Κάπως έτσι, σιγά-σιγά, φόνο τον φόνο, αίμα το αίμα, εξωθείται η Ευρώπη να ξεπεράσει με τρόπο οδυνηρό τη συγκατάβαση και την ανοχή της, να απαρνηθεί τον εαυτό της για να μπορέσει ίσως μελλοντικά να τον ξαναβρεί. Εκτός αν οι Ευρωπαίοι απεμπολήσουν τον πυρήνα της υπόστασής τους, την παράδοση του Ελεύθερου Λόγου, το χιούμορ, την παρρησία, τη βαθιά κι απροκατάληπτη πνευματικότητα, την Τέχνη, τη σάτιρα, την αντιλογία, ακόμα και τον εξωφρενισμό, ή την παιγνιώδη εκζήτηση. Εκτός αν απαρνηθούν τον Μολιέρο, για να κάνουν τη χάρη σε κάποια εγκληματικά γιουρούκια, που, βέβαια, δεν δρουν καθόλου μόνα τους. Από πίσω υπάρχουν οι γνωστοί γιδοσπρώχτες....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/10/20

 

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Διαβάζω πάλι με το ίδιο ενδιαφέρον «Το αίμα δεν σταματάει ποτέ» του Τζέιμς Ελρόι. Ενας ήρωας του μυθιστορήματος, ο Μαρς Μπόουεν, λέει κάποια στιγμή:

«Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που έμαθα στη διάρκεια της μυστικής αποστολής μου είναι πως η έμφυτη εγκληματικότητα παραμένει έμφυτη εγκληματικότητα ανεξάρτητα από το φυλετικό, ή πολιτικό αίτημα που θέλει να τη δικαιολογήσει, ανεξάρτητα από την ορθότητα ή όχι της ιδεολογίας που εκφράζει».

Σωστός. Γι' αυτό και αν κάποιος που δολοφόνησε μια γυναίκα δηλώσει «Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα» δεν θα γλιτώσει και τη μετακόμιση στη φυλακή. Δεν θα αθωωθεί στο όνομα της αγάπης για το οποίο έχουν γίνει άπειρες και αποτρόπαιες δολοφονίες. Αλλες εγκληματικές φύσεις (ή, δομές χαρακτήρων) έχουν κάνει εξωφρενικά φονικά επικαλούμενες την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία, τη θρησκεία και έτερα ηχηρά, που έχουν βέβαια πολλές ερμηνείες κι εκδοχές και μεταλλάσσονται ως έννοιες και νοήματα μέσα στον χρόνο και στον τόπο. Αλλά για να σκοτώσει κάποιος εν ψυχρώ επειδή πιστεύει σε μια παιδαριώδη ερμηνεία των πραγμάτων, πρέπει να είναι φονικό ταλέντο από πριν. Δεν το κάνει ο καθείς. Συνήθως να ρέπει προς το αίμα και επικαλείται μιαν ιδέα, ή μια θρησκεία ως δικαιολογία, ως γύφτικο πρόλογο, για να φτάσει στο έγκλημα.

Δεν μπορεί κάποιος με συγκροτημένο χαρακτήρα και ειρωνικό βλέμμα να πέσει θύμα προπαγάνδας, να του αλωνίσουν τον εγκέφαλο οι τενεκετζήδες της ιδεολογίας, να τον μετατρέψουν σε μη σκεπτόμενο ενεργούμενο, σε πάπετ της ιδεοληψίας, και μετά να ξαμοληθεί ψάχνοντας θύμα για να επαληθεύσει τον ιδεοκαταναγκασμό του. Δεν γίνονται αυτά από ισορροπημένο άτομο σε συνηθισμένες συνθήκες. Αλλά βέβαια και οι συνθήκες είναι θέμα ερμηνείας. Αμα ψάχνεις δικαιολογία, τότε ακόμα και σε φάσεις προφανούς ευμάρειας βλέπεις παντού γύρω σου δυστυχία, φτώχεια και καταπίεση κι έρχεσαι εσύ ο ιππότης της Σωτηρίας να απαλλάξεις την οικουμένη από όλα τα δεινά. Αυτό είναι το πιο κυρίαρχο κλισέ. Προαιώνιο, αιματηρό και βαρετό.


Ετσι, όμως, φιλοτεχνούν ορισμένοι μιαν αυτοθαυμαζόμενη αυτο-εικόνα διασώστη που αν επενδυθεί και σε κάποια απόλυτη ιδέα, τότε το έγκλημα δεν είναι μακριά. Εξάλλου, τι σημαίνει απόλυτη ιδέα; Σημαίνει πως πρέπει να απαλειφθούν όλοι όσοι δεν την πιστεύουν, οι άπιστοι, όσοι είναι αντίπαλοι, ή απλώς παρρησσιάζονται και αντιφέρονται. Η απόλυτη ιδέα εξυπακούει μαθηματικά τον φόνο. Τον αφανισμό του εχθρού. Και την πράξη της εξάλειψης δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας σε κανονικές συνθήκες, χρειάζεται ειδικά άτομα, που είτε το περιέχουν στη φύση τους, είτε εκπαιδεύονται γι' αυτό, ή και τα δυο - εκτός αν είμαστε σε περίοδο πολέμου, οπότε είναι συχνό το γνωστό φαινόμενο της «κοινοτοπίας του Κακού». Τότε κι ένας καλός και πράος νοικοκύρης μπορεί να μεταβληθεί σε έντιμο πολεμιστή, ή, ενίοτε, και σε αποφώλιο τέρας. (Εξαρτάται).


