"...Είναι τιμή του εργαζόμενου με τον κατώτατο μισθό να χρηματοδοτεί τον πιονιέρο της επανάστασης - ίσως και να «τον γουστάρει η λούγκρα» (στη στρούγκα). Με τα δανεικά λεφτά του πειναλέοντος και μάλιστα μέσω της σθεναρής και υγιέστατης bank, δικαιούται να έχει άνεση ένας απ' τους ενσαρκωτές του ηθικού πλεονεκτήματος ώστε απερίσπαστος να μάχεται ηρωικά κατά του καπιταλισμού γράφοντας τουίτ, μαντινάδες, ακούγοντας λυγμικό Καζαντζίδη και Στράτο Διονυσίου και βλέποντας τον Βασιλάκη Καΐλα ως ταξικό λούστρο της μελλοντικής εξέγερσης. Και διακόσιοι να πεθάνουνε από τη γρίπη, κι εκατό στο Μάτι, σημασία έχουν μόνο τα σύμβολα και το μελλοντικό σοσιαλιστικό όραμα. (Ασθενή, σκύψε και βήξε)...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/02/19

"ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ",
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Δεν ξέρουμε αν το δάνειο των 100.000 είναι νόμιμο διαδικαστικά - θα δείξει. Aλλά τι δικαιούται να πει κάθε Ελληνας, από τον συνταξιούχο των 400 ευρώ, μέχρι εκείνον του κατώτατου μισθού, ή ακόμα και των 2.000 των μήνα, πόσο να βρίσει, όταν ακούει έναν υπουργό να λέει ότι δεν του φτάνουν 7.000 τον μήνα για να ζήσει και πήρε συνολικά δάνειο 400.000 ευρώ, όχι στεγαστικό, αλλά για μπορέσει να επιβιώσει. Να φυτοζωήσει. Θα πεις, απ' την άλλη, εντάξει, το δικαιούται, εφόσον ο άνθρωπος θυσιάζεται, αγωνίζεται νυχθημερόν για τον σοσιαλισμό και τη διαφάνεια, κι άφησε τη δουλειά του στο ΕΣΥ των 1.300 ευρώ τον μήνα μόνο και μόνο για να μας σώσει απ' τον ιμπεριαλισμό και την ταξική, την άδικη κοινωνία.

Επιπλέον: είναι τιμή του εργαζόμενου με τον κατώτατο μισθό να χρηματοδοτεί τον πιονιέρο της επανάστασης - ίσως και να «τον γουστάρει η λούγκρα» (στη στρούγκα). Με τα δανεικά λεφτά του πειναλέοντος και μάλιστα μέσω της σθεναρής και υγιέστατης bank, δικαιούται να έχει άνεση ένας απ' τους ενσαρκωτές του ηθικού πλεονεκτήματος ώστε απερίσπαστος να μάχεται ηρωικά κατά του καπιταλισμού γράφοντας τουίτ, μαντινάδες, ακούγοντας λυγμικό Καζαντζίδη και Στράτο Διονυσίου και βλέποντας τον Βασιλάκη Καΐλα ως ταξικό λούστρο της μελλοντικής εξέγερσης. Και διακόσιοι να πεθάνουνε από τη γρίπη, κι εκατό στο Μάτι, σημασία έχουν μόνο τα σύμβολα και το μελλοντικό σοσιαλιστικό όραμα. (Ασθενή, σκύψε και βήξε).

Τα λεφτά δεν έχουν κανένα νόημα μπροστά στο χτίσιμο του σοσιαλισμού. Το κέρδος, το χρήμα, είναι κακά, δαιμονιώδη πράγματα και άνευ σημασίας μπροστά στη χαραυγή της επανάστασης. Κι έπειτα μήπως δεν κάνει κάτι άλλο ο εν λόγω άνθρωπος παρά να επαληθεύει προσωπικά τη διακηρυγμένη θέση του κόμματος που είναι η «αναδιανομή»; Πριν, επί καπιταλισμού, έβγαζε, κατά δήλωσή του, τριπλάσια απ' τις 7.000 ευρώ τον μήνα που λαμβάνει τώρα ως βουλευτής. Ηρθε δηλαδή ο σοσιαλισμός και φτώχυνε ο αγωνιστής, οπότε δικαιωματικά παίρνει τα 400.000 ευρώ δάνεια, ως φιστίκια, να αναπληρώσει τα πλούσια ελέη που απολάμβανε επί Δεξιάς - διότι και η θυσία έχει πάντα ένα τίμημα. Ε, μετά θα ξαναρθεί η ΝΔ και θα μπορέσει να τα αποπληρώσει. Πώς; Με 1.300 τον μήνα που είναι τριπλάσια των 7.000 σύμφωνα με τους νέους σοσιαλιστικούς μετα-αλγόριθμους.

Ο λαός δουλεύει, παράγει, φορολογείται, αποταμιεύει και γεμίζουν οι κακές τράπεζες του καπιταλισμού, των οποίων το αποθεματικό πρέπει να ξαναμοιράζεται και μάλιστα κυρίως στους αγωνιστές κατά της διαπλοκής, σε εκείνους που παλεύουν για να έρθει η αγάπη και η ισότης στον κόσμο. Ιδίως, δε, σε εκείνους τους λιτοδίαιτους αριστερούς που δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένεια μόνο με 7.000 ψωροευρώ τον μήνα, υποφέρουν, πεινάνε, δεν έχουν δεύτερο σώβρακο, οπότε με 400.000 δάνειο αρχίζουν να ψευτοζούν, να αγοράζουν ένα γάλα κάθε πρωί κι ένα κουλούρι.

Και καλά ο οπαδός που ηδονίζεται να παίρνει τέτοια ωραία δάνεια ο κάθε Αστραπόγιαννος. Αλλά απ' την άλλη, ένας, υπουργός ων, δεν σκέφτηκε πως το πράγμα θα μαθευτεί, θα εκραγεί, πως, τώρα, λίγο πριν τις εκλογές φυλάγεται κανείς, δεν προκαλεί, και μάλιστα τόσο βάναυσα και υπό το φως των προβολέων; Κάνει εντύπωση αυτή η άγνοια κινδύνου - θα πεις και η άλλη, η της αποστασίας (τι σύμπτωση) που ξαφνικά κι εν ψυχρώ ξέχασε τους όρκους της υπέρ της Μακεδονίας, δεν χρωστάει κάτι εκατομμύρια στις τράπεζες που με βάση τις δόσεις που πληρώνει, θα τα ξεπληρώσει σε καμιά εξακόσια σοσιαλιστικά χρόνια;

Και ο έτερος μεγάλος αντάρτης, ο Μανόλο; Σε έναν χρόνο μέσα, από πιτσαδόρος πήρε βίλα με πισίνα. Παραγγέλνει και κινέζικο με τα πόδια στο τιρκουάζ νερό. Κι αυτό διότι μισεί τον πλούτο. (Η καριέρα είναι χολέρα). Απεχθάνεται το χρήμα, το κέρδος και τις τράπεζες. Αποστρέφεται κι αυτός την ιδιοκτησία. (Ποτέ μ' αυτούς). Είναι υπέρ των φτωχών και των καταφρονεμένων. Δεν μπορεί τις νύχτες να κοιμηθεί (στα σκυλάδικα) αναλογιζόμενος την αδικία του ψεύτη του ντουνιά. Μαράθηκε η καρδούλα του, που λέει και το άσμα - η ζεϊμπεκιά έπεται. Γειά σου, Μανόλο, πονεμένε άνθρωπε.

Τι παραμύθι φάγαμε, τόσα χρόνια, αδελφέ; Τι γκαζόν βοσκήσαμε; Πόσο σανό μηρυκάσαμε; Λιβάδια ολόκληρα. Βολικός σανός, θα πεις. Σου εξασφαλίζει προσωπείο προοδευτικού, αποδοχή, ρόλο, φιλίες και ίσως και δουλειές. Κάποιοι βολεύονται έτσι διά βίου. Ολα πάνε καλά - αν εξαιρέσεις την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι αυτή που βλέπεις. Πώς το έλεγε ένας αλκοολικός; Η πραγματικότητα είναι αυτό το φριχτό πράγμα που βλέπω γύρω μου όταν είμαι ξεμέθυστος. Και είναι ο ταξιδευτής κ. Κουίκ, είναι τα αποφάγια του παλιού ΠΑΣΟΚ που ενέδωσαν, είναι οι πασαρέλες που πίστεψαν ότι έγιναν υπουργοί, κυρίως ότι το να είσαι ευκαιριακός υπουργός είναι κάτι σημαντικό - ενώ το να είσαι ένας έξοχος, έντιμος γιατρός, εμπνευσμένος καλλιτέχνης, οραματικός επιχειρηματίας, ή καλός τεχνίτης στο χτίσιμο είναι κάτι απείρως σημαντικότερο. Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχουν κατά καιρούς και ικανότατοι υπουργοί που σώζουν την πολιτική και την παρτίδα. Ξαναδίνουν στις λέξεις και στα πράγματα το νόημά τους. Τώρα, βέβαια, τι νόημα, θα πεις, αυτό είναι αστική παρέκκλιση. Ηθικολογία.

Με τόσα δάνεια, γίναμε Δανεία (με έψιλον) του Νότου. Το έλεγε ο ΓΑΠ και δεν τον πιστεύαμε. Και γι αυτό οφείλουμε επιπλέον κι ευχαριστίες στον γνωστό δανειολήπτη, διότι μας δείχνει φόρα παρτίδα ποια είναι η όντως πραγματικότητα και ποιο είναι το πραγματικό τους πρόσωπο. Ολα αυτά είναι και μια διδασκαλία για τους ενθουσιώδεις νεότερους που σε κάθε γενιά μας πρήζουν με τα βαρετά περί εξέγερσης, τα κλισέ περί αλλαγής και τελικά, πάντα, μετά από λίγα χρόνια καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα, που είναι: Οχι από τζάκι, ούτε από τζόκερ. Από «ιδεολογία», φίλε.

(Σεφ, πιάσε μια πιτόγυρο).