Είμαι αντίθετος στον ποινικό κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού. Είμαι όμως εξίσου αντίθετος στο δόγμα(;) «ου θέμις=μη δίκαιο», το οποίο εκφράζεται και με τη διάσπαση του δικαίου σε επιμέρους προσεγγίσεις (και απενοχοποιήσεις;) του τύπου «νόμος είναι το δίκαιο του...». Ο Νόμος δεν ταυτίζεται με την απλή δόξα/εικασία/πίστη του καθενός ή της κάθε ομάδας αλλά με τη Χρηστή Δόξα της Πολιτείας. Θυμίζω ότι χωρίς θεσμούς (αθέμιστοι), άδικοι και άμετροι, ήσαν οι Κύκλωπες και οι μονάζοντες βάρβαροι (Ομήρου Οδύσσεια) Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ζούμε (ή θέλουμε να ζήσουμε) έτσι; Εμφοβοι όμηροι στο «δίκαιο» του πυραύλου, του σπαθιού, της σφαίρας; Αν όχι, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο Νόμος, η Δίκη και η Αρετή συγκροτούν ένα ενιαίο τρίπτυχο, όπου «το κελεύειν, το κωλύειν, το επιτρέπειν και το τιμωρείσθαι» (Βασίλειος Α', 886) δεν διασπώνται. Δεν υφίσταται συνεπώς μόνο το δικαίωμα του Αρχειν αλλά και η υποχρέωση του Αρχεσθαι (Αριστοτέλης), η παράβαση της οποίας ανατρέπει και διαφοροποιεί τις έννομες σχέσεις Πολιτείας - πολίτη, ό,τι κι αν επικαλείται ο παραβάτης.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/21

 

Αυτοδικαίωση ετεροπροσδιορισμένων;

Η γλώσσα των συμβόλων ακτινογραφείται.
Μία φωτογραφία δείχνει την Ιστορία της στιγμής

Παναγιώτης Καραβασίλης, Ειρκτή 72
 
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ  ΠΑΝΟΥΣΗ

Η βία και οι απειλές για εκδίκηση, όχι μόνον κατά των ανθρώπων, δεδομένου ότι αυτοί είναι θνητοί κι αντικαταστατοί, αλλά κυρίως κατά της Ιστορίας, μολονότι αυτή, ως γνωστόν, δεν ανέχεται τζάμπα μάγκες μισαλλοδοξίας, και μάλιστα σε slow motion και σε συνθήκες προσομοίωσης, έχουν ταλανίσει και στιγματίσει τη Μεταπολίτευση.

Η επίκληση του λαού και ο χαρακτηρισμός «κοινωνική εξέγερση» σε κάθε διαφωνία των αγανακτισμένων με οποιονδήποτε και για οτιδήποτε, εξέγερση που συνεχώς αργεί και τους διαψεύδει, με συνέπεια να κατηγορούνται άπαντες οι άλλοι για πολιτική ανωριμότητα, δεν νομιμοποιεί την ένοπλη δράση σε περιόδους Δημοκρατίας.

Η βία δεν συμβολίζει αναγκαστικά ένα ιδανικό. Κάποια στιγμή γίνεται αυτοσκοπός, πολλάκις χωρίς να το έχουν καν συνειδητοποιήσει οι υποστηρικτές της. Από την αφοσίωση στις ιδέες, στην αποφασιστικότητα για δολοφονίες των (όποιων) αντιπάλων μιας ψευδαίσθησης δρόμος ότι η ιστορική συγκυρία καλεί κάποιους ν' αλλάξουν αυτοί (και μόνον αυτοί;) τη Μοίρα της Ανθρωπότητας.

