Πήραν τα περυσινά ξινά σταφύλια των υποκλοπών και τα έβγαλαν ως πρώτο πιάτο. Ανακάλυψαν παρεμβάσεις στον Τύπο, φούσκωσαν κάτι πταίσματα στο Μεταναστευτικό και, τέλος πάντων, υποκινούμενοι από ανόθευτο ανθελληνισμό αντέγραψαν κάτι παλιά ψηφίσματα για την Ουγγαρία, άλλαξαν μερικά πράγματα και μας τα παρουσίασαν ως καταδίκη της Ελλάδας. Η μόνη λογική εξήγηση για αυτό βρίσκεται στο σχόλιο της κυβέρνησής μας. Ζηλεύουν. Φθονούν. Έχουν μπροστά τους την πιο πετυχημένη κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ευρώπης και αδυνατούν να διαχειριστούν τη μεγάλη απήχησή της. Και κάπως έτσι, 330 ευρωβουλευτές, καθοδηγούμενοι από τα ταπεινότερα των ενστίκτων τους, ψήφισαν κατά της πατρίδας μας....

Από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 11/02/24

Ο φθόνος του ανθελληνισμού

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Έπρεπε να βγει ο Μαρινάκης ή ο Βορίδης και να τους δώσει να καταλάβουν. Να τους εξηγήσει ότι για τις υποκλοπές το ψάχνει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Ο ανθελληνισμός είναι ένα απέθαντο γλοιώδες τέρας με πολλά πλοκάμια. Σέρνεται ανάμεσα στους αιώνες και εισχωρεί παντού. Περνάει κάτω από τις πόρτες, τρυπώνει σε χαραμάδες, μπαίνει ακόμα και στα μυαλά των ανθρώπων για να τους φυτεύσει τον σπόρο του φθόνου.

Ιδού δύο πολύ πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στο Netflix προβάλλεται κάτι σαν ντοκιμαντέρ για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον μεγαλύτερο στρατηλάτη που έκανε ακόμα και την Ιστορία να χαμηλώσει το βλέμμα μπροστά στο ανάστημά του, αν και ο ίδιος δεν ήταν και πρώτο μπόι. «Τι περιέχει ακριβώς αυτό το έκτρωμα;» θα ρωτούσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Και δεν θα αδικούσε την αλήθεια.

Περί εκτρώματος πρόκειται καθώς ο Αλέξανδρος εμφανίζεται να ερωτοτροπεί με τον Ηφαιστίωνα, καταθέτοντας μια δήλωση αμφισεξουαλικότητας. Δηλαδή τι μας λένε; Οτι ο Μεγαλέξανδρος ήταν queer! Δεν υπαινίσσονται καν ότι ο άνθρωπός μας ήταν ένας καλός μύλος που τα άλεθε όλα. Μα, τι ντροπή!

Για αυτό και οφείλετε να έχετε τον νου σας. Σε περίπτωση που βρίσκεστε στη θάλασσα και μια γοργόνα σας ρωτήσει αν ήταν gay o Μέγας Αλέξανδρος, ξέρετε τι πρέπει να απαντήσετε. «Οχι, βέβαια!». Και ψιθυρίζοντας μπορείτε να προσθέσετε, με κάποιο ρίσκο, ότι ήταν openminded.

Το δεύτερο παράδειγμα ωμού και χυδαίου ανθελληνισμού είναι το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα. Πήραν τα περυσινά ξινά σταφύλια των υποκλοπών και τα έβγαλαν ως πρώτο πιάτο. Ανακάλυψαν παρεμβάσεις στον Τύπο, φούσκωσαν κάτι πταίσματα στο Μεταναστευτικό και, τέλος πάντων, υποκινούμενοι από ανόθευτο ανθελληνισμό αντέγραψαν κάτι παλιά ψηφίσματα για την Ουγγαρία, άλλαξαν μερικά πράγματα και μας τα παρουσίασαν ως καταδίκη της Ελλάδας.

