο, απελευθερωμένο από συμβατικές συμπεριφορές. Και τον στεφάνωναν με δημοσιότητα. Εξάλλου, ήταν και αριστερός. Υπέγραφε συλλογικές διαμαρτυρίες. «Διακόσιοι άνθρωποι της τέχνης, ανάμεσά τους και ο Κιμούλης». Ο Κιμούλης είναι προϊόν της πολιτισμικής αναξιοπρέπειας που επέβαλε η Αριστερά. Είχε τον κατάλληλο χαρακτήρα για να την ενσαρκώσει στον ρόλο της ζωής του.

Οσοι αναρωτιούνται γιατί οι καταγγελίες γίνονται τώρα, ας έχουν υπόψη τους ότι «τότε» η λεγόμενη κοινή γνώμη ήταν με τον Κιμούλη. Με τον τύπο Κιμούλη. Τώρα δεν αρέσει πια αυτός ο τύπος. Μετά την πλημμυρίδα θράσους και αναξιοπρέπειας έρχεται η άμπωτις. Και μη συγκρίνετε με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και τον Κέβιν Σπέισι. Και οι δύο έχουν ένα έργο για να τους στεγάσει. Ο Κιμούλης σε ποιο έργο θα στεγασθεί; Αν δεν κάνω λάθος, κανένας από τους δύο δεν υπονόμευε την παράσταση στην οποία συμμετείχε με τον τρόπο του Κιμούλη – αν αληθεύουν όσα καταγγέλλει η κ. Λέχου. Θα μου πείτε, ο Κιμούλης είναι Αριστερός.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/02/21

δει ποτέ live και δεν έχω σκάσει ούτε ένα χαμόγελο με όσα (σατιρικά) τραγούδια του έτυχε να ακούσω – τραγούδια με τίτλους όπως «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες», «Την είχα άχτι», «Μωρή καριόλα», «Ανεμογκάστρι».

Το μόνο που μπορώ μετά βεβαιότητος να πω είναι ότι ο Δημήτρης Σταρόβας είναι καλός φίλος. Το απέδειξε σπεύδοντας να υποστηρίξει σθεναρά γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, μόλις έγιναν γνωστές οι καταγγελίες εναντίον του από τρεις ηθοποιούς για πράξεις γενετήσιου χαρακτήρα. «Είναι άντρας ωραίος, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κορίτσια ήθελαν να είναι μαζί του, είναι φαντασίωση του μισού ελληνικού πληθυσμού», δήλωσε.

Απλός ο συλλογισμός: ένα τόσο ωραίο αρσενικό αποκλείεται να έχει παρενοχλήσει ή προσβάλει σεξουαλικά γυναίκες, επειδή είναι αντικείμενο του πόθου τους. Δίπλα σ’ αυτή την εξίσωση ακούμε κάθε τόσο κι άλλες, παρόμοιες. Ενας καλός γιος δεν μπορεί να είναι βίαιος σύζυγος. Ενας υποστηρικτικός φίλος δεν μπορεί να δέρνει τα παιδιά του. Ενας στοργικός πατέρας δεν μπορεί να πατάει επί πτωμάτων για να ανελιχθεί επαγγελματικά. Ενας ένθερμος δημοκράτης δεν μπορεί να διακινεί παιδική πορνογραφία. Ενας ευσεβής χριστιανός δεν μπορεί να βάζει φόλες στα αδέσποτα της γειτονιάς. Ενας αναγνωρισμένος επιστήμονας, ένας επιτυχημένος επαγγελματίας, ένας ευφυής καλλιτέχνης, ένας λαοφιλής πολιτικός δεν μπορούν να κουβαλάνε τα σκοτάδια και τους δαίμονές τους και να τα κρύβουν επιμελώς.

Για να προλάβει μια αντίστοιχη εξίσωση –«τα ήθελε, θα τον προκάλεσε»–, ακόμη μία ηθοποιός έσπευσε να πει ότι, στην οντισιόν στην οποία ο σκηνοθέτης φέρεται να έκανε άσεμνες κινήσεις ενώπιόν της, η ίδια είχε πάει «ευπρεπώς ενδεδυμένη».

Η ορμή των αποκαλύψεων, ειδικά για τον χώρο της τέχνης, δύσκολα θα ανακοπεί. Ηρθε η ώρα να μιλήσουν όσοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία, οποιασδήποτε μορφής, και τον εξευτελισμό από κάποιον ισχυρό ή/και πέραν πάσης υποψίας. Εμείς οφείλουμε να τους ακούσουμε. Οσοι πέσουν κι αυτή τη φορά από τα σύννεφα ας σταθούν, επιτέλους, μπροστά σε έναν καθρέφτη κι ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στα μάτια.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/02/21

Είναι κι αυτές οι μάσκες… Και όλα γίνονται μάτια. Το απόλυτο όργανο της αλήθειας. Και συνειδητοποίησα, σχεδόν μπερδεύτηκα να βλέπω στα μάτια της Τζένης Μπότση, το βλέμμα της Σοφίας Μπεκατώρου. Λες και μια τραυματική διαδρομή, όσο κι αν διαφέρει, καταγράφεται με τον ίδιο τρόπο. Κι εκεί ακριβώς, μελετώντας τον λόγο της Τζένης όπως έβγαινε, όχι από το στόμα, αλλά από την αλήθεια των ματιών της, και αποκάλυπτε σε κάθε λέξη τη δύναμη αλλά και τον κόπο…

