Η ακραία συγκρουσιακή λογική, η ρητορική του μίσους που χρησιμοποιούν μεγάλα κόμματα δίνει κίνητρα στους μανιακούς να γίνουν πολιτικοί δολοφόνοι. Μετά όμως, δεν κινδυνεύουν απλώς οι ζωές ευγενικών δασκάλων: οι πραγματικά αντιδημοκρατικές δυνάμεις, αυτές που προσωποποιούν οι Μιχαλολιάκος, Λεπέν, Όρμπαν, Ερντογάν και ουκ ολίγοι άλλοι, βρίσκουν τα μέσα -ψήφους ή και όπλα- να επιβάλλουν αυταρχικές λύσεις....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 20/10/20

Ο Έλληνας χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς απλώς μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα, δεν τον αποκεφάλισε όπως έκανε ο Τσετσένος ισλαμιστής Αμπντουλάχ Ανζόροφ στον καθηγητή Σαμουέλ Πατί. Και η 17Ν δολοφονούσε με πιστόλι. Και στις τρεις περιπτώσεις όμως, οι δολοφονίες έγιναν από φανατικούς εχθρούς των ελευθεριών μας και της δημοκρατίας.

Η εντονότερη καταδίκη των ισλαμιστών θα έρθει πάντως από τη Μαρίν Λεπέν, τη μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία στη Γαλλία. Αν ρωτούσαμε τους Χρυσαυγίτες. θα έλεγαν ότι αποδεικνύεται ότι «ατύχημα ήταν· ο κίνδυνος δεν είμαστε εμείς, οι ισλαμιστές μετανάστες είναι». Η 17Ν θα εξηγούσε ότι ο Σαμουέλ Πατί είναι θύμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού - το ίδιο μάλλον θα πει και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο σύμμαχος, για κάποιο διάστημα, του κ. Τσίπρα. Και σε διεθνές επίπεδο, είναι βέβαιο ότι δύο πασίγνωστοι μεγάλοι δημοκράτες θα διαφωνήσουν: ο Βίκτωρ Όρμπαν απαιτήσει να στηθεί πάλι γκιλοτίνα στο Παρίσι, ο Ταγίπ Ερντογάν θα εξηγήσει πως φταίει το μίσος των Δυτικών κατά του Ισλάμ και όχι ο δράστης-μάρτυρα, που σίγουρα βρίσκεται στον μουσουλμανικό παράδεισο τώρα.

Αν δεν είχε αποσυρθεί το γνωστό αντεθνικό βιβλίο ιστορίας, μπορεί ο Ρουπακιάς να δολοφονούσε καθηγητή που θα δίδασκε ότι δεν έγινε ο Χορός του Ζαλόγγου - ή άλλον που θα διέδιδε την αντεθνική φήμη πως ο Καποδίστριας κυβερνούσε δικτατορικά. Δεν είναι, νομίζω, λιγότερο σοβαρά παραπτώματα αυτά από το να δείχνεις στις τάξεις τα οπίσθια του Μωάμεθ - και ίσως να μην είχαμε μόνο αφορισμούς αν ο Χριστός απεικονιζόταν στον σταυρό χωρίς το κουρέλι - φύλλο συκής.

Θέλω να πω, οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες μας δεν είναι εισαγόμενοι. Μπορεί τα κράτη, οι χώρες, να κινδυνεύουν από εξωτερικούς εχθρούς, η φιλελεύθερη δημοκρατία κινδυνεύει μόνο από εσωτερικούς. Και είναι εξαιρετικά ευάλωτη, το δείχνει πολιτική ιστορία χιλιάδων χρόνων. Εχθροί της δεν είναι πλέον μόνο τα παραδοσιακά «δύο άκρα», ολόκληρο πολύγωνο σχηματίζουν: ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, χριστιανιστές, ισλαμιστές, εθνικιστές, λαϊκιστές, νατιβιστές, ριζοσπάστες, …

Την απειλούν όμως μόνο οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις: ο κάθε μανιακός που επενδύει τη μανία του με πολιτική, θρησκευτική ή άλλη ιδεολογία αποτελεί κίνδυνο για ανυπεράσπιστους καθηγητές, όχι για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες μας. Η ακραία συγκρουσιακή λογική, η ρητορική του μίσους που χρησιμοποιούν μεγάλα κόμματα δίνει κίνητρα στους μανιακούς να γίνουν πολιτικοί δολοφόνοι. Μετά όμως, δεν κινδυνεύουν απλώς οι ζωές ευγενικών δασκάλων: οι πραγματικά αντιδημοκρατικές δυνάμεις, αυτές που προσωποποιούν οι Μιχαλολιάκος, Λεπέν, Όρμπαν, Ερντογάν και ουκ ολίγοι άλλοι, βρίσκουν τα μέσα -ψήφους ή και όπλα- να επιβάλλουν αυταρχικές λύσεις.