ΜΙΖΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ Η ΧΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΣΠΡΩΞΙΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗΣΗ- ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟ "ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ"- ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΟΣΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗ de facto ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ- Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΧΥΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ- ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΝΤΙΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ- Ο ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 2% ΤΟΥ ΑΕΠ, ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝ ΔΥΣΘΕΩΡΗΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟ ΛΑΪΚΙΣΜΟ ΠΟΥ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ- Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΣΤΟ QE ΤΗΣ ΕΚΤ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΩΝ!

Επτά κείμενα παρέμβασης, 

από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

1. Ενα σπρώξιμο αρκεί...

Του Αντώνη Καρακούση

Οτι η οικονομία μας βαριανασαίνει, το αντιλαμβάνονται άπαντες.

Αργόσυρτη η περπατησιά της, μικρά τα όποια βήματά της και γύρω της τα απομεινάρια της προηγούμενης περιόδου, του καιρού της απρονοησίας και της αλόγιστης σπατάλης.

Αλλά και εκεί που τα οικοδομήματα μένουν ακόμη όρθια, βασιλεύουν ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, εξαιτίας κυρίως της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να μεταδώσει βεβαιότητα σταθερότητας και να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Παλεύει η κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια για τις εντυπώσεις, και μόνο γι' αυτές.

Αλλά εν τέλει και σε αυτό το πεδίο χάνει.

Το χρέος μένει στο ράφι, οι φόροι στη θέση τους και οι επιχειρήσεις χωρίς νέα χρήματα.

Με αποτέλεσμα, να απουσιάζουν οι πρωτοβουλίες και οι βοήθειες.

Το κράτος παραμένει εγκλωβισμένο στις αδήριτες ανάγκες της δημοσιονομικής σταθεροποίησης που αναγνώρισε πια και δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί.

Οι τράπεζες επίσης είναι ακινητοποιημένες, εγκλωβισμένες κι αυτές σε κύκλο έλλειψης κεφαλαίων και αμφισβητούμενων απαιτήσεων.

Επί της ουσίας, η χώρα μαστίζεται από ελλείμματα σταθερότητας και από ελλείμματα πόρων.

Και όσο συνεχίζει να πορεύεται βραδυπορούσα και ταλαντευόμενη, δεν πρόκειται να βρει σωτηρία.

Το τι πρέπει να γίνει το γνωρίζουν όλοι.

Η Ελλάδα οφείλει να αναλάβει η ίδια τη διάσωσή της, χωρίς διαμεσολαβητές και τριτεγγυητές.

Το κράτος να νοικοκυρευτεί το ταχύτερο δυνατό, να ξοδεύει όσο γίνεται λιγότερα ώστε να μην επιβαρύνει υπέρμετρα τους πολίτες και οι τράπεζες να ξεκαθαρίσουν όσο γίνεται γρηγορότερα τα «κόκκινα» δάνεια, με τρόπο όχι εκδικητικό, αλλά με φαντασία και δημιουργικότητα, ώστε να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα, οι δυνατότητες και να ελευθερωθούν πολύτιμοι δεσμευμένοι χρηματοδοτικοί πόροι.

Τα εργαλεία υπάρχουν πια.

Το κράτος δύναται με μεταρρυθμίσεις να ελέγξει τις δαπάνες του, να καταστείλει μέσω των νέων τεχνολογιών τη φοροδιαφυγή και έτσι να περιορίσει το βάρος των φόρων.

Οι τράπεζες επίσης μπορούν με αναδιαρθρώσεις, διαγραφές χρεών, πλειστηριασμούς, όταν χρειάζεται, και πωλήσεις χαρτοφυλακίων να εξυγιάνουν τις επιχειρήσεις και να διαμορφώσουν βάση επανεκκίνησης της οικονομίας.

Αν ξεπεράσουν οι τραπεζίτες την κυρίαρχη σαράφικη λογική, χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω εργαλεία συνδυαστικά, με φαντασία και δημιουργική διάθεση, θα αναδείξουν κρυμμένες αξίες και θα ανοίξουν παράθυρα ευκαιρίας σε επιχειρήσεις που σήμερα πνίγονται από το υφιστάμενο καθεστώς πιστωτικής ασφυξίας.

