"...Ο αριθμός των μαθητών παραμένει σταθερός ,τα τελευταία χρόνια. Ο ακούρα­στος διευθυντής του τα τελευταία 25 χρόνια, Γιάννης Δεμιρτζόγλου, γέννημα-θρέμμα Κωνσταντινουπολίτης ο ίδιος, απόφοιτος του Ζωγραφειου, είναι δραστήριος και προσπαθεί καθημερινά σε αντίξοες συνθήκες να κρατήσει το σχολείο δημιουργικό. Με διεθνή μαθητικά συνέδρια λογοτεχνίας που πραγ­ματοποιούνται εκεί τα τελευταία επτά χρόνια, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με τη συμμετοχή εκατοντάδων μα­θητών από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ. ..."

Από την "Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ/νησίδες"

"Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/02/19

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΠΕΪΟΓΛΟΥ
Στέκεται όρθιο στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης 126 χρόνια. Δυνατό σύμβο­λο μιας Ρωμιοσύνης που παρά τους διωγμούς και τις δύσκολες πολιτικές αναταραχές το Ζωγραφειο ανοίγει μέχρι σήμε­ρα αδιάκοπα τις πύλες του για να μπουν οι μαθητές του. Παιδιά ελλη­νικής καταγωγής, που αποτελούν αλυσίδα συνέχειας σε έναν πολιτι­σμό που άκμασε στο παρελθόν και συνεχίζει να κρατάει αναμμέντη τη φλογά του Ελληνισμού της Πόλης. Ναι, οι μαθητές λιγόστεψαν καθώς έγιναν μεγάλες και βίαιες προσπάθειες να αφανιστεί το ελληνικό στοιχείο. Ναι, οι σχέσεις μας με τους γείτονες περνούν περιόδους ατέλειωτου χειμώνα -κάποιες λί­γες φορές περιόδους ελπιδοφόρας άνοιξης- ωστόσο το σχολείο δεν έκλεισε.

Καθημερινά, 54 παιδιά χτυπούν το ρόπτρο, υπό το βλέμμα της Χιακής Σφίγγας, του πανέμορφου κτιρίου που σχεδίασε ο αρχιτέκτο­νας Περικλής Φωτιάδης το 1893· Το ίδιο ρόπτρο που χτυπούσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όταν ήταν παιδί. Δεν πρόκειται όμως για ένα μνημείο μόνο. Το Ζωγραφειο Γυμνάσιο-Λύκειο συμμετέχει ενερ­γά σε διαγωνισμούς και συνέδρια. Το θέμα του 7ου Διεθνούς Μαθη­τικού Συνεδρίου Λογοτεχνίας που διοργανώνει φέτος είναι «Αντώνης Σαμαράκης. Ο αιώνιος έφηβος» και θα γίνει στις 10-14 Απριλίου. Και ναι, με την ποιότητα των σπουδών του κατάφερε να είναι ανάμεσρ στα καλύ­τερα σχολεία του Πέραν. 

Ο αριθμός των μαθητών παραμένει σταθερός ,τα τελευταία χρόνια. Ο ακούρα­στος διευθυντής του τα τελευταία 25 χρόνια, Γιάννης Δεμιρτζόγλου, γέννημα-θρέμμα Κωνσταντινουπολίτης ο ίδιος, απόφοιτος του Ζωγραφειου, είναι δραστήριος και προσπαθεί καθημερινά σε αντίξοες συνθήκες να κρατήσει το σχολείο δημιουργικό. Με διεθνή μαθητικά συνέδρια λογοτεχνίας που πραγ­ματοποιούνται εκεί τα τελευταία επτά χρόνια, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με τη συμμετοχή εκατοντάδων μα­θητών από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ.

Αβέβαιο μέλλον

Η λειτουργία του όμως δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. «Είναι γε­γονός ότι με το ισχύον καθεστώς το αύριο των σχολείων μας είναι αβέβαιο. Γίνονται προσπάθειες για να μπορούν να φοιτήσουν στα σχολεία μας και άλλοι, ξένοι υπή­κοοι, όπως συνέβαινε και στο μα­κρινό παρελθόν, Ελλαδίτες, όσοι γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα αλλά και όσοι επιθυμούν να γίνουν κοινωνοί της ελληνικής παιδείας. Βέβαια, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αλλάξει η ισχύουσα νομοθεσία, κάτι που δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται.

