 |
| "TA NEA", 30/10/20 |
TOY I.K. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
O καλός άνθρωπος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι είχε δει το έργο. Και προειδοποίησε τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη ότι ο Ερντογάν θα μας γεμίσει τζιχαντιστές («ΤΑ ΝΕΑ», 24-25/10).
Ο αιγύπτιος πρόεδρος ξέρει το έργο από τη χώρα του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Πολλά χρόνια τώρα ο Ερντογάν διακινεί μισθοφόρους στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, στον Καύκασο.
«Γραφείο ταξιδιών για τζιχαντιστές» χαρακτήρισε την Τουρκία ο Δένδιας μιλώντας στον Λαβρόφ.
Γιατί λοιπόν να μην το κάνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Από βλαμμένους εθελοντές και πρόθυμους φανατικούς άλλο τίποτα. Τους ψωνίζεις από το πανέρι.
Μόλις λοιπόν του την έσπασε ο Μακρόν, άρχισαν οι αποκεφαλισμοί. Προ ημερών οι εντεταλμένοι ψυχοπαθείς αποκεφάλισαν τον Σαμιέλ Πατί. Χθες άλλους τρεις στη Νίκαια.
Επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η Τουρκία δεν είναι πρόβλημα. Είναι κίνδυνος. Με μετανάστες και τζιχαντιστές επιχειρεί να εκβιάσει την Ευρώπη.
Κι ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη δόση ανοησίας για να συγκαλεί τέτοιες ώρες η αρμόδια επίτροπος σύσκεψη με τη Frontex να ελέγξει αν γίνονται... επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο.
Το ευχάριστο (αν υπάρχει κάτι ευχάριστο σε μια θηριωδία...) είναι ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει πλέον πως δεν καταλαβαίνει με ποιους έχει να κάνει. Ακόμη και στη Μέρκελ την έπεσε ο Ερντογάν.
Τώρα η Γαλλία ζητάει κυρώσεις. Αλλά οι συνηθισμένες κυρώσεις ενδεχομένως να μην αρκούν: πρέπει να είναι τέτοιες που η Τουρκία να μην μπορεί να ζήσει μαζί τους.
Ούτως ή άλλως η Ευρώπη δεν έχει τίποτα να χάσει.
Το σενάριο της συνεννόησης ή της σύμπραξης έχει εκπνεύσει προ πολλού. Η Τουρκία έχει τραβήξει τον δρόμο της. Κανείς δεν θέλει να συνεννοηθεί ή να συμπράξει με κανέναν.
Ούτε μπορεί άλλωστε η Δύση να ζει στο διηνεκές με ενοχές για τις Σταυροφορίες ή την αποικιοκρατία.
Πριν από 25 χρόνια, ο Πασκάλ Μπρικνέρ περιέγραφε αυτές τις ενοχές σε ένα εξαιρετικό βραβευμένο βιβλίο με τίτλο «Η τυραννία της μετάνοιας. Δοκίμιο για τον δυτικό μαζοχισμό» (Grasset, 1995).
Αν λοιπόν η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, πρέπει να ξεπεράσει τον μαζοχισμό της. Να κατανοήσει ότι ζει μια πρωτοφανή σύγκρουση - πρωτοφανή επειδή ένα μέρος του εχθρού κρύβεται στο εσωτερικό της.
Βεβαίως κάποιοι μιλούν για «πολυπολιτισμικότητα». Δεν ξέρω αν είναι η στιγμή κι αν αφορά τους μουσουλμάνους αλλά καμία αντίρρηση.
Αρκεί να το πουν και στους αποκεφαλισμένους της περιοχής τους.
Μπορεί και σε εκείνους να άρεσαν οι πολλοί πολιτισμοί. Αλλά κεφάλι είχαν μόνο ένα.
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Δύο είναι οι βασικές θεωρίες που συγκρούονται αυτές τις ημέρες πάνω από τους τάφους των θυμάτων των τζιχαντιστών στη Γαλλία. Η μία υποστηρίζει ότι η φάτουα που εξέδωσε το 1989 ο αγιατολάχ Χομεϊνί εναντίον του Σαλμάν Ρούσντι ήταν το πρώτο επεισόδιο ενός συνεχιζόμενου θρησκευτικού πολέμου ανάμεσα στο ισλάμ και τη δημοκρατία - που στην πραγματικότητα είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Το πρώτο πουλί της ομώνυμης ταινίας του Χίτσκοκ, όπως θα έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας των «Σατανικών Στίχων» πολλά χρόνια αργότερα στη Monde. Τότε νομίζαμε ότι το πουλί είχε ξεστρατίσει. Και όταν μαύρισε ο ουρανός ήταν πια αργά.