Κακά τα ψέματα, η ελληνική οικονομία απέδειξε ότι διαθέτει δυνάμεις, περισσότερες από όσες νομίζουν οι ειδικοί.

Στα πολλά χρόνια της κρίσης, παρά τις πολλές ζημίες, άντεξε και αντέχει ακόμη και τα καμώματα της τωρινής κυβέρνησης.

Στο σημείο που είμαστε ένα σπρώξιμο θέλει για να απογειωθεί.

Αρκεί να το καταλάβουν οι μίζεροι και άσχετοι κυβερνήτες μας, που έχουν μείνει με την παράσταση της πλατείας Κουμουνδούρου.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

2. Εγκώμιο σε έναν αποδιοπομπαίο τράγο

Του Γιάννη Μαρίνου

Πριν από κάποια χρόνια, παρακολουθώντας παράλληλα δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες, όπου ως συνήθως σημειώθηκαν έκτροπα, άκουσα τον περιγράφοντα δημοσιογράφο να χαρακτηρίζει με πάθος την αστυνομία ως μέγα υπαίτιο: στην μία περίπτωση επειδή δεν επενέβη εγκαίρως και άφησε τους χουλιγκάνους να τα κάνουν γυαλιά καρφιά, στην άλλη επειδή επενέβη και έτσι ερέθισε τους χουλιγκάνους. Δηλαδή, όπως και αν συμπεριφερθεί η αστυνομία, είτε δρώντας είτε ανεχόμενη, είναι η υπαίτια των εκτρόπων. Βλέπετε, η νόμιμη βία, ακόμα και αν δεν εκτρέπεται, όπως συμβαίνει ενίοτε, ενοχλεί επειδή δεν μας αφήνει να κάνουμε ό,τι μας γουστάρει (περιορίζει τις ελευθερίες μας, κατά κάποιους). Από την άλλη, υπερτερεί ο ανθρώπινος οίκτος προς τον διωκόμενο απέναντι στην καταστολή από τις δυνάμεις της τάξεως. Είμαστε με τον κλέφτη που καταδιώκει ο αστυνόμος. Συμπαριστάμεθα στα παιδιά που σπάνε και καίνε και εναντίον της αστυνομίας, που προσπαθεί να τα εμποδίσει. Ποτέ κανένας δεν αποδοκίμασε τα πανό και τις ντουντούκες που ενοχοποιούν συνεχώς τους «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους».

Μέσα σε μια τέτοια διεστραμμένη αντίληψη περί νομιμότητας και δημοκρατικών ελευθεριών, που δικαιολογούν να κάνουμε ατιμωρητί ό,τι μας γουστάρει και όπου νόμος είναι το δίκιο το δικό μας, καλείται η Ελληνική Αστυνομία να διεκπεραιώνει με αφάνταστη δυσκολία και χωρίς δυστυχώς πάντα την αναγκαία ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα το δυσχερέστατο και τόσο αναγκαίο έργο της.

Και μπορεί να ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα οι υποσχέσεις του σήμερα κυβερνώντος κόμματος για αστυνομικούς χωρίς όπλα, κατάργηση κάγκελων, χωρίς παρουσία της αστυνομίας στη Βουλή και στο Μαξίμου. Ομως μόλις οι αστυνομικοί δέχονται επίθεση από μαγκουροφόρους διαδηλωτές και αναγκάζονται, προκειμένου να επιτελέσουν το καθήκον τους, να κάνουν χρήση χημικών, εκδηλώνεται αμέσως η ευαισθησία ακόμα και εκείνων τους οποίους προσπαθούν να προστατέψουν, με κίνδυνο σωματικής ακεραιότητας ή και ζωής, όπως πρόσφατα συνέβη στην προσπάθεια συνταξιούχων του ΠΑΜΕ να σπάσουν το τείχος άμυνας των ενστόλων. Μα, αν δεν γίνεται χρήση χημικών, θα πρέπει να καταφύγουν στα πιο επικίνδυνα κλομπς ή να πουν στους επιτιθέμενους: περάστε και κάντε ό,τι σας γουστάρει.

Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτοί οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ελληνικής κοινωνίας προέρχονται από λαϊκές οικογένειες, έχουν να θρέψουν παιδιά και, επιτέλους, επαγγελματική υποχρέωσή τους είναι να προστατεύουν τους πολίτες και τη δημοκρατική νομιμότητα. Πόση ψυχική αντοχή πρέπει να διαθέτουν ώστε να πράττουν ευσυνείδητα το καθήκον τους υβριζόμενοι και καταγγελλόμενοι; Και πόση οργή όταν, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, εντέλλονται να κάνουν ότι δεν βλέπουν και να αφήνουν τα παιδιά με τις κουκούλες να καίνε τρόλεϊ, να σπάνε βιτρίνες, να κάνουν καταλήψεις και να καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους χωρίς ποτέ να τιμωρούνται; Ή να βλέπουν να κυκλοφορούν ελεύθερα δολοφόνους, ληστές, εμπόρους ναρκωτικών που εκείνοι συλλαμβάνουν αλλά τους αφήνουν ελεύθερους η πολιτεία και η δικαιοσύνη;

Δυστυχώς αυτή η νοσηρή κατάσταση καλλιεργήθηκε, ή έστω έγινε ανεκτή, μετά τη μεταπολίτευση από όλα τα κόμματα και τους εκάστοτε κυβερνώντες. Και δεν απομένει παρά να ψηφισθεί και ένας νόμος που να προβλέπει φυλάκιση για όποιον εμποδίζει τη δημόσια αταξία και ανασφάλεια.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

 3. Η καρδιά του Ερντογάν

Του Γιάννη Καρτάλη
Μπορεί εμείς εδώ να αγανακτούμε - και δικαίως - κάθε φορά που ο νέος «Σουλτάνος» της Αγκυρας αναφέρεται στην ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης ή στα «σύνορα της καρδιάς» του, που «δεν ταυτίζονται με τα σημερινά γεωγραφικά σύνορα της χώρας» (και που περιλαμβάνουν, μεταξύ πλείστων άλλων περιοχών, τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη), θα πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι οι προκλητικές αυτές αναφορές δεν έχουν στόχο την Ελλάδα, αλλά απηχούν την ανησυχία της Αγκυρας μήπως, λόγω της δυναμικής επανεμφάνισης των Κούρδων στην επίθεση κατά της Μοσούλης, απολέσει τον έλεγχο της περιοχής και δεν μπορέσει να αποτρέψει τελικά τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Με τον τρόπο αυτόν παράλληλα συνεχίζει την υπονόμευση των Κεμαλικών, τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για τους όρους που έθεσε η Λωζάννη το 1923, στην προσπάθειά του να υλοποιήσει τα νεοοθωμανικά του οράματα.

Ολα αυτά δείχνουν ότι η κατάσταση στην Τουρκία είναι πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι θεωρούμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, που συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις τουρκικές προκλήσεις, όπως τις αντιμετωπίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ενώ τώρα ισχύουν οι νέες παράμετροι της μεσανατολικής κρίσης που τότε δεν υπήρχαν. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες λεκτικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας εντάσσονται σε αυτό το νέο πλαίσιο της ευρύτερης τουρκικής μεσανατολικής πολιτικής. Δηλαδή, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, δεν μας αφορούν ευθέως. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε, αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι ανάγκη να αντιληφθούμε τα νέα δεδομένα. Και αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία, μετά την αναμενόμενη ανακατάληψη της Μοσούλης, φοβάται όχι μόνον τη δημιουργία ενός ντε φάκτο κουρδικού κράτους, αλλά και τον αποκλεισμό της από τη νέα μοιρασιά του Ιράκ και των πετρελαίων του.

