Οι ειδικοί εκτιμούν ότι το τρέχον απόθεμα του σύγχρονου ελληνικού λεξιλογίου είναι της τάξεως των 150.000 λέξεων. Είναι πιθανό να περιορίζεται σήμερα σε μερικές μόνο χιλιάδες για τους περισσότερους χρήστες του και ακόμη περισσότερο στους νέους που είναι πιο πολύ εξοικειωμένοι με τα greeklish του Διαδικτύου, τόσο ως γλώσσα όσο και ως γραφή. Για τους λόγους αυτούς θα περίμενε κανείς από δημόσιους φορείς, μέσα και πρόσωπα να δείξουν ιδιαίτερη προσοχή στο ζήτημα αυτό, που έχει τις απαρχές του 45 χρόνια πριν. Η επιδείνωσή του πλην όμως είναι σήμερα ραγδαία, συνηγορούντων όλων των σχετικών παραγόντων. Πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφοι, μεταφραστές ξένων παραγωγών στην τηλεόραση κ.λπ. επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επίδοση λεκτικών παραμορφώσεων και αυτοσχεδιασμών χωρίς καμία ανησυχία, αφού το φαινόμενο καλά κρατεί και δεν στηλιτεύεται από κανέναν και από πουθενά. Ακούμε έτσι συχνά ή διαβάζουμε απίστευτους σολοικισμούς όπως: «η δράστηνα» (θηλυκό του δράστης), «ψευδά ίχνη», «οι εναπομείναντες μεραρχίες», «όλοι άρεσαν την νουβέλα», «η ποικίλα αρχιτεκτονική», «θα επιτιθόμασταν», «της Βασιλομήτωρ», «θανατερό όπλο», «ανεξαρτήτου ηλικίας», «τον πολυπληθές τόπο» και πρόσφατα «δεν δικαιούνται ελαφρυντικά» κ.λπ. ων ουκ έστιν αριθμός. Αλλά ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η συνεχώς μεγεθυνόμενη λεξιπενία όταν καταργούμε τη χρήση πολυάριθμων συνώνυμων λέξεων που προσφέρει ο πλούτος που κληρονομήσαμε, με λέξεις που παγιώνονται ως παντοδύναμα κλισέ… παντός καιρού. Σαν πιο τρανταχτές από αυτές θα αναφέρω την απανταχού (οριζοντίως και κατακορύφως) σχεδόν ρομποτική επανάληψη από αμέτρητα χείλη, των αγοραίων όρων «κομμάτι» και «ξεκάθαρος» επί παντός του επιστητού και διά πάσαν νόσον, λαϊκιστικό εφεύρημα των τελευταίων χρόνων...

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 24/10/20)

Στο προαύλιο της πρωτεύουσας υπάρχει ένας «γνωστός-άγνωστος» αρχαιολογικός χώρος με πολυσέλιδη ιστορική διαδρομή, όπου κάποτε βρισκόταν ο παράλιος δήμος του Ραμνούντος, βιγλάτορας του νότιου Ευβοϊκού, στρατηγικός προμαχώνας της Αθήνας. Την ονομασία του οφείλει στον ταπεινό ράμνο, έναν αειθαλή θάμνο, σκληρό καρύδι στις αγριάδες του καιρού και στις ασθένειες, διάσπαρτα γνωστό στην Ελλάδα και ως αμπαλόρος, καζουλό, μαζουλιά, μαυραγκαθιά, λατσιχεριά κ.ά. Τόπος ξακουστός για το ιερό της Νεμέσεως της Ραμνουσίας, γενέθλια γη του Αντιφώντος και άλλων επιφανών ανδρών, εκεί περί τα τέλη Βοηδρομιώνος (ο δικός μας Σεπτέμβριος) τελούνταν τα Νεμέσεια. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και λαμπαδηφορίες ευθύκορμων εφήβων, υπερήφανων που υπηρετούσαν τη θητεία τους στο φρούριο της περιοχής. Οι μαθητές που ξεναγούνται σήμερα από τους δασκάλους τους στον Ραμνούντα εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως στη συνέχεια τον ενθουσιασμό τους για την εκπαιδευτική επίσκεψη.

1. Η (άγνωστη;) οδός Ραμνουσίων , το κραταιό φρούριο, ο ρήτωρ Αντιφών και οι Αθηναίοι έφηβοι. νωστη;) οδός Ραμνουσίων , το κραταιό φρούριο, ο ρήτωρ Αντιφών και οι Αθηναίοι έφηβοι. 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ, Δ.Φ.Ειδικός γραμματέας της Π.Ε.Φ.

Κύριε διευθυντά,

Στη συνοικία των Ανω Πετραλώνων μια μικρή οδός ονομάζεται Ραμνουσίων, από τους πολίτες του Ραμνούντος, αρχαίου παράλιου δήμου της Αττικής, απέναντι στην Εύβοια, που ανήκε στην Αιαντίδα φυλή. Ο Ραμνούς (από τον ράμνο, είδος ακανθώδους φυτού – ραμνόεις) ήταν από τα ισχυρότερα φρούρια της αθηναϊκής πολιτείας (κώμη με μικρό λιμάνι), σε βραχώδη χερσόνησο, στη βορειοδυτική ακτή της Αττικής, που δέσποζε στην είσοδο του πορθμού του Ευρίπου, στον Ευβοϊκό Κόλπο, και απείχε από τον Μαραθώνα εξήντα σταδίους (Στράβων – Παυσανίας).

Γενέτειρα του ρήτορα Αντιφώντος (5ου π.Χ. αι.), διδασκάλου του Θουκυδίδη, φημιζόταν για το περιώνυμο ιερό της Νεμέσεως της Ραμνουσίας, δωρικό περίπτερο ναό, με το λατρευτικό κολοσσιαίο άγαλμα της δίκαιης θεάς (Αδράστειας), έργο του γλύπτη Αγορακρίτου, μαθητή του Φειδία. Στα τέλη Σεπτεμβρίου (Βοηδρομιώνος μηνός) τελούνταν τα Νεμέσεια, με λαμπαδηφορίες Αθηναίων εφήβων που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία στο φρούριο του Ραμνούντος. Παράλληλα, στον ναό της Θέμιδος υπήρχε το άγαλμα της θεότητας, έργο του Ραμνουσίου Χαιρεστράτου (3ος π.Χ. αι.), προστάτιδας του νόμου και της δικαιοσύνης. Η κεφαλή του αγάλματος βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ η γλυπτή διακόσμηση της βάσης στο Εθνικό Αρχαιολογικό.

Η Ακρόπολη του Ραμνούντος βρισκόταν σε μαγευτική θέση, σε βραχώδη λόφο, περιβαλλόμενη από τείχη, και περιέκλειε το θέατρον, σώζεται το κοίλον, με πέντε θρόνους, την αγορά του Δήμου, το Γυμνάσιο και ναΐσκο του Ληναίου Διονύσου.
Η ιερά οδός από την Ακρόπολη ώς το λιμάνι προστατευόταν από πύργους, ενώ, στη διαδρομή του, δεξιά και αριστερά υπήρχαν μνημειώδεις τάφοι, με επιτύμβιες στήλες, και ταφικοί περίβολοι. Αναμφίβολα, ενδείκνυται η επίσκεψη των μαθητών Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης στον χώρο αυτό, με την ασύγκριτη ομορφιά του τοπίου και τα ερείπια των ναών, που αποτελεί, μαζί με το ιερό της Βραυρώνος, έναν από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής, άγνωστο, εν πολλοίς, στους περισσοτέρους.


2.Το σκρίνιο της γιαγιάς έκρυβε θησαυρούς
ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΙΤΣΟΣ, Παπάγου

Κύριε διευθυντά,

Είχε κατασκευαστεί από επιπλοποιό της Κορίνθου με το χέρι και το κοπίδι για προίκα της Γεωργίας. Ηταν ένα κόσμημα, και η Γεωργία όταν έγινε γιαγιά, το χάρισε στην εγγόνα της στην Αθήνα. Το είχαμε στο σαλόνι και το χαιρόμασταν, τώρα με τον κορωνοϊό είπαμε στην παραδουλεύτρα να ανοίξει και να ψεκάσει τα συρτάρια.

– Να μην πετάξεις τίποτα, της είπαμε, πριν τα δούμε, κι αυτό έκανε.

Στο ένα συρτάρι υπήρχαν: Μία μικρή κασετίνα που στο συρόμενο σκέπασμα είχε καλυμμένη ζωγραφιά ένα αγγελούδι, μέσα υπήρχε μία ξύστρα και μία φαγωμένη γόμα. Υπήρχε μια πλάκα και ένα κοντύλι δεμένο με σπάγκο κι ένα σφουγγαράκι, ένας κοντυλοφόρος με μία πένα κι ένα κουτάκι με πένα καμπουρίτσα και πλάκα. Ενα μελανοδοχείο, ένα στυπόχαρτο, ένα τετράδιο που έγραφε λεύκωμα, κι από κάτω: «Παρακαλώ τις φίλες μου, όσες με αγαπούνε. Στο λεύκωμα να γράψουμε για να τις ενθυμούμε».

Στο άλλο συρτάρι υπήρχαν δύο βελόνες αλουμινένιες, μία σακοράφα, μία βελόνα για σεντόνιασμα, μία κουβαρίστρα, ένα μικρό φυλαχτό με κεντημένο σταυρό, ένα κομπολόι με χάντρες από κεχριμπάρι, μία σπασμένη πίπα, ένα τσακμάκι με ίσκα, ένας καθρέφτης στρογγυλός, πολλά κουμπιά μαύρα, άσπρα, κίτρινα και δώδεκα πετσετάκια λινά με το μονόγραμμα της γιαγιάς: Γ.Γ. Υπήρχε και ένα γράμμα του Κ.Μ. από το μέτωπο που στο υστερόγραφο έγραφε:

ΥΓ.: Γεωργία μου σέρνεται η ισπανική γρίπη, η γιατρειά είναι η μάσκα, φτιάξε πολλές μόνη σου, μοδιστρική ξέρεις, και να τις φοράς παντού. Στείλε μου φωτογραφίες να σε δω.

