"...Ζητήσαμε επανειλημμένως να δούμε τη μακέτα της ανάπλασης του Φαληρικού Ορμου και ΔΕΝ λάβαμε καμιά απάντηση! Για ποιο λόγο δεν παρουσιάζεται στο κοινό η μακέτα και δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες της; Απεναντίας αυτό που κατά κόρον δημοσιεύεται στα ΜΜΕ, είναι οριζόντιες κατόψεις των έργων, φτιαγμένες με κατάλληλα ηλεκτρονικά, γραφικά προγράμματα ώστε να μη φανούν καθαρά τα «Τείχη» του αίσχους! Πουθενά δεν παρουσιάζονται κάθετες κατόψεις για να μπορέσουμε εμείς, οι κάτοικοι της περιοχής, και όλοι οι ενδιαφερόμενοι να καταλάβουμε τα μεγέθη των επιμέρους έργων, κυρίως του τσιμεντένιου «Τείχους» και τις σχέσεις μεταξύ τους και με τον περιβάλλοντα χώρο! Η Ομάδα Δράσης για τις Τζιτζιφιές και οι φίλοι μας απαιτούμε απ’ όλους τους πολιτικούς στους οποίους εμπιστευθήκαμε την ψήφο μας και σας εκλέξαμε για να εργαστείτε υπέρ των συμφερόντων μας: πρώτον, να σταματήσετε την εκτέλεση των τούνελ που μας αποκλείουν την παραλία μας και δεύτερον, να μας ελευθερώσετε άμεσα απ’ αυτά, γκρεμίζοντάς τα! Η Ιστορία μας διδάσκει ότι τείχη χτίζονται και τείχη γκρεμίζονται!..."

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/02/19

1. Σπουδαίοι άνθρωποι σε χρόνους άγριους

Κύριε διευθυντά,

Σε πρόσφατο φύλλο της «Καθημερινής» δημοσιεύεται εκτενές ρεπορτάζ της συνεργάτιδός σας Ιωάννας Φωτιάδη σχετικά με την ομολογουμένως επιβλητική εκδήλωση (μπράβο στα παιδιά του Κολλεγίου που συνετέλεσαν στην επιτυχή οργάνωση) της απονομής του τίτλου του «Δικαίου των Εθνών» του Μουσείου Μνήμης του Ολοκαυτώματος Yad Vashem, στον Κωνσταντίνο Γιαννίτση (Ο Κωνσταντίνος Γιαννίτσης δεν υπάρχει πλέον στη ζωή και το τιμητικό δίπλωμα παρέλαβε ο γιος του καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης.) Θέλω να σας συγχαρώ για την προβολή του θέματος, που έφερε στη μνήμη των παλαιοτέρων πως στα εφιαλτικά χρόνια της Κατοχής υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι πίστευαν στη φιλία και στα πανανθρώπινα ιδανικά, αδιαφορώντας για τους θανάσιμους κινδύνους που συνεπαγόταν αυτή η συμπεριφορά τους. Θέλω, όμως, να επισημάνω την παράλειψη των ονομάτων δύο προσώπων που είχαν ενεργό ανάμειξη στη διάσωση της οικογενείας Ασσέρ (ο κ. Ραφαήλ Ασσέρ στη μαγνητοφωνημένη ομιλία του τα ανέφερε).

Ο πρώτος, γείτονας και φίλος του Ασσέρ, ήταν ο Λώρης Μελετόπουλος, που έσπευσε να ενημερώσει τον διοικητή Χωροφυλακής Κηφισιάς για τον εκβιασμό των τριών καθαρμάτων. Στη συνέχεια, ο Λώρης Μελετόπουλος μετείχε ενεργά στη φυγάδευση της οικογενείας Ασσέρ.

Ο δεύτερος, ο διοικητής Χωροφυλακής Κηφισιάς, μοίραρχος Τάγαρης, που αναφέρεται ανωνύμως στο ρεπορτάζ. Γιατί;

Τα ονόματα τέτοιων πραγματικών ηρώων πιστεύω ότι πρέπει να μνημονεύονται πάντοτε, ώστε η μνήμη τους να αποτελεί φωτεινό οδηγό για τις νεότερες γενιές.

Κώστας Χ. Χατζιώτης

Δίνοντας ευκαιρία εις εαυτόν δραπετεύει από το Παρίσι των πολλών και εγκαθίσταται στη γαλήνια Αρλ της Προβηγκίας, σε όχθη του Ροδανού, αναζητώντας εκεί ίαση από τις φυγόκεντρες δυνάμεις της ψυχής και τις σεισμικές δονήσεις του νου. Προικισμένος και μαζί καταραμένος, βυθίζεται σε δημιουργικό οίστρο, αλλά η κατάθλιψη χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα και της νέας του κατοικίας. Νοσηλεύεται ιδία βουλήσει, ζωγραφίζει και εκεί, παλεύει με φαντάσματα. Η ολιγόμηνη απόπειρα συμβίωσης με την κανονικότητα των άλλων δεν τελεσφόρησε, έτσι στρέφεται ο ίδιος αμετάκλητα εναντίον του. Επάνω, η ελαιογραφία «Οι Πατατοφάγοι», έργο που ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853-1890) εκτιμούσε ως από τα κορυφαία του. Οι ξωμάχοι, με πρόσωπα σκαμμένα, τραχιά χαρακτηριστικά, στο ημίφως, ξεγελούν κόπωση και πείνα με καρπούς των κόπων τους· ίδια μέρα η χθεσινή, ίδια κι απαράλλαχτη η αυριανή τους.

2. Ο ιδιοφυής Βίνσεντ στο «κίτρινο σπίτι» και 

τα χαμένα κλειδιά του δικού του παραδείσου

Κύριε διευθυντά,

Με την ευκαιρία της νέας βιογραφίας (ταινίας) του Σνάμπελ με τον Νταφόε, σχετικά με τη διαμονή του Βαν Γκογκ στην Αρλ (σχετικό άρθρο του Αιμίλιου Χαρμπή 20/01), θα ήθελα να σημειώσω τα εξής: Ο Βικέντιος τον Φεβρουάριο του 1888 κουρασμένος, ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος από τη διαμονή του στο Παρίσι, με τον αδελφό του Τεό, αποφασίζει να πάει στην Αρλ ελπίζοντας ότι το ήπιο προβηγκιανό κλίμα και το φως θα τον βοηθούσαν σωματικά, ψυχικά και καλλιτεχνικά.

Τον ήλιο και τον Παράδεισο έψαχνε συνέχεια ο Βαν Γκογκ και, τι σύμπτωση, ένα μικρό κτήμα στην Αρλ ονομαζόταν «Παράδεισος». Εκανε όνειρα, όπως πάντα, ο Βικέντιος για τη διαμονή του στην Αρλ και το μεγάλο του όνειρο ήταν να δημιουργήσει εκεί στον Νότο ένα σπίτι (κέντρο) καλλιτεχνών όπου όλοι μαζί θα εργάζονταν δημιουργώντας ένα καλλιτεχνικό κίνημα από κοινού. Για τον λόγο αυτό, νοίκιασε ένα σπίτι, το περίφημο «κίτρινο σπίτι», το επίπλωσε και περίμενε την ανταπόκριση των άλλων καλλιτεχνών.

Τελικά από όλους τους καλλιτέχνες που τους έκανε πρόταση έρχεται μόνον ένας, ο πιο ακατάλληλος, ο Πολ Γκογκέν (Οκτώβριος 1888). Δύο εγωιστικές ιδιοφυΐες στο ίδιο σπίτι, δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες με διαφορετική καλλιτεχνική νοοτροπία. Και το αποτέλεσμα, ύστερα από δύο μήνες συμβίωσης, αναπόφευκτα μοιραίο, με την εκδήλωση των γνωστών δυνατών κρίσεων και την ανάγκη της νοσηλείας του στο νοσοκομείο της πόλης τρεις φορές. Στα μεσοδιαστήματα προσπαθεί να ισορροπήσει και να ζήσει στην Αρλ, αλλά μάταια. Τελικά νιώθει ο ίδιος την ανάγκη να εγκλεισθεί στο άσυλο St. Paul του St. Remy. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Παραμονή της αναχώρησής του επισκέπτεται το «κίτρινο σπίτι» για να μαζέψει τα πράγματά του. Είναι συγκλονιστική η περιγραφή της τελευταίας αυτής επίσκεψης. «...Δεν έχει μαραζώσει μόνο το σπίτι αλλά και τα έργα που θα διατηρούσαν ζωντανή την ανάμνησή του. Εχουν τελειώσει όλα οριστικά, ενώ είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να βρω κάτι απλό και που θα διαρκούσε. Εδινα μια χαμένη μάχη από καιρό ή μάλλον ήταν η αδυναμία του χαρακτήρα μου καθώς έχω μείνει με τα πιο βαθιά αισθήματα μετάνοιας που δύσκολα περιγράφονται. Νομίζω πως αυτός ήταν ο λόγος που φώναζα τόσο δυνατά όταν πάθαινα τις κρίσεις. Ηθελα να αμυνθώ και δεν μπορούσα...». Την άλλη ημέρα φεύγει από την Αρλ για το St. Remy συνοδευόμενος από τον πάστορα Salles, έναν από τους 2-3 ανθρώπους που του είχαν συμπαρασταθεί στη δοκιμασία. Και από όλα τα όνειρα και τα σχέδια για ένα κοινό καλλιτεχνικό σπίτι εκεί κάτω στο φως του Νότου, δεν έγινε τίποτα, παρά μόνον οργή, αίμα, αλλά και πλέον των 200 αριστουργημάτων.

Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος

3. Από τον Γαλιλαίο στον Τζέιμς Γουάτσον

Κύριε διευθυντά,

Δεν είναι η πρώτη φορά που εκούσια ή ακούσια παρερμηνεύονται, παραμορφώνονται και διαστρεβλώνονται τα λόγια του Τζέιμς Γουάτσον απομονώνοντας λέξεις του οι οποίες δεν αποδίδουν το νόημα!

Ο Γουάτσον μιλάει ως βιολόγος και γενετιστής τη γλώσσα του DNA, το οποίο αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ανθρώπινης σκέψης και όλων των επιστημών. Ο ίδιος στο παρελθόν είχε διαμαρτυρηθεί σε μια συνέντευξή του λέγοντας: «Με σταυρώσατε παρερμηνεύοντας την έννοια των δηλώσεών μου»! Η ανακοίνωση του CSHL (Cold Spring Harbor Laboratory) από υπερβάλλοντα ζήλο και λαθεμένη εικόνα για το τι και το πώς ειπώθηκε στην πρόσφατη συνέντευξη δεν αποδίδει την πραγματική σκέψη του μεγάλου ερευνητή.

O Γουάτσον διακηρύσσει το αυτονόητο, το οποίο προκύπτει από την κορυφαία ανακάλυψη του αιώνα, της διπλής έλικας του DNA και της λειτουργίας της: το περιβάλλον επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και τη γνώση! Η ζωή και συμπεριφορά μας είναι συνάρτηση του DNA, του περιβάλλοντος και της επιγενετικής αλληλεπίδρασής των. Αυτό ακόμη δεν μπορεί να το χωρέσει ένας νους που έχει γαλουχηθεί για αιώνες στο ότι υπάρχει ελευθερία της σκέψης η οποία όμως είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο εξαρτώμενη από τη χημεία του και το δικό του DNA. Το DNA και η καθημερινή επιγενετική αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον είναι αυτά που καθορίζουν τη γνώση, τη συμπεριφορά μας και την ευφυΐα μας.

Είναι ίδιον των πρωτοπόρων, αυτών που χαράσσουν την πορεία της ανθρωπότητας, να αμφισβητούνται στην εποχή τους και να δικαιώνονται και να επαληθεύονται στις επόμενες γενεές. Το ίδιο δεν συνέβη με τον Γαλιλαίο, τον οποίο η εποχή του, περίοδος Μεσαίωνα, τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης για την άποψή του ότι η Γη κινείται; Η τότε εξουσία τον κατηγόρησε ως βλάσφημο!

Καταθέτοντας την προσωπική μου μαρτυρία από τις επανειλημμένες συναντήσεις και συζητήσεις μαζί του, πέραν των επιστημονικών σκέψεων που ανταλλάσσαμε, γνώρισα και τον άνθρωπο Γουάτσον ο οποίος και στα λόγια και στη συμπεριφορά είναι –μέσα στη μεγαλοφυΐα του– ένας δημοκρατικός πολίτης και ένας απλός, προσιτός και ευαίσθητος άνθρωπος που αγαπά και τιμά όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από γλώσσα, φυλή, θρησκεία, ιδιαίτερα τους νέους που αφοσιώνονται στην έρευνα.

Ο Γουάτσον μαζί με τον Κρικ άλλαξαν τον κόσμο μας με την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου! Ο Γουάτσον ειδικά αποτελεί τη δόξα της επιστήμης και του ανθρώπινου νου, γιατί αυτός πρώτος οραματίστηκε ότι υπάρχει ένα μόριο το οποίο κατευθύνει τη ζωή μας! Η κοσμογονική ανακάλυψή του της διπλής έλικας του DNA, αποτέλεσμα του πάθους και της επιμονής του να βρει το μόριο της ζωής, τον τοποθετεί στο πάνθεον των κορυφαίων ερευνητών όλων των εποχών. Η ανακάλυψή του το 1953 ήταν μια αποκάλυψη και ένα δώρο στον άνθρωπο που όμοιό του δεν υπάρχει! Η ανακάλυψη της διπλής έλικας είναι μια κορυφαία στιγμή της ανθρώπινης σκέψης και της διαδρομής του ανθρώπινου είδους μετά την ανακάλυψη της φωτιάς και την επινόηση του τροχού.

Γιάννης Ματσούκας, Καθηγητής Χημείας, 

Πανεπιστήμιο Πατρών

4. Πράσινοι λόφοι και άχρηστα «τείχη»

Kύριε διευθυντά,

Εχετε επισκεφθεί την παραλία των δήμων Μοσχάτου - Ταύρου και Καλλιθέας - Τζιτζιφιών, έχετε δει με τα μάτια σας τα έργα που εκτελούνται εκεί; Aν, πράγματι, το έχετε κάνει, θα έχετε παρατηρήσει και μάλλον απορήσει για το επιμέρους έργο της ανάπλασης του Φαληρικού Ορμου με την επωνυμία «Πράσινοι Λόφοι»! Είναι αλήθεια κάτι άλλο από δύο τεράστια, συμπαγή, τσιμεντένια τούνελ, παράλληλα με τη λεωφόρο Ποσειδώνος προς τη μεριά της θάλασσας, συνολικού μήκους γύρω στα 700 μ. και ύψους τουλάχιστον 12 μ., που αποκλείουν όχι μόνο την άμεση πρόσβαση ημών, των κατοίκων της περιοχής, στη θάλασσα, αλλά εξαφανίζουν επιπλέον όλο το θαλασσινό τοπίο απ’ τα μάτια μας.

Η ερώτηση όλων μας είναι γιατί; Γιατί τα «Τείχη» ειδικά στην παραλία των δήμων Μοσχάτου - Ταύρου και Καλλιθέας - Τζιτζιφιών; Τι ειρωνεία μάλιστα να ισχυρίζονται συγχρόνως οι αιρετοί άρχοντες ότι φροντίζουν για την ποιότητα της ζωής μας και ότι η ανάπλαση του Φαλήρου γίνεται προς χάριν μας!

Εμείς θέλουμε πράσινο, θέλουμε πάρκο, παραλία για να κολυμπάμε το καλοκαίρι, παιδικές χαρές, χώρους εστίασης και διασκέδασης, κατάλληλη διαμόρφωση χώρων που να μας δίνει τη δυνατότητα να συναναστρεφόμαστε όλες οι ηλικίες! Θέλουμε μια παραλία για ανθρώπους! Πού στην Ελλάδα, πού στην Ευρώπη και πού στον κόσμο βλέπουμε τεράστια τσιμεντένια «τείχη» να κλείνουν τη θάλασσα από την πόλη όπως συμβαίνει στην παραλία μας, σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της «Αττικής Ριβιέρας»;

Εκτός από τις ολέθριες συνέπειες που προξενούν εις βάρος κυρίως των κατοίκων των δήμων Μοσχάτου - Ταύρου και Καλλιθέας - Τζιτζιφιών, τα «Τείχη» του Νότιου Τομέα της Περιφέρειας Αττικής «κόβουν» τη δροσιά της θαλασσινής αύρας και κοστίζουν τεράστια ποσά στους Ελληνες φορολογουμένους πολίτες, την εποχή μάλιστα της τεράστιας οικονομικής κρίσης. Ποσά τεράστια που θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για τα έργα που απαιτούνται σε άλλες περιοχές της Περιφέρειας Αττικής, π.χ. στη Μάνδρα και στο Μάτι! Aχρηστα «Τείχη» που είναι επικίνδυνα και αντιαισθητικά ακόμη και αν τα μετατρέψουν σε «Πράσινους Λόφους». Ποιοι αποφασίζουν; Πώς και γιατί είναι δυνατόν να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις ερήμην ημών, των πολιτών;

Το έργο είναι τόσο εξωφρενικό και πολυδάπανο, που αναπόφευκτα μας οδηγεί σε αναρίθμητα ερωτήματα.

Ποια και τίνος συμφέροντα εξυπηρετούνται με τo επιμέρους αυτό έργο; Γίνεται η εκτέλεση του έργου σύμφωνα με την ισχύουσα ελληνική και ευρωπαϊκή χωροταξική, πολεοδομική και περιβαλλοντική νομοθεσία;

Η ανησυχία μας κορυφώνεται δε όταν σκεφτόμαστε τα άγνωστα μελλοντικά σχέδια των πολιτικών αρχόντων, όταν σκεφτόμαστε «τι μέλλει γενέσθαι» πίσω από τα «Τείχη» στη μεγάλη έκταση μέχρι τη θάλασσα! Υποψιαζόμαστε ότι τα τείχη γίνονται για ν’ αποκρύψουν μια εκτεταμένη και υψηλή δόμηση προς τη μεριά της θάλασσας!
Συνεχίζουν οι πολιτικοί άρχοντες των δήμων, της περιφέρειας και των κυβερνήσεων ακόμη να μας θεωρούν πολίτες όχι μόνο δεύτερης αλλά τρίτης και ίσως και τέταρτης κατηγορίας σε σχέση με τους κατοίκους όλων των υπολοίπων παραλιακών δήμων Αττικής από Πειραιά έως Σούνιο;

Ζητήσαμε επανειλημμένως να δούμε τη μακέτα της ανάπλασης του Φαληρικού Ορμου και ΔΕΝ λάβαμε καμιά απάντηση! Για ποιο λόγο δεν παρουσιάζεται στο κοινό η μακέτα και δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες της; Απεναντίας αυτό που κατά κόρον δημοσιεύεται στα ΜΜΕ, είναι οριζόντιες κατόψεις των έργων, φτιαγμένες με κατάλληλα ηλεκτρονικά, γραφικά προγράμματα ώστε να μη φανούν καθαρά τα «Τείχη» του αίσχους! Πουθενά δεν παρουσιάζονται κάθετες κατόψεις για να μπορέσουμε εμείς, οι κάτοικοι της περιοχής, και όλοι οι ενδιαφερόμενοι να καταλάβουμε τα μεγέθη των επιμέρους έργων, κυρίως του τσιμεντένιου «Τείχους» και τις σχέσεις μεταξύ τους και με τον περιβάλλοντα χώρο! Η Ομάδα Δράσης για τις Τζιτζιφιές και οι φίλοι μας απαιτούμε απ’ όλους τους πολιτικούς στους οποίους εμπιστευθήκαμε την ψήφο μας και σας εκλέξαμε για να εργαστείτε υπέρ των συμφερόντων μας: πρώτον, να σταματήσετε την εκτέλεση των τούνελ που μας αποκλείουν την παραλία μας και δεύτερον, να μας ελευθερώσετε άμεσα απ’ αυτά, γκρεμίζοντάς τα! Η Ιστορία μας διδάσκει ότι τείχη χτίζονται και τείχη γκρεμίζονται!

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα και υψηλά τριγύρω» μας κτίσατε με καταπληκτική ταχύτητα «Τείχη» παραπλανώντας μας τόσον καιρό ότι κατασκευάζατε αντιπλημμυρικά έργα! Οι πολίτες, οι ψηφοφόροι όμως δεν ξεχνούν!

Βάνα Ιγγλέση, Εκ μέρους της Ομάδας Δράσης για τις Τζιτζιφιές

5. Ενα μήνυμα από λύκεια της Καμπανίας

Κύριε διευθυντά,

Στο φύλλο της 9/2/19 της έγκριτης εφημερίδας σας δημοσιεύθηκε κείμενο του πανεπιστημιακού καθηγητή και προέδρου του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας Ι. Καζάζη, με τίτλο: «Ανανεώνοντας τη γνωριμία μας με την ελληνική γλώσσα», αναφερόμενο στην καθιέρωση της εορτής της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας, στις 9 Φεβρουαρίου· μιας γλώσσας πολύτιμης ως παρακαταθήκης για τη Δύση και αναντικατάστατης ως θεμέλιο για την εθνική ταυτότητα του ελληνισμού.

Στο πλαίσιο του εορτασμού, πραγματοποιήθηκε, στο ιστορικό μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, ειδική εσπερίδα που οργανώθηκε από τον Οργανισμό για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, την Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού «Μέγας Αλέξανδρος», με τη συμμετοχή πέντε σχολείων της Αττικής (Ράλλειος Σχολή Πειραιά, 1ο Γυμνάσιο Ιλίου, Λύκειο Μελισσίων, 5ο ΓΕΛ Πετρούπολης, Εκπαιδευτήρια Δούκα), που παρουσίασαν ενδιαφέροντα δρώμενα.

Ιδιαίτερη αίσθηση, όμως, προκάλεσε η ανακοίνωση του προέδρου του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού, Κ. Καρδανιά, σχετικά με την οργάνωση ειδικής εκδήλωσης στη Νεάπολη Ιταλίας, από 46 κλασικά λύκεια της Καμπανίας, από τον συνολικό αριθμό των 792 σε όλη τη χώρα, με την επισήμανση της παντελούς απουσίας αντίστοιχης κλασικών λυκείων στην Ελλάδα – ένα θεσμό που λειτουργούσε παλαιότερα επιτυχώς με έστω και ευάριθμα λύκεια, 15, που, αντί να διευρυνθούν, καταργήθηκαν αλόγιστα.

Μέλημα του υπουργείου Παιδείας είναι η επανασύσταση της λειτουργίας κλασικών λυκείων σε όλη την επικράτεια για την ενίσχυση της κλασικής μας παιδείας, η οποία νοσεί αναίτια στην κοιτίδα της δημιουργίας της.

Αναστάσιος Αγγ. Στέεφος, δ.φ., Ειδικός γραμματέας

 της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

6. Η κόρη του «Σπυρίδων» και... άλλες γενικές

Είναι γνωστό ότι στην ελληνική γραμματική η γενική πτώση των ουσιαστικών και των κυρίων ονομάτων είναι διαφορετική από την ονομαστική, σε αντίθεση με την αγγλική γλώσσα, στην οποία η γενική σχηματίζεται μόνο με τη χρήση κατάλληλης πρόθεσης, χωρίς να αλλάξει η κατάληξη του ονόματος. Ο κανόνας αυτός δεν έχει αλλάξει. Παραβιάζεται όμως συνεχώς από ορισμένους δημοσιογράφους.

Πολλά από τα κύρια –γυναικεία συνήθως– ονόματα που προέρχονται από ευρωπαϊκές ή άλλες χώρες έχουν «εξελληνισθεί» στη χώρα μας, αποκτώντας ελληνική κατάληξη. Για παράδειγμα, το όνομα της Τερέζας και της Αγγέλας (υποκοριστικό του Αγγελική).
Αυτά πρέπει να ακολουθούν τον ελληνικό κανόνα και να κλίνονται κανονικά.

Διαβάζοντας στο φύλλο σας της 30ής Ιανουαρίου 2019 το «γράμμα» του αναγνώστη σας ιατρού κ. Αντώνη Παπαγιάννη, σχετικά με τη μη χρήση της γενικής ακόμη και στο συνηθέστατο στην Ελλάδα όνομα Αννα (της Αννας), αναρωτήθηκα αν επιθυμούμε να αλλάξουμε τους γραμματικούς μας κανόνες, παραβιάζοντάς τους κατάφωρα και ακολουθώντας τη γραμματική άλλων χωρών. Διάβασα επίσης στις ΕΠΙΛΟΓΕΣ (κινηματογραφικών ταινιών) για την αληθινή ιστορία της Ολγα(!) Χεπνάροβα και αναρωτήθηκα αν το όνομα Ολγα, που το θεωρώ ελληνικότατο και κλίνεται όπως όλα τα ελληνικά ονόματα –της Ολγας–, εξακολουθεί να είναι... ρώσικο και άκλιτο!
Η παραβίαση του ελληνικού κανόνα, που έχει γενικευθεί από ορισμένους δημοσιογράφους και εφαρμόζεται ευρύτατα, έχει γίνει αντιληπτή από όλους μας. Δεν έχει περάσει απαρατήρητη. Μήπως πρέπει να επέμβει η Ακαδημία Αθηνών ή όποια άλλη υπηρεσία είναι αρμόδια;

Ας πάμε και σε μία άλλη περίπτωση ανδρικού ονόματος. Στην περιοχή όπου κατοικώ λειτουργεί πρατήριο υγρών καυσίμων, που ανήκει, σύμφωνα με τις αποδείξεις, σε μία κυρία με πατρώνυμο του... Σπυρίδων!

Ας ξεχάσουμε την «καθαρευουσιάνικη» επιλογή «του Σπυρίδωνος». Ας διορθώσει τις αποδείξεις της αναφέροντας το όνομα του πατέρα της «...του Σπυρίδωνα».

Ολγα Ντινοπούλου, Αρχιτέκτων, Παπάγου

7. Ας συμφωνήσουμε σε κάτι αμέσως
Κύριε διευθυντά,

Οι ομογενείς της Ιταλίας είχαν μια ωραία έμπνευση, να ορίσουν την 9η Φεβρουαρίου –ημέρα μνήμης του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού– ως παγκόσμια ημέρα ελληνοφωνίας. Είναι μια ευκαιρία να κάνουμε και εμείς εδώ κάτι για τη γλώσσα, «που μας έδωσαν ελληνική» και την ταλαιπωρούμε ασύστολα καθε μέρα.

Ας αρχίσουμε από κάτι απλό, που ακούμε συνέχεια από δημοσιογράφους, πολιτικούς και, προπαντός, από διαφημίσεις. Να σταματήσει, επιτέλους, η χρήση του «άμεσα» –που είναι τροπικό επίρρημα– και να χρησιμοποιείται το χρονικό επίρρημα «αμέσως», όπως το λέει ο απλός λαός. «Φθορά γλώσσας = φθορά πατρίδας», έγραφε ο Νικ. Βρεττάκος. Αλλά και ο Σολωμός δεν είχε άλλο στον νου του «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ας αφήσουμε και κάτι όρθιο.

Αναστάσιος Ι. Μπέγκος, Φιλόλογος, Περιστέρι