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που ο Ταγίπ Ερντογάν μιλάει για τα «σύνορα της καρδιάς» του, που καλύπτουν τα σύνορα της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βλέποντας ότι έχει αποκλειστεί από τις δυνάμεις που επιχειρούν εναντίον του Χαλιφάτου για την ανακατάληψη της Μοσούλης, ενώ σε αυτές μετέχουν οι μισητοί για αυτόν Κούρδοι, οι οποίοι μάλιστα αποδεικνύονται και ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. Στη σημερινή θολή κατάσταση πραγμάτων στη Μέση Ανατολή η Τουρκία έχει αυτοανακηρυχθεί σε προστάτη των Σουνιτών, απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή των σιιτών Ιρακινών και Ιρανών, με στόχο την ηγεμόνευση της περιοχής την επόμενη ημέρα. Η προσπάθεια αυτή την έχει μάλιστα φέρει σε ρήξη με τη Βαγδάτη και την Ουάσιγκτον, η οποία στηρίζει τους Κούρδους, τους οποίους θεωρεί ως τους πιο αποτελεσματικούς μαχητές εναντίον των τζιχαντιστών. Καλόν είναι λοιπόν να τα κατανοήσουμε όλα αυτά και να σταματήσουμε να βλέπουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τα μάτια του παρελθόντος.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

4. Πόση μιζέρια αντέχουμε;

Του Σήφη Πολυμίλη

Πόσο κυνισμό, πόση αλαζονεία, πόσο θεσμικό κατήφορο μπορούμε να καταναλώσουμε ακόμα, εξαντλώντας την αγανάκτησή μας στον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει ή τροφοδοτώντας τα social media με οργισμένες αυτοαναφορικές εκρήξεις; Αλλά και όλοι αυτοί που μετά το φιάσκο του περυσινού δημοψηφίσματος επέμεναν στη σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ, πόσες εξευτελιστικές διαψεύσεις των προσδοκιών τους μπορούν ακόμα να ανεχθούν; Τι απέγιναν άραγε όλοι αυτοί που θεωρούσαν ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτά που είχαν ζήσει μέχρι την επέλαση της πρώτης αριστερής μας κυβέρνησης;

Είναι αυτονόητο ότι δεν προσδοκούμε ούτε επιθυμούμε ένα νέο κίνημα αγανακτισμένων. Αλλά η απάθεια και η απογοήτευση έχουν κάποια όρια. Φαίνεται όμως ότι η ισοπεδωτική καταστροφολογία κατά του παλιού πολιτικού συστήματος έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Οι μαγικές λύσεις, συνδυασμένες με το επίχρισμα του μονίμως αγωνιζόμενου και μηδέποτε δικαιωνόμενου περιούσιου λαού, η αριστερή δηλαδή εκδοχή της νέας εθνικοφροσύνης, οδήγησαν σε έναν κοινωνικό και πολιτικό ακρωτηριασμό. Επικράτησε η λογική τού «όλοι ίδιοι είναι», με συνέπεια ένα πλειοψηφικό μέρος της κοινωνίας να συμπαρατάσσεται με τον «Κανένα»...

Με ευθύνη προφανώς και του πολιτικού συστήματος, που με ελάχιστες εξαιρέσεις παραμένει δέσμιο των παλιών του αμαρτιών. Με την πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα Κεντροαριστερά να σπαράσσεται για να διαμοιράσει τα εναπομείναντα ιμάτιά της. Με τον πόλεμο των γενεών σε εξέλιξη, με τους νέους των 100-400 ευρώ σε απόγνωση να κατηγορούν την περιβόητη γενιά της Μεταπολίτευσης ότι τους θυσίασε για το δικό της βόλεμα.

Αυτή η συλλογική υποταγή στη μιζέρια, αυτή η διάχυτη μελαγχολία και απογοήτευση δεν οδηγούν όμως παρά σε ακόμα χειρότερα διέξοδα. Σε εθνικές και εθνικιστικές περιχαρακώσεις, σε προσωπικές και συλλογικές αυτοχειρίες. Οσο είναι καιρός ακόμα, πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με παρωχημένες ιδεολογίες, με τραυματικές ιδεοληψίες, με διαψευσμένες ελπίδες.

