Από τον ιστότοπο "ΠΡΟΤΑΓΟΝ", και...
Του Μιχάλη Μιχαήλ
Οι κεντροαριστεροί που συμπτωματικά είδαν το φως τους λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, και υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην πρωτοβουλία της «Γέφυρας», επικαλούνται ως βασικό επιχείρημα ότι το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι στις σημερινές ευρωπαϊκές και ελληνικές συνθήκες είναι απαραίτητος όσο ποτέ ο διάλογος και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Με αφορμή δε τις ευρωεκλογές λένε ότι πρέπει να ανακοπεί η δυναμική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και ότι είναι απαραίτητο να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ ώστε να μην επανέλθει η ΝΔ κλπ. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που όμως είναι έωλη και ανειλικρινής.
ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ
Μπροστά στο τελευταίο κύμα, φανερών και κρυφών, δημοσκοπήσεων, στο Μαξίμου έχουν δύο λόγους αισιοδοξίας κι δύο λόγους προβληματισμού – όλους εξίσου σοβαρούς.
Ο προβληματισμός προκύπτει αφενός από την, συνεχιζόμενη, βαριά σκιά του Μακεδονικού και, αφετέρου, από το γεγονός πως τα μεταμνημονιακά φιλολαϊκά μέτρα δεν δείχνουν να έχουν ακόμη ισχυρό δημοσκοπικό αποτύπωμα. Η αισιοδοξίατροφοδοτείται από την περιορισμένη – ή τουλάχιστον «ελεγχόμενη και διαχειρίσιμη» όπως λέγεται χαρακτηριστικά – διαφορά με την ΝΔ και από την αργή μεν, σταθερή δε ενίσχυση της συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα στοιχεία αυτά, τα οποία προκύπτουν σχεδόν απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις που αναλύονται αυτήν την περίοδο στο «στρατηγείο» του Μαξίμου, θα κρίνουν στον ορίζοντα του επόμενου ενός έως ενάμισι μήνα, και τον χρόνο των εκλογών. Και η εξέλιξη των συγκεκριμένων τάσεων θα καθορίσει και τους στρατηγικούς όρους με τους οποίους θα πάει στις κάλπες ο Αλέξης Τσίπρας.
Επί του παρόντος, και περίπου έναν μήνα μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, η εικόνα από τις μετρήσεις που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνητικοί επιτελείς δίνει μια διαφορά 4 έως 5 μονάδων από την ΝΔ, χωρίς προοπτική αυτοδυναμίας. Το κρίσιμο στοιχείο, ωστόσο, είναι πως η διαφορά αυτή εκτινάσσεται όταν «μετριέται» η κοινή γνώμη στην βόρεια Ελλάδα – και ειδικά στους νομούς της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας – και περιορίζεται ακόμη και στα όρια του στατιστικού λάθους «από την Θεσσαλία και κάτω».
Επίσης ενδιαφέροντα όμως είναι και τα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν ότι το βαρύ κόστος που εξακολουθεί να πληρώνει η κυβέρνηση για την συμφωνία των Πρεσπών δεν εισπράττεται, εξ ολοκλήρου τουλάχιστον και σε βαθμό αυτοδύναμης επικράτησης, από την ΝΔ. Εδώ, τα κόμματα που φαίνονται να επωφελούνταιιδιαιτέρως είναι από την μία πλευρά η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και από την άλλη η Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, με αμφότερους να διεκδικούν με αξιώσεις σε αρκετές δημοσκοπήσεις την είσοδό τους στην Βουλή.
Στην κυβερνητική ανάλυση καταγράφεται επίσης και ο σχετικά περιορισμένος αντίκτυπος που έχουν μέχρι στιγμής τα φιλολαϊκά οικονομικά μέτρα, όπως ο κατώτατος μισθός – μια εικόνα, την οποία κυβερνητικά στελέχη αποδίδουν στην ανάγκη περαιτέρω ωρίμανσης και απόδοσης των συγκεκριμένων παρεμβάσεων. Ενδεικτική επ’ αυτού είναι και η σημερινή δημοσκόπηση της ALCO για το Open, που δίνει το προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στο 6,5% (επί των εγκύρων, ΝΔ 26,9% -ΣΥΡΙΖΑ 20,4%). Στην δημοσκόπηση, το 71% θεωρεί ότι η οικονομία κινείται στην λάθος κατεύθυνση και 54% θεωρεί ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα επηρεάσει λίγο έως καθόλου την ψήφο στις εκλογές. Στην ίδια δημοσκόπηση όμως το 42% θεωρεί ότι εάν κυβερνούσε η ΝΔ τα πράγματα θα ήταν ίδια και το 30% πιστεύει πως θα ήταν χειρότερα.
Με αυτά τα δεδομένα, τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν στην εκτίμηση πως η δημοσκοπική εικόνα παραμένει αναστρέψιμη. Και βασίζουν την αισιοδοξία τους αυτή στα έτερα δύο κομβικά στοιχεία των μετρήσεων που αναλύουν.
Το πρώτο είναι πως η διαφορά με την ΝΔ δεν διευρύνεται – αντιθέτως στις πιο πολλές μετρήσεις που φθάνουν στο Μαξίμου δείχνει μειούμενη. Το δεύτερο ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι ενισχύεται σταθερά το τελευταίο διάστημα η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ και από τα επίπεδα του 45% όπου βρισκόταν επί μήνες κινείται πλέον ανάμεσα στο 53% και το 55%. Εάν εδώ προσμετρηθεί και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των αναποφάσιστων (πάνω από 30%) αποτελείται από ψηφοφόρους που τον Σεπτέμβριο του 2015 είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμάται ότι παραμένει ρεαλιστικό το στοίχημα του «επαναπατρισμού» και της περαιτέρω αύξησης της συσπείρωσης το επόμενο διάστημα. Πόσο μάλλον, αφού το ΚΙΝΑΛ δείχνει εντελώς αδύναμο να προσελκύσει απογοητευμένους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς και το ίδιο εμφανίζεται να έχει διαρροές (περί το 15%) απ’ ευθείας προς την Νέα Δημοκρατία.
Του Μιχάλη Μιχαήλ
Οι κεντροαριστεροί που συμπτωματικά είδαν το φως τους λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, και υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην πρωτοβουλία της «Γέφυρας», επικαλούνται ως βασικό επιχείρημα ότι το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι στις σημερινές ευρωπαϊκές και ελληνικές συνθήκες είναι απαραίτητος όσο ποτέ ο διάλογος και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Με αφορμή δε τις ευρωεκλογές λένε ότι πρέπει να ανακοπεί η δυναμική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και ότι είναι απαραίτητο να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ ώστε να μην επανέλθει η ΝΔ κλπ. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που όμως είναι έωλη και ανειλικρινής.
Για λόγους ιδεολογικούς, ιστορικούς και αντίληψης για τη δημοκρατία και τους θεσμούς αλλά και κοινωνικής αναφοράς, τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν έχουν κανένα ουσιαστικό δεσμό με τις δυνάμεις της κομμουνιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς που προέκυψαν κυρίως από την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και μεγάλωσαν από το τσουνάμι της κρίσης. Αλλά και όταν, κατά τη ιστορική διαδρομή, υποχρεώθηκαν να συμπορευτούν, στο ΕΑΜ π.χ, «σκοτώθηκαν» για την ηγεμονία της κοινής πορείας.
Είναι συνεπώς και θα παραμείνουν δυνάμεις ανταγωνιστικές και όχι συνεργαζόμενες. Η ιστορική διαδρομή της Μεταπολίτευσης, από το 1974 μέχρι το 2012, κατέγραψε, είτε μας αρέσει είτε όχι, ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, με τον οπορτουνισμό, τον λαϊκισμό, την υπεροψία του αλλά και την Αλλαγή και το αληθινά ευρωπαϊκό όραμα μιας εκσυγχρονισμένης Ελλάδας ισότιμης στην ΕΕ, είχε την πρωτοκαθεδρία απέναντι στη ΝΔ.
