Να εκφράσω κι εγώ την επιθυμία μου τα παιδιά να είναι αθώα, διότι μια δικαστική περιπέτεια στην τρυφερή ηλικία τους δεν μπορεί να είναι χωρίς σημαντικές συνέπειες για τη ζωή τους. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να εύχομαι. Αν έχουν διαπράξει ποινικά κολάσιμες πράξεις, ή μη, είναι υπόθεση της δικαιοσύνης - που οφείλει να δικάζει με επιείκεια, λαμβάνοντας υπόψη το ελαφρυντικό της ηλικίας τους. Αλλά από κει και πέρα ας πούμε τρία πράγματα επί της ουσίας, που συνήθως τα σκεπάζουν οι κραυγές...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 20/10/20

Τα παιδιά μας στη δικαιοσύνη

Η φωτογραφία, ασπρόμαυρη, κυκλοφόρησε από χθες το απόγευμα στα κοινωνικά δίκτυα και το περιεχόμενό της εκλύει δυσάρεστα συναισθήματα. Απεικονίζει επτά παιδιά, με μάσκες στο πρόσωπο, καθισμένα στα σκαλιά μπροστά από μια αίθουσα του δικαστηρίου, περιστοιχισμένα από αστυνομική φρουρά. Είναι διαδηλωτές που συνελήφθησαν στη μαθητική διαδήλωση, πριν από μερικές μέρες, κατηγορούμενοι για σοβαρά αδικήματα, και χθες πέρασαν αυτόφωρο. Η φωτογραφία κοινοποιήθηκε κυρίως από πιστούς του προοδευτισμού και συνοδεύτηκε από αγανάκτηση. Διάφορες επιδραστικές δημόσιες περσόνες των σόσιαλ μίντια ορύονταν, «τα παιδιά μας στη δικαιοσύνη» και πώς είναι δυνατόν να δικάζονται μαθητές την ίδια στιγμή που η εισαγγελέας στη δίκη «της Χρυσής Αυγής» εισηγήθηκε η ποινή όλων των καταδικασθέντων, πλην του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Καταρχάς, να εκφράσω κι εγώ την επιθυμία μου τα παιδιά να είναι αθώα, διότι μια δικαστική περιπέτεια στην τρυφερή ηλικία τους δεν μπορεί να είναι χωρίς σημαντικές συνέπειες για τη ζωή τους. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να εύχομαι. Αν έχουν διαπράξει ποινικά κολάσιμες πράξεις, ή μη, είναι υπόθεση της δικαιοσύνης - που οφείλει να δικάζει με επιείκεια, λαμβάνοντας υπόψη το ελαφρυντικό της ηλικίας τους. Αλλά από κει και πέρα ας πούμε τρία πράγματα επί της ουσίας, που συνήθως τα σκεπάζουν οι κραυγές.

1. Η δίκη «της Χρυσής Αυγής» δεν συνδέεται, ούτε έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη δικαστική υπόθεση. Σε κάθε περίπτωση, η δικαστική κρίση κρίνεται - αλλά προφανώς δεν υπόκειται στο λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα, υπόκειται στη διακρίβωση συγκεκριμένων αδικημάτων και επιμετρά ποινές βάσει των κανόνων δικαίο

2. Κάθε παράνομη πράξη δυνητικά μπορεί να αποφέρει συνέπειες. Γράφω συχνά ότι οι καταλήψεις δημόσιας περιουσίας είναι παράνομες. Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ο προοδευτισμός ενέταξε τις καταλήψεις στις μεθόδους «αγωνιστικής πάλης» θεωρώντας ότι είναι κάτι σαν δικαίωμα κτηθέν λόγω εθιμοτυπίας. Αλλά δεν είναι. Η ανοχή του κράτους σε διάφορες μορφές κατάληψης δεν σημαίνει ότι το κράτος έχει παραιτηθεί από το δικαίωμά του να διώξει τους καταληψίες. Με τον ίδιο τρόπο, είναι παράνομο να ρίχνεις μολότοφ κατά αστυνομικών - και αν συλληφθείς, θα έχεις συνέπειες.