Η παραδουλεύτρα, αφού τα ψέκασε, είπε, να τα πετάξω τώρα; Οχι, της είπαμε. Θα τα βάλουμε σε βιτρίνα να τα βλέπουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια, ήταν το laptop και τα sms της εποχής της γιαγιάς τους.

3.Πρωθυπουργοί άλλων καιρών
ΒΑΣΙΛΗΣ Ν. ΣΑΛΑΚΑΣ Επίτιμος δικηγόρος στον Α.Π. και στο ΣτΕ

Κύριε διευθυντά,,

Με αφορμή το άρθρο με τίτλο «Σύστημα που ευνοεί τους Τραμπ» του Αγγελου Στάγκου στο κυριακάτικο φύλλο της 4.10.20, στην αρχή του οποίου αναφέρει ότι «Ο Χάρολντ Μακμίλαν, πρωθυπουργός της Βρετανίας (1957-1963), έχει παίξει τον ρόλο του στη νεότερη πολιτική ελληνική ιστορία» κ.λπ., θυμήθηκα, ως αναγνώστης της «Κ» από το 1953, την ίδια περίοδο της πρωθυπουργίας του στη Γηραιά Αλβιώνα, ένα δημοσιογράφο της εποχής εκείνης, της «Κ», να παρουσιάζει σε φωτογραφία τον Χ. Μακμίλαν να περιμένει στη στάση, σε ουρά (σειρά) αναμονής, να πάρει το λεωφορείο της γραμμής για να πάει στο πρωθυπουργικό γραφείο του στην Ντάουνινγκ Στριτ, και να σημειώνει ο δημοσιογράφος, αιχμηρά: ποιος Ελληνας πρωθυπουργός θα περίμενε στην ουρά να πάρει το λεωφορείο για να πάει στο γραφείο του; Κάτι ανάλογο με εκείνο που έκανε ο Χ. Μακμίλαν έκανε ο Γεώργιος Ράλλης, ως υπουργός και πρωθυπουργός, με τον οποίο με συνέδεε πολιτική φιλία, όταν τον είδα να διασχίζει πεζή από το διαμέρισμά του, στην Κανάρη, τη Βασ. Σοφίας και τον Εθνικό Κήπο για να πάει στο γραφείο του.
Σε ερώτησή μου γιατί δεν πάει με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο ή με συνοδό, μου απάντησε «γιατί περπατώ και παίρνω καθαρό αέρα από το δασύλλιο του κήπου». Το δικηγορικό μου γραφείο ήταν Ομήρου 34. 

4.  Οι δολιοφθορείς της γλώσσας μας
Α.Δ. ΤΡΙΠΟΔΑΚΗΣ

Κύριε διευθυντά,

Εμπνεόμενος από το άρθρο του Βασ. Αγγελικόπουλου στο φύλλο σας της Κυριακής 11/10/2020 σχετικά με τη χρήση της γλώσσας μας, θα ήθελα κατ’ αρχήν να επισημάνω τις σοβαρές επιπτώσεις της λεξιπενίας και της γλωσσικής κακοποίησης στη νοητική μας λειτουργία γενικότερα, εφόσον είναι πλέον γνωστό ότι οδηγούν σε ανάλογο περιορισμό της, όπως κατηγορηματικά δηλώνουν οι αρμόδιοι επιστήμονες.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι το τρέχον απόθεμα του σύγχρονου ελληνικού λεξιλογίου είναι της τάξεως των 150.000 λέξεων. Είναι πιθανό να περιορίζεται σήμερα σε μερικές μόνο χιλιάδες για τους περισσότερους χρήστες του και ακόμη περισσότερο στους νέους που είναι πιο πολύ εξοικειωμένοι με τα greeklish του Διαδικτύου, τόσο ως γλώσσα όσο και ως γραφή.

Για τους λόγους αυτούς θα περίμενε κανείς από δημόσιους φορείς, μέσα και πρόσωπα να δείξουν ιδιαίτερη προσοχή στο ζήτημα αυτό, που έχει τις απαρχές του 45 χρόνια πριν. Η επιδείνωσή του πλην όμως είναι σήμερα ραγδαία, συνηγορούντων όλων των σχετικών παραγόντων.

Πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφοι, μεταφραστές ξένων παραγωγών στην τηλεόραση κ.λπ. επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επίδοση λεκτικών παραμορφώσεων και αυτοσχεδιασμών χωρίς καμία ανησυχία, αφού το φαινόμενο καλά κρατεί και δεν στηλιτεύεται από κανέναν και από πουθενά. Ακούμε έτσι συχνά ή διαβάζουμε απίστευτους σολοικισμούς όπως: «η δράστηνα» (θηλυκό του δράστης), «ψευδά ίχνη», «οι εναπομείναντες μεραρχίες», «όλοι άρεσαν την νουβέλα», «η ποικίλα αρχιτεκτονική», «θα επιτιθόμασταν», «της Βασιλομήτωρ», «θανατερό όπλο», «ανεξαρτήτου ηλικίας», «τον πολυπληθές τόπο» και πρόσφατα «δεν δικαιούνται ελαφρυντικά» κ.λπ. ων ουκ έστιν αριθμός.

Αλλά ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η συνεχώς μεγεθυνόμενη λεξιπενία όταν καταργούμε τη χρήση πολυάριθμων συνώνυμων λέξεων που προσφέρει ο πλούτος που κληρονομήσαμε, με λέξεις που παγιώνονται ως παντοδύναμα κλισέ… παντός καιρού. Σαν πιο τρανταχτές από αυτές θα αναφέρω την απανταχού (οριζοντίως και κατακορύφως) σχεδόν ρομποτική επανάληψη από αμέτρητα χείλη, των αγοραίων όρων «κομμάτι» και «ξεκάθαρος» επί παντός του επιστητού και διά πάσαν νόσον, λαϊκιστικό εφεύρημα των τελευταίων χρόνων.

Αναζητώντας χαμένους θησαυρούς βρήκα μαζί με τις προφανείς συνώνυμες τμήμα, μέρος, ενότητα, στοιχείο, θέμα κ.λπ. για την πρώτη συνολικά 18 άλλες λέξεις με λεπτές αποχρώσεις για ανάλογα απαιτητικές γλωσσικές συνθέσεις. Αλλά και για τη δεύτερη εκτός από τις σαφής, κατηγορηματικός, ευκρινής, αδιαμφισβήτητος κ.λπ. συνολικά 12 άλλες προς τον ίδιο σκοπό. Φαντάζεστε τη λίστα που θα μπορούσε να συντάξει ένας Ελύτης, ένας Σεφέρης ή ένας Παπαδιαμάντης για να μας κάνουν να ντραπούμε με τα χάλια μας;

Αλλά αυτά όλα δεν μας αφορούν πάρα μόνον αν είναι… «κομμάτι ξεκάθαρα»!

Γιατί η ελληνική γλώσσα είναι καθαρή, ακριβής και οικουμενική.
Νίκος Γκάτσος:
«Πολύ δεν θέλει ο Ελληνας
Να χάσει τη λαλιά του
Και να γίνει μισέλληνας
Από την αμυαλιά του»

5. Ο Παν. Κανελλόπουλος και η Μακρόνησος
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΣΙΨΑΣ

Κύριε διευθυντά,

Ο έγκριτος δημοσιογράφος της εφημερίδας σας Τάκης Θεοδωρόπουλος, στο άρθρο του της 1.10.2020, χαρακτήρισε τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο υμνητή της Μακρονήσου. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που είχε χαρακτηρίσει τη Μακρόνησο “Παρθενώνα” μετανόησε δημόσια». Ο αρθρογράφος σας φαίνεται να έχει αδιάσειστα στοιχεία ότι η εν λόγω φράση ελέχθη από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, καθώς και ότι αυτός μετανόησε δημόσια. Νομίζω ότι θα έπρεπε να αναφέρει τα σχετικά τεκμήρια, για να κριθεί η αξιοπιστία αυτών που γράφει.

Θέλοντας να φωτιστεί αυτό το θέμα, θέτω υπόψη σας τα ακόλουθα ιστορικά στοιχεία:

Θεωρείται ότι η εν λόγω φράση ελέχθη από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στη Μακρόνησο σε επίσκεψη ξένου επισήμου. Κρατούμενος τότε στη Μακρόνησο ήταν και ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο οποίος στο βιβλίο του «Αναπολήσεις τόμος Β΄ 1940-1960», εκδόσεις Παπαζήση, στις σελ. 149, 150 και 151 περιγράφει τα ακόλουθα:

«Δεν θυμούμαι ποιο μήνα του 1949… την ημέρα εκείνη επισκέπτες ήταν ο υπουργός Στρατιωτικών Παναγιώτης Κανελλόπουλος, το βασιλικό ζεύγος, ο Αμερικανός στρατηγός και άλλοι, μεταξύ τους και ξένοι δημοσιογράφοι… Μετά ολίγες ημέρες μάς διένειμαν τον “Σκαπανέα”, προπαγανδιστικό έντυπο της Μακρονήσου. Διάβασα εκεί δήλωση του υπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου προς τους δημοσιογράφους, Ελληνες και ξένους, απολογητική ουσιαστικά για την ύπαρξη του στρατοπέδου της Μακρονήσου: “Η Ελλάς η οποία έδωκε άλλοτε στην ανθρωπότητα τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, βρέθηκε από δύο ετών και πλέον στην τραγική θέση, τέκνα της να έχουν λάβει τα όπλα εναντίον της. Αναγκάστηκε λοιπόν να ιδρύσει το στρατόπεδο αυτό, για να επαναφέρει εις τους κόλπους της παραστρατημένα τέκνα της”. Ηταν η επίσημη εκδοχή για τη Μακρόνησο, εξωραϊσμένη με την καλλιέπεια του υπουργού και χαρισματικού συγγραφέα. Και συνέβη, αδίστακτος, ηχοθήρας, δημοσιογράφος να αποσπάσει από τα συμφραζόμενα τη λέξη Παρθενώνα και να την εμφανίσει ωσάν να ειπώθηκε προς χαρακτηρισμό του στρατοπέδου της Μακρονήσου!».
Την ίδια περίοδο συγκρατούμενος στη Μακρόνησο με τον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο ήταν και ο Μεγάλος Ελληνας Μίκης Θεοδωράκης. Ο Μίκης είναι μάχιμος και αρθρογραφεί συχνά στον ελληνικό Τύπο. Μήπως θα ήταν σκόπιμο ο συνεργάτης σας να είχε διασταυρώσει από τον Μίκη εάν η εν λόγω φράση ελέχθη από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο;

Ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος στο βιβλίο του «Στιγμές ΙΙΙ», εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, στο κεφάλαιο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στις σελ. 69-74, αφού πλέκει το εγκώμιο του ανδρός, αναφέρει για το συγκεκριμένο θέμα:

«Θυμούμαι μια θυελλώδη συζήτηση στη Βουλή για την πατρότητα της φράσης “Η Μακρόνησος αποτελεί τον σύγχρονο Παρθενώνα” που του αποδιδόταν, γεγονός που τον γέμιζε οργή. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Κεδίκογλου του πέταξε σε μια στιγμή: “Εσείς ως και το Μακρονήσι το αναγορεύσατε σε σύγχρονο Παρθενώνα”. Ελάχιστες φορές είχα δει τόσο οργισμένο τον Κανελλόπουλο. “Σας διαψεύδω κατηγορηματικά”, του απάντησε. “Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Και δεν μπορείτε να μου φέρετε καμία απόδειξη του ισχυρισμού σας”. Και είχε δίκιο. Τη συγκεκριμένη φράση την είπε –αν την είπε– ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχε εύκολους τους επαίνους για όσα γίνονταν στο Μακρονήσι. Λόγω της στενής φιλίας των δύο ανδρών, θεωρήθηκε ότι η φράση ανήκε στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο».

Μήπως με το άρθρο μεταφέρετε λάθος μήνυμα, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, για έναν βαθιά πνευματικό άνθρωπο, έντιμο πολιτικό και γνήσιο πατριώτη;

ΥΓ.: Εχω την εντύπωση ότι κατά το παρελθόν είχε συμβεί στην εφημερίδα σας το φαινόμενο «ΩΣΜΩΣΗ» μεταξύ της τελευταίας σελίδας που αρθρογραφεί ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος και άλλης σελίδας όπου αρθρογραφούσε δημοσιογράφος σας, μετέπειτα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση και δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με βάση την έννοια της ελεύθερης ενέργειας, αλλά ούτε και με αυτήν της εντροπίας. Ως συστηματικός αναγνώστης της «Καθημερινής», τα τελευταία 45 χρόνια, θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθεί και για τη συγκεκριμένη περίπτωση η φράση του Ιησού «Ιερουσαλήμ, η αποκτείνουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους εκλεκτούς του Κυρίου».


6. Ενα παλαιό σκάνδαλο με ειδικό λιπαντικό
ΜΑΤΘΑΙΟΣ Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.

Κύριε διευθυντά,

 
Το φιάσκο με τις μάσκες-φουστανέλες των μαθητών μού θύμισε ένα περιστατικό πριν από πολλά χρόνια. Με είχαν ορίσει πρόεδρο σε μια επιτροπή διαιτησίας για την προμήθεια ταινιών τηλετύπων για το Π.Ν. Ο προμηθευτής ισχυριζόταν ότι κακώς η επιτροπή παραλαβής είχε απορρίψει και δεν είχε παραλάβει τις ταινίες. Η ιστορία έχει ως εξής: Οι προδιαγραφές προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες να περιέχουν μια καθορισμένη ποσότητα ειδικού λιπαντικού για να μη χνουδιάζουν κατά τη χρήση τους.

Οταν τις παρέδωσε και η επιτροπή παραλαβής έστειλε δείγματα στο χημείο του Ναυστάθμου Σαλαμίνας για να ελέγξει αν καλύπτουν τις προδιαγραφές, το χημείο διαπίστωσε ότι δεν περιείχαν καθόλου λιπαντικό. Ετσι η επιτροπή δεν προχώρησε στην παραλαβή των ταινιών και στην πληρωμή του προμηθευτή και του ζήτησε να φέρει άλλες ταινίες, που να καλύπτουν και την προδιαγραφή του λιπαντικού.

Οταν έφερε την καινούργια παρτίδα και έγινε ξανά ο έλεγχος στο χημείο, αυτή τη φορά οι ταινίες ήταν «λάδι με λίγο χαρτί» και η επιτροπή τις απέρριψε ξανά. Ετσι ζήτησε διαιτησία μη μπορώντας να δεχτεί ότι τη μία φορά απορρίπτουν το προϊόν διότι δεν έχει λάδι και την άλλη επειδή έχει λάδι. Οταν ήρθε στην επιτροπή διαιτησίας και είπε την ιστορία του, τον ρώτησαν: «Πώς έβαλες το λάδι και σε τι ποσότητα;»

Η απάντησή του με άφησε άφωνο: «Τις έριξα σε μπουγέλα με λάδι, αφού μου είχαν πει ότι δεν είχαν λάδι!» Τον ρώτησα: «Χημικό έχεις στο εργοστάσιο;» Και πήρα δεύτερη αποστομωτική απάντηση: «Τι να τον κάνω τον χημικό; Τι ανάγκη τον έχω;» Οπως ήταν φυσικό, ξαναπήρε τις ταινίες του πίσω. Δεν γνωρίζω τη συνέχεια της ιστορίας με τις ταινίες. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι έχω φίλο εξαίρετο χημικό μηχανικό του ΕΜΠ, που εκείνη την εποχή έκανε ιδιαίτερα μαθήματα Χημείας σε μαθητές του γυμνασίου διότι… δεν τον είχαν ανάγκη βιομήχανοι σαν τον «τύπο» της ιστορίας μας. 

7.Ο Μωχάμετ Αλή και η Μακεδονία
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣΜοναστηράκι Δωρίδος

Κύριε διευθυντά,

Πρόσφατα η κ. Μαργαρίτα Πουρνάρα στη στήλη της στην «Κ» αναφέρθηκε στον πρώτο αντιβασιλέα της Αιγύπτου, στον δαιμόνιο Αλβανό Μωχάμετ Αλή (1769-1849) και στη γενέθλια πόλη του, την Καβάλα της Μακεδονίας. Με αφορμή το δημοσίευμα αυτό, θα ήθελα να προσθέσω κάτι μάλλον άγνωστο, από τη νεότητα του Μεχμέτ Αλή, το οποίον βρήκα, ξεφυλλίζοντας στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, την αθηναϊκή εφημερίδα ΣΤΟΑ της 27.8.1879 κατά την οποίαν

«Η ευάριθμος αλλά φιλόπατρις εκ πάσης απόψεως, διαπρεπής ελληνική κοινότης της Λειψίας απώλεσε κατ’ αυτάς αιφνιδίως χρηστότατον και αγαπητότατον αυτής μέλος, τον κ. Πέτρον Ρίζον. Ο μακαρίτης κατήγετο εξ εγκρίτου οικογενείας της Μακεδονίας· εις τον οίκον του πάππου του εχρημάτισε θεράπων ο Μεχμέτ Αλής, ο περίδοξος ιδρυτής της αιγυπτιακής δυναστείας. Τυχών επιμελούς αγωγής και παιδεύσεως ο Ρίζος εγκατεστάθη εκ νεαράς ηλικίας εις Λειψίαν ένθα διά της ικανότητος και τιμιότητος αυτού τε και του αδελφού του Ιωάννου, το εμπορικόν αυτού κατάστημα αρίστης έχαιρε φήμης».

8. "Να, γιατί, Ελληνες γιατροί, φύγετε!"
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ, Διευθυντής ΕΣΥ

Κύριε διευθυντά,

Ως γιατρός του ΕΣΥ, με προϋπηρεσία είκοσι πέντε χρόνων, συμβουλεύω τους νέους γιατρούς να φύγουν από την Ελλάδα και να εργαστούν στο εξωτερικό, για τους εξής λόγους: α) διότι ο βασικός μισθός του Επιμελητή Β΄ το 2010 ήταν 1.740 ευρώ και το 2020, στην εποχή του κορωνοïού, είναι 1.200 ευρώ, β) διότι, ενώ αποκαταστάθηκαν όλα τα Ειδικά Μισθολόγια με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στα προ των μνημονίων επίπεδα, η απόφαση εφαρμόστηκε για όλους, εκτός των γιατρών του ΕΣΥ, γ) διότι η αμοιβή της εικοσιτετράωρης(!) εφημεριακής εργασίας για έναν Επιμελητή Β΄ είναι 138 ευρώ, προ φόρων, δ) διότι δεν υπάρχουν κίνητρα για ανέλιξη βαθμολογική και μισθολογική, ε) διότι οι εργασιακές συνθήκες στο ΕΣΥ είναι τουλάχιστον τριτοκοσμικές και στ) διότι η τραγική υποστελέχωση σε προσωπικό προκαλεί στους εργαζομένους αφόρητη πίεση, ιδίως την τρέχουσα περίοδο λόγω πανδημίας, με αποτέλεσμα την εκδήλωση προβλημάτων υγείας. Νέοι γιατροί, φύγετε, λοιπόν, και μην έχετε τύψεις για τίποτε, αφού τελικά δεν έχουν ούτε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. 

