"...Όσοι, λοιπόν, εξακολουθούν να θητεύουν στις εχθρότητες και να καλλιεργούν μίση και πάθη, μπορούν, εφ’ όσον πράγματι έχουν τη δύναμη να το διαπιστώσουν εις εαυτούς και τη δύναμη-βούληση να υπερβούν εαυτούς,να συμβάλλουν σε μία άλλης ποιότητος δημοκρατική κουλτούρα, η οποία τόσο απαιτείται και τόσο πολύ μάς λείπει,όλως ιδιαιτέρως σήμερα. Ας αναρωτηθεί συνεπώς και ο Πρωθυπουργός εάν η σημερινή του ομιλία στον Άη-Στράτη συνέβαλε σε τέτοια κατεύθυνση, καθ’ ο μέτρο μάλιστα οι συγκρίσεις με την ακολουθήσασα ομιλία του Αρχιεπισκόπου είναι εύλογες και τα συμπεράσματα λογικά και δικαιολογημένα...."

ΑΗ-ΣΤΡΑΤΗΣ, 28 Οκτωβρίου 2016

Ως τέκνο πολιτικού εξορίστου κι εγώ από τούς πολλούς εξορίστους της μετεμφυλιακής περιόδου, και τον Άη-Στράτη εγνώρισε ο Χαρίλαος Θρ. Μηχιώτης, άγριο και κατ’ εξοχήν απομονωμένο τόπο μαρτυρίου Ελλήνων από Έλληνες γιά την ιδεολογία τους και τους αγώνες τους, μετά την απελευθέρωση,δεν μπορώ παρά να σημειώσω με ικανοποίηση την ταυτόχρονη και ταυτόσημη σημερινή παρουσία στο νησί, γιά τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, του Πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ.Ιερώνυμου.

Η παρουσία ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ενείχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, πολλώ μάλλον εάν αναλογισθούμε ότι στον τόπο αυτό- τον Άη Στράτη- βρέθηκαν αγωνιστές γιά την απελευθέρωση του τόπου από τους ναζί κατακτητές, μέσω της Εθνικής Αντίστασης, από τις Οργανώσεις που έδωσαν το παρών σε αυτόν τον αγώνα, το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και πλειάδα άλλων. Από τις ομιλίες των δύο σε απ’ ευθείας μετάδοση από την ΕΡΤ, αυτό που κράτησα, με ό,τι αυτό σημαίνει ως μήνυμα γιά το σήμερα είναι:

• Η πρόταξη,από τον Πρωθυπουργό, της κομμουνιστικής και αριστερής ευρύτερα ιδεολογίας των τότε εξορίστων σε αυτόν τον άγριο τόπο, γιά την οποία κάποιοι τελευταίοι επέλεξαν να πεθάνουν εκεί από την πείνα όπως-και ορθώς-υπέμνησε, Έλληνες και αυτοί, θύματα της μισαλλοδοξίας και της λογικής της ισχύος του κατισχύσαντος μεταπολεμικού κράτους άλλων Ελλήνων. Συνεπώς της απαίτησης, μετά από μία τέτοια οδυνηρή εμπειρία, ισότιμης συνύπαρξης και αντιμετώπισης όλων των ιδεολογιών και των αντίστοιχων πολιτικών φορέων στο εύρος του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος, της άνοιξης στην κουλτούρα ανοικτής Δημοκρατίας, πολυτασικής και ανεκτικής. Είχε αυτόν τον χαρακτήρα η ομιλία Τσίπρα; Πολύ φοβούμαι πώς όχι, καθώς το “κομμουνιστικό/αριστερό πρόσημο” ήταν αυτό που, όχι λίγες, φορές προέταξε, κρίνοντας, προφανώς, ότι αποτελεί ασφαλές αλεξικέραυνο, στη δύσκολη συγκυρία στην οποία έχει βρεθεί η αριστεροδεξιά του κυβερνηση, σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της, χρησιμοποιώντας ως “χαρτί” την αριστεροφροσύνη, τη μισαλλοδοξία και τη διαίρεση των Ελλήνων, στην προέκταση του γνωστού “ή εμείς ή αυτοί”. Αυτή δεν ήταν διόλου η απαραίτητη –αντιθέτως, πλήρως αντενδεικνυόμενη…-διάσταση σε μία ημέρα, όπως η σημερινή, διάσταση μονόπλευρη και επιλεκτική, την επαύριο μιάς μετωπικής επίθεσης κατά της Δικαιοσύνης, καθ’ ο μέτρο η τελευταία, διακριτή -και συνεπώς ανεξάρτητη- εξουσία δεν έστερξε να στοιχηθεί με τις βουλές της εκτελεστικής εξουσίας, επί ενός μείζονος θέματος (νόμος Παππά) αμφίβολης συνταγματικότητας, όπως και έκριναν οι διασκέψεις της ολομελείας του ΣτΕ, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης.

