ΑΦ' ΕΝΟΣ:"Ποιός, αλήθεια, δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα με μια αισιόδοξη διάθεση ; Είναι καλό και για την υγεία μας, στο κάτω -κάτω, αυτό. Όμως και η πιο δειλή, μικρή αισιοδοξία θέλει να έχει μια κάποια βάση για να εκδηλωθεί χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για αφέλεια και ανοησία. Στην περίπτωση της φορτωμένης με πολλά βάσανα και απογοητεύσεις, κοινωνίας μας, μόνη προσφερόμενη βάση για αισιοδοξία θα ήταν η διαπίστωση ,ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με πρώτη την κυβέρνηση, έχουν αποφασίσει να δουλέψουν σκληρά, με «σχέδιο μάχης», χωρίς πολλά λόγια, για να καλύψουν τα μεγάλα παραγωγικά ελλείμματα της Ελλάδας, όχι με οικονομικές τεχνικές χωρίς πνευματικό φορτίο , με ξηρές «τεχνοκρατικές» αντιλήψεις. Περιμένουν από τους πολιτικούς οι πολίτες να δουλέψουν χωρίς ιδεολογήματα του αέρος ,αλλά με ισχυρή βούληση, με πνοή και ευφυείς επινοήσεις για αλλαγή του εθνικού τοπίου σε κάθε σημείο του. Με ειλικρίνεια και απόλυτη συνείδηση ,ότι η χώρα διαρκώς, επί τριάντα χρόνια, βραδυπορεί, καθυστερημένη σε όλα τα κρίσιμα ραντεβού της με την πραγματικότητα έως σήμερα." ΚΑΙ ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ: "Γι' αυτόν τον λόγο σε όλες τις αναλύ­σεις ρίσκων των μεγάλων διεθνών οικονομικών ή χρηματοπιστωτικών οργανισμών διαπιστώνεται πως η «κοινωνική έκρηξη» είναι μία από τις μεταβλητές που ολοένα και αυ­ξάνει την τιμή της. Λίγα από τα οι­κονομικά της ζήτησης φρονούν πως θα κατευνάσουν τη συσσωρευμένη απελπισία. Το μέλλον έχει πολλά εν­δεχόμενα. Πρόσφατα οι «Financial Times» έθεσαν τη νέα ατζέντα και την ονόμασαν... ακριβώς έτσι, «New Agenda», εγκαινιάζοντας μια σει­ρά άρθρων υπέρ της αλλαγής πλεύ­σης του καπιταλισμού. Ωστόσο, πα­ρεξηγήθηκε η «γραμμή» αυτή των «FT» προς επιχειρηματίες και κυ­βερνήσεις. Ενώ οι επικριτές επιση­μαίνουν: Ας αφεθεί το μέλλον ανοι­χτό και ας γίνει προσπάθεια από όσους τίθενται υπέρ της χειραφέτη­σης τουλάχιστον για ένα μέλλον που περιλαμβάνει πολύ σοσιαλισμό και όχι λίγο... και γιαλαντζί..."

Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 02/05.20

«

Χαμηλοί οι τόνοι των πολιτικών

διότι οι Ελληνες γνωρίζουν…

ΤΟΥ Κ.Ι.ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ 

Καλό και χρήσιμο θα ήταν να αναλογισθούν κάποια πράγματα οι πολιτικοί που ήδη εμφανίζονται να αγωνιούν για το «μετά» της υποχώρησης του κορωνοϊού. Διότι, πριν καν μετρηθούν οι ζημίες, ήδη διαφαίνεται στην πολιτική σκηνή τόσο η πρόθεση για διάφορες «θεραπευτικές» παρεμβάσεις στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, όσο και η διάθεση για αντιπαραθέσεις σχετικά με τις «ιδεολογικές»καταβολές του ενός ή του άλλου οικονομικού θεραπευτή. Πριν αρχίσουν, λοιπόν, πάλι τις κονταρομαχίες οι πολιτικές «ελίτ» της βασανισμένης μας πατρίδας, ας μην προχωρήσουν στα επόμενα βήματα τους, νομίζοντας ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Ελληνες πολίτες δεν έχουν συναίσθηση του τι έχει συμβεί και τι όχι ,εδώ και πολλές δεκαετίες σ’ αυτόν τόπο. Ας αναλογισθούν οι επικεφαλής των δημοκρατικών κομμάτων, που κατέχουν έδρες στη Βουλή των Ελλήνων, πως όταν ομιλούν για τα κακώς κείμενα σε κάθε τομέα ,για τα προβλήματα που χρειάζεται άμεσα να αντιμετωπιστούν στα πεδία των καταστροφών που προκάλεσε ο επάρατος ιός, όταν ομιλούν απευθυνόμενοι στο κοινό για τα «πρέπει» και τα μεταξύ τους επιθετικά «εσείς κι’ εμείς», απέναντι τους στέκει το μέγα πλήθος των Ελλήνων, που κουράστηκαν να ακούν επί δεκαετίες αυτά :

Ότι η Ελλάδα χρειάζεται να μεγεθύνει την ισχνή παραγωγική βάση της, ότι πρέπει να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, να προχωρήσει σε ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, να αναδιοργανώσει τη Δημόσια Εκπαίδευση της χώρας σε όλες τις βαθμίδες του, να στηρίξει το σύστημα Δημόσιας Υγείας, καλύπτοντας τα τεράστια κενά του σε μέσα και νοσηλευτικό προσωπικό, να ενισχύσει το έργο των δικαστικών αρχών και να μειώσει το χρόνο απονομής της Δικαιοσύνης ,να κτίσει νέες σύγχρονες φυλακές, να αντιμετωπίσει τα ογκώδη ελλείμματα του Δημοσίου, να σταματήσει να ζει με δανεικά ,να αναμετρηθεί με το τεράστιο χρέος που απειλεί να μας αφανίσει.

Για όλα τούτα, ομιλούν ακατάσχετα οι πολιτικοί μας από το ξεκίνημα τη δεκαετίας ’80. Πολλοί από τους ακροατές τους ήταν τότε νέοι, που σήμερα τους ακούν , με άσπρα μαλλιά πλέον, κουρασμένοι, έχοντας διαπιστώσει ,ότι η Ελλάδα είναι ακόμη καρφωμένη στα ίδια προβλήματα, στα ίδια όνειρα, στις ίδιες φαντασιώσεις, στις ίδιες ανεκπλήρωτες επιθυμίες .Η σχετική «ατζέντα» είναι ανοικτή εδώ και μία 40ετία,δηλαδή πολύ πριν μας επισκεφθεί ο τρισκατάρατος ιός. Ας αποφεύγουν, λοιπόν, σήμερα τα πολλά λόγια, οι πολιτικές ελίτ. Τώρα πιά ακούνε «βερεσέ»οι πολίτες τις υποσχέσεις για ανασυγκρότηση, για ανάκαμψη, για ανάπτυξη, για «καλύτερες μέρες», για επάνοδο στην «κανονικότητα», πόσο μάλλον που σήμερα, η βαριά σκιά μιας νέας ύφεσης σκεπάζει την ελληνική κοινωνία. 

Ποιός, αλήθεια, δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα με μια αισιόδοξη διάθεση ; Είναι καλό και για την υγεία μας, στο κάτω -κάτω, αυτό. Όμως και η πιο δειλή, μικρή αισιοδοξία θέλει να έχει μια κάποια βάση για να εκδηλωθεί χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για αφέλεια και ανοησία. Στην περίπτωση της φορτωμένης με πολλά βάσανα και απογοητεύσεις, κοινωνίας μας, μόνη προσφερόμενη βάση για αισιοδοξία θα ήταν η διαπίστωση ,ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με πρώτη την κυβέρνηση, έχουν αποφασίσει να δουλέψουν σκληρά, με «σχέδιο μάχης», χωρίς πολλά λόγια, για να καλύψουν τα μεγάλα παραγωγικά ελλείμματα της Ελλάδας, όχι με οικονομικές τεχνικές χωρίς πνευματικό φορτίο , με ξηρές «τεχνοκρατικές» αντιλήψεις. Περιμένουν από τους πολιτικούς οι πολίτες να δουλέψουν χωρίς ιδεολογήματα του αέρος ,αλλά με ισχυρή βούληση, με πνοή και ευφυείς επινοήσεις για αλλαγή του εθνικού τοπίου σε κάθε σημείο του. Με ειλικρίνεια και απόλυτη συνείδηση ,ότι η χώρα διαρκώς, επί τριάντα χρόνια, βραδυπορεί, καθυστερημένη σε όλα τα κρίσιμα ραντεβού της με την πραγματικότητα έως σήμερα. Η εικόνα ενός κράτους με ηγεσίες που μοιάζουν να διευθύνουν λογιστικά γραφεία, με τα αριθμητικά στοιχεία τους να αμφισβητούνται μάλιστα από τα «απέναντι» γραφεία, δεν παρέχει στους πολίτες καμία ασφάλεια και αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον τους.

Ο φιλελεύθερος  Κυριάκος και...

η κρυφή γοητεία του σοσιαλισμού

ΤΗΣ ΖΕΖΑΣ ΖΗΚΟΥ

Το κράτος είμαι εγώ», έλεγε ο Λουδο­βίκος ΙΔ'. «Εγώ είμαι το κράτος, εγώ ο αντιπρόσωπος του λαού», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης. «Οι πολιτι­σμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώ­νται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός», πρέσβευε ο Ελευθέριος Βενι­ζέλος. «Τα θεμέλια όλων των κρατών είναι οι νόμοι», πίστευε ο Μακιαβέ­λι. Ομως, δεν αρκούν. «Με κακούς νόμους και καλούς δημόσιους λει­τουργούς», έλεγε ο Οτο φον Μπί-σμαρκ, «είναι ακόμη δυνατόν να κυβερνήσεις. Με κακούς δημόσι­ους λειτουργούς όμως, ούτε οι κα­λύτεροι νόμοι δεν μπορούν να βο­ηθήσουν». 

«Τα πρώτα μέτρα που πήρα για τις παρενέργειες της πανδημίας στην οικονομία ήταν σοσιαλιστικά», ομο­λόγησε σαρκαστικά ο Κυριάκος Μη­τσοτάκης στην πρόσφατη συνέντευ­ξη του στην «Κ», μιας και δόθηκαν, όπως εξήγησε, επιδόματα σε όλους εξίσου και όχι ανάλογα με την οι­κονομική επιφάνεια και τις απολα­βές καθενός. Και εξηγεί πώς αντι­μετωπίζει τώρα το Εθνικό Σύστημα Υγείας διαφορετικά και με μεγαλύ­τερη εμπιστοσύνη σε σχέση με το παρελθόν. Και η μεταμέλεια του πρωθυπουργού κορυφώνεται λέγο­ντας: «Πάντα πίστευα σε ένα ισχυρό κράτος, αλλά δεν φανταζόμουν την υγειονομική ασφάλεια». Η ιδεολογική διάσταση της ομολογί­ας αυτής είναι σαφώς ορατή. Οπως γράφει ο διάσημος καθηγητής του LSE, Κέβιν Φέδερστοουν, «ο κορο-νοϊός προσγειώνει τον νεοφιλελευ­θερισμό». «Το αποτέλεσμα του κορο-νοϊού», γράφει, «μπορεί να είναι ότι τώρα είμαστε όλοι σοσιαλδημοκρά­τες» («Κ», 29/3)! 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει φιλελεύθερος, όπως και εγώ! Ελπί­ζω και εύχομαι να έρθει σε ρήξη με τον οικονομικό φιλελευθερισμό πα­λαιάς κοπής και τον δογματικό αντι-κρατισμό όσων από το περιβάλλον του τον έχουν σφιχταγκαλιάσει. Αλ­λωστε, η υπεροχή της τάσης που «διαβάζει» τον φιλελευθερισμό εκλεκτικιστικά και εναντιώνεται στην οικονομική του όψη, τον νεοφιλε­λευθερισμό, είναι αυτή που αξίζει. 0 Πλάτων, στην «Πολιτεία» του, δια­χωρίζει τις κοινωνικές τάξεις, λέγο­ντας πως για να πεισθεί ο καθένας να δεχθεί τη θέση του θα του πού­με ένα «ευγενές ψεύδος», ότι έτσι τα όρισαν οι θεοί. Η Δημοκρατία δεν επινοήθηκε από τον Κλεισθένη, τον Εφιάλτη και τον Περικλή επειδή ήθελαν να ανατρέψουν τα πάτρια. Την κοινωνυσι συνοχή ήθελαν να σώσουν, δηλαδή την πόλη. Πραγ­ματιστές ήταν. Δεν ήταν δογματικοί ιδεολόγοι. 

Ο σοσιαλισμός, όπως και ο φιλελευ­θερισμός, είναι προϊόν του Διαφω­τισμού, κοινώς του δυτικού πολι­τισμού. Εδειχναν τα όρια του, από τη μια την απόλυτη ισότητα, από την άλλη την απόλυτη ελευθερία. Ο Τζορτζ Οργουελ γράφει για την περί σοσιαλισμού αντίληψη του στο βιβλίο του «Υμνος στην Κατα­λονία» ότι ο σοσιαλισμός, με τη ση­μασία που του αποδίδει, δεν μπορεί να αναπτυχθεί παρά μόνο σε φιλε­λεύθερο περιβάλλον. Δεν είναι εντυ­πωσιακό πώς οι φιλελεύθεροι ταυ­τίζονται με τους σοσιαλιστές όταν πρόκειται για το «πολιτικώς ορθόν»; Μάλλον είχε δίκιο ο Καμύ όταν έγραφε ότι ο σύγχρονος κόσμος πρέ­πει να επανεφεύρει τα όρια που είχε ο κλασικός πολιτισμός. Βλάπτει, λοιπόν, ή ωφελεί ο λίγος σοσιαλισμός; Αυτό που ανομολόγη­τα ή και ελαφρώς ομολογημένα φο­βούνται οι σημερινοί πολιτικοί και διαβλέπουν οι οικονομολόγοι είναι το τέλος της κοινωνικής συναίνε­σης, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο. 

Γι' αυτόν τον λόγο σε όλες τις αναλύ­σεις ρίσκων των μεγάλων διεθνών οικονομικών ή χρηματοπιστωτικών οργανισμών διαπιστώνεται πως η «κοινωνική έκρηξη» είναι μία από τις μεταβλητές που ολοένα και αυ­ξάνει την τιμή της. Λίγα από τα οι­κονομικά της ζήτησης φρονούν πως θα κατευνάσουν τη συσσωρευμένη απελπισία. Το μέλλον έχει πολλά εν­δεχόμενα. Πρόσφατα οι «Financial Times» έθεσαν τη νέα ατζέντα και την ονόμασαν... ακριβώς έτσι, «New Agenda», εγκαινιάζοντας μια σει­ρά άρθρων υπέρ της αλλαγής πλεύ­σης του καπιταλισμού. Ωστόσο, πα­ρεξηγήθηκε η «γραμμή» αυτή των «FT» προς επιχειρηματίες και κυ­βερνήσεις. Ενώ οι επικριτές επιση­μαίνουν: Ας αφεθεί το μέλλον ανοι­χτό και ας γίνει προσπάθεια από όσους τίθενται υπέρ της χειραφέτη­σης τουλάχιστον για ένα μέλλον που περιλαμβάνει πολύ σοσιαλισμό και όχι λίγο... και γιαλαντζί...