9.Ιστορία, παραλογισμός και το δόγμα Ερντογάν
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Kύριε διευθυντά,

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τουρκική επικράτεια και επιρροή εκτείνονται από τη Μεσόγειο και την Αφρική μέχρι το Πακιστάν, την Κασπία και το Αζερμπαϊτζάν. Οι στρατιωτικές παρουσίες της όχι μόνο σε Σομαλία, Λιβύη, Σουδάν, αλλά και στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Συρία και στο φιλικό της Κατάρ), στηρίζουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα μιας φιλόδοξης αναδυόμενης υπερδύναμης που δεν διστάζει να εμπλέκεται σε τοπικούς πολέμους. 

Η Τουρκία έμπρακτα απαξιώνει τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Η αγορά των S-400 από τη Ρωσία και η τρέχουσα συνδιαλλαγή για ρωσικά αεροπλάνα τελευταίας γενιάς, αντί των F-36 που οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να της παραδώσουν, προδίδει απιστία στο ΝΑΤΟ, με το οποίο τη συνδέουν συμμαχικοί δεσμοί πολλών δεκαετιών, αλλά και σύγχυση στρατιωτικών στόχων, που αναιρούν κρίσιμες ισορροπίες.
Η Τουρκία συνομιλεί με την Κίνα, τη Ρωσία και τις Ινδίες στο σημαντικό Shanghai Cooperation Organisation για την τάξη πραγμάτων στην Ασία. Συμμετέχει σε επενδύσεις στις υποδομές του αχανούς, πάμπλουτου Καζαχστάν και δηλώνει παρούσα στις εμβόλιμες δραστηριότητες του Πακιστάν για ισλαμική κυριαρχία μεταξύ Αφγανιστάν και Ινδιών. Η Τουρκία συνδιαλέγεται με το Ιράν και με την τρομοκρατική Χεζμπολάχ δημιουργώντας εκρηκτικές αστάθειες στη Μέση Ανατολή, αστάθειες για τις οποίες έχει κατηγορηθεί από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η Τουρκία αντιμάχεται το Ισραήλ και θεωρεί την Ιερουσαλήμ πόλη που ανήκει στους μωαμεθανούς.

Οταν συνομιλεί με τις υπερδυνάμεις του πλανήτη, ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, ο Ερντογάν προβάλλει την Τουρκία σαν τη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την τάξη πραγματων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου προτίθεται να επιβάλει την ειρήνη της οθωμανικής αυτοκρατορίας (Pax Ottomana). Ο Ερντογάν ξεκάθαρα εντάσσει και την Ελλάδα στην οθωμανική τάξη πραγμάτων. Μέσα στα διεθνή αυτά πλαίσια, η Τουρκία θα αποφασίσει πότε και πώς θα διαρρήξει τις σχέσεις της με την Ελλάδα. Μια χώρα του Αιγαίου με διασκορπισμένη νησιωτική επικράτεια απέναντι στην τεράστια τουρκική ενδοχώρα δεν έχει πολλές επιλογές: θα πρέπει να συμβιβαστεί με την καλύτερη δυνατή διευθέτηση όρων συνύπαρξης και σχετικής κοινωνικής προόδου δίπλα στον παντοδύναμο γείτονά της. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Ερντογάν με το προσφιλές του «καζάν-καζάν». Αλλωστε, μια τέτοια «win-win» κατάσταση επιδιώκει στη διχοτομημένη Κύπρο την τελευταία δεκαετία.

Με βάση την ανάλυση που προηγήθηκε, καθίσταται προφανές ότι ο Ερντογάν δεν επιδιώκει τη ρήξη με τη Δύση. Αντίθετα, επιδιώκει να ενταχθεί στην τάξη πραγμάτων του πλανήτη σαν δυναμικός συνεργάτης των Μεγάλων Δυνάμεων. Θέλει την Τουρκία διαχειριστή και εγγυητή της Ανατολικής Μεσογείου, ηγέτη και εκμεταλλευτή των δυνατοτήτων του γεωπολιτικού εναγκαλισμού τριών ηπείρων, επίκεντρο του σουνιτικού Ισλάμ που διαρκώς επεκτείνεται. Γνωρίζει άλλωστε ότι, οτιδήποτε και να συμβεί, η Τουρκία θα παραμείνει μεγάλη, αήττητη, αδιάσπαστη, ανεξάρτητη – σύμμαχος όποιας υπερδύναμης εκείνη επιλέξει να προσελκύσει.
Δεν θα σας εκπλήξει φαντάζομαι αν αυτό που εμείς οι Ελληνες θεωρούμε Ιστορία και αυτό που θεωρούμε παραλογισμό, μπορεί να προκαλεί την ακριβώς αντίστροφη θεώρηση στους Τούρκους γείτονές μας

.

