Θα περιμένουμε η εφημερίδα να προωθήσει και την ιδέα της μείωσης του βουλευτών. Το Σύνταγμα το προβλέπει, μιλάει για 200-300. Αρα δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, διότι αναλογικά με άλλες χώρες πολυπληθέστερες από εμάς, ο αριθμός 300 είναι προκλητικός. Ας δείξουν όλα τα κόμματα ότι έχουν καταλάβει τι τραβάει κάθε πολίτης αυτής της χώρας με τα μνημόνια και τη χρεοκοπία που έφεραν. Διότι οι κυβερνώντες δεν υπέστησαν παρά ελάχιστες μειώσεις, συγκριτικά με την απάνθρωπη μείωση μισθών και συντάξεων και με τη συνακόλουθη ανεργία και μετανάστευση. Συνέπειες όλες της αφρόνου πολιτικής όλων των κομμάτων από τη μεταπολίτευση και μετά....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/10/20

Εντιμη, σκληρή δουλειά και κραυγή α λα Τσιτσιπά
ΤΑΚΗΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ

Κύριε διευθυντά,

 
Με αφορμή μια κραυγή του Στέφανου Τσιτσιπά, με την οποία προέτρεπε εαυτόν σε «άπειρη δουλειά» λίγο πριν από το σερβίς για τον τελευταίο νικητήριο πόντο του αντιπάλου του και Νο 1 στον κόσμο Νόβακ Τζόκοβιτς, σημειώνω ότι το ξέσπασμα αυτό λειτούργησε λυτρωτικά για τον ίδιο και αποτέλεσε εφαλτήριο για την εντυπωσιακή επαναφορά του στο συγκεκριμένο παιχνίδι (ενώ έχανε με 2-0, ισοφάρισε σε 2-2), το οποίο τελικά έχασε. Αυτό νομίζω, όμως, πως είναι το έλασσον.

Το μείζον κατά τη γνώμη μου είναι ο παιδευτικός χαρακτήρας αυτής της αυθόρμητης κραυγής. Αποκτά δε μεγαλύτερη σημασία όταν αυτή εκφέρεται από ένα σπάνιο για τα παγκόσμια δεδομένα ταλέντο στο τένις, έναν αθλητή που με τις αγωνιστικές επιδόσεις του αλλά και την εν γένει συμπεριφορά του λειτουργεί ως καλό πρότυπο, πρότυπο αριστείας για χιλιάδες νέους και νέες στη χώρα μας και εκτός αυτής. Και τι εννοεί ο αθλητής πρεσβευτής μας;

Εννοεί ότι δεν αρκεί το ταλέντο, ακόμα και αν αυτό υπάρχει και περισσεύει, αλλά για την κατάκτηση όποιας κορυφής ή (άλλως) στόχου πρέπει αυτό να συνδυάζεται με σκληρή, έντιμη και άπειρη δουλειά. Σε ευχαριστούμε, Στέφανε Τσιτσιπά, για τα μηνύματα που στέλνεις δωρεάν σε όλους μας και κυρίως στα παιδιά μας, σε μια εποχή εκκωφαντικής ένδειας ενάρετων προτύπων, ατομικών και συλλογικών, από τον πνευματικό και πολιτικό κόσμο της χώρας.

Και επειδή συχνά προβάλλονται και έχουν προβληθεί και για τον ίδιο τον Τσιτσιπά άλλα ξεσπάσματα εντός του παιχνιδιού, που μπορεί να περιέχουν μια βρισιά ή μια ατυχή αντίδραση, θα θεωρούσα καθήκον της δημόσιας τηλεόρασης να αναδείξει τη συγκεκριμένη έκφραση με κάποιου είδους σποτάκι (όπως συχνά κάνει, π.χ., σε δράσεις κοινωνικής ευθύνης της), ώστε το συγκεκριμένο συμβάν να μην περάσει απλά ως ένα «ανέκδοτο» της αθλητικής μας ιστορίας, αλλά όπως πραγματικά προσήκει στο πολύ σοβαρό και χειροπιαστό μήνυμα που περιέχει η προτροπή του 22χρονου Στέφανου για «άπειρη δουλειά»! 

