"...Η αυταρέσκεια του πολιτικού είναι παλιά υπόθεση, παλιά όσο και η δημοκρατία. Υπήρχαν πολιτικοί που είχαν λόγους να είναι αυτάρεσκοι. Είτε επειδή γοήτευαν τα πλήθη, είτε επειδή έκαναν έργα, είτε επειδή κατήγαγαν διπλωματικές νίκες, είτε, είτε, είτε. Η συνθήκη έχει αντιστραφεί. Επειδή ούτε τα πλήθη γοητεύουν, ούτε έργο παράγουν, και από την μία ήττα πάνε στην επόμενη πανωλεθρία, τους έχει μείνει η αυταρέσκεια. Αν είσαι υπουργός και σε φρουρούν και πέντε αστυνομικοί, και έχεις και σοφέρ, και ξέρεις ότι όπου κι αν πας δεν θα περάσεις απαρατήρητος, τότε οφείλεις να αισθάνεσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου και να του προσφέρεις τη δέουσα αυταρέσκεια. Αν μάλιστα είσαι και πανεπιστημιακός και συνταγματολόγος όπως ο κ. Κατρούγκαλος, ε, τότε δεν σε πιάνει τίποτε..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"(φύλλο Σαββάτου)

Ολίγη σεμνότης δεν βλάπτει

"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ", από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο

Τα καταλαβαίνω όλα. Και τις παλινωδίες, και τα ψέματα καταλαβαίνω. Στο κάτω κάτω, ένας σωστός επαγγελματίας της Αριστεράς το πρώτο που μαθαίνει είναι να διαψεύδει την πραγματικότητα. Ψεύδεται ο συνταξιούχος που λέει ότι μειώθηκε η σύνταξή του τη στιγμή που ο κ. Κατρούγκαλος, που δεν είναι κάνας τυχαίος, αφού είναι υπουργός, λέει ότι δεν μειώθηκε. Πώς το είχε πει ο άλλος ο μεταμοντέρνος βουλευτής με το πλούσιο λεξιλόγιο; «Πρόκειται για αναπλαισίωση». Λες και σου μιλάει έκθεμα στην Documenta. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω και δυσκολεύομαι να χωνέψω είναι η αυταρέσκεια, το, πώς να το πω, το άσεμνον του ύφους και της έκφρασης.

Αυτό το θρεμμένο μαγουλάκι που δείχνει καλοζωισμένον άνθρωπο, το μικρομέγαλο μαλλάκι που ανεμίζει ελαφρώς από την αύρα της ευχαρίστησης, το σακάκι που υποψιάζεσαι πως αν κουμπωθεί θα υποφέρει από την πίεση της αρχοντικής μπάκας, και κυρίως το χαμόγελο. Παραλείπω την pochette ως ευκόλως εννοούμενη. Ο κ. Κατρούγκαλος είναι ένας άνθρωπος ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Τον φαντάζομαι μετά από κάθε δήλωσή του να σκουντάει με τον αγκώνα τον πρώτο παρατρεχάμενο και να τον ρωτάει: «Καλά δεν τα είπα;». Η ερώτηση, εννοείται, είναι ρητορική. Δεν είναι ο μόνος, εννοείται. Αυτός όμως, από στυλιστική άποψη, έχει κάτι που έλειπε κι από τον μεγιστάνα του ναρκισσισμού, ξέρετε ποιον εννοώ. Ενσαρκώνει το όνειρο του μικρομεσαίου που κατάφερε να γίνει μεγάλος.

Η αυταρέσκεια του πολιτικού είναι παλιά υπόθεση, παλιά όσο και η δημοκρατία. Υπήρχαν πολιτικοί που είχαν λόγους να είναι αυτάρεσκοι. Είτε επειδή γοήτευαν τα πλήθη, είτε επειδή έκαναν έργα, είτε επειδή κατήγαγαν διπλωματικές νίκες, είτε, είτε, είτε. Η συνθήκη έχει αντιστραφεί. Επειδή ούτε τα πλήθη γοητεύουν, ούτε έργο παράγουν, και από την μία ήττα πάνε στην επόμενη πανωλεθρία, τους έχει μείνει η αυταρέσκεια. Αν είσαι υπουργός και σε φρουρούν και πέντε αστυνομικοί, και έχεις και σοφέρ, και ξέρεις ότι όπου κι αν πας δεν θα περάσεις απαρατήρητος, τότε οφείλεις να αισθάνεσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου και να του προσφέρεις τη δέουσα αυταρέσκεια. Αν μάλιστα είσαι και πανεπιστημιακός και συνταγματολόγος όπως ο κ. Κατρούγκαλος, ε, τότε δεν σε πιάνει τίποτε.

Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και δεν έχω καμιά διάθεση να τον γνωρίσω. Απλώς πιστεύω ότι είναι το καλύτερο δείγμα της αστοχίας υλικού που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που ο ιστορικός της ρόλος είναι να καταδείξει όχι μόνον τη φθορά της Αριστεράς, αλλά και την αυταρέσκεια και τον ναρκισσισμό της πολιτικής τάξης.