10.  Ο Δεκέμβρης του ’44 και οι μνήμες Εμφυλίου

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΥΓΕΡΙΚΟΣ

Κύριε διευθυντά

Κάθε τόσο το ΚΚΕ προσπαθεί να αλλάξει την Ιστορία και για την απόδειξη του πιστεύω μου θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα. Το ένα είναι η Μακρόνησος και οι «εορτές μνήμης για τους ήρωες-θύματα της αστικής τάξης». Αλήθεια, ποια ήσαν τα θύματα; Μήπως ήσαν τυχεροί όσοι βρέθηκαν στη Μακρόνησο αντί στα βουνά παίρνοντας μέρος στον αδελφοκτόνο πόλεμο που προκάλεσε το ΚΚΕ; Ακόμη λένε ότι έγιναν αγριότητες στη Μακρόνησο. Ρωτάω: Ποιες από τις αγριότητες που έγιναν στη Μακρόνησο μπορούν να συγκριθούν με το παιδομάζωμα ή τα στρατολογημένα ανήλικα κορίτσια που υποχρέωναν να πολεμούν; Το δεύτερο είναι μια στήλη που έστησε το ΚΚΕ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπροστά από τις προσφυγικές κατοικίες έναντι του γηπέδου του ΠΑΟ, στην οποία αναγράφεται: «Τιμή και δόξα στους ηρωικούς μαχητές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ΕΛΑΣ τον Δεκέμβρη του 1944 ενάντια στην αστική τάξη και στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό». 

Πώς μπορεί να ισχύουν τα παραπάνω όταν οι Σιάντος, τότε γραμματέας του ΚΚΕ, Ζεύγος κ.ά., στις 5 Απριλίου του 1945, σε ένα υπόμνημα που υπέβαλαν στον αντιβασιλέα και δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη», μεταξύ των άλλων ανέφεραν: «Εγινε ένα κίνημα που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να γίνει και έπρεπε να είχε αποφευχθεί». Ακόμη πρέπει να αναφερθεί ότι το ΚΚΕ, ύστερα από απόφαση της 4ης Δεκεμβρίου, προέβη σε συλλήψεις πολιτών εκτιμώμενες στις 15.000-30.000. Από αυτούς, πάνω από 1.000 δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους, αφού μόνο στο λιγνιτωρυχείο Περιστερίου πετάχτηκαν 300 άτομα και στην Αράχωβα, από την 6η των επιλέκτων φάλαγγα που ξεκίνησε από την Αθήνα με 163 άτομα, έφθασαν 150 και εκεί εκτελέστηκαν άλλα 13 άτομα.


11. Μα… ακορντεόν είναι τα στρέμματα;
ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΣΠΑΝΟΣ, , Θεσσαλονίκη

Κύριε διευθυντά,

Διαβάζοντας σχετικό άρθρο σας στην «Καθημερινή» (Τετάρτη 23-9-2020) σκέφτηκα να σας ενημερώσω για το πάθημά μου στις δικαστικές αίθουσες:

Ο πατέρας μου μεταβίβασε με άτυπη δωρεά (διά λόγου) ένα χωράφι που βρίσκεται στο δάσος του βουνού Δραγουντέλι στον Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής, δέκα (10) στρεμμάτων, στον εγγονό του και γιο μου Νικόλαο Σπανό.

Το δασαρχείο με αεροφωτογραφίες το βρήκε ότι ήταν 3,999 στρέμματα. Εάν το υπολόγιζαν 4 στρέμματα θα μπορούσε να κτιστεί σπίτι ή να πουληθεί.

Οι αεροφωτογραφίες έχουν κάποιο ποσοστό λάθους, αλλά δεν σημειώθηκε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο απόκλισης
Για τον λόγο αυτό έκανα αγωγή κατά του Δημοσίου και πρωτοδίκως δικαιώθηκα, ότι το χωράφι μάς ανήκει και είναι 10 στρέμματα.

Το Δημόσιο έκανε έφεση και το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης ενώ έκανε ένα χρόνο να την εκδικάσει, μία από τις 3 εφέτες εισηγήθηκε την απόρριψη της πρωτόδικης απόφασης.

Δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο της απόρριψης, όταν το ίδιο το κράτος (δασαρχείο Πολυγύρου) ενοικίαζε από τον πατέρα μου το χωράφι 10 στρεμμάτων και το καλλιεργούσε για πολλά χρόνια για την εκτροφή των άγριων ζώων