Είναι επείγουσα ανάγκη να αποκτήσουμε μια νέα συλλογική αυτοπεποίθηση. Χρειαζόμαστε για αυτό κινητήριες δυνάμεις που είναι διάσπαρτες στην κοινωνία. Μια αλλαγή προσανατολισμού. Και για αυτό δεν φτάνει η κοινωνία των πολιτών, όσο δραστήρια κι αν είναι.

Οι μειοψηφίες που φυτοζωούν ή αδρανούν στο πολιτικό σύστημα οφείλουν να βγουν μπροστά. Μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσουν το πολιτικό τους μέλλον, αλλά θα τους δικαιώσει, έστω και εκ των υστέρων, η Ιστορία. Αν το τολμήσουν βέβαια κι αν το αντέχουν...

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

5. Ο καλός και ο κακός μπάτσος

Του Νότη Παπαδόπουλου

Η κυβέρνηση παραμένει εκτός τόπου και χρόνου ασχολούμενη κυρίως με τα επουσιώδη (συνέδρια, κανάλια, αναθεώρηση Συντάγματος κ.λπ.) σε μία στιγμή που η κατάσταση στην οικονομία δεν εμπνέει καμία αισιοδοξία ενώ απαιτείται σκληρή προσπάθεια για να επιστρέψει η χώρα στην πολυαναμενόμενη ανάκαμψη.

Προσέξτε: σχεδόν 350.000 πολίτες πληρώνονται από 100 ως 400 ευρώ τον μήνα μεικτά, σχεδόν 1.000.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν καθυστερήσεις έως και 6 μηνών στη μισθοδοσία τους, πάνω από 1.100.000 πολίτες παραμένουν άνεργοι ενώ τα λουκέτα επιχειρήσεων το πρώτο εννιάμηνο του 2016 αυξήθηκαν κατά 35% (24.330) σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρυσι (18.245), με πτώση κατά 10% σε σχέση με πέρυσι στις νέες επιχειρήσεις που άνοιξαν στη χώρα (21.657).

Επιπλέον, με τη φορολογική καταιγίδα (2,6 δισ ευρώ) που προβλέπει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2017 οι εκτιμήσεις για ανάπτυξη ύψους 2,7% του ΑΕΠ θεωρούνται υπεραισιόδοξες, σύμφωνα με το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής. Το οποίο σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «οι αυξήσεις φόρων αποθαρρύνουν την εργασία και την επιχειρηματικότητα και επομένως θολώνουν τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας».

Παρ' όλα αυτά ο κ. Τσίπρας αντί να κάνει το παν με πρωτοβουλίες, κίνητρα και διεθνείς προσκλήσεις για να δημιουργήσει μια πιο φιλική επενδυτική ατμόσφαιρα και να προσελκύσει ξένες επιχειρήσεις, σφυρίζει αδιάφορα, καθυστερεί τις ιδιωτικοποιήσεις ενώ ανέχεται υπουργούς - όπως ο κ. Σκουρλέτης - να απορρίπτουν επιδεικτικά την πώληση σε ιδιώτες του 17% της ΔΕΗ που αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση της κυβέρνησης.

Παράλληλα, ο Πρωθυπουργός χωρίς να έχει προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί στους εταίρους απειλεί ότι δεν θα κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση που ζητεί η τρόικα εάν δεν υπάρξει ταυτόχρονη μέσα στο 2016 ελάφρυνση του ελληνικού χρέους - κάτι που οι Γερμανοί αποκλείουν, λόγω εκλογών, πριν από το 2018!

Εχουμε δηλαδή μια κυβέρνηση που περί άλλα τυρβάζει ενώ προετοιμάζει (ξανά) μια σύγκρουση με τη Γερμανία για το θέμα του χρέους. Ελπίζοντας μάλιστα - όπως ουσιαστικά υπονόησε μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής ο Πρωθυπουργός - ότι η στάση της κυρίας Μέρκελ θα είναι τελικά πιο ελαστική από αυτήν του κ. Σόιμπλε.

