"...Η πόλη, ως πόλη, ως κοινωνία, ως σύνολο που αντανακλά έναν ορισμένο αστικό πολιτισμό, υποχώρησε, είχε απώλειες τόσο σε ανθρώπινο δυναμισμό όσο και σε ψυχική συγκρότηση. Η Αθήνα παρέδωσε ολόκληρα τμήματά της, ιστορικά και παραδοσιακά, στην ανομία και στην απαξίωση. Η υπεραξία της πόλης υποτιμήθηκε. Αφέθηκε να αλωνίζεται από σπείρες μηδενιστών. Μέσα σε αυτήν την ηθική καταβαράθρωση, η τουριστική αναλαμπή της Αθήνας, όσο και αν είναι μια ευπρόσδεκτη πραγματικότητα, μοιάζει να μην έχει θεμέλια. Τα δεκαώροφα στου Μακρυγιάννη αντανακλούν και αυτά μια διάθεση αλαζονείας και επεκτατισμού σε μια περιοχή που ορίζεται από το έλασσον και το ευγενές...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/02/19

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ότι στην Αθήνα χτίζονται δεκαώροφα κτίρια στη σκιά της Ακρόπολης. Ουδέποτε η πόλη είχε πολιτική υπέρ της ιστορίας της, δηλαδή, ποτέ η ίδια δεν μερίμνησε για το αύριο. Η κοινωνική κατακραυγή είναι μια μέθοδος που λειτουργεί. Τα ψηλά κτίρια στου Μακρυγιάννη, που ξεπερνούν τις πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’60, λένε πολλά για εκείνους που πέρασαν αυτούς τους νόμους, όπως λένε και πολλά και για εκείνους που αντιδρώντας στη λαϊκή πίεση προτίθενται να «επανεξετάσουν» το θέμα. Συμπέρασμα, η Αθήνα θα σκυλεύεται εσαεί από άσχετους ανθρώπους.

Δεν είναι κάτι νέο. Από το 1834 συμβαίνει το ίδιο, μόνο που υπήρξαν και αναλαμπές, σημαντικές, στην ιστορία της πόλης, κυρίως λόγω κάποιων φωτισμένων μορφών, γνωστών ή όχι. Στη δεκαετία του 2010 σε ελάχιστα σημεία προχώρησε η Αθήνα και αν δεν είχαμε το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια δεκαετία άτακτης υποχώρησης. Αλλά το ΚΠΙΣΝ είναι περίπτωση ειδική όπως και η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις. Η πόλη, ως πόλη, ως κοινωνία, ως σύνολο που αντανακλά έναν ορισμένο αστικό πολιτισμό, υποχώρησε, είχε απώλειες τόσο σε ανθρώπινο δυναμισμό όσο και σε ψυχική συγκρότηση. Η Αθήνα παρέδωσε ολόκληρα τμήματά της, ιστορικά και παραδοσιακά, στην ανομία και στην απαξίωση. Η υπεραξία της πόλης υποτιμήθηκε. Αφέθηκε να αλωνίζεται από σπείρες μηδενιστών.

Μέσα σε αυτήν την ηθική καταβαράθρωση, η τουριστική αναλαμπή της Αθήνας, όσο και αν είναι μια ευπρόσδεκτη πραγματικότητα, μοιάζει να μην έχει θεμέλια. Τα δεκαώροφα στου Μακρυγιάννη αντανακλούν και αυτά μια διάθεση αλαζονείας και επεκτατισμού σε μια περιοχή που ορίζεται από το έλασσον και το ευγενές.

Αλλά, όλα αυτά έχουν ξαναειπωθεί στην ιστορία της Αθήνας. Στο ανεκτίμητο ιστορικό αρχείο της «Καθημερινής» συναντώ το ανυπόγραφο άρθρο «Η παραμόρφωσις των Αθηνών», δημοσιευμένο στις 5 Απριλίου 1953. Και εκεί, μπορεί κανείς να διαβάσει το εξής: «...υπό το κράτος της γενικής αγνοίας και ανοχής του κοινού, όχι μόνον έχει εκλείψει κάθε προσπάθεια, διά να προστεθή κάτι εις ό,τι καλόν εδημιούργησαν και άφησαν αι προηγούμεναι γενεαί, αλλά και λεηλατείται η πόλις. Λεηλατείται σιωπηλά από παντού. Από ιδιώτας και από το πλήθος των αρμοδίων και αναρμοδίων. Λεηλατείται με κάθε μέθοδον. Είτε με ύπουλον δράσιν, είτε με ένοχον αδράνειαν».

Η Αθήνα του 2019 χρειάζεται νέα συνείδηση. Την πόλη θα την κατοικούν και πρέπει να τη χαίρονται και οι Αθηναίοι του 2100.