3. Ο συνδικαλισμός της ΟΛΜΕ είναι κατά σύστημα ανεύθυνος, συχνά μάλιστ κρύβει τις επιδιώξεις του πίσω από τους μαθητές. Το διάστημα των μαθητικών καταλήψεων, η ΟΛΜΕ έκρυβε ότι τη βόλευε η αναταραχή και υιοθέτησε τα πρωτόγονα αιτήματα των μαθητών, προκειμένου να μην έλθει η στιγμή της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Χθες, η ΟΛΜΕ κάλεσε τα μέλη της σε τρίωρες στάσεις εργασίας «απαιτώντας» (!) οι συλληφθέντες μαθητές «να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι και να απαλλαχθούν (sic) οριστικά από κάθε κατηγορία». Στην ουσία, δηλαδή, η ΟΛΜΕ, μεθυσμένη από αριστερισμό, ζητούσε από την κυβέρνηση να παρέμβει στη δικαιοσύνη, αποδεικνύοντας όχι μόνο την περιφρόνηση στους δημοκρατικούς θεσμούς αλλά και τα ελλείμματα παιδείας των εκπροσώπων της.

Συμπέρασμα: ο όχλος που παριστάνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, οδηγούμενος από τις μεγάλες περσόνες του Διαδικτύου αλλά και του πολιτικού ακτιβισμού, ωρυόταν για την εκδικητικότητα του κράτους έναντι των μαθητών. Φυσικά, δεν περνάει καν από το μυαλό αυτών των ανθρώπων ότι, παρακινώντας τους μαθητές σε ανομικές συμπεριφορές που δήθεν δεν έχουν κανένα κόστος, τους οδηγούν στα χέρια της αστυνομίας και, εύλογα, της δικαιοσύνης.

Ελα όμως που το τζάμπα πέθανε.

Θητεία στην ανευθυνότητα

Τις προάλλες, στο κάμπους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, λίγο καιρό μετά την απελευθέρωσή του από τον υπόκοσμο που λόγω ασύλου το χρησιμοποιούσε για τις δουλειές του, έγινε υπαίθριο πάρτι υποδοχής πρωτοετών - πάρτι με σκοπό αυτό που παλιά λέγαμε «πολιτικό καμάκι». Είναι νιάτα, λένε διάφοροι που χαϊδεύουν κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά, αρκεί να έχει το πρόσημο της αντικυβερνητικής στάσης. Ε, και; Τα νιάτα δεν αρρωσταίνουν; Κι όταν αρρωστήσουν τα νιάτα, που πάνε παντού, δεν θα πάνε τον ιό σε πιο επιβαρυμένους οργανισμούς, σε αρρώστους και ηλικιωμένους; Μπορεί «τα νιάτα» να μη νοιάζονται για κανέναν και για τίποτα, παρά μόνο για την πάρτη τους; Τι είδους υπεύθυνοι πολίτες είναι αυτοί που δεν σκέπτονται τους άρρωστους και ηλικιωμένους συμπολίτες τους, αλλά και την επιβάρυνση του συστήματος υγείας και τα προβλήματα της οικονομίας;

Ακούγομαι σαν δασκαλάκος, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει. Διαβάζοντας, μάλιστα, τη δήλωση του πρύτανη του ΑΠΘ, Νίκου Παπαϊωάννου, ο οποίος, αγνοώντας ότι βρέθηκαν 14 θετικά κρούσματα ανάμεσα στους συμμετέχοντες, εκτιμούσε υπερβολικές τις πληροφορίες ότι οι συγκεντρωμένοι στο πάρτι ήταν 1.500. Διαφέρει δηλαδή αν ήταν χίλιοι; Εννιακόσιοι; Οκτακόσιοι;

Ακούγομαι σαν δασκαλάκος, αλλά κάποιος πρέπει να παίξει τον ρόλο του δασκαλάκου - αφού οι πραγματικοί δασκαλάκοι είναι τόσο λαρτζ.