• Ευχάριστη αντίθεση, άλλη μία φορά, η φωνή πραγματικής σύνεσης και αυθεντικής καταλλαγής από την πλευρά του προκαθημένου της Ελληνικής Εκκλησίας, από τον Άη-Στράτη, ομοίως, οι χαμηλοί τόνοι, αλλά οι υψηλοί συμβολισμοί, μέσω των οποίων κατέληξε στις τελευταίες έξι λέξεις της ομιλίας του του “οι εχθρότητες να πάνε στην άκρη”, λόγια απλά και σαφή και προφανώς προς πάσα κατεύθυνση. 

Όσοι, λοιπόν, εξακολουθούν να θητεύουν στις εχθρότητες και να καλλιεργούν μίση και πάθη, μπορούν, εφ’ όσον πράγματι έχουν τη δύναμη να το διαπιστώσουν εις εαυτούς και τη δύναμη-βούληση να υπερβούν εαυτούς,να συμβάλλουν σε μία άλλης ποιότητος δημοκρατική κουλτούρα, η οποία τόσο απαιτείται και τόσο πολύ μάς λείπει,όλως ιδιαιτέρως σήμερα.

Ας αναρωτηθεί συνεπώς και ο Πρωθυπουργός εάν η σημερινή του ομιλία στον Άη-Στράτη συνέβαλε σε τέτοια κατεύθυνση, καθ’ ο μέτρο μάλιστα οι συγκρίσεις με την ακολουθήσασα ομιλία του Αρχιεπισκόπου είναι εύλογες και τα συμπεράσματα λογικά και δικαιολογημένα.

Μπροστά στα δυσθεώρητα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ως χώρα και λαός, μία πορεία σύνεσης και συνθέσεων είναι αυτή και μόνον που έχει θέση. Συνεπώς τα αναθέματα, οι τεχνητοί διαχωρισμοί και οι μισαλλοδοξίες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ θέση. Μία αριστερή υπέρβαση απαιτεί πρωτίστως αυτή τη διάσταση, πολλώ μάλλον όταν αφορά λόγους που εκφέρονται από τον Πρωθυπουργό της χώρας-Πρόεδρο του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με το δεκανίκι των ΑΝ.ΕΛ.

Είναι μάταιο, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, να προσβλέπουμε σε κάτι τέτοιο;

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

Διαβάζω, ακόμη, από την ηλεκτρονική σελίδα της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ": Καταλήγοντας, ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε λάθος τον συμψηφισμό των εγκλημάτων του φασισμού και του μίσους με την κομμουνιστική ιδεολογία. «Όσο και αν κανείς ασκήσει κριτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό, δεν έχει το δικαίωμα να εξομοιώνει τους θύτες και τα θύματα» επισήμανε...Δεν βρέθηκε κανείς στο πρωθυπουργικό επιτελείο, να επισημάνει στο συντάκτη-λογογράφο, γιά την φρίκη της σταλινικής περιόδου και τις περιφημες "δίκες της Μόσχας", το φρικτό καθεστώς της κομμουνιστικής Αλβανίας επί Χότζα ή την εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία το 1968; Ενδεικτικά όλα αυτά γιά τα εκπεσόντα καθεστώτα του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού, από τα οποία ένα μόνον "συνεχίζει" στη ΛΔ Κορέας και "καλό μαθητή" το αυταρχικό καθεστώς των Τσαβίστας στη Βενεζουέλας, με το τελευταίο, όλως ιδιαιτέρως, εξόχως αγαπητό από τους ΣΥΡΙΖΑίους κυβερνώντες. Συνεπώς δεν μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό ο Πρωθυπουργός!