Είναι φανερό ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει ακούσει για την ψυχολογική τακτική του «καλού και του κακού μπάτσου» που χρησιμοποιείται σε όλες τις διαπραγματεύσεις/ανακρίσεις με κρατουμένους ή χώρες. Την έπαθε μία φορά το 2015 - επιβαρύνοντας τη χώρα με 85 δισ. ευρώ - αλλά μυαλό δεν βάζει.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

6. Το πολιτικό κόστος και το τέλμα...

Του Ζώη Τσώλη

Μετά από επτά χρόνια μνημονίων, η χώρα κατόρθωσε αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο. Με το αίμα και τα δάκρυα των φορολογουμένων τιθάσευσε το δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο εφέτος θα περιοριστεί κάτω από 2% του ΑΕΠ (!). Στον κόσμο των οικονομολόγων ισοδυναμεί με θαύμα, δεδομένου ότι όλη αυτή η προσπάθεια στηρίχθηκε μόνο στην εσωτερική υποτίμηση και τις αλλαγές που έγιναν στην οικονομία.

Την ίδια ώρα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμη και η Πορτογαλία, που βγήκε πέρυσι από το Μνημόνιο, βρίσκονται ξανά στην κόκκινη ζώνη, με ελλείμματα από 3 ως 4,5 μονάδες του ΑΕΠ.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα, μια αλήθεια.

Η δεύτερη αλήθεια όμως είναι ότι το μεγάλο ζήτημα της χώρας, η ελάφρυνση του δυσθεώρητου δημοσίου χρέους, δεν έχει επιλυθεί. Ολοι γνωρίζουν ότι αυτό θα μπορούσε ίσως να έχει τακτοποιηθεί από το 2014, αν δεν είχαμε μπει στην πολιτική περιπέτεια του 2015 και στα παιχνίδια των δανειστών. Αυτό δεν συνέβη και το μόνο παρήγορο πλέον είναι ότι το χρέος τουλάχιστον δεν αυξάνεται.

Η τρίτη αλήθεια όμως είναι αυτή που πονάει. Αυτό που ξαναφουντώνει είναι ο λαϊκισμός και αυτό που κυριαρχεί είναι το περίφημο φίλτρο του «πολιτικού κόστους».

Το πολιτικό κόστος, όπως το αντιλαμβάνονται κόμματα και κυβερνήσεις, οι οποίες αναβάλλουν αποφάσεις, υπονομεύουν λύσεις που καλούνται να εφαρμόσουν ως κυβέρνηση όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και εν τέλει το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατούν τη χώρα στο τέλμα.

Δυστυχώς, εν αντιθέσει με τα κόμματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών που τήρησαν υπεύθυνη στάση στηρίζοντας τη χώρα τους για την έξοδο από το Μνημόνιο, η ΝΔ τηρεί ακριβώς την ίδια στάση που τηρούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Πρακτική που ακολούθησε και ο προκάτοχος του κ. Μητσοτάκη, ο κ. Σαμαράς, όταν με τα «Ζάππεια» τορπίλιζε την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ομως οι κίνδυνοι γίνονται κάθε ημέρα και μεγαλύτεροι για τους εργαζομένους και τις επιχειρήσεις που έχουν κλονιστεί. Αρκεί να διαβάσουν με προσοχή τις δηλώσεις που κάνουν οι έλληνες τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και επιχειρηματίες και τα μηνύματα αγωνίας που εκπέμπουν γιατί όσο αργούμε, αυτό που έρχεται είναι ο μαρασμός των επιχειρήσεων και ο αφελληνισμός...

Εφτασε πλέον η ώρα, σήμανε ο χρόνος, οι πολιτικοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 23/10/16

7. Υπέρβαση

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Πριν από περίπου έναν χρόνο, τέτοια εποχή, ξεκινούσε η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία προσέλκυσε περίπου 5 δισ. ευρώ. Ηταν η εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει τη «στροφή», είχε υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο, και είχε νωπή λαϊκή εντολή κερδίζοντας τις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015.

Τότε, οι επενδυτές πίστευαν ότι θα άρπαζε την ευκαιρία, προχωρώντας γρήγορα στο κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, αν όχι μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, που προέβλεπε το Μνημόνιο, μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2016, ώστε να άνοιγε στη συνέχεια η συζήτηση για το χρέος, η οποία θα ολοκληρωνόταν κάποια στιγμή το πρώτο εξάμηνο του 2016, και τα ελληνικά ομόλογα θα γίνονταν δεκτά στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.

Αυτό ήταν το σενάριο που είχαν «αγοράσει» οι επενδυτές και έβαλαν 5 δισ. ευρώ στις τράπεζες. Πόνταραν ότι με το κλείσιμο της αξιολόγησης και την ένταξη στο QE, η οικονομία θα αποκτούσε δυναμική, που θα έβγαζε τη χώρα από την ύφεση και θα έδινε αξία στις επενδύσεις τους.

Δυστυχώς υπολόγιζαν χωρίς... τον ξενοδόχο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σύντομα επέστρεψε στις παλιές της συνήθειες και στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις με την τρόικα για να φθάσει έναν χρόνο μετά να κλείσει ασθμαίνοντας την πρώτη αξιολόγηση. Στο μεταξύ, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών υποχώρησαν, όσοι έβαλαν λεφτά στην ανακεφαλαιοποίηση τα έχασαν, το όποιο επενδυτικό ενδιαφέρον ατόνησε, με αποτέλεσμα οι επενδυτές να γυρίζουν την πλάτη στην Ελλάδα.

Και ξαφνικά, ο κ. Τσίπρας, με το καθυστερημένο κλείσιμο της αξιολόγησης, θυμήθηκε τη μνημονιακή υποχρέωση να ανοίξει η συζήτηση για τη συμφωνία που θα καταστήσει βιώσιμο το χρέος και θα ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο QE. Εναν χρόνο τώρα τι έκανε η κυβέρνησή του; Ούτε τα στοιχεία για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων δεν κατάφερε να συγκεντρώσει στην ώρα τους, με αποτέλεσμα να εκκρεμούν ακόμα τα 1,7 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης που αφορούν τα ληξιπρόθεσμα.

Η κυβερνητική αδυναμία να χειριστεί με επάρκεια τις μνημονιακές υποχρεώσεις οδήγησε τη χώρα σε απομόνωση. Ετσι, η απαίτηση του Πρωθυπουργού να ανοίξει τώρα η συζήτηση για το χρέος, ώστε να ενταχθεί η Ελλάδα το συντομότερο δυνατόν στο QE και να γίνει πόλος επενδύσεων, δεν βρίσκει απήχηση ούτε... στους ψηφοφόρους του. «Αν η Ιστορία αποτελεί οδηγό, οι καθυστερήσεις και οι συγκρούσεις της Ελλάδας με τους ευρωπαίους εταίρους είναι πολύ πιθανές» αναφέρει για τη δεύτερη αξιολόγηση η JP Morgan και εκτιμά ότι η αξιολόγηση μπορεί να «τραβήξει» έως τα μέσα του 2017.

Βεβαίως, ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Φρανσουά Ολάντ και η Ανγκελα Μέρκελ, που έχουν εκλογές το 2017, δεν επιθυμούν να έχουν ανοικτό μέτωπο με την Ελλάδα, το οποίο θα εκμεταλλευτούν σε βάρος τους τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα της Μαρίν Λεπέν και των Εναλλακτικών και πιέζει για λύση τώρα. «Κανείς δεν επιθυμεί νέες αναταράξεις, εν όψει μάλιστα μιας εκλογικής χρονιάς για κρίσιμες ευρωπαϊκές χώρες» προειδοποίησε από τις Βρυξέλλες κατά τη Σύνοδο Κορυφής.

Ομως αντί να προσπαθεί να εκβιάζει μια λύση, έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκπλήξει θετικά κλείνοντας τη δεύτερη αξιολόγηση, όπως ο ίδιος λέει, μέχρι το τέλος του έτους, και να ανακτήσει μέρος της χαμένης αξιοπιστίας του. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του.