Αντήχησε και στη φωνή του προέδρου του Σώµατος, που εξήγησε µε σπάνια διαύγεια ότι ο θεσµός της οικογένειας, για τον οποίο πολλοί στηθοκοπήθηκαν, δεν απειλείται από τη διεύρυνσή του. Αντιθέτως. Ενισχύεται. Για τους πολίτες που από χθες συµπεριλαµβάνει διανοίγει, όχι τη σφαίρα της ελεύθερης επιθυµίας, αλλά –κατά τον Τασούλα– τη σφαίρα της ευθύνης – του συζυγικού και γονεϊκού καθήκοντος. Πλέον όλοι αδιακρίτως οι Ελληνες θα µπορούν να παντρευτούν και να «νοικοκυρευτούν»...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                             "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 16/02/24


Ελευθερία

TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ


Υπήρχε στις οµιλίες των διαφωνούντων µε την ισότητα στον γάµο ένας ισχυρισµός που επαναλαµβανόταν. Αφού έχουµε, έλεγαν, το σύµφωνο συµβίωσης. Αφού ο νόµος ήδη δίνει «αρκετά» δικαιώµατα στους πολίτες για να καθορίσουν τη σχέση τους µε τον σύντροφό τους και το παιδί τους. Γιατί χρειάζεται να «τους δώσουµε» και τον γάµο;

Ανεξαρτήτως του αν βασίζονταν σε ειλικρινή πεποίθηση, οι διακηρύξεις αυτές δεν ήταν άµοιρες σηµασίας. Βουλευτές που ανέβαιναν στο βήµα για να διαδηλώσουν τον συντηρητισµό τους, ένιωθαν την υποχρέωση να το κάνουν αναγνωρίζοντας την ανάγκη για ισότητα· αναγνωρίζοντας το σύµφωνο συµβίωσης, που πολλοί από αυτούς πριν από επτά χρόνια είχαν απορρίψει µε τους ίδιους εσχατολογικούς ισχυρισµούς περί εκφυλισµού των βάθρων της κοινωνίας. Οµολογούσαν έτσι ότι µε την άρνησή τους υπερασπίζονταν µόνο έναν τύπο. Μόνο το ταµπού: να είναι σαν γάµος, αλλά µην τον λέµε έτσι. Να µπορούν να µοιράζονται συµβατικά την επιµέλεια ενός παιδιού, αλλά µην τους λέµε γονείς.

Αυτή η εµµονή στα ονόµατα δείχνει ότι η κοινωνική πραγµατικότητα έχει προλάβει να αφαιρέσει από τους ορισµούς το παλιό τους περιεχόµενο. Επιζεί µόνο το σχήµα. Και ίσως αυτή είναι και η βουβή επίγνωση που εξηγεί γιατί στην «ανατολική» και «ορθόδοξη» Ελλάδα, ο συγχρονισµός του γράµµατος του οικογενειακού δικαίου µε την ποικιλία των υπαρκτών µορφών συµβίωσης επιτεύχθηκε µε µάλλον απροσδόκητη ηρεµία. Χωρίς τις κοινωνικές αναταράξεις που έζησαν δηµοκρατίες όπως η γαλλική. Χωρίς να βρουν κοινωνικό αντίκρισµα οι αφορισµοί. Η πλειονότητα εκτός Κοινοβουλίου έχει αποδεχθεί –ή, έστω, ανεχθεί– στην περίµετρο της ζωής της αυτό που ήρθε σε δεύτερο χρόνο να αναγνωρίσει ο νοµοθέτης. Κι αυτή η εξοικείωση αντανακλάται στην ευρεία εντός Κοινοβουλίου πλειοψηφία.

Αντήχησε και στη φωνή του προέδρου του Σώµατος, που εξήγησε µε σπάνια διαύγεια ότι ο θεσµός της οικογένειας, για τον οποίο πολλοί στηθοκοπήθηκαν, δεν απειλείται από τη διεύρυνσή του. Αντιθέτως. Ενισχύεται. Για τους πολίτες που από χθες συµπεριλαµβάνει διανοίγει, όχι τη σφαίρα της ελεύθερης επιθυµίας, αλλά –κατά τον Τασούλα– τη σφαίρα της ευθύνης – του συζυγικού και γονεϊκού καθήκοντος. Πλέον όλοι αδιακρίτως οι Ελληνες θα µπορούν να παντρευτούν και να «νοικοκυρευτούν».

Ο νόµος για τον γάµο δεν εξαντλεί, όµως, τη σηµασία του σε καθαυτό τον γάµο. Ακόµη και για εκείνους τους πολίτες που δεν σκοπεύουν να κάνουν χρήση του, το δικαίωµα λειτουργεί απελευθερωτικά. Τους παρακινεί να ζουν χωρίς να κρύβονται, χωρίς να φοβούνται. Αυτός είναι και ο σκοπός που καταφέρνει µέχρι στιγµής να εκπληρώνει το µεταπολιτευτικό εγχείρηµα – η πιο µακρά περίοδος θεσµικής σταθερότητας και οικονοµικής ανάπτυξης στην Ιστορία της ελληνικής περιπέτειας: να δηµιουργεί διαρκώς περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ευηµερία για όσο το δυνατόν περισσότερους.

Πατριωτισµός είναι να εργάζεσαι γι’ αυτή την ηθικοπολιτική πρόοδο.