Σημαντική μερίδα της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της κομμουνιστογεννούς της συγκρότησης, δεν αποδέχθηκε και δεν συμβιβάστηκε με την ιστορική καταγραφή των τελευταίων 45 ετών. Τη θεωρούν ιστορική ανωμαλία και βάλθηκαν να τη διορθώσουν, ως φάρσα, βέβαια, αν όχι και ως τραγωδία.
Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για σύγκλιση; Οχι. Μολονότι ορισμένοι πρόθυμοι με έντονα τα αντιδεξιά στερεότυπα ανταποκρίθηκαν ή το βλέπουν θετικά και μιλούν για σοσιαλδημοκρατική στροφή του κ. Τσίπρα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το διαψεύδουν (χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Κοτσακά, εδώ).
Προτείνουν ως γνωστόν τη διαμόρφωση μιας «συμμαχίας», ενός μετωπικού σχήματος, πολιτικό δηλαδή εργαλείο του Μεσοπολέμου, με ανομολόγητο (;) στόχο να διαλύσουν τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, ώστε να κυριαρχήσουν στον λεγόμενο προοδευτικό δημοκρατικό χώρο. Αυτός είναι ένας όρος επιβίωσης ώστε να μην επιστρέψουν και πάλι στη πολιτική γραφικότητα και απομόνωση.
Όμως η Φώφη Γεννηματά και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, στο ΚΙΝΑΛ, δεν έχουν διάθεση να απεμπολήσουν 45 χρόνια πρωτοκαθεδρίας στην προοδευτική παράταξη επειδή έτυχε να βρίσκονται αποδυναμωμένοι από τα λάθη τους στη διαχείριση της κρίσης. Πόσω μάλλον όταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπόλοιποι στον ΣΥΡΙΖΑ τους κατασυκοφάντησαν και τους λοιδώρησαν την περίοδο των Αγανακτισμένων.
Τώρα, λοιπόν, που αρχίζει η αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη διαφαινόμενη ήττα στις εκλογές, δεν θα αποδεχθούν κανένα Προοδευτικό Μέτωπο ή Συμμαχία διότι απλούστατα επιδιώκουν να ξαναπάρουν την ηγεσία του αντι-δεξιού στρατοπέδου, όπως συμβαίνει στην Ισπανία και τη Πορτογαλία, με τους Σοσιαλιστές να έχουν τη πρωτοκαθεδρία.
Πηγή: Protagon.gr
....τον ιστότοπο "TVXS", πατρότητος Κούλογλου, ΣΥΡΙΖΑίου ευρωβουλευτή
Μπροστά στο τελευταίο κύμα, φανερών και κρυφών, δημοσκοπήσεων, στο Μαξίμου έχουν δύο λόγους αισιοδοξίας κι δύο λόγους προβληματισμού – όλους εξίσου σοβαρούς.
Ο προβληματισμός προκύπτει αφενός από την, συνεχιζόμενη, βαριά σκιά του Μακεδονικού και, αφετέρου, από το γεγονός πως τα μεταμνημονιακά φιλολαϊκά μέτρα δεν δείχνουν να έχουν ακόμη ισχυρό δημοσκοπικό αποτύπωμα. Η αισιοδοξίατροφοδοτείται από την περιορισμένη – ή τουλάχιστον «ελεγχόμενη και διαχειρίσιμη» όπως λέγεται χαρακτηριστικά – διαφορά με την ΝΔ και από την αργή μεν, σταθερή δε ενίσχυση της συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα στοιχεία αυτά, τα οποία προκύπτουν σχεδόν απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις που αναλύονται αυτήν την περίοδο στο «στρατηγείο» του Μαξίμου, θα κρίνουν στον ορίζοντα του επόμενου ενός έως ενάμισι μήνα, και τον χρόνο των εκλογών. Και η εξέλιξη των συγκεκριμένων τάσεων θα καθορίσει και τους στρατηγικούς όρους με τους οποίους θα πάει στις κάλπες ο Αλέξης Τσίπρας.
Επί του παρόντος, και περίπου έναν μήνα μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, η εικόνα από τις μετρήσεις που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνητικοί επιτελείς δίνει μια διαφορά 4 έως 5 μονάδων από την ΝΔ, χωρίς προοπτική αυτοδυναμίας. Το κρίσιμο στοιχείο, ωστόσο, είναι πως η διαφορά αυτή εκτινάσσεται όταν «μετριέται» η κοινή γνώμη στην βόρεια Ελλάδα – και ειδικά στους νομούς της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας – και περιορίζεται ακόμη και στα όρια του στατιστικού λάθους «από την Θεσσαλία και κάτω».
Επίσης ενδιαφέροντα όμως είναι και τα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν ότι το βαρύ κόστος που εξακολουθεί να πληρώνει η κυβέρνηση για την συμφωνία των Πρεσπών δεν εισπράττεται, εξ ολοκλήρου τουλάχιστον και σε βαθμό αυτοδύναμης επικράτησης, από την ΝΔ. Εδώ, τα κόμματα που φαίνονται να επωφελούνταιιδιαιτέρως είναι από την μία πλευρά η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και από την άλλη η Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, με αμφότερους να διεκδικούν με αξιώσεις σε αρκετές δημοσκοπήσεις την είσοδό τους στην Βουλή.
Στην κυβερνητική ανάλυση καταγράφεται επίσης και ο σχετικά περιορισμένος αντίκτυπος που έχουν μέχρι στιγμής τα φιλολαϊκά οικονομικά μέτρα, όπως ο κατώτατος μισθός – μια εικόνα, την οποία κυβερνητικά στελέχη αποδίδουν στην ανάγκη περαιτέρω ωρίμανσης και απόδοσης των συγκεκριμένων παρεμβάσεων. Ενδεικτική επ’ αυτού είναι και η σημερινή δημοσκόπηση της ALCO για το Open, που δίνει το προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στο 6,5% (επί των εγκύρων, ΝΔ 26,9% -ΣΥΡΙΖΑ 20,4%). Στην δημοσκόπηση, το 71% θεωρεί ότι η οικονομία κινείται στην λάθος κατεύθυνση και 54% θεωρεί ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα επηρεάσει λίγο έως καθόλου την ψήφο στις εκλογές. Στην ίδια δημοσκόπηση όμως το 42% θεωρεί ότι εάν κυβερνούσε η ΝΔ τα πράγματα θα ήταν ίδια και το 30% πιστεύει πως θα ήταν χειρότερα.
Με αυτά τα δεδομένα, τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν στην εκτίμηση πως η δημοσκοπική εικόνα παραμένει αναστρέψιμη. Και βασίζουν την αισιοδοξία τους αυτή στα έτερα δύο κομβικά στοιχεία των μετρήσεων που αναλύουν.
Το πρώτο είναι πως η διαφορά με την ΝΔ δεν διευρύνεται – αντιθέτως στις πιο πολλές μετρήσεις που φθάνουν στο Μαξίμου δείχνει μειούμενη. Το δεύτερο ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι ενισχύεται σταθερά το τελευταίο διάστημα η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ και από τα επίπεδα του 45% όπου βρισκόταν επί μήνες κινείται πλέον ανάμεσα στο 53% και το 55%. Εάν εδώ προσμετρηθεί και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των αναποφάσιστων (πάνω από 30%) αποτελείται από ψηφοφόρους που τον Σεπτέμβριο του 2015 είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμάται ότι παραμένει ρεαλιστικό το στοίχημα του «επαναπατρισμού» και της περαιτέρω αύξησης της συσπείρωσης το επόμενο διάστημα. Πόσο μάλλον, αφού το ΚΙΝΑΛ δείχνει εντελώς αδύναμο να προσελκύσει απογοητευμένους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς και το ίδιο εμφανίζεται να έχει διαρροές (περί το 15%) απ’ ευθείας προς την Νέα Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου