"...Πώς είναι δυνατόν ο έλληνας Πρωθυπουργός να ζητά συμπαράσταση από τους δυνάστες τους λαού του, όπως αποκάλεσε στην Κούβα τους ευρωπαίους δανειστές και εταίρους μας. Προσωπικά, αν ήμουν Μέρκελ, θα έστελνα τον Χερ Τσίπρας για υποστήριξη στον Ραούλ και στον Μουγκάμπε. Γιατί; Διότι το τζάμπα πέθανε. Δυστυχώς, συνεχίζουν να πληρώνουν τα συνήθη κορόιδα..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ" και

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/12/16 

 την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Το τζάμπα πέθανε
"Ενστάσεις",
του Ηλία Κανέλλη

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολιτευθεί συστηματικά λέγοντας διάφορα και σχεδόν ταυτόχρονα τα αντίθετά τους - συχνά μάλιστα διαπράττει τα αντίθετα όσων λέει. Η αλήθεια είναι ότι ίσαμε σήμερα, ενώ οι συνέπειες της ασυνέπειάς του, λόγω και έργω, είναι τεράστιες για το επίπεδο συνολικά της χώρας, για την κοινωνική συνοχή της, αλλά και για πλήθος ατομικών ζωών ανθρώπων που έπεσαν θύματα των πολιτικών στις οποίες μας οδήγησε, εκείνος πάντα καταφέρνει και τη βγάζει καθαρή. Δεν πληρώνει, δεν πληρώνει. Τζάμπα Πρωθυπουργός, ζει πίσω από ένα πλέγμα προσώπων του στενού, του κομματικού και του κυβερνητικού περίγυρού του (τα οποία δεν έχει πρόβλημα αν αλλάζουν στην πορεία), που τον προστατεύει. 

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παιδί του πολιτικού κυνισμού. Πιστεύει μόνο στην εξουσία. Γι' αυτό δεν τραβάει ζόρια να λέει οτιδήποτε, ανάλογα με το ακροατήριό του. Συνομιλώντας χθες τηλεφωνικά με τη μαντάμ Μέρκελ, όπως την αποκαλούσε όταν τη δαιμονοποιούσε, της έθεσε, λέει η ελληνική κυβέρνηση, το θέμα των τουρκικών προκλητικών δηλώσεων για τη Συνθήκη της Λωζάννης ή τα Ιμια καθώς και το θέμα των εγγυήσεων στο Κυπριακό, το οποίο δημιουργεί πρόβλημα στην προσέγγιση των δύο κοινοτήτων στο νησί.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η μαντάμ Μέρκελ συζήτησε σε κλίμα συναίνεσης τα αιτήματα του κυρίου Τσίπρα και, απλώς, συμφώνησε μαζί του. Δεν ξέρω τι ακριβώς είπαν κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους. Επειδή όμως η καγκελάριος συνήθως είναι καλά ενημερωμένη, εικάζω ότι δεν μπορεί να μην εξέφρασε τις αντιρρήσεις της για την ελληνική γραμμή στο Κυπριακό. Και δεν μπορεί να μην παραπονέθηκε, πώς είναι δυνατόν ο έλληνας Πρωθυπουργός να ζητά συμπαράσταση από τους δυνάστες τους λαού του, όπως αποκάλεσε στην Κούβα τους ευρωπαίους δανειστές και εταίρους μας.

Προσωπικά, αν ήμουν Μέρκελ, θα έστελνα τον Χερ Τσίπρας για υποστήριξη στον Ραούλ και στον Μουγκάμπε. Γιατί; Διότι το τζάμπα πέθανε.

Δυστυχώς, συνεχίζουν να πληρώνουν τα συνήθη κορόιδα.

