"...Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην πολιτική που έριξε την Ελλάδα στα μνημόνια, για να αποφύγει τα βράχια και την πλήρη καταστροφή. Στο μοίρασμα μεγάλων κομματιών από μικρή πίτα, με το επιχείρημα ότι με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνουν οι πίτες, ακόμη και σε χώρες δίχως δική τους παραγωγή. Αν δεν θέλουμε –και όντως δεν πρέπει– να αποδοθεί η δοξασία στο σύνδρομο της συνεχούς αυταπάτης που φαίνεται να τον κατατρύχει, η μόνη άλλη εξήγηση είναι ότι συνεχίζει να απευθύνεται και να παραπλανά ένα κοινό που είτε αγαπά τα παραμύθια και φαντασιώνεται είτε συνεχίζει να αγωνίζεται σκληρά για τη διατήρηση συντεχνιακών κεκτημένων. Οπως οι συνδικαλιστές, που δεν επέτρεψαν τις προάλλες την πραγματοποίηση σεμιναρίου στους υπαλλήλους του ΑΑΔΕ για να βελτιώσουν τις τεχνικές τους στη σύλληψη φορολογητέας ύλης...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/09/19

για ακόμη μία φορά στον αγώνα του κατά της ελληνικής γλώσσας. Τι αγωνιστής θα ήταν. Και δεν παραξενεύτηκα όταν τον άκουσα να λέει ότι πρώτα αυξάνονται οι μισθοί και μετά έρχεται η ανάπτυξη. Τι Τσίπρας θα ήταν. Τον άκουγα χωρίς άγχος, χωρίς εκνευρισμό, με την άνεση του ακροατή που προσέχει καμιά φράση από τη lift music ξέροντας πως, όταν φτάσει στον όροφο, θα την έχει ξεχάσει. Και με τη σχετική ανακούφιση. Σκεφτόμουν ότι πριν από ένα χρόνο, τι λέω, πριν από μερικούς μήνες δεν τολμούσα να τον ακούσω, διότι φοβόμουν τι θα μου ξημερώσει. Προτιμούσα τη γραπτή εκδοχή, για να μπορώ να κρατήσω τις αποστάσεις μου. Προχθές απολάμβανα τη φωνή του σαν χαλί, ελαφριά μουσική, που ξέρεις ότι δεν σε αφορά. Ο,τι κι αν έλεγε δεν θα είχε καμιά συνέπεια για τη ζωή μου. Μεγάλη ανακούφιση.

Η μεταμόρφωσή του από «Αντρέα» σε Τσίπρα με έβαλε σε σκέψεις. Ο άνθρωπος τόσα χρόνια δεν ήταν πρωθυπουργός. Επαιζε τον πρωθυπουργό και, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποκριτικές ανάγκες του ρόλου, είχε ταυτιστεί με το πρόσωπο που ο ίδιος είχε για πρότυπό του. Ταυτίστηκε δε τόσο βαθιά, ώστε να πείσει και τους πιστούς του «Αντρέα» πως είναι ο καταλληλότερος για να τον ενσαρκώσει στη σκηνή της δημοκρατίας. Ταυτίστηκε τόσο βαθιά, ώστε να το πιστέψει και ο ίδιος. Πίστευε πως η φωνή του «Αντρέα» θα τον σώσει απ’ την αδυναμία του να δημιουργήσει ο ίδιος πολιτική, απ’ την ανικανότητά του να αντιληφθεί τα δεδομένα της οικονομίας, κυρίως δε τη θέση της χώρας στον χάρτη. Κι όταν διεπίστωσε πως η φωνή του «Αντρέα» δεν έκανε το θαύμα της, την ξόρκισε από μέσα του κι έγινε σκέτος Τσίπρας.

Η δημόσια σκηνή απαιτεί υποκριτικό ταλέντο ώστε να μπορείς να υπηρετήσεις καλύτερα τον χαρακτήρα που έχεις υιοθετήσει. Απλώς υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι φτιάχνουν οι ίδιοι χαρακτήρα, και άλλοι οι οποίοι, λόγω αστοχίας υλικού, δανείζονται χαρακτηριστικά για να μιμηθούν τον χαρακτήρα που οι ίδιοι δεν έχουν. Ακουγες τη φωνή του Τσίπρα και νόμιζες πως βρίσκεσαι στο 1981. Τώρα στην αντιπολίτευση μοιάζει να ψάχνει τον εαυτό του για να στήσει τον ρόλο του. Το ερώτημα είναι αν ο σκέτος Τσίπρας μπορεί να βρει μια θέση πρωταγωνιστή ή αν το ταλέντο του τού επιφυλάσσει σταδιοδρομία καρατερίστα. Κανείς δεν πάει χαμένος.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/09/19

"Η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/09/19



ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

«Είμαστε εδώ», έλεγε πίσω του το σύνθημα – άλλο ένα προϊόν μίμησης του ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήταν «εδώ». Ο ίδιος ανέλαβε να το μεταφράσει, κλίνοντάς το σε πρώτο αρχηγικό ενικό: «Είμαι εδώ».
Αυτό είναι το σπάνιο επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα: Παρά την ήττα του, δεν σκέφτηκε κανείς ούτε στιγμή να τον αμφισβητήσει. Αντιθέτως, δύο μήνες μετά, όλα τα ανώτερα στελέχη του κόμματος τον χειροκροτούσαν όρθια στο Βελλίδειο, δικαιολογώντας και τον πρώτο ενικό.

Αυτό είναι και η μεγαλύτερη απειλή για τον Τσίπρα: Να εγκλωβιστεί μέσα στην ηχώ αυτών των χειροκροτημάτων. Να πιστέψει και ο ίδιος –όπως φαίνεται να πιστεύει το κόμμα του– ότι προορίζεται να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ό,τι κι αν κάνει.

Η εμφάνισή του στη ΔΕΘ είχε πολλές ενδείξεις μιας τέτοιας πρώιμης, μοιρολατρικής αυτοπεποίθησης. Σαν να μην είχε μεσολαβήσει η εκλογική αποδοκιμασία, ο Τσίπρας επέστρεψε στον αντιπολιτευόμενο εαυτό του – τον εαυτό που διατήρησε ενεργό ακόμη και ως πρωθυπουργός, μονίμως καταγγέλλοντας το παλαιό σύστημα. Τα media, τα σκάνδαλα, η διαπλοκή, η νεοφιλελεύθερη επέλαση. Συγκρατημένο ήταν μόνο το στυλ. Το ρεπερτόριο ήταν το ίδιο που δικαιολογεί τον αυτοχαρακτηρισμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως «αντισυστημικού».

Τίποτε –ούτε το κόμμα ούτε ο χρόνος– δεν πιέζει τον Τσίπρα να εγκαταλείψει τη μανιέρα του. Εχει ταλέντο στην καταγγελία, και στο ταλέντο του βασίζεται για την επιστροφή του. Μόνο που το είδος της αντιπολίτευσης που τον καθιέρωσε δεν έχει πια τις (αντι)μνημονιακές του δεξαμενές. Τα voodoo economics –«πρώτα αυξήσεις και μετά ανάπτυξη»– και τα voodoo politics –το διεφθαρμένο σύστημα που μας χρεοκόπησε θα μας ξαναχρεοκοπήσει– απέδιδαν επειδή τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις έκοβαν συντάξεις και μισθούς και έβαζαν φόρους. Τώρα; Θα φουντώσει άραγε πάλι το ποτάμι της οργής επειδή παίρνει δάνειο ο επενδυτής στο Ελληνικό; Ή μήπως θα ξεσηκωθεί η κοινωνία επειδή η Αστυνομία επιστρέφει στα Εξάρχεια και στον περίβολο της ΑΣΟΕΕ;

Ναι, ο Τσίπρας έχει χάρισμα στο αντιπολιτεύεσθαι. Αλλά η αντιπολίτευση στην οποία έχει διαπρέψει δεν μπορεί να έχει την ίδια απήχηση σε περιβάλλον οικονομικής ανάκαμψης. Πώς ανταποκρίνεται η αξιωματική αντιπολίτευση στο νέο περιβάλλον; Δεν ανταποκρίνεται. Ο αρχηγός της μίλησε συνολικά τρεις ώρες και είκοσι τέσσερα λεπτά σε ένα βήμα, υποτίθεται, πρωτίστως οικονομικό, χωρίς να αρθρώσει ούτε μία νέα ιδέα για την οικονομία.

Ηρωας μιας μικρής πολιτικής πανίδας που μετά το 2012 εκπλήρωσε τις πιο «άγριες» πολιτικές της φαντασιώσεις, ο Τσίπρας φαίνεται να έχει πιστέψει ότι παραμένει επιτυχημένος ακόμη και στην αποτυχία του. Φαίνεται σαν να πιστεύει ότι του αρκεί να περιμένει απαράλλαχτος να τον δικαιώσει ο χρόνος. Σαν να επαναλαμβάνει μέσα του το παλιό ξόρκι πασοκικού αυτοϋπνωτισμού: «Τον Ιούλιο του 2023 θα είμαι μόλις 49 ετών».