"...Το ηχηρό και φωτογενές δράμα στους δρόμους της Αθήνας, στην αρχή ακόμη της κρίσης, με τα ξένα συνεργεία να αναμεταδίδουν ουρές, συσσίτια, πείνα και εξαθλίωση, ήταν σαν κατασκευασμένο τρέιλερ από τα «προσεχώς» μπροστά σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Γιατί το σημερινό είναι βουβό και όλο πιο αθέατο, καθώς αφομοιώνεται σε μια γενικευμένη μιζέρια και οπισθοδρόμηση..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"



                                                      "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/10/16


Μόνο οι περιγραφές δεν τελειώνουν

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Κουραστήκαμε. Ολοι. Εμείς που γράφουμε, εκείνοι που κυβερνούν, εσείς που διαβάζετε και παρακολουθείτε την επικαιρότητα και τον σχολιασμό της, όλοι όσοι ζούμε αυτήν τη χώρα και τα αδιέξοδά της. Η μόνη πραγματική και συνεπής ανακύκλωση που γίνεται στην Ελλάδα είναι λόγων, δεσμεύσεων και υποσχέσεων. Ακολουθούν οι διαψεύσεις, οι αλληλοκατηγορίες, οι παρερμηνείες, οι θεωρίες συνωμοσίας. Η επικοινωνία δυσχεραίνεται, οι λέξεις τελειώνουν, μαζί και οι αντοχές. Εν τω μεταξύ, τα προβλήματα διογκώνονται, οι λύσεις απομακρύνονται, προβάλλουν όλο και πιο σύνθετες και αλληλεξαρτώμενες. Προχθές, δημοσιεύθηκε στην «Κ» ότι έχουν περιέλθει σε δραματική θέση 1,2 εκατ. συνταξιούχοι εξαιτίας των παλαιών και των πρόσφατων περικοπών στις συντάξεις τους: το 44,8% παίρνει μηνιαία σύνταξη κάτω των 665 ευρώ, το 13,7% ζει σε συνθήκες υλικής στέρησης. Δεν χρειάζονται οι εκτιμήσεις για «ανελέητο κυνηγητό» ούτε για «φτωχοποίηση». Τις ίδιες εκφράσεις χρησιμοποιούμε από τις αρχές της κρίσης, τότε μάλιστα αποτελούσαν τον βασικό αντιπολιτευτικό οπλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα στηριχτούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, ας μην το λησμονούμε, αποτελούσαν δίχτυ προστασίας για δεκάδες οικογένειες συμβάλλοντας με το ελάχιστο δικό τους εισόδημα στην επιβίωση των παιδιών τους; Τώρα, οι όροι, ούτε να αντιστραφούν δεν μπορούν με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας. Ποια παιδιά, εν ολίγοις, μπορούν να βοηθήσουν τους συνταξιούχους γονείς τους;

Το ηχηρό και φωτογενές δράμα στους δρόμους της Αθήνας, στην αρχή ακόμη της κρίσης, με τα ξένα συνεργεία να αναμεταδίδουν ουρές, συσσίτια, πείνα και εξαθλίωση, ήταν σαν κατασκευασμένο τρέιλερ από τα «προσεχώς» μπροστά σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Γιατί το σημερινό είναι βουβό και όλο πιο αθέατο, καθώς αφομοιώνεται σε μια γενικευμένη μιζέρια και οπισθοδρόμηση. Τότε, τα κανάλια αναζητούσαν με βουλιμία τον άστεγο και τον επαίτη. Τώρα, η συνολική εικόνα της κοινωνίας έχει απορροφήσει το κατ’ εξαίρεση χειρότερο γιατί ο μέσος όρος της είναι σε εμφανή κατάπτωση, οικονομική και ψυχολογική.

«Το μέλλον έρχεται ορμητικά επάνω μας. Δεν μπορούμε να στέκουμε ακίνητοι», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή, στη συζήτηση για την Παιδεία. Ετσι είναι. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να περιγράψουμε το μέλλον, αλλά να φροντίσουμε να υπάρξει για να μπορέσουμε να το ζήσουμε.