Τι κόπος! Μπρος στους κόπους της ψυχής, τι να μας πουν του σώματος; Η ηθοποιός μας ξενάγησε στον κόπο και στις αξίες. Στο ήθος. Στη συνείδηση. Στον κόπο της διαδρομής μέχρι να ξεθαρρέψει η αποκάλυψη. Να βγει στο φως από το σκοτάδι. Αναφέρθηκε στην ψυχανάλυση και χάρηκα πολύ για αυτό. Βλέπετε, συνεχώς στη σκέψη μου έχω την επόμενη/τον επόμενο. Οταν όλα αυτά γίνουν «παλιά». (Είναι η κατάρα της εποχής μας. Ολα σε δυο-τρεις μέρες είναι «παλιά»).

Και μερικοί, μακάρι, θα έχουν πάρει δύναμη να μιλήσουν. Πού; Αυτό με καίει. Πού παραδίδεις την αλήθεια σου; Οσο κακοποιητική ήταν η συμπεριφορά του όποιου «Κιμούλη» στην εκλεκτή Λέχου, όπως τον κατήγγειλε, άλλο τόσο κακοποιητικός είναι και ο τίτλος που διατυμπανίζει το εμπόρευμα: «Στα χάπια και στα Lexotanil κύλησε η Λέχου». Θεέ μου! Πού παραδίδεις την αλήθεια σου; Είναι σιχαμένα κωμικοτραγικό ότι οι άνθρωποι που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας, δεν την καταδέχονται ποτέ. Και εντέλει, καταφεύγουν στην ψυχανάλυση οι «δίπλα» τους για να ανταπεξέλθουν σε ό,τι τους προκαλούν οι «Σιγά μη χρειάζομαι ψυχανάλυση!».

 Με συντάραξε η αφήγηση της Τζένης Μπότση. Κυρίως γιατί, ενώ μιλούσε για τα «έργα και ημέρες» ενός άρρωστου μυαλού, ενός άρρωστου ανθρώπου που θεωρούσε εαυτόν ισχυρό, στην ουσία άπλωνε τις αξίες και το ήθος του «αδύναμου» δυνατού. Τη μεγαλοσύνη, την ωριμότητα, τη σοφία που αντιστρέφει το τραύμα σε κινητήρια δύναμη. Κι εγώ, αυθόρμητα, ευεργετικά αυθόρμητα τακτοποίησα, έλυσα, αναγνώστες μου, και ένα δικό μου «θέμα». Μάλλον, πολλά θέματα ενός θέματος. Από την ώρα που ξέσπασαν οι αποκαλύψεις, τρέμω τη συνέχεια από ακραίο σεβασμό στην ιστορική στιγμή, στην αλήθεια και στην δικαιοσύνη, όπως κατακτήθηκε με αίμα από την ανθρωπότητα.

Με τρομάζουν οι δίκες εκτός δικαστηρίων. Πρόσφατη τραγική ιστορία (να σας θυμίσω) ενός ταξιτζή με έναν ηθοποιό. Πόσα στάδια, πόσες «δικαιώσεις» πέρασε η υπόθεση μέχρι τη διαλεύκανσή της; Τι τραγικό λάθος! Επίσης είχα την αγωνία ότι ενώ η σωματική κακοποίηση είναι πασιφανής, αφήνει σημάδια, η ψυχική τι γίνεται; Η λεκτική; Υπάρχουν κακοποιήσεις πιο ύπουλα βασανιστικές, σχεδόν δολοφονικές. Πώς όμως να τις αποδείξεις; Πώς να κατοχυρωθούμε νομικά; Κι αν στο «Κι εγώ, κι εγώ» παρεισφρήσουν έντομα που γυρίζουν γύρω από λάμπα και μολύνουν την ιερότητα μιας φουσκοθαλασσιάς επανάστασης; «Περιφρουρείται» η δοσολογία; Μήπως χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα; Ολα τα σκεφτόμουν, όλα τα φοβόμουν από ύψιστο σεβασμό.

 Μέχρι που είδα να μιλάνε τα μάτια της Τζένης Μπότση. Εμοιαζε τόσο το βλέμμα με αυτό της Σοφίας Μπεκατώρου. Και την άκουσα να λέει ό,τι είχε πει και η Σοφία: «Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα». Αν αυτές οι γυναίκες δεν φοβούνται, δεν δικαιούμαστε φόβων εμείς. Κάθε σήμερα είναι υγιέστερο, δικαιότερο, δημοκρατικότερο από κάθε χθες. Και κάθε αύριο πιο ελπιδοφόρο από το σήμερα. Ζούμε μια ανατριχιαστικά όμορφη εποχή. Τυχερά τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Η αλήθεια, όμορφα θα ξεχωρίσει από το ψέμα, με τον τρόπο που πάντα συμβαίνει.
 
Πηγή: Protagon.gr