Ο νεποτισμός στην ελληνική Βουλή
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ, Χειρουργός, Μαρούσι

Κύριε διευθυντά,

 
Ο διορισμός της υποδίκου συζύγου του αρχιναζιστή στη Βουλή ως μετακλητής υπαλλήλου με υπογραφή Τασούλα ήταν πρόκληση στη δημοκρατία μας. Τη στιγμή, μάλιστα, που εκκρεμούσε η απόφαση του Εφετείου Κακουργημάτων για τους εγκληματίες.

Υπήρχαν δικαιολογίες, τάχα ότι νόμος το επέβαλε. Ενας νόμος της Βουλής όμως, που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, ένας νόμος ψηφισμένος από το 1997. Κόμμα που δεν εισέρχεται στη Βουλή να μπορεί να διορίζει άνθρωπό του στον υποτιθέμενο ναό της δημοκρατίας. Ελέω κομματοκρατίας και οικογενειοκρατίας! Ευτυχώς όμως, ο πρωθυπουργός, μετά τον σάλο, ματαίωσε τον διορισμό.

Στο κύριο άρθρο της η «Καθημερινή» στις 7 Οκτωβρίου, ιστορική μέρα βεβαίως, με τίτλο «Τέλος τα προνόμια», τονίζει ότι τέτοια πρόκληση του κανονισμού της Βουλής πρέπει να εκλείψει εντελώς και να μην αφορά μόνο τους συγγενείς των πρώην κομμάτων.

Θα περιμένουμε η εφημερίδα να προωθήσει και την ιδέα της μείωσης του βουλευτών. Το Σύνταγμα το προβλέπει, μιλάει για 200-300. Αρα δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, διότι αναλογικά με άλλες χώρες πολυπληθέστερες από εμάς, ο αριθμός 300 είναι προκλητικός.

Ας δείξουν όλα τα κόμματα ότι έχουν καταλάβει τι τραβάει κάθε πολίτης αυτής της χώρας με τα μνημόνια και τη χρεοκοπία που έφεραν. Διότι οι κυβερνώντες δεν υπέστησαν παρά ελάχιστες μειώσεις, συγκριτικά με την απάνθρωπη μείωση μισθών και συντάξεων και με τη συνακόλουθη ανεργία και μετανάστευση.

Συνέπειες όλες της αφρόνου πολιτικής όλων των κομμάτων από τη μεταπολίτευση και μετά.

Ας δείξουν έμπρακτη μεταμέλεια για τις ανομίες και την κακοδιαχείριση δεκαετιών.


Η Εγκελέτα και ο εθνικός μας ύμνος
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ Φαρμακοποιός

Κύριε διευθυντά

Η Εγκελέτα ήλθε στην Αθήνα από την Αλβανία πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Δεν άλλαξε το όνομά της με ένα ελληνικό και πάντα δήλωνε, σε όποιον τη ρωτούσε, τόπο καταγωγής την Αλβανία. Καιρό τώρα, διάβαζε για να δώσει εξετάσεις, για να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Η πολυπόθητη μέρα ήταν η περασμένη Πέμπτη. Κάθισε, με μεγάλο άγχος, απέναντι στην τετραμελή επιτροπή εξέτασης και απάντησε πολύ καλά στις περισσότερες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή ρωτήθηκε αν γνωρίζει τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας. Μετά την καταφατική απάντηση ρωτήθηκε αν μπορεί να τον απαγγείλει. Η Εγκελέτα είπε ναι, και σηκώθηκε να τον πει. Γνωρίζοντας το χρόνιο σοβαρό πρόβλημα υγείας της, οι εξεταστές τής είπαν πως δεν είναι απαραίτητο να σηκωθεί. Η Εγκελέτα απάντησε πως δεν γίνεται να απαγγέλλει τον ύμνο και να κάθεται. Εκλεισε τα μάτια για αυτοσυγκέντρωση και άρχισε, όχι να απαγγέλλει τον ύμνο, αλλά να τον ψάλλει. Λίγο πριν από τη δεύτερη στροφή, ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και φωνές «μπράβο» την ανάγκασαν να ανοίξει τα μάτια της. Ηταν από τα τέσσερα μέλη της επιτροπής.