Η δεύτερη θεωρία ξεκινά από πιο νωρίς, από τις αρχές της δεκαετίας του '60. Μετά την ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο της Αλγερίας, πολλοί Γάλλοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν τα δημόσια ίχνη του ισλάμ - όπως τη μαντήλα - ως απειλές για το κοσμικό τους κράτος. Οι μουσουλμάνοι σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν και ορισμένα προάστια γύρω από το Παρίσι, τη Λυών και τη Μασσαλία έγιναν «τα χαμένα εδάφη της Δημοκρατίας», όπως θα τιτλοφορούσε το 2002 ένα βιβλίο του ο ιστορικός Ζορζ Μπενσουσάν. Αν θέλουμε κι εδώ ένα κινηματογραφικό ισοδύναμο, θα μπορούσε να είναι η ταινία του Ολιβερ Λατσέ «Θα έρθει η φωτιά», που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις (έρημες) κινηματογραφικές αίθουσες.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: από το 2012 μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί πάνω από 260 Γάλλοι σε επιθέσεις ισλαμιστών. Σύμφωνα με τους υπέρμαχους της πρώτης θεωρίας, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, ακόμη και οι «μοναχικοί λύκοι» παίρνουν κατά κάποιον τρόπο «εντολές» και η μόνη λύση συμπυκνώνεται σε τρεις λέξεις: καταστολή, καταστολή, καταστολή. Οι υποστηρικτές της δεύτερης θεωρίας θεωρούν ότι αυτό δεν φτάνει, χρειάζονται και παρεμβάσεις σε εθνικό επίπεδο: καταπολέμηση του συστημικού ρατσισμού στη Γαλλία, αναθεώρηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη Βρετανία, αλλαγή του ενταξιακού μοντέλου στο Βέλγιο.
Ο Εμανουέλ Μακρόν κλίνει προς το πρώτο στρατόπεδο. Απαντώντας στην απόπειρα του Ερντογάν να εμφανιστεί ως προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, ο γάλλος πρόεδρος θέλει να δείξει ότι είναι ο μόνος γνήσιος υπερασπιστής του ελεύθερου κόσμου. Επειδή κατά βάθος το πιστεύει. Και επειδή έχει μπροστά του δύσκολες προεδρικές εκλογές και δεν θέλει να αφήσει τη Μαρίν Λεπέν να αλωνίζει μόνη στο πεδίο της ασφάλειας.
Η απομόνωση και αποξένωση όμως των μουσουλμάνων είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Αντιθέτως, το κοσμικό κράτος πρέπει να συνεργαστεί με το μετριοπαθές ισλάμ προκειμένου να απομονωθούν τα εξτρεμιστικά στοιχεία. Oι μισοί από τα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία δεν είναι καν θρήσκοι. Και πολλοί από αυτούς έχουν καταγγείλει ότι είναι απροστάτευτοι απέναντι στις απειλές που δέχονται από τους ισλαμιστές επειδή πίνουν κρασί, παντρεύονται Εβραίες ή είναι ομοφυλόφιλοι. Ο ισλαμοφασισμός δεν είναι εχθρός μόνο των χριστιανών, είναι και δικός τους.
O καλός άνθρωπος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι είχε δει το έργο. Και προειδοποίησε τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη ότι ο Ερντογάν θα μας γεμίσει τζιχαντιστές («ΤΑ ΝΕΑ», 24-25/10).
Ο αιγύπτιος πρόεδρος ξέρει το έργο από τη χώρα του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Πολλά χρόνια τώρα ο Ερντογάν διακινεί μισθοφόρους στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, στον Καύκασο.
«Γραφείο ταξιδιών για τζιχαντιστές» χαρακτήρισε την Τουρκία ο Δένδιας μιλώντας στον Λαβρόφ.
Γιατί λοιπόν να μην το κάνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Από βλαμμένους εθελοντές και πρόθυμους φανατικούς άλλο τίποτα. Τους ψωνίζεις από το πανέρι.
Μόλις λοιπόν του την έσπασε ο Μακρόν, άρχισαν οι αποκεφαλισμοί. Προ ημερών οι εντεταλμένοι ψυχοπαθείς αποκεφάλισαν τον Σαμιέλ Πατί. Χθες άλλους τρεις στη Νίκαια.
Επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η Τουρκία δεν είναι πρόβλημα. Είναι κίνδυνος. Με μετανάστες και τζιχαντιστές επιχειρεί να εκβιάσει την Ευρώπη.
Κι ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη δόση ανοησίας για να συγκαλεί τέτοιες ώρες η αρμόδια επίτροπος σύσκεψη με τη Frontex να ελέγξει αν γίνονται... επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο.
Το ευχάριστο (αν υπάρχει κάτι ευχάριστο σε μια θηριωδία...) είναι ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει πλέον πως δεν καταλαβαίνει με ποιους έχει να κάνει. Ακόμη και στη Μέρκελ την έπεσε ο Ερντογάν.
Τώρα η Γαλλία ζητάει κυρώσεις. Αλλά οι συνηθισμένες κυρώσεις ενδεχομένως να μην αρκούν: πρέπει να είναι τέτοιες που η Τουρκία να μην μπορεί να ζήσει μαζί τους.
Ούτως ή άλλως η Ευρώπη δεν έχει τίποτα να χάσει.
Το σενάριο της συνεννόησης ή της σύμπραξης έχει εκπνεύσει προ πολλού. Η Τουρκία έχει τραβήξει τον δρόμο της. Κανείς δεν θέλει να συνεννοηθεί ή να συμπράξει με κανέναν.
Ούτε μπορεί άλλωστε η Δύση να ζει στο διηνεκές με ενοχές για τις Σταυροφορίες ή την αποικιοκρατία.
Πριν από 25 χρόνια, ο Πασκάλ Μπρικνέρ περιέγραφε αυτές τις ενοχές σε ένα εξαιρετικό βραβευμένο βιβλίο με τίτλο «Η τυραννία της μετάνοιας. Δοκίμιο για τον δυτικό μαζοχισμό» (Grasset, 1995).
Αν λοιπόν η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, πρέπει να ξεπεράσει τον μαζοχισμό της. Να κατανοήσει ότι ζει μια πρωτοφανή σύγκρουση - πρωτοφανή επειδή ένα μέρος του εχθρού κρύβεται στο εσωτερικό της.
Βεβαίως κάποιοι μιλούν για «πολυπολιτισμικότητα». Δεν ξέρω αν είναι η στιγμή κι αν αφορά τους μουσουλμάνους αλλά καμία αντίρρηση.
Αρκεί να το πουν και στους αποκεφαλισμένους της περιοχής τους.
Μπορεί και σε εκείνους να άρεσαν οι πολλοί πολιτισμοί. Αλλά κεφάλι είχαν μόνο ένα.
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Δύο είναι οι βασικές θεωρίες που συγκρούονται αυτές τις ημέρες πάνω από τους τάφους των θυμάτων των τζιχαντιστών στη Γαλλία. Η μία υποστηρίζει ότι η φάτουα που εξέδωσε το 1989 ο αγιατολάχ Χομεϊνί εναντίον του Σαλμάν Ρούσντι ήταν το πρώτο επεισόδιο ενός συνεχιζόμενου θρησκευτικού πολέμου ανάμεσα στο ισλάμ και τη δημοκρατία - που στην πραγματικότητα είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Το πρώτο πουλί της ομώνυμης ταινίας του Χίτσκοκ, όπως θα έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας των «Σατανικών Στίχων» πολλά χρόνια αργότερα στη Monde. Τότε νομίζαμε ότι το πουλί είχε ξεστρατίσει. Και όταν μαύρισε ο ουρανός ήταν πια αργά.
Η δεύτερη θεωρία ξεκινά από πιο νωρίς, από τις αρχές της δεκαετίας του '60. Μετά την ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο της Αλγερίας, πολλοί Γάλλοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν τα δημόσια ίχνη του ισλάμ - όπως τη μαντήλα - ως απειλές για το κοσμικό τους κράτος. Οι μουσουλμάνοι σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν και ορισμένα προάστια γύρω από το Παρίσι, τη Λυών και τη Μασσαλία έγιναν «τα χαμένα εδάφη της Δημοκρατίας», όπως θα τιτλοφορούσε το 2002 ένα βιβλίο του ο ιστορικός Ζορζ Μπενσουσάν. Αν θέλουμε κι εδώ ένα κινηματογραφικό ισοδύναμο, θα μπορούσε να είναι η ταινία του Ολιβερ Λατσέ «Θα έρθει η φωτιά», που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις (έρημες) κινηματογραφικές αίθουσες.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: από το 2012 μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί πάνω από 260 Γάλλοι σε επιθέσεις ισλαμιστών. Σύμφωνα με τους υπέρμαχους της πρώτης θεωρίας, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, ακόμη και οι «μοναχικοί λύκοι» παίρνουν κατά κάποιον τρόπο «εντολές» και η μόνη λύση συμπυκνώνεται σε τρεις λέξεις: καταστολή, καταστολή, καταστολή. Οι υποστηρικτές της δεύτερης θεωρίας θεωρούν ότι αυτό δεν φτάνει, χρειάζονται και παρεμβάσεις σε εθνικό επίπεδο: καταπολέμηση του συστημικού ρατσισμού στη Γαλλία, αναθεώρηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη Βρετανία, αλλαγή του ενταξιακού μοντέλου στο Βέλγιο.
Ο Εμανουέλ Μακρόν κλίνει προς το πρώτο στρατόπεδο. Απαντώντας στην απόπειρα του Ερντογάν να εμφανιστεί ως προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, ο γάλλος πρόεδρος θέλει να δείξει ότι είναι ο μόνος γνήσιος υπερασπιστής του ελεύθερου κόσμου. Επειδή κατά βάθος το πιστεύει. Και επειδή έχει μπροστά του δύσκολες προεδρικές εκλογές και δεν θέλει να αφήσει τη Μαρίν Λεπέν να αλωνίζει μόνη στο πεδίο της ασφάλειας.
Η απομόνωση και αποξένωση όμως των μουσουλμάνων είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Αντιθέτως, το κοσμικό κράτος πρέπει να συνεργαστεί με το μετριοπαθές ισλάμ προκειμένου να απομονωθούν τα εξτρεμιστικά στοιχεία. Oι μισοί από τα 5 εκατομμύρια μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία δεν είναι καν θρήσκοι. Και πολλοί από αυτούς έχουν καταγγείλει ότι είναι απροστάτευτοι απέναντι στις απειλές που δέχονται από τους ισλαμιστές επειδή πίνουν κρασί, παντρεύονται Εβραίες ή είναι ομοφυλόφιλοι. Ο ισλαμοφασισμός δεν είναι εχθρός μόνο των χριστιανών, είναι και δικός τους.
 |
| "TA NEA", 30/10/20 ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ Πολύ περισσότερο αστεία και από τη γελοιογραφία του «Charlie Hebdo» για τον Ερντογάν (τον δείχνει να σηκώνει το φόρεμα μιας μουσουλμάνας και να αναφωνεί: «Ω! Ο προφήτης!») ήταν η αντίδραση του τούρκου προέδρου. «Η λύπη και η οργή μου», είπε, «δεν είναι για την αισχρή επίθεση προς το πρόσωπό μου, αλλά γιατί το ίδιο μέσο είναι η πηγή της ασέβειας προς τον προφήτη μας, που τοποθετούμε πάνω από τη ζωή μας. Είναι δείγμα ότι πλέον η Ευρώπη επιστρέφει στην εποχή της βαρβαρότητας». Βαρβαρότητα, λοιπόν, σύμφωνα με τον Ερντογάν, είναι η άσκηση του θεμελιώδους - για εμάς στη Δύση τουλάχιστον - δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου. Τον αποκεφαλισμό, όμως, εκείνων που προσβάλλουν το θρήσκευμά του προφανώς δεν τον θεωρεί βαρβαρότητα, αφού δεν καταδικάζει την πράξη με τους ίδιους όρους. Περιττό να του θυμίσει κάποιος τον Διαφωτισμό: ούτε έχει ακούσει, ούτε τον απασχολεί. Ο Ερντογάν ανήκει σε έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι στον πολιτισμό της Δύσης κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μην προσβάλλεται (η φράση αποδίδεται στον Τζον Κλιζ των Μόντι Πάιθον). Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο δικαίωμα, διότι αν υπήρχε θα ήταν αδύνατη η συζήτηση και η διακίνηση των ιδεών και μάλιστα σε εκείνα ακριβώς τα ευαίσθητα θέματα, όπου η συνεννόηση είναι απαραίτητη. Η αντιπαράθεση απόψεων είναι απαραίτητη και η προσβολή είναι αναπόφευκτο στοιχείο της διαδικασίας. Αν ο καθένας μας ανάγει σε ταμπού ό,τι αισθάνεται ως προσβλητικό για τις πεποιθήσεις του, τι συζήτηση να κάνεις μαζί του; Η προσβολή, όσο και αν προξενεί πόνο ή θυμό σε εκείνον που τη δέχεται, είναι το τίμημα της ελευθερίας του λόγου στον πολιτισμό μας. Στην κορύφωση της εκστρατείας για το Μπρέξιτ, οι «Times» δημοσίευσαν γελοιογραφία του Πίτερ Μπρουκς, στην οποία ο τότε πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον παρουσιαζόταν ως στρουθοκάμηλος που δεν χώνει το κεφάλι της στην άμμο, αλλά στον πισινό της. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε, κιχ δεν ακούστηκε, έστω και αν αρκετοί θα βρήκαν το σκίτσο τολμηρό, χυδαίο ή προσβλητικό. Ούτε ξεσηκώθηκε ο κόσμος επειδή πρόσφατα ο γελοιογράφος της «Guardian» Στιβ Μπελ σχεδίασε την (πράγματι αντιπαθέστατη, δύστροπη και ανίκανη) υπουργό Εσωτερικών Πρίτι Πατέλ σαν ταύρο, αγελάδα ή μοσχάρι - κάτι από όλα αυτά, τέλος πάντων, διότι οι ερμηνείες ποικίλλουν... Βεβαίως, δεν λείπουν οι πεφωτισμένοι «ναιμεναλλάδες», που βρίσκουν την εύκολη λύση στο πρόβλημα με το «ναι μεν, αλλά», όπως ο ύπατος εκπρόσωπος της Συμμαχίας των Πολιτισμών των Ηνωμένων Εθνών (ομολογουμένως, δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα…), ονόματι Μιγκέλ Ανχελ Μορατίνος. Ο εν λόγω αξιωματούχος κάλεσε «σε αμοιβαίο σεβασμό όλων των θρησκειών και των πεποιθήσεων», διότι, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του, παρακολουθεί «με βαθιά ανησυχία τις αυξανόμενες εντάσεις και τα κρούσματα μισαλλοδοξίας που προκάλεσε η δημοσίευση σατιρικών σκίτσων του προφήτη Μωάμεθ, τα οποία οι μουσουλμάνοι θεωρούν βλάσφημα και βαθιά προσβλητικά». Θέση χαζοχαρούμενη, κατανοητή όμως από την πλευρά του ΟΗΕ, για τον οποίο προέχει η αποφυγή της σύγκρουσης. Είναι σαφές, έστω και αν δεν διατυπώνεται ρητά, ότι η μομφή του εκπροσώπου της Συμμαχίας των Πολιτισμών στρέφεται κατά του προέδρου Μακρόν για την άκαμπτη στάση του στο θέμα των σκίτσων του προφήτη. Θα προτιμούσε, με άλλα λόγια, να υποχωρήσει η ελευθερία του λόγου, προκειμένου να μη θίγονται όχι οι μουσουλμάνοι γενικώς, αλλά οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι. Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο «Charlie Hebdo», το 2015, ο καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στην Οξφόρδη Τίμοθι Γκάρτον Ας έκανε τη διαπίστωση ότι «από το βέτο του θορυβοποιού περάσαμε πια στο βέτο του δολοφόνου». Μέχρι την εμφάνιση, δηλαδή, του ριζοσπαστικού ισλαμισμού που σφάζει και αποκεφαλίζει, η απειλή εναντίον της ελευθερίας του λόγου προερχόταν από εκείνον που επιδιώκει να την εμποδίσει με τον εκφοβισμό του θορύβου. Μετά το 2015, η απειλή προέρχεται πια από δολοφόνους. Αξιοσημείωτο, λοιπόν, ο ΟΗΕ να αναγνωρίζει το βέτο του δολοφόνου... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου