Από πού προκύπτει, αίφνης, η απαίτηση από τις διωκτικές αρχές να είναι ακριβείς μηχανές επιβολής της τάξης, έστω κατά όσων δεν συμπαθεί η Αριστερά; Ισχυρίζομαι, από το παλαιό, καθεστωτικό στερεότυπο της κομμουνιστικής εξουσίας πριν αυτή καταρρεύσει το 1989. Ως γνωστόν, οι σημερινοί λάτρεις της επιλεκτικής απείθειας και της επίσης επιλεκτικής αντεξουσιαστικής δυναμικής, εκείνα τα χρόνια στήριζαν καθεστώτα τα οποία στηρίζονταν στο αστυνομικό κράτος και στον μιλιταρισμό, γι' αυτό και λειτουργούσαν άριστα τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός. Οι αρχές ασφαλείας ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών σε εκείνα τα καθεστώτα, που στηρίζονταν ιδιαιτέρως στις παράνομες παρακολουθήσεις και στον χαφιεδισμό - η ταινία «Οι ζωές των άλλων» έχει δείξει με μεγάλη γλαφυρότητα τις μεθόδους δράσης του κράτους στην Ανατολική Γερμανία, μοντέλο του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Στα καθεστώτα αυτά, ο σκοπός ήταν ένας και μοναδικός: ο έλεγχος. Και ο σκοπός άγιαζε τα μέσα...

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/10/

Οι ζωές των άλλων

Ο Χρήστος Παππάς, ένας από τους καταδικασθέντες χρυσαυγίτες για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, διαθέτει συγκροτημένη ιδεολογική σκέψη στον χώρο της ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς, γι' αυτό άλλωστε ήταν πολύ κοντά στον αρχηγό, Νίκο Μιχαλολιάκο. Στα νεανικά του χρόνια υπήρξε αποδεδειγμένα θιασώτης της ναζιστικής ιδεολογίας, την οποία αποτύπωνε στις φωτογραφίες που τραβούσε και αρχειοθετούσε. Το 2013, βρέθηκε να φυλάσσει όπλα και ενθύμια της ναζιστικής του δράσης, αποδεικτικά της ιδεολογικοπολιτικής του ταυτότητας. Εχει αρθρογραφήσει υπέρ του Χίτλερ. Προσωπικώς, τον θυμάμαι ανεξίτηλα το 2013, να ουρεί έξω από το Mega - τότε που ήταν τρέντι ο λαϊκισμός κάθε μορφής να καταφέρεται εναντίον όσων δεν τσίμπησαν το τυρί του αντιμνημονιακού αντιευρωπαϊσμού, της αντιπολιτικής και της περιφρόνησης στη δημοκρατία.

Ο άνθρωπος αυτός δεν εμφανίστηκε να εκτίσει την ποινή κάθειρξης που του επέβαλε το δικαστήριο. Εκμεταλλευόμενος την ευνοϊκή διάταξη του Ποινικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε λίγο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί και αποχωρήσει από την κυβέρνηση, η οποία περιορίζει την εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα όσων είχαν υποχρέωση σε μια φορά τον μήνα, ο Παππάς κατάφερε να σβήσει ίχνη και να εξαφανιστεί. Η διαφυγή του καταδικασμένου, ο οποίος έκανε γνωστή τη βούλησή του να αποφύγει τη φυλάκιση μέσω του δικηγόρου του, προκάλεσε σφοδρότατες επιθέσεις από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στο πρόσωπο του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει έναν σίγουρο εχθρό (προφανώς επειδή έχει σχεδόν εξουδετερώσει τις διάφορες εκδοχές μπαχαλάκηδων που δρούσαν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας).

Απαντώντας στις επιθέσεις, ο Χρυσοχοΐδης αναφέρθηκε στο κράτος δικαίου, στις δικαιοδοσίες των Αρχών απέναντι σε έναν υπόδικο και τις κόκκινες γραμμές που βάζουν η δημοκρατία και ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων. Στον ΣΥΡΙΖΑ, τις αρχές αυτές τις γνωρίζουν - αλλά είναι άξιες σεβασμού μόνο όταν χρησιμεύουν για να διαφεύγουν κάποιοι σύντροφοι της «πληθυντικής Αριστεράς», κάποιοι απ' όσους η μακαρίτισσα Ροσάνα Ροσάντα έχει περιγράψει ως μέρος του οικογενειακού λευκώματός της. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν τους ενοχλεί να τις παραβιάζει το κράτος

.
Αλλά από πού προκύπτει, αίφνης, η απαίτηση από τις διωκτικές αρχές να είναι ακριβείς μηχανές επιβολής της τάξης, έστω κατά όσων δεν συμπαθεί η Αριστερά; Ισχυρίζομαι, από το παλαιό, καθεστωτικό στερεότυπο της κομμουνιστικής εξουσίας πριν αυτή καταρρεύσει το 1989. Ως γνωστόν, οι σημερινοί λάτρεις της επιλεκτικής απείθειας και της επίσης επιλεκτικής αντεξουσιαστικής δυναμικής, εκείνα τα χρόνια στήριζαν καθεστώτα τα οποία στηρίζονταν στο αστυνομικό κράτος και στον μιλιταρισμό, γι' αυτό και λειτουργούσαν άριστα τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός. Οι αρχές ασφαλείας ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών σε εκείνα τα καθεστώτα, που στηρίζονταν ιδιαιτέρως στις παράνομες παρακολουθήσεις και στον χαφιεδισμό - η ταινία «Οι ζωές των άλλων» έχει δείξει με μεγάλη γλαφυρότητα τις μεθόδους δράσης του κράτους στην Ανατολική Γερμανία, μοντέλο του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.

Στα καθεστώτα αυτά, ο σκοπός ήταν ένας και μοναδικός: ο έλεγχος. Και ο σκοπός άγιαζε τα μέσα.

Στις δυτικές δημοκρατίες, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και οι ελευθερίες θέτουν όρια στην κρατική (και παρακρατική) παντοδυναμία. Αυτά τα όρια εκμεταλλεύτηκε ο φυγάς Χρήστος Παππάς.

Ο δυτικός τρόπος

Ο έλληνας αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, απάντησε στον υπεύθυνο επικοινωνίας του τούρκου προέδρου, ο οποίος διαμαρτύρεται δημοσίως ότι οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν σεβασμό στους μουσουλμάνους, στις ιερές αξίες τους, στον προφήτη τους, στους πολιτικούς ηγέτες τους. Και τόνισε κάτι αυτονόητο για τις δυτικές δημοκρατίες: ότι «αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας, όπως ορίζεται από τη Συνθήκη μας. Ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής»

Τι δεν μπορεί να κατανοήσει ο Τούρκος; Τη σημασία της εκκοσμίκευσης και τον αντίκτυπο που έχει στη δημοκρατία και στα ατομικά δικαιώματα. Ο δυτικός κόσμος στηρίζεται στην ιδέα του λαϊκού κράτους. Η εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται για τον λαό. Η βάση της κοινωνικής οργάνωσης στις δυτικές δημοκρατίες είναι ο πολίτης – και η ελευθερία την οποία του διασφαλίζει το πολιτικό σύστημα του επιτρέπει να ασκεί κριτική, ενίοτε βλάσφημη, όχι μόνο κατά των πολιτικών ηγετών του αλλά και κατά των εκπροσώπων και των συμβόλων των θρησκειών. Ο Θεός, ο Αλλάχ, ο Βούδας είναι στην ίδια μοίρα για τον δυτικό πολίτη. Κι οι πιθανές βλάσφημες αναφορές εναντίον τους δεν έχουν καμία επίπτωση, επειδή τις προστατεύει η συνθήκη της ελευθερίας.

Αλλά πού να καταλάβει τι σημαίνουν δημοκρατική συνθήκη, δικαιώματα, ελευθερία ο εκπρόσωπος ενός δεσποτικού καθεστώτος που, στο όνομα του Θεού, φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους και διώκει το ελεύθερο φρόνημα;