Ιστορίες θριάμβων και αντιπαραθέσεων
ΜΑΡΙΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗ Δικηγόρος

Κύριε διευθυντά,

Αυτές τις μέρες, όλοι ξεσκονίζουμε τις γνώσεις μας για τις λεπτομέρειες των γνωστών συρράξεων μεταξύ Περσών και του συνασπισμού εκείνου των Ελλήνων με τον οποίο επιλέγουμε να ταυτιζόμαστε.

Τα αρχαία επιτύμβια ρητά δίνουν και παίρνουν στο μυαλό μας, πού και πού ανακατεμένα, ενίοτε και ανορθόγραφα. Πώς θα μας φαινόταν, για παράδειγμα, το «…αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις: Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν»; Με έναν τέτοιο σμπάρο δεν τρέχουμε μόνο Μαραθώνα – Θερμοπύλες κερδίζοντας μια δεκαετία. Κυρίως γίνεται πια εξόφθαλμος ο γνωστός «εμφύλιος» που κρυβόταν έντεχνα πίσω από το «Ελλήνων προμαχούντες» του Μαραθώνα και με το οποίο οι Αθηναίοι φαίνεται να έδειχναν τους Σπαρτιάτες – είχαν, λέει, προφασιστεί θρησκευτικά καθήκοντα και έφτασαν τελικά καθυστερημένοι στο πεδίο της μάχης. Με αυτήν την αλχημεία θα ξέρουμε πια σε ποιους απευθύνονταν.

Δεν ήταν όμως μόνο ο Μαραθώνας. Και στη Σαλαμίνα είχαμε, λένε, την αντιπαράθεση Θεμιστοκλή και του Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη για το πού θα αντιμετωπίσουν τους Πέρσες: στον Ισθμό ή στα στενά της Σαλαμίνας; Εκ του αποτελέσματος ήταν σοφή η επιμονή του Θεμιστοκλή, κι έτσι εορτάζουμε φέτος πανηγυρικά τα 2.500 (για άλλους 2.499…) χρόνια από τη ναυμαχία. Δεν την τιμάμε ετησίως και με «μαραθώνιο» βέβαια, ίσως να φταίει η Περσεφόνη που κοιμάται στην απέναντι όζουσα ακτή και «τα πουλιά που πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο», όπως θα ’λεγε και ο Γκάτσος.

Η ιστορία όμως κύκλους κάνει: στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, εορτάζουμε την απελευθέρωση ή άλλως παράδοση της Θεσσαλονίκης. Αλλη μια αντιπαράθεση φαίνεται να συνδέεται με την εξέλιξη αυτή. Ενώ ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος κινούσε τότε με τα ελληνικά στρατεύματα προς το Μοναστήρι, ο Βενιζέλος, λένε, του τηλεγράφησε να αλλάξει ρότα προς Θεσσαλονίκη, για να προλάβουν τους Βουλγάρους, μην τυχόν μπουν πρώτοι και προλάβουν να πάρουν το κομμάτι εκείνο της οθωμανικής πίτας. Στην περίπτωση αυτή δεν φαίνεται να εκτραχύνθηκαν τα πράγματα, δεν χρειάστηκε ο Βενιζέλος ως άλλος Θεμιστοκλής να πει «Πάταξον μεν, άκουσον δε!». Αρκέστηκε στο «Ακουσον!».

Βίοι Παράλληλοι που θα ’λεγε και ο Πλούταρχος. Και σίγουρα έπεται συνέχεια

....από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ",  20/10/20