Είμαι αντίθετος στον ποινικό κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού. Είμαι όμως εξίσου αντίθετος στο δόγμα(;) «ου θέμις=μη δίκαιο», το οποίο εκφράζεται και με τη διάσπαση του δικαίου σε επιμέρους προσεγγίσεις (και απενοχοποιήσεις;) του τύπου «νόμος είναι το δίκαιο του...». Ο Νόμος δεν ταυτίζεται με την απλή δόξα/εικασία/πίστη του καθενός ή της κάθε ομάδας αλλά με τη Χρηστή Δόξα της Πολιτείας. Θυμίζω ότι χωρίς θεσμούς (αθέμιστοι), άδικοι και άμετροι, ήσαν οι Κύκλωπες και οι μονάζοντες βάρβαροι (Ομήρου Οδύσσεια)

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ζούμε (ή θέλουμε να ζήσουμε) έτσι; Εμφοβοι όμηροι στο «δίκαιο» του πυραύλου, του σπαθιού, της σφαίρας;

Αν όχι, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο Νόμος, η Δίκη και η Αρετή συγκροτούν ένα ενιαίο τρίπτυχο, όπου «το κελεύειν, το κωλύειν, το επιτρέπειν και το τιμωρείσθαι» (Βασίλειος Α', 886) δεν διασπώνται. Δεν υφίσταται συνεπώς μόνο το δικαίωμα του Αρχειν αλλά και η υποχρέωση του Αρχεσθαι (Αριστοτέλης), η παράβαση της οποίας ανατρέπει και διαφοροποιεί τις έννομες σχέσεις Πολιτείας - πολίτη, ό,τι κι αν επικαλείται ο παραβάτης.

Πότε θα το κατανοήσουν και θα το εφαρμόσουν αυτό οι αρνητές της νομιμότητας πολίτες και οι πολιτικοί;

Θυμίζω ότι η Δικαιοσύνη, ανάμεσα στα άλλα, εμπεριέχει και προϋποθέτει την αίσθηση ενός προσωπικού καθήκοντος για τον κοινό σκοπό. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απλή απόλαυση των ατομικών δικαιωμάτων (όπως ασυλλόγιστα υποστηρίζουν ορισμένοι «δικαιωματιστές») αλλά και για μια έμπρακτη αναγνώριση του κοινωνικού συμβολαίου που επιτάσσει θυσίες στον βωμό του «συν-ανήκειν». Εκτός κι αν μερικοί πιστεύουν ότι τους παρέχεται το δικαίωμα να ζουν εντός της κοινωνίας αλλά να κινούνται με βάση «προσωπικούς νόμους» (sic). Αν δεν το δεχόμαστε αυτό τότε πολλές φορές, σε έκτακτες περιστάσεις, μπορεί και πρέπει να παραιτηθούμε - πρόσκαιρα - από κάποια επιμέρους δικαιώματα ώστε να έχουμε καλύτερες εγγυήσεις αύριο για το σύνολο των δικαιωμάτων μας. Από το μοναδικό δικαίωμα από το οποίο οφείλουμε ν' αρνηθούμε να παραιτηθούμε είναι το δικαίωμα να βλέπουμε και να κρίνουμε ποιος υπο-στηρίζει τη Δημοκρατία, το Κράτος δικαίου και την κοινωνική Αλληλεγγύη και ποιος θυσιάζει αξίες και ανθρώπους για να δικαιώσει (sic) τις ιδεοληψίες και εμμονές του, ορισμένες από τις οποίες είναι ότι οι μάζες είτε θέλουν αίμα για ν' αφυπνιστούν είτε καταστολή για να φοβηθούν.

ΥΓ. 1: Μπορεί η Πυθαγόρεια Αριθμητική Δικαιοσύνη (αντιπεπονθός) να μην ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αντιλήψεις της αντεγκληματικής πολιτικής περί αναλογικότητας/αναγκαιότητας, όμως όποιος οδηγεί στα άκρα τη σχέση «δικαίου - κοινωνίας - ηθικής - ιδεολογίας» είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα ηττηθεί και στα τέσσερα επίπεδα.

ΥΓ. 2: «Μαθημένοι στη διαταγή και στο όρντινο

Αυτόκλητοι αρχηγοί...» (Β. Κουνέλης, Καπνισμένα ερείπια)

Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών