"....Πού είναι ο Σακελλάριος, ο Τσιφόρος, ο Γιαλαμάς, ο Πρετεντέρης με τις επιθεωρήσεις και τις σάτιρές τους; Θα είχαν τόσο πλούσιο υλικό. Δεν είναι μόνο ο κ. Πολάκης, είναι τόσο πολλοί. Ας μην απαριθμήσω ονόματα όλων αυτών που συμμετέχουν στην εξαπάτηση, στους αλληλοϋβρισμούς, στις δικαστικές καταγγελίες αναμεταξύ τους, στις υστερίες, στα προσχήματα, στις αλλαγές κομματικού πουκαμίσου. Οπως το τρίτο Μνημόνιο δεν έχει σχέση με τις ιδέες και τις πολιτικές διεκδικήσεις της Αριστεράς, η κουλτούρα τους δεν έχει σχέση με τις αξίες και τους ηθικούς κώδικες της Αριστεράς, τη σεμνότητα, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια. Η εποχή που ζούμε δεν είναι μόνο περίοδος υποταγής, είναι περίοδος γελοιότητας..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 26/02/19

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Ως «το πιο απαξιωμένο από την πτώση της δικτατορίας μέχρι σήμερα» περιγράφει ο Αλέκος Αλαβάνος το ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο επικεφαλής του Σχεδίου Β λέει επίσης για τη Συμφωνία των Πρεσπών πως οι «αμφισημίες για τη γλώσσα ή την εθνότητα θα είναι διαρκής εστία σεισμικών αναταράξεων», ενώ ελπίζει πως οι δυνάμεις της Αριστεράς, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, θα συμπορευθούν στη βάση ενός κοινού δεσμευτικού προγράμματος και θα αποτελέσουν την «άλλη επιλογή» στις εθνικές εκλογές.

Ας ξεκινήσουμε από τις πρόσφατες μετακινήσεις βουλευτών και τη νέα κυβερνητική πλειοψηφία. Τι εικόνα σχηματίζεται για το πολιτικό σκηνικό;

Οπως το Κοινοβούλιο του 1964 κατέληξε με την αποστασία, το πιο εκφυλισμένο κατά την περίοδο από τη λήξη του Εμφυλίου μέχρι τη χούντα, έτσι το σημερινό Κοινοβούλιο είναι το πιο απαξιωμένο από την πτώση της δικτατορίας μέχρι σήμερα. Την Ελλάδα την κυβερνούν πια όχι οι εκλεγμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά οι ξένες πρεσβείες. Τα οικονομικά και κοινωνικά νομοσχέδια γράφονται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κι έρχονται κατευθείαν στη Βουλή - δείτε και τώρα, υποτίθεται εκτός Μνημονίων, την τελευταία λέξη για το αφορολόγητο ή τον κατώτατο μισθό ή τους πλειστηριασμούς την έχει η τρόικα. Και την εξωτερική πολιτική τη διαμορφώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες - ποτέ δεν είχε παρουσιαστεί τόσο αμερικανόδουλο υπουργείο Εξωτερικών. Το σχόλιό μου; Ας τελειώνουμε επιτέλους. Ας οδηγήσουμε την Ελλάδα σε μια περίοδο αξιοπρέπειας και δημιουργίας.

Σήμερα διανύουμε, πέραν όλων των άλλων, και την αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με αφορμή τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας. Πιστεύετε πως έχει δίκιο ο εν λόγω, ότι δέχεται άδικη επίθεση, ή υπάρχει και θέμα;

Πού είναι ο Σακελλάριος, ο Τσιφόρος, ο Γιαλαμάς, ο Πρετεντέρης με τις επιθεωρήσεις και τις σάτιρές τους; Θα είχαν τόσο πλούσιο υλικό. Δεν είναι μόνο ο κ. Πολάκης, είναι τόσο πολλοί. Ας μην απαριθμήσω ονόματα όλων αυτών που συμμετέχουν στην εξαπάτηση, στους αλληλοϋβρισμούς, στις δικαστικές καταγγελίες αναμεταξύ τους, στις υστερίες, στα προσχήματα, στις αλλαγές κομματικού πουκαμίσου. Οπως το τρίτο Μνημόνιο δεν έχει σχέση με τις ιδέες και τις πολιτικές διεκδικήσεις της Αριστεράς, η κουλτούρα τους δεν έχει σχέση με τις αξίες και τους ηθικούς κώδικες της Αριστεράς, τη σεμνότητα, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια. Η εποχή που ζούμε δεν είναι μόνο περίοδος υποταγής, είναι περίοδος γελοιότητας.

Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ευελιξία να μεταγράφει πρώην στελέχη άλλων παρατάξεων. Δείγμα εθνικής συνεννόησης;

Αμέσως μετά την πρώτη μου ομιλία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τριαντάρης σχεδόν, ένας βρετανός ευρωβουλευτής του Εργατικού Κόμματος ζήτησε επί της διαδικασίας τον λόγο και με κατήγγειλε επειδή διάβαζα από χαρτί την ομιλία μου - είχα το τρακ της πρώτης φοράς. Αυτό δεν επιτρεπόταν στη βρετανική Βουλή, γιατί συμβολικά μπορούσε να σημαίνει ότι ήταν υπαγορευμένη από άλλους. Από εκείνη τη στιγμή, προσωπικά, είμαι υπέρ της άποψης ότι ο βουλευτής πρέπει να ψηφίζει με βάση τη συνείδησή του και όχι κατ' ανάγκη την κομματική γραμμή. Στο σημερινό όμως φαινόμενο έχουμε την εν μια νυκτί μαγική μεταμόρφωση εθνικιστών βουλευτών σε ευρωπαίους κοσμοπολίτες. Είναι το ίδιο φαινόμενο με την αποστασία του 1965, εγκατέλειπαν την Ενωση Κέντρου για να βολευτούν στην κυβέρνηση Τσιριμώκου. Φαινόμενο σήψης και αμοραλισμού, και τότε και τώρα.

Πιστεύετε πως η νέα διαίρεση είναι Αριστερά - Δεξιά;

Ενα στοιχείο της ολόπλευρης ελληνικής κρίσης είναι η ρήξη μεταξύ λέξης και έννοιας, οι αντιθετικές έννοιες που μπορεί να αναφέρονται στον ίδιο λεκτικό όρο. Για μένα, Αριστερά είναι ένα ανθρωπιστικό όραμα. Για πολλούς πολίτες, Αριστερά είναι προδοσία. Για τις περισσότερες νέες και νέους, Αριστερά είναι το «τίποτε». Ας δούμε λοιπόν τη «διαίρεση» που λέτε, σε επίπεδο όχι λέξεων, αλλά νοημάτων, προγραμματικών στόχων. Από τη μια είναι η συνέχιση της ίδιας πορείας, εκφραστές της οποίας είναι και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, μια ριζική αλλαγή πορείας. Προς την αποτίναξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και των άλλων υφεσιακών ρυθμίσεων που επιβάλλει η ευρωζώνη. Προς ένα επενδυτικό σοκ του Δημοσίου, που μπορεί να συμπαρασύρει θετικά και τον ιδιωτικό τομέα και να δώσει δυναμική στην απασχόληση. Προς την αναζωογόνηση της εσωτερικής ζήτησης με την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης του κόσμου μέσω της άμεσης κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και γενικότερα της ελάφρυνσης των φορολογικών βαρών. Συνολικά, προς την ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Πώς βλέπετε να περπατάει η Συμφωνία των Πρεσπών;

Οι αμφισημίες που υπάρχουν στη Συμφωνία, για τη γλώσσα ή την εθνότητα, θα είναι διαρκής εστία σεισμικών αναταράξεων. Αυτή επιβλήθηκε από τη σπουδή για «λύση» των ΗΠΑ - επιβεβαίωση της σημασίας που δίνει η ανάδειξη αμέσως μετά ως αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών του πρώην πρεσβευτή τους στα Σκόπια. Το σημαντικότερο πάντως θέμα είναι η αντιμετώπιση του τραύματος που βιώνει σημαντικό τμήμα του λαού μας, το οποίο προκλήθηκε ή ενισχύθηκε από τη διχαστική προεκλογική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση. Είναι σημαντικό να συγκροτηθεί ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα για τη Μακεδονία και όλη τη Βόρεια Ελλάδα, που θα καθιστά εκ των πραγμάτων τη Θεσσαλονίκη συγκοινωνιακή, τεχνολογική, μορφωτική πρωτεύουσα των Βαλκανίων και θα αντικαταστήσει τη σημερινή αίσθηση ήττας με ένα αίσθημα αισιοδοξίας και προοπτικής.

Η Αριστερά πέραν του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε υποχώρηση και κινηματικά και πολιτικά. Είναι έτσι;

Φοβάμαι πως ναι. Κι ελπίζω πως, τελικά, όχι. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η ενότητά της που θα μπορέσει να πυροδοτήσει μια ευρύτερη πολιτική ενότητα για ένα εναλλακτικό πρόγραμμα. Δυστυχώς το ΚΚΕ είναι αρνητικό - κατανοητή η καχυποψία του με όσα έχουν δει τα μάτια μας να συμβαίνουν μέσα από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά όχι επαρκής λόγος για έναν πολιτικό ασκητισμό. Ελπίζω πως έστω την τελευταία στιγμή, πριν από τις εκλογές, σχήματα όπως η Λαϊκή Ενότητα, η Πλεύση Ελευθερίας, το ΜέΡΑ25, ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης και πολλοί άλλοι θα συμπορευθούν στη βάση ενός κοινού δεσμευτικού προγράμματος και θα αποτελέσουν την «άλλη επιλογή» στις εθνικές εκλογές. Αν δεν γίνει αυτό και συνεχιστούν τα σημερινά χάλια του κατακερματισμού, θα υπάρχει συνενοχή και συνυπευθυνότητα με τους κυβερνήσαντες και κυβερνώντες για τα σημερινά χάλια της χώρας μας.