Η μόνη λογική εξήγηση για αυτό βρίσκεται στο σχόλιο της κυβέρνησής μας. Ζηλεύουν. Φθονούν. Έχουν μπροστά τους την πιο πετυχημένη κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ευρώπης και αδυνατούν να διαχειριστούν τη μεγάλη απήχησή της. Και κάπως έτσι, 330 ευρωβουλευτές, καθοδηγούμενοι από τα ταπεινότερα των ενστίκτων τους, ψήφισαν κατά της πατρίδας μας. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσοι από αυτούς παρακολούθησαν το βδέλυγμα του Netflix.

Τώρα κάποιος θα πει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι οι κυβερνήσεις να απαντούν τεκμηριωμένα και με στοιχεία. Δεν είναι ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης που καταγγέλλουν, αλλά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έπρεπε να βγει ο Μαρινάκης ή ο Βορίδης και να τους δώσει να καταλάβουν. Να τους εξηγήσει ότι για τις υποκλοπές το ψάχνει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, ενώ τοποθετήθηκε και δεύτερος εισαγγελέας στην ΕΥΠ.

Οι αγωγές προς δημοσιογράφους γίνονται επειδή σε αυτή τη χώρα έχουμε τιμή. Και την αξιολογούμε πολύ ακριβά. Επίσης κάποια άλλα πράγματα που επισημαίνονται στο ψήφισμα αποδίδονται στην κακιά στιγμή και στη δύστροπη τύχη. Ωστόσο η κυβέρνηση επέλεξε την ευθεία οδό για να απαντήσει. Αποκάλυψε τα βαθύτερα κίνητρα και άφησε τα στοιχεία στην άκρη.

Υπάρχει περίπτωση να ζηλεύουν και οι αγρότες την κυβέρνηση; Δύσκολο. Tο πρόβλημα είναι αντικειμενικά μετρήσιμο, πλην όμως ο υπουργός Οικονομικών διαπιστώνει στενότητα του δημοσιονομικού χώρου – έχουν σταθμεύσει εκεί τα καινούργια F-35 και τα C-130 και δεν υπάρχει περιθώριο να μπουν και τρακτέρ. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, οι αγρότες να επιχειρήσουν την κάθοδο στην πρωτεύουσα. Φανταστείτε την εικόνα στον Κηφισό. Πρωινό με ψιλόβροχο και τα τρακτέρ να ζευγαρώνουν με τα αυτοκίνητα πάνω στο οδόστρωμα. Αν εκείνη τη μέρα καταφέρει κάποιος και συγκεντρώσει την ενέργεια που θα εκπέμπεται από το θυμικό οδηγών και αγροτών, θα ηλεκτροδοτήσει την πρωτεύουσα για έναν χρόνο.

Κάποτε έλεγαν ότι η επανάσταση θα γίνει μεσημέρι. Τότε πεινάει ο εργάτης και ο αγρότης και ξυπνάει ο φοιτητής. Μπα, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο.

Το πιθανότερο είναι ότι οι αγρότες θα συναντήσουν τους φοιτητές σε εκείνο τον μεγάλο τοίχο που οριοθετεί το αδιέξοδο. Εκεί που συνθλίβονται αιτήματα και διεκδικήσεις. Για την ακρίβεια, οι αγρότες έχουν περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν κάτι.

Αντιθέτως οι φοιτητές, που πορεύονται με σημαία την ιδεοληψία επί του θέματος των μη δημόσιων πανεπιστημίων, δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα καλό μάθημα ζωής. Αν είσαι εκτός εποχής, δεν φταίει η εποχή, αλλά εσύ. Και ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα δεν θα μπορούσαν να ζήσουν τον έρωτά τους σήμερα.

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 11/02/24

 
Είμαστε όλοι ανθέλληνες;

ΤΗΣ ΡΑΝΙΑΣ ΤΖΗΜΑ

Θεωρητικά εμείς οι δημοσιογράφοι καλούμαστε να κατακτήσουμε μια, δύσκολη αλλά αναγκαία για την άσκηση των καθηκόντων μας, συναισθηματική απόσταση από τα γεγονότα τα οποία καταγράφουμε. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Η θέση στην οποία βρέθηκαν οι έλληνες δημοσιογράφοι να πρέπει να μεταδώσουν την καταδίκη της χώρας τους από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ελλιπή λειτουργία του κράτους δικαίου, ήταν πραγματικά στενάχωρη.

Με το χέρι στην καρδιά, κανένας έλληνας δημοσιογράφος δεν επιχαίρει όταν πρέπει να ανοίξει με θάρρος αυτή τη συζήτηση είτε με την πολιτική ηγεσία του τόπου του είτε με τους συμπολίτες του.

Όμως ποιος είναι πραγματικά περισσότερο «πατριώτης»: αυτός που οδηγεί με τους χειρισμούς του τη χώρα του σε διασυρμό και στη συνέχεια την εκθέτει εκ νέου προσπαθώντας να συγκαλύψει τα γεγονότα μέσα από «ψεκασμένες» θεωρίες συνωμοσίας ή εκείνος που λέει ανοιχτά ότι η πατρίδα του αξίζει πραγματικά καλύτερους θεσμούς;

Ποιος είναι πραγματικά περισσότερο «Ευρωπαίος»: εκείνος που καταστρατηγεί κάθε θεσμικό πήχη που βάζει η ευρωπαϊκή του οικογένεια, που αμφισβητεί το ψήφισμα του ανώτερου εκλεγμένου (από τους ευρωπαίους πολίτες) οργάνου της Ενωμένης Ευρώπης, που λοιδορεί εκλεγμένους ευρωβουλευτές ως έρμαια της μικροπολιτικής και του παρασκηνίου ή εκείνος που δέχεται με γενναιότητα την κριτική και προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση της χώρας του;

Είναι δυνατόν να είναι κάποιος α λα καρτ «Μένουμε Ευρώπη»; Δηλαδή «Μένουμε Ευρώπη» όταν μας βολεύει, «Δεν Μένουμε Ευρώπη» όταν κάποιος μας κάνει αντιπολίτευση. Αυτό το σχήμα λοιπόν δεν είναι ούτε φιλοευρωπαϊκό ούτε πατριωτικό, παρά περισσότερο φλερτάρει με τον ευρωσκεπτικισμό, δόγμα με το οποίο θεωρητικά διαφωνεί η πλειονότητα των ελληνικών κομμάτων αλλά και η ευρωπαϊκή μήτρα της Νέας Δημοκρατίας, το ΕΛΚ.

Αν η κυβέρνηση επιθυμεί να προσχωρήσει στον ευρωσκεπτικισμό, τότε ορθώς έχουμε βρεθεί στην ίδια λίστα με τον Όρμπαν και επίσης ας το πουν ανοιχτά στους έλληνες πολίτες, ότι δεν πρέπει να εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Η πρώτη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης δεν ήταν να αποδομήσει με επιχειρήματα, αποδείξεις και στοιχεία τις αιχμές του ψηφίσματος παρά να αναπτύξει ναπολεόντειες θεωρίες περί του μεγαλείου της που κατά τη γνώμη της προκάλεσαν και τη «φθονερή» επίθεση.

Αδιαφορώντας βεβαίως ή αποκρύπτοντας ότι το ψήφισμα-κόλαφος στηρίχθηκε και από το Renew, την ευρωπαϊκή εκφορά του κόμματος Μακρόν. Μήπως είναι και ο Μακρόν αριστερός; Μπορεί…

Στην ουσία του ψηφίσματος δυστυχώς η χώρα μας δεν έχει επαρκείς απαντήσεις για τα 28 σημεία έγκλησης. Δεν έχει απαντήσεις για το ναυάγιο στην Πύλο, για τους 57 θανάτους στα Τέμπη, γιατί παρακολουθήθηκαν ο αρχηγός του στρατεύματος και αρχηγοί κομμάτων στη χώρα, γιατί επιτρέπει τις καταχρηστικές αγωγές σε βάρος δημοσιογράφων, για το ξήλωμα ανεξάρτητων αρχών μέσα στη νύχτα. Κατά τα άλλα, μάλλον είμαστε όλοι ανθέλληνες.