Σε ειρηνικές συνθήκες το έγκλημα το κάνει κάποιος που ρέπει προς αυτό - και το κοινωνικό, το συζυγικό, το ερωτικό, όχι μόνο το πολιτικό, ή το θρησκευτικής πνοής φονικό. Στις δυο τελευταίες εκδοχές, στο πολιτικό ή θρησκευτικό έγκλημα, παίζει μεγάλο ρόλο η μπουγάδα εγκεφάλου που προηγείται. Το γάνωμα του μυαλού. Ιμάμηδες, κατηχητικατζήδες, ινστρούχτορες, θρησκέμποροι και συχνά ολόκληρα συστήματα βάζουν σε κλωβό παχύνσεως τοξικά μυαλά που καταλήγουν να κάνουν τελικά τη δουλειά σχεδόν αυτοπροαίρετα. Ο δεκαεννιάχρονος τζιχαντιστής που προ ημερών αποκεφάλισε έναν δάσκαλο στο Παρίσι διότι έδειξε στους μαθητές του τα σκίτσα του «Charlie Hebdo» και τους μίλησε για την ελευθερία του Λόγου, προφανώς ανήκει στις περιπτώσεις των εγκληματικών φύσεων που επιπλέον τους έχουνε κάνει το μυαλό κομπόστα με τα γνωστά τσιτάτα περί απίστων. Δεκαεννιά χρονών. Αγονος νους, βαρεμένος - το ότι ζούσε στο Παρίσι λίγο μετράει, διότι πολλοί ζούνε εκεί και λίγοι καταλαβαίνουν. Εξάλλου στο Παρίσι «η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν». Εχουν ήδη σκοτωθεί στη Γαλλία 259 πολίτες από τζιχαντιστές. 

Και τα εγκλήματα αυτά φαντάζουν ακόμα πιο φρικτά όταν συμβαίνουν στην πόλη και στη χώρα του Φωτός, όπου στο παρελθόν οι Γάλλοι υπερασπίστηκαν με το ίδιο πάθος τον Ντουρούτι, επικεφαλής, αργότερα των Αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο, που είχε κάνει προηγουμένως εγκλήματα, αρνούμενοι δύο φορές να τον παραδώσουν προς έκδοση στις Ισπανικές αρχές, και αργότερα μέχρι και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, φιλοναζιστή συγγραφέα, ο οποίος εκτελέστηκε επί Ντε Γκωλ. Προηγουμένως οι γάλλοι συγγραφείς, όμως, αριστεροί και δεξιοί, απαίτησαν να μην τουφεκιστεί, υπογράφοντας ένα κείμενο με τίτλο «Το δικαίωμα του συγγραφέα στο λάθος». Αυτή η απροκατάληπτη στάση γενναιοφροσύνης φαντάζει ακόμα πιο μεγαλειώδης, μπροστά στα φονικά γνώμης που γίνονται στις μέρες μας, όπως αυτό που συνέβη με το «Charlie Hebdo» και με τον καθηγητή που αποκεφάλισε ο μουσουλμάνος ελπίζοντας να κερδίσει τα ουρί και τα πιλάφια της Εδέμ. (Γιατί δεν πήγε να ζήσει στην ωραία του Τσετσενία;).


Αλλά και κάπως έτσι, σιγά-σιγά, φόνο τον φόνο, αίμα το αίμα, εξωθείται η Ευρώπη να ξεπεράσει με τρόπο οδυνηρό τη συγκατάβαση και την ανοχή της, να απαρνηθεί τον εαυτό της για να μπορέσει ίσως μελλοντικά να τον ξαναβρεί. Εκτός αν οι Ευρωπαίοι απεμπολήσουν τον πυρήνα της υπόστασής τους, την παράδοση του Ελεύθερου Λόγου, το χιούμορ, την παρρησία, τη βαθιά κι απροκατάληπτη πνευματικότητα, την Τέχνη, τη σάτιρα, την αντιλογία, ακόμα και τον εξωφρενισμό, ή την παιγνιώδη εκζήτηση. Εκτός αν απαρνηθούν τον Μολιέρο, για να κάνουν τη χάρη σε κάποια εγκληματικά γιουρούκια, που, βέβαια, δεν δρουν καθόλου μόνα τους. Από πίσω υπάρχουν οι γνωστοί γιδοσπρώχτες.

Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει και για το τζιχάντ και για τον γιαλαντζί σουλτάνο και για όλο αυτό το Καπαλί τσαρσί της φανφαρόνικης, φονικής μιζέριας. Τι περιμένει;

Να τα πούμε στα πέναλτι;