"...Επιτέλους, μια συμβολική ήττα της πολιτικής αλητείας που συμμαχεί και συναλλάσσεται με ό,τι κινείται κάτω από το ραντάρ του κράτους δικαίου. Γι' αυτό η ελπίδα παραμένει ζωντανή πως δεν έχουν χαθεί όλα σε αυτό τον τόπο και πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τελικώς θα ξεφύγουμε από όσα μας ντροπιάζουν. Διότι άλλο η φτώχεια που κάποτε θα περάσει και άλλο η αξιοπρέπεια που έτσι και χαθεί μία φορά σε κατατρύχει για πάντα..."

"ΤΑ ΝΕΑ/
ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
28-30/10/16

Σφετεριστές

Του Παναγιώτη Λάμψια

Η δοκιμασία των θεσμών απέδειξε ότι ευτυχώς αντέχουν στον αυταρχισμό και στην επιχειρούμενη ισοπέδωση από την ανερμάτιστη παρέα που κυβερνά και θεωρεί ότι ελέω Θεού κατέχει όλες τις εξουσίες. Ναι, πρόκειται για στρατηγική ήττα του αυταρχισμού και όσων τον εκπροσωπούν. Η δημοκρατία αντέχει και προστατεύεται από επίδοξους σφετεριστές όλων των εξουσιών.

Για να θυμηθούμε όμως πώς φθάσαμε στα αίσχη. Στην αρχή κατήργησαν το ΕΣΡ διότι δεν τους άρεσαν ορισμένα μέλη του, στη συνέχεια αφαίρεσαν τις αρμοδιότητες διότι δεν υπήρχε (!) το όργανο και μετά ανέλαβαν με το έτσι θέλω να κάνουν τη δουλειά του για να ξαναμοιράσουν το παιχνίδι της διαπλοκής κατά τα γούστα τους. Από τα κωμικά βοσκοτόπια και τις στέπες της Σιβηρίας βρέθηκαν στη Σαχάρα χωρίς πυξίδα. Από αυτοσχεδιασμό, σε εκβιασμό και αθλιότητες που θα ζήλευαν και οι δεξιοί παρακρατικοί της μετεμφυλιακής περιόδου.

Ο δήθεν κύριος Παππάς μετήλθε όλες τις μεθόδους. Από την απελπισία του όμως ξέπεσε σε τσιράκια εκβιαστές και άρχισε να τους μοιάζει στην προσπάθειά του να περισώσει το νομικό του έκτρωμα. Εβαλε μπροστά κράτος και παρακράτος, αλλά δεν του πέρασε διότι ευτυχώς οι δημοκρατικοί θεσμοί στον τόπο έχουν ωριμάσει.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας κόντρα σε παρασκήνια και απόπειρες χειραγώγησης απέδειξε ότι η Δικαιοσύνη και μάλιστα στην ανώτατη βαθμίδα της έχει χειραφετηθεί και απεξαρτηθεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της με την εκτελεστική εξουσία. Με την ακύρωση του νόμου Παππά δεν διευκολύνονται μόνο η πολυφωνία και η ελεύθερη έκφραση που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα στις μέρες μας, αλλά πρωτίστως αποκρούστηκε το απύθμενο θράσος τού εν λόγω και των ομοίων του. Επιτέλους, μια συμβολική ήττα της πολιτικής αλητείας που συμμαχεί και συναλλάσσεται με ό,τι κινείται κάτω από το ραντάρ του κράτους δικαίου. Γι' αυτό η ελπίδα παραμένει ζωντανή πως δεν έχουν χαθεί όλα σε αυτό τον τόπο και πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τελικώς θα ξεφύγουμε από όσα μας ντροπιάζουν. Διότι άλλο η φτώχεια που κάποτε θα περάσει και άλλο η αξιοπρέπεια που έτσι και χαθεί μία φορά σε κατατρύχει για πάντα.