Αυτά τα ξέρουν και τα βλέπουν όλοι εκτός απ' τον ενδιαφερόμενο που το μαθαίνει πάντα τελευταίος κι αιφνιδιαστικά - έτσι συμβαίνει: άμα την ψωνίσει ο άνθρωπος παύει να βλέπει γύρω και ζει το παραλήρημά του μέχρι να 'ρθούνε ξαφνικά και κατακέφαλα τα μοιραία σκεπάρνια. Κοινό μυστικό. Η δήθεν γαλάζια πατρίδα τούς έλειπε - ποια πατρίδα, που ο Ελληνισμός εδώ και πολλούς αιώνες έχει στήσει τρεις αυτοκρατορίες στη Μικρά Ασία και σε εποχές που οι Τούρκοι δεν υπήρχαν ούτε καν ως υποψία έθνους στον πλανήτη; Πού την κονομήσανε τη «Γαλάζια Πατρίδα» εφόσον όπου και να σκάψεις στη Μικρά Ασία ξεπετάγονται ακόμα ελληνικά αγάλματα, νομίσματα με τον Ποσειδώνα, επιγραφές, ναοί και ελληνικά, ή ελληνορωμαϊκά θέατρα; Κι ενώ ο στημένος τούρκος ξεναγός, όταν πας στην Εφεσο, ή στην Πέργαμο, δεν ξέρει τι να πει και στα μασάει με κάτι περίεργα περί προγόνων του - ποιων προγόνων; Αυτά μπορεί να περνάνε σε κάτι γλαφυρούς απ' την Ανατολία, αλλά όχι και σε οποιονδήποτε στοιχειωδώς νοήμονα Ευρωπαίο, Κινέζο, ακόμα και Εσκιμώο. Ολοι ξέρουν και μειδιούν ειρωνικά όταν μπερδεύεται επίτηδες ο Ομηρος με τον Ομέρ Βρυώνη.

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-25/04/21

 

ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ,
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη


Αυτός ο Τούρκος, «Τούρκο» θα με κάνει - τελικά δεν έγινε «Τούρκος» ο αείμνηστος Μαχαιρίτσας, αλλά ο Δένδιας. Και ήταν λογικό να συμβεί, εφόσον οι γείτονες είχαν καλομάθει στα σύκα και ζαχάρωναν, πια, και τα συκόφυλλα. Το είχαν παρακάνει στην ψευδο-ηγεμονική μεγαλοστομία και στο γαