"....Στην πορεία προς την εξομάλυνση της καθημερινότητάς μας, κάθε βίαιη παρεκτροπή χρειάζεται να στιγματίζεται και να αντιμετωπίζει την ισχύ του κράτους. Ο ακροδεξιός εξτρεμισμός δεν πρέπει να σηκώσει ξανά κεφάλι. Δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε ότι σε έναν βαθμό τόσο ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός όσο και ο ακροαριστερός εκφράστηκαν από κοινού, χωρίς να αποκλείουν τη βία, στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος, αλλά και σε ορισμένες κομβικές «αντιμνημονιακές» εκδηλώσεις, όπως στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, στην οποία παρευρισκόταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 20-01-20

Η ακροδεξιά βία ξανάρχεται

Ενας γερμανός δημοσιογράφος, που ήδη έχει στο ενεργητικό του ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή, προπηλακίστηκε και εδάρη από ακροδεξιούς διαδηλωτές στο Σύνταγμα, στη διάρκεια της πορείας τους κατά των μεταναστών και των προσφύγων. Πιθανόν να τον αναγνώρισαν, αλλά το πιθανότερο είναι να τον έδειραν επειδή τραβούσε πλάνα της πορείας. Σε κάθε περίπτωση, ένας άνθρωπος ξυλοκοπήθηκε αγρίως σε μια συγκέντρωση από φορείς αντιμεταναστευτικών ιδεών, από ριζοσπάστες οπαδούς της ιδέας μιας εθνικής καθαρότητας.

Η βιαιότητα του περιστατικού και τα συμφραζόμενα θυμίζουν άλλες εποχές. Την πρώτη περίοδο μετά τη χρεοκοπία και το πρώτο μνημόνιο, όταν έως τότε περιθωριακοί αντισυστημικοί ακτιβιστές της Ακρας Δεξιάς οργανώνονταν για να διεκδικήσουν την είσοδό τους στη μεγάλη πολιτική σκηνή - και οι πρακτικές τους εμπεριείχαν στα συστατικά τους τη βία. Θυμόμαστε ότι δοκιμαστικό πεδίο άσκησης βίαιων εκδηλώσεων ήταν μια γειτονιά στην οποία ζούσαν πολλοί ξένοι, ο Αγιος Παντελεήμονας. Η ρατσιστική βία σε εκείνη την περιοχή ήταν στην ημερήσια διάταξη. Χρειάστηκε να τεθεί σε εφαρμογή οργανωμένο σχέδιο της Αστυνομίας και, σε συνεργασία με το κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση, να απαλλαγεί η περιοχή από τις δυνάμεις που προσπαθούσαν να τη μετατρέψουν σε γκέτο ελεγχόμενο από τους ριζοσπάστες του νατιβισμού.

Η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει ακριβά τη βία στο όνομα των ιδεολογιών. Η ακροδεξιά βία, ιδίως μετά τη χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια, ήταν συμπληρωματική της αντισυστημικής ταυτότητάς της. Η Χρυσή Αυγή, ο πολιτικός εκφραστής της ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς (κατά τον ορισμό του καθηγητή Κας Μούντε) την περίοδο αυτή, πολλές φορές ενεπλάκη σε περιστατικά, συχνά θανάσιμης βίας. Τον Μάιο του 2011 δυο άνδρες στα Πατήσια δολοφόνησαν με μαχαίρι τον Αλίμ Αμπντούλ Μάναν από το Μπανγκλαντές, γεγονός που συνδέθηκε μ' ένα τριήμερο ρατσιστικό πογκρόμ στο οποίο κατηγορήθηκαν ότι συνέπραξαν στελέχη της οργάνωσης. Τον Ιανουάριο 2013, στα Πετράλωνα, ο Πακιστανός Σαχζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε με επτά μαχαιριές. Οι δυο άνδρες που σχετίζονταν καταδικάστηκαν σε ισόβια - η υπόθεση εκείνη βρίσκεται στη δικογραφία που διερευνά τη δράση της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Επίσης, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα πιστοποιεί τη χρησιμοποίηση από την πλευρά της ελληνικής Ακροδεξιάς της βίας.

Στην πορεία προς την εξομάλυνση της καθημερινότητάς μας, κάθε βίαιη παρεκτροπή χρειάζεται να στιγματίζεται και να αντιμετωπίζει την ισχύ του κράτους. Ο ακροδεξιός εξτρεμισμός δεν πρέπει να σηκώσει ξανά κεφάλι.

Δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε ότι σε έναν βαθμό τόσο ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός όσο και ο ακροαριστερός εκφράστηκαν από κοινού, χωρίς να αποκλείουν τη βία, στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος, αλλά και σε ορισμένες κομβικές «αντιμνημονιακές» εκδηλώσεις, όπως στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, στην οποία παρευρισκόταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Σήμερα, η ακροδεξιά βία και γενικότερα η ριζοσπαστική Ακροδεξιά έχουν συστηματικά απονομιμοποιηθεί. Αντίθετα, η ακροαριστερή βία (συχνά υπό αντιεξουσιαστική ταυτότητα) έχει υποστηρικτές και «συμπαθούντες», γι' αυτό είναι πολύ πιο δύσκολη η δική της απονομιμοποίηση. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, χρειάζεται δημοκρατική εγρήγορση. Επειδή η πολιτική βία, ακροδεξιά ή ακροαριστερή, είναι υπονομευτική των δημοκρατικών θεσμών.

Ο λύκος κι αν εγέρασε

Ορθώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν ξεχνά ότι ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε την εξουσία, το 2015, έχοντας προηγουμένως εργαλειοποιήσει την προεδρική εκλογή. Ακούγοντας τη σημερινή ηθικολογία της συριζαϊκής ρητορικής, που στο θέμα της προεδρικής εκλογής εκφράστηκε από την κατάχρηση του όρου «συναίνεση», δεν μπορεί κανείς να μη θυμηθεί τι συνέβαινε τον Δεκέμβριο του 2014, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά προσπαθούσε να εκλέξει Πρόεδρο τον Σταύρο Δήμα.

Ποιος άραγε θυμάται τον Παύλο Χαϊκάλη, στέλεχος τότε των ΑΝΕΛ, κυβερνητικών εταίρων λίγο αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ, να καταγγέλλει ότι προσπάθησαν να τον εξαγοράσουν για να ψηφίσει υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα; Ποιος θυμάται την επιβεβαίωση της καταγγελίας του Χαϊκάλη από τον Λάκη Λαζόπουλο; Ποιος θυμάται ότι, αφού ο μετέπειτα κυβερνητικός εταίρος του Τσίπρα Πάνος Καμμένος εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα που πήρε εκείνη η φήμη, η υπόθεση στη συνέχεια μπήκε στο αρχείο αφού η καταγγελία δεν έγινε δυνατό να επιβεβαιωθεί;

Για πολύ καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε βρώμικο παιχνίδι, καταστρατηγώντας τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού. Ηδη μια «παρτίδα» του παιχνιδιού εκείνου, η σκευωρία της Novartis, διερευνάται σήμερα στη Βουλή. Τα όσα αποκαλύπτουν οι μάρτυρες που παρελαύνουν μας επιβάλλουν να μην ξεχνάμε. Και να μην εφησυχάζουμε επειδή ο πατέρας της εχθροπάθειας προσπαθεί σήμερα να φανεί πιστός στον κοινοβουλευτισμό. Ο λύκος κι αν εγέρασε