Πέραν του καλού και του κακού

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Θ​​υμάμαι ακόμη την εντύπωση που μου είχε κάνει το ογκώδες μυθιστόρημα «Παράδεισος» του Χοσέ Λεσάμα Λίμα. Ηταν προς τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και η λατινοαμερικανική έκρηξη είχε εισβάλει στο ευρωπαϊκό τοπίο. Τον ρόλο της Μεγάλης Πύλης τον έπαιζε τότε η γαλλική εκδοτική παραγωγή. Η αίγλη του λογοτεχνικού Παρισιού δεν είχε ακόμη ξεθωριάσει και τα γαλλικά κρατούσαν ακόμη την ισχύ τους στην καλλιεργημένη Ευρώπη. Το Παρίσι σύστησε στον κόσμο τους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς – ο Μπόρχες μεταφράστηκε στα γαλλικά ήδη από την δεκαετία του πενήντα. Λέγεται πως, όταν ο Μάρκες διάβασε τον «Παράδεισο» του Λίμα, αποφάσισε να ξαναγράψει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς». Αστικός μύθος ή όχι, πάντως είναι μια ένδειξη του εκτοπίσματος του Κουβανού συγγραφέα. Το έργο του θεωρείται το μείζον έργο του λατινοαμερικανικού μπαρόκ, του ύφους που ανανέωσε τα λογοτεχνικά ήθη παγκοσμίως.

Ο Χοσέ Λεσάμα Λίμα ήταν Κουβανός. Το έργο του θεωρείται μάλλον δύσκολο και γι’ αυτό χωρίς να είναι περιθωριακός δεν απέκτησε ποτέ τη δημοτικότητα του Μάρκες. Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τη στράτευση στα ιδεώδη της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά, δεν αντιμετώπισε προβλήματα στα χρόνια του Κάστρο. Κουβανός, ο οποίος επίσης δεν έχει καμία σχέση με στρατευμένη λογοτεχνία, είναι και ο Αλέχο Καρπεντιέ. Ξεχωρίζω από το έργο του το σύντομο, υπέροχο «Μπαρόκ Κοντσέρτο». Ο Καρπεντιέ ήταν και μουσικολόγος και το μυθιστόρημα αυτό διαδραματίζεται στη Βενετία, στα χρόνια της μουσικής μπαρόκ. Ο Κάστρο τον έκανε πρέσβη στο Παρίσι. Είναι γνωστή η φιλία του Κάστρο με τον νομπελίστα Μάρκες. Με Νομπέλ τιμήθηκε και ένας από τους πρώτους διανοούμενους που πολέμησαν την τυραννία του Κάστρο, ο Περουβιανός Βάργκας Λιόσα. Στη Βαρκελώνη έμενε με τον Μάρκες στην ίδια πολυκατοικία, τσακώνονταν όλη μέρα και κάποια στιγμή πιάστηκαν και στα χέρια – σε μία από τις πρώτες μου δημοσιογραφικές δουλειές είχα πάρει συνέντευξη από τη θυρωρίνα τους.

Καμία σχέση με ό,τι συνέβη στη Σοβιετική Ενωση μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων. Εκεί, όσοι συγγραφείς δεν υπετάγησαν στην τυραννία της στρατευμένης τέχνης και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού διώχθηκαν απηνώς. Από τον Μπουλγκάκοφ, τον Πάστερνακ ώς τον Σολζενίτσιν η ιστορία της σοβιετικής λογοτεχνίας είναι μια ιστορία διώξεων. Διαφορά παιδείας, πολιτισμού, διαφορά μεγεθών; Μπορεί. Το κύτταρο πάντως της απολυταρχικής τυραννίας, με το πέρασμα των χρόνων, γιγαντώθηκε και στην Κούβα. Ο Ρεϊνάλντο Αρένας, συγγραφέας και κινηματογραφιστής, φυλακίσθηκε ως ομοφυλόφιλος και αυτοκτόνησε εξόριστος στις ΗΠΑ.

Αναρωτιέμαι πώς θα αντιμετώπιζαν τους 78.000 που πνίγηκαν προσπαθώντας να δραπετεύσουν από την Κούβα στο Μαϊάμι, ο Καρπεντιέ ή ο Λεσάμα Λίμα. Πόσο άλλαξε ο κόσμος από τη δεκαετία του εβδομήντα; Ο κόσμος εννοείται, όχι οι δικοί μας αριστεροί. Και μιας που αυτοί οι συγγραφείς δεν ζουν, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συγκινείσαι για τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Λιβυκό ή στο Αιγαίο, αλλά κανείς Αϊ Ουέι Ουέι να μην ξαπλώνει μπρούμυτα στην ακτή της Φλόριντα για να τιμήσει τους ταλαίπωρους τους Κουβανούς πρόσφυγες.