"...Εκεί, στον διάδρομο, με επισκέφθηκε η χειρουργός Χρυσάνθη Αγγέλη (Α΄ επιμελήτρια της Γ΄ Χειρουργικής), η οποία με τον επιστημονικό της λόγο, με την ευγένεια και το χαμόγελό της, με έπεισε να αποφασίσω να δώσω οριστική λύση στο πρόβλημά μου που με ταλαιπωρούσε σχεδόν δέκα χρόνια και δεν το αποφάσιζα. Τουτέστιν, χειρουργείο. Η επέμβαση πραγματοποιήθηκε πέντε μήνες αργότερα, στις 28 Ιουνίου, στη Γ΄ Χειρουργική Κλινική και υπήρξε απόλυτα επιτυχής. Ακολούθησε μια ολιγοήμερη περίοδος νοσηλείας, από την οποία αποκόμισα εξαιρετικά θετικές εντυπώσεις για όλο το προσωπικό και ιδιαιτέρως για τη χειρουργό μου κ. Αγγέλη. Παρατήρησα ότι ήταν παρούσα στην κλινική όλες τις ημέρες της εβδομάδος, πρωί και απόγευμα, είτε εφημέρευε το νοσοκομείο είτε όχι, πρόθυμη ανά πάσα στιγμή και ώρα να απαντήσει είτε διά ζώσης είτε με mail και sms στις όποιες δικαιολογημένες ή όχι ανησυχίες μου..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και..

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/09/19

1. Αγιος Βησσαρίων ο γεφυροποιός

Κύριε διευθυντά,

Η είδηση της προόδου των εργασιών της ανοικοδομήσεως με τη σχετική φωτογραφία του πολλαπλώς συνδεομένου με τη νεότερη ιστορία μας γεφυριού στην Πλάκα δημοσιεύθηκε («Κ» 14.9) την παραμονή της εορτής του Αγίου Βησσαρίωνος (15.9), που τιμάται ιδιαιτέρως στα Τρίκαλα και στη Λευκάδα. 

Πρόκειται για δύο ασύνδετα γεγονότα μόνον εκ πρώτης όψεως. Και τούτο διότι μπορεί το γνωστό μας γεφύρι να κτίστηκε το 1866 από τον πρωτομάστορα Κώστα Μπέκα από τα Πράμαντα, όμως ο Αγιος Βησσαρίων είναι ο πρώτος που φρόντισε για την κατασκευή γέφυρας στην Πλάκα. Οπως προκύπτει από το συναξάρι του, ο Αγιος Βησσαρίων (1490 - 15.9.1540) κατήγετο από την Πόρτα Παναγιά Τρικάλων και ως αρχιεπίσκοπος Λαρίσης από το 1527, εκτός από τα πνευματικά του καθήκοντα και την κοινωνική προσφορά του προς το υπόδουλο ποίμνιό του, ανεδείχθη πολύδραστος εργάτης κοινωφελών έργων, όπως διανοίξεως οδών, αλλά κυρίως γεφυριών. 

Για την εξοικονόμηση των αναγκαίων προς τούτο χρημάτων ταξίδευσε στα Βαλκάνια και μέχρι την Ουγγαρία και την Τσεχία - Σλοβακία. Με την πρωτοβουλία του κατασκευάσθηκαν τα γεφύρια στον Πορταϊκό ποταμό (στην ιδιαίτερη πατρίδα του), στη Σαρακίνα Καλαμπάκας (στον Πηνειό ποταμό), η γέφυρα Κοράκου στον Αχελώο, που συνδέει τη Θεσσαλία με την Ηπειρο, και το πρώτο γεφύρι της Πλάκας, που ενώνει τα Τζουμέρκα με Αρτα και Γιάννενα. Γι’ αυτό χαρακτηρίστηκε γεφυροποιός.

Ν.Π. Σοϊλεντάκης, Πρόεδρος Εφετών Δ.Δ. ε.τ.

2. Εύγε στον κ. Γιανναρά για το «βδέλυγμά» του

Κύριε διευθυντά,

Με την παρούσα επιστολή θέλω να επαινέσω και να συγχαρώ τον καθηγητή κ. Χρήστο Γιανναρά, γιατί στο φύλλο της εφημερίδας σας, της Κυριακής 1ης Σεπτεμβρίου 2019, τόλμησε να παρουσιάσει με την επιφυλλίδα του «βδέλυγμα σε τόπο άγιο», πώς λειτουργούν οι σεβασμιώτατοι μητροπολίτες και πόσα δικαιώματα καρπούνται.

Ο κ. καθηγητής με ρεαλισμό μάς παρουσιάζει τις ανέσεις και τα προνόμια που απολαμβάνουν οι επίσκοποι. Διαμένουν σε μέγαρο δωρεάν, διαθέτουν πολυτελές αυτοκίνητο, έχουν βοηθούς στο γραφείο τους, λαμβάνουν κάποιο χρηματικό ποσό από τις ενορίες και παίρνουν από το κράτος αξιόλογο μισθό. Χρησιμοποιούν ακριβά άμφια και απαιτούν από τους κληρικούς τους απεριόριστο σεβασμό εν παντί.

Ο Αλ. Παπαδιαμάντης (ο Αγιος των Ελληνικών Γραμμάτων), από εμπειρία στο διήγημά του «Επεα πτερόεντα», περιγράφει τον επίσκοπον «ως Σατράπη, Μιτροφορούντα» και στο άλλο διήγημά του «Η επίσκεψις του αγίου Δεσπότου» παρουσιάζει τον επίσκοπον σκληρόν και να επιπλήττει τους ιερείς του νησιού για ασήμαντα πράγματα. Για τούτο ο Αλ. Παπαδιαμάντης στην αρχή του διηγήματός του παραθέτει την απορίαν του:

«Μη οι ποιμένες βόσκουσιν εαυτούς; ουχί τα πρόβατα βόσκουσιν οι ποιμένες;». Αυτά έγραφε ο συγγραφέας μας από εμπειρία, γιατί ο πατέρας του ήταν παπάς.

Το αδύνατο σημείο είναι ότι οι επίσκοποι (μητροπολίτες) είναι άγαμοι και λίγο ζουν τα προβλήματα των άλλων χριστιανών. Είναι γνωστό τι απάντησε η μητέρα του ποιητή Γ. Βιζυηνού, όταν την ερώτησε μετά την εξομολόγησή της στον Πατριάρχη για το αμάρτημά της, αν ηρέμησε η ψυχή της: Είπε: «Οχι.

Ο Πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος. Δεν έκαμε παιδιά, για να μπορεί να γνωρίσει τι πράγμα είναι το να σκοτώσει κανείς το ίδιο το παιδί του!». («Το αμάρτημα της μητρός μου»).

Δυστυχώς οι επίσκοποι ζουν μακριά από τον κόσμο. Σπάνια μπαίνουν στο λεωφορείο, σπάνια μπαίνουν στα μαγαζιά για να προμηθευτούν τα αναγκαία της ζωής.

Γενικά δεν πλησιάζουν τους χριστιανούς και δεν αφουγκράζονται τα προβλήματα του πολύτεκνου, του άνεργου και του αρρώστου στο τελευταίο στάδιο της ζωής του.

Εμείς οι λαϊκοί θέλουμε να βλέπουμε τους πνευματικούς μας πατέρες δίπλα μας και να συμμερίζονται τα προβλήματά μας, είτε είναι πνευματικά είτε είναι βιοποριστικά.

Βέβαια πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά η πλειονότητα είναι αυτό που περιέγραψα εδώ.

Ευάγγελος Μάμας, Φιλόλογος - Ιστορικός, Χαλάνδρι

3. Ενα εκ βαθέων δημόσιο «ευχαριστώ»

Κύριε διευθυντά,

Στα πολύπαθα και αδίκως πολλές φορές δυσφημισμένα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με ζήλο, αυταπάρνηση και υψηλό αίσθημα ευθύνης γιατροί, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό κάτω από δύσκολες συνθήκες. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στην προσωπική μου εμπειρία. 

Τον περασμένο Ιανουάριο χρειάσθηκε να κάνω εσπευσμένα εισαγωγή σε νοσοκομείο λόγω επιδείνωσης χρόνιου προβλήματος υγείας. Νοσηλεύθηκα στη Β΄ Παθολογική του «Γ. Γεννηματάς» που εφημέρευε. Μάλιστα σε ράντσο, στον διάδρομο, λόγω έλλειψης κλινών σε δωμάτιο εξαιτίας του μεγάλου φόρτου περιστατικών γρίπης την περίοδο αυτή. Εκεί, στον διάδρομο, με επισκέφθηκε η χειρουργός Χρυσάνθη Αγγέλη (Α΄ επιμελήτρια της Γ΄ Χειρουργικής), η οποία με τον επιστημονικό της λόγο, με την ευγένεια και το χαμόγελό της, με έπεισε να αποφασίσω να δώσω οριστική λύση στο πρόβλημά μου που με ταλαιπωρούσε σχεδόν δέκα χρόνια και δεν το αποφάσιζα. Τουτέστιν, χειρουργείο. 

Η επέμβαση πραγματοποιήθηκε πέντε μήνες αργότερα, στις 28 Ιουνίου, στη Γ΄ Χειρουργική Κλινική και υπήρξε απόλυτα επιτυχής. Ακολούθησε μια ολιγοήμερη περίοδος νοσηλείας, από την οποία αποκόμισα εξαιρετικά θετικές εντυπώσεις για όλο το προσωπικό και ιδιαιτέρως για τη χειρουργό μου κ. Αγγέλη. Παρατήρησα ότι ήταν παρούσα στην κλινική όλες τις ημέρες της εβδομάδος, πρωί και απόγευμα, είτε εφημέρευε το νοσοκομείο είτε όχι, πρόθυμη ανά πάσα στιγμή και ώρα να απαντήσει είτε διά ζώσης είτε με mail και sms στις όποιες δικαιολογημένες ή όχι ανησυχίες μου. 

Ενα δημόσιο «ευχαριστώ» είναι το ελάχιστο που μπορώ να εκφράσω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας τόσο στην ίδια όσο και σε όλο το προσωπικό της κλινικής, γιατί πραγματικά το αξίζουν.

Τάκης Τζίμας, Εκδότης περ. «φωτογράφος»

4. Γαλλικό μοντέλο και δημογραφικό

Κύριε διευθυντά,

Στην επιφυλλίδα του εκλεκτού σας συνεργάτη και σεβαστού καθηγητή κ. Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει» («Κ» 25-8-19) παρουσιάζεται και ιδιαίτερα τονίζεται με δραματικούς τόνους το πολύ μεγάλο και πολύ σοβαρό πρόβλημα της xώρας μας, «η άγρια απειλή ιστορικού αφανισμού των Ελλήνων», πρόβλημα για το οποίο, δυστυχώς, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδεικνύουν μια παγερή, τραγική θα λέγαμε, αδιαφορία, σε αντίθεση με κυβερνήσεις άλλων χωρών, ευρωπαϊκών και όχι μόνο.

Ενθυμούμαι, παλαιότερα, την απαξιωτική απάντηση ενός Ελληνα υπουργού σε επιτροπή πολυτέκνων που είχε υποβάλει αιτήματα, «και γιατί να κάνετε τόσα παιδιά».

Επειδή ο κ. Γιανναράς αναφέρεται και στα σημαντικά μέτρα που είχε λάβει ο πρόεδρος Πομπιντού για το δημογραφικό της Γαλλίας, ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω ότι του Πομπιντού είχε προηγηθεί ο πρόεδρος Ντε Γκωλ. Συγκεκριμένα, κατά την περίοδο 1967-1968 η γαλλική κυβέρνηση επεδίωκε με πολλές κοινωνικές και οικονομικές παροχές να αυξηθεί ο πληθυσμός της χώρας και να φθάσει τα 50 εκατομμύρια.

Ενθυμούμαι δε ότι η ιατρός σύζυγος του εκπαιδευτού μου P. Simon στη Νάντ(η), ως πολύτεκνος ελάμβανε τόσες πολλές παροχές, ώστε παραιτήθηκε από το νοσοκομείο της πόλης και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των παιδιών της.

Θερμή ευχή η παρούσα κυβέρνηση να κατανοήσει τη σοβαρότητα του δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας και να λάβει το ταχύτερο όλα εκείνα τα μέτρα που θα συντελέσουν στην αύξηση των γεννήσεων των Ελλήνων, που σήμερα παρουσιάζονται σημαντικά μειωμένες σε σχέση με τους θανάτους, σύμφωνα και επίσημες στατιστικές που έχουν δημοσιευθεί και στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Κλείνοντας αναφέρω ότι όταν εγεννήθη ο 50ός εκατομμυριοστός Γάλλος, αρχές του 1968, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έγιναν γιορτές και πανηγύρια και το νεογέννητο έλαβε πολλά δώρα από εταιρείες και επιχειρήσεις.

Παναγιώτης Βαβογυιός

...από "ΤΑ ΝΕΑ" 

"ΤΑ ΝΕΑ", 19/09/19