"...Ούτε αμυδρώς ασθενέστερη η έλξη της υπεροπλίας που αιματοκύλισε τόσες φορές περιοχές του κόσμου. Οι εντάσεις μεταξύ των κρατών διευκολύνουν μια επιλογή –την αύξηση των εξοπλισμών– που απλοποιεί το πρόβλημα με τρόπο φρικιαστικό: με στάχτη και αίμα. Ενα πάγωμα του πνεύματος στο αθεράπευτο. Μια έλλειψη συνείδησης, που καλύπτεται από τον θόρυβο της ζωής και του θανάτου, μακριά από τον ήχο των δακρύων..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


                                                        "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/10/16


Προς μια νέα ισορροπία τρόμου

Της Τασούλας Καραϊσκάκη


Ο ​«Σατανάς Νο 2», όπως αποκαλεί το ΝΑΤΟ το νέο πυρηνικό όπλο που σχεδιάζει η Ρωσία, απέχει μακράν από το να είναι η μοναδική πρόκληση –απλώς είναι η πιο πρόσφατη– στις εξηκονταετείς προσπάθειες του αφοπλισμού, που μνημονεύονται από τον ΟΗΕ την εβδομάδα που διάγουμε. Ο βάρους 100 τόνων «Σατανάς Νο 2» ή RS-28 Sarmat, ο μεγαλύτερος μέχρι στιγμής βαλλιστικός πύραυλος στον κόσμο, θα αντικαταστήσει τους πυραύλους SS-18, θα μπορεί να φτάσει π.χ. έως τη Νέα Υόρκη και να καταστρέψει μια χώρα σαν τη Γαλλία. Θα είναι έτοιμος για χρήση το 2020. Αλλο ένα προϊόν της στρατιωτικής λογικής της ισορροπίας του τρόμου, ότι είναι προτιμότερη η κατασκευή πυρηνικών όπλων από έναν νέο πόλεμο. Η ίδια που οδήγησε πριν από 70 χρόνια Ρώσους και Αμερικανούς στην πιο λυσσαλέα κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών – μεταξύ 1947 και 1996 κατασκευάστηκαν 78.888 πυρηνικές κεφαλές. Σαν να μην έφταναν αυτές που έχουν απομείνει από εκείνη την περίοδο –περίπου 16.000–, ήδη βρισκόμαστε από καιρό σε μια νέα κούρσα πυρηνικού εξοπλισμού, αρχικά με μικρές ευέλικτες ατομικές βόμβες σχεδιασμένες να πλήττουν υπόγεια καταφύγια και οπλοστάσια και στη συνέχεια με νέα υπερόπλα.

Ο βραβευμένος με Νομπέλ Ειρήνης το 1995 Βρετανοπολωνός Τζότζεφ Ρότμπλατ, ο πυρηνικός επιστήμονας ο οποίος είπε το 1944 «όχι» στην ατομική βόμβα, προώθησε το Μανιφέστο Αϊνστάιν-Ράσελ και πρωτοστάτησε στο κίνημα Pugwash κατά των πυρηνικών, είχε πει σε συνέντευξή του στην «Κ»: «Τα πυρηνικά απειλούν τις γενιές που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί, είναι ανήθικα». Διαδεδομένοι φόβοι, κοινές κρίσεις, που δεν συγκινούν τους ισχυρούς. Παρά το πέρασμα στην εποχή της άυλης διακυβέρνησης, ο πυρηνικός ανταγωνισμός συντηρείται οξύς – η τεχνολογική πρόοδος δεν γιατροπορεύει την αλαζονεία, τη μισαλλοδοξία, την τυφλότητα, ούτε κάνει λιγότερο φλογερό το ορμέμφυτο της επικυριαρχίας. Ετσι κολοσσιαία παραμένει η εφιαλτική ισχύς του παγκόσμιου οπλοστασίου.

Στην τελευταία γνωστή καταμέτρηση η Ρωσία είχε μόλις ξεπεράσει τις ΗΠΑ σε αριθμό ενεργών (διαθέτουν και χιλιάδες ανενεργές) πυρηνικών κεφαλών: 1.643 η Ρωσία, 1.642 οι ΗΠΑ, που αυξάνονται αντί να μειωθούν στις 1.550, όπως επιτάσσει η νέα συνθήκη για μη διάδοση των πυρηνικών (START) του 2010, η οποία ωστόσο δεν επιβάλλει περιορισμούς στα σχέδια ανάπτυξης αντιπυραυλικής άμυνας. Εννέα κράτη έχουν στην κατοχή τους συνολικά 15.741 πυρηνικά όπλα (Ρωσία 7.658, ΗΠΑ 7.038, Γαλλία 300, Βρετανία 215-225, Κίνα 180-230, Πακιστάν 130, Ινδία 100-120, Ισραήλ 80, Νότια Κορέα 20). Μια μέση πυρηνική κεφαλή έχει καταστροφική ισχύ 20 φορές μεγαλύτερη από τη βόμβα της Χιροσίμα.

Ούτε αμυδρώς ασθενέστερη η έλξη της υπεροπλίας που αιματοκύλισε τόσες φορές περιοχές του κόσμου. Οι εντάσεις μεταξύ των κρατών διευκολύνουν μια επιλογή –την αύξηση των εξοπλισμών– που απλοποιεί το πρόβλημα με τρόπο φρικιαστικό: με στάχτη και αίμα.

Ενα πάγωμα του πνεύματος στο αθεράπευτο. Μια έλλειψη συνείδησης, που καλύπτεται από τον θόρυβο της ζωής και του θανάτου, μακριά από τον ήχο των δακρύων.