Δεν είναι αδύνατο. Αρκεί να έχουμε πίστη και αποφασιστικότη­τα, να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας προς αυτή την κατεύθυνση. Τις απόψεις μοπ αυτές τις μοιράστηκα και μεΤούρκους πολίτες αλλά και εκπροσώπους της πολιτείας. Ολοι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να αφήσουν να κλείσει ένα ιστορι­κό σχολείο, που ακόμη και σήμερα παράγει πολιτισμό. Θα επιθυμού­σα το Ζωγραφειο να παραμείνει εκπαιδευτικό ίδρυμα και νά μη γί­νει μουσείο, να συνεχίσουν οι παι­δικές φωνές να ακούγονται στις αίθουσες του Ζωγραφειου και το κουδούνι του να μη σιγήσει ποτέ. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι», δήλωσε σε μια πρόσφατη συνέντευξη του ο κ. Δεμιρτζόγλου.

Αναλογίζομαι όλα αυτά που μπορεί να «είδε» το περίφημο κτί­ριο. Αμέτρητες οικογένειες Ελ­λήνων να περπατούν στον μικρό κάθετο δρόμο της λεωφόρου του Ιstiklal (Πέρα), στο Tumacibasi sokak (Τουματσίμπασι σοκάκ). Οπως και Τούρκους, Αρμένιους και άλλους «ξένους» που έμεναν εκεί. Περνούσαν κάποτε μπροστά του, δίνοντας στην Πόλη χρώμα­τα, φως, ζωή. Πολυπολιτισμικότητα και ζωντάνια. 

Σκέφτομαι τους σπουδαίους Ελληνες που φοίτησαν εκεί και κοιτάζοντας μέσα από τα παράθυρα του ονειρεύονταν τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά τους. Σκέφτομαι και τον άνθρωπο που έβαλε τον θεμέλιο λίθο. Τον Χρηστάκη Ζωγράφο, ο οποίος είχε δωρίσει πάνω από ιο.οοο χρυσές λίρες της εποχής για την ανέγερση του. Το ι899 το Ζωγραφειο έδωσε τους πρώτους αποφοίτους του. Θα μπορούσε άραγε να φανταστεί τότε τη μεγάλη συμβολή του στη διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή; Θα μπορούσε να φαντασθεί ότι 126 χρόνια μετά, και έπειτα από τόσες διώξεις, θα χτυπούσε το κουδούνι καθημερινά γιa 54 μαθητές;

Βίωμα

Η κοινή μνήμη είναι ο ακαταμά­χητος αντίπαλος, όπως το πνεύμα του οικουμενισμού που είχε γίνει βίωμα, τρόπος ζωής και συνεκτι­κός δεσμός στην Πόλη. Δύσκολα πνίγονται αυτά, δύσκολα ξεριζώ­νονται, μπορείς όμως να δοκιμά­σεις να τα υποκαταστήσεις με ιδέες που θα μοιάζουν πιο θεμελιώδεις και θα φαντάζουν σήμερα υψηλό­τερες στην κλίμακα των αξιών. Το Ζωγραφειο και τα άλλα ελληνικά σχολεία αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα.

Νομίζω πως είναι χρέος όλων μας να μην κλείσουν ποτέ οι θύρες τους. Μακριά και πέρα από Οποιαδήποτε εθνικιστικά και επικίνδυνα μονοπάτια ο πολιτισμός. Οφείλου­με να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το παρελθόν, τους κοντι­νούς και μακρινούς προγόνους, μέσα από την παιδεία και την  αλλη­λεγγύη. Η μνήμη εξακολουθεί να καθοδηγεί τη ζωή των Ελλήνωντης Κωνσταντινούπολης βοηθώντας τους σήμερα να δημιουργούν, να επιτυγχάνουν δίχως να χάνουν την ταυτότητα τους. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, μπορούμε πάντα να τους δίνουμε το χέρι στηρίζοντάς τουσ. Διατηρώντας ακόμα, έπειτα από  αι­ώνες, αυτή τη γέφυρα στέρεη και δημιουργική. Αυτή η «πόλις δεν θα πάψει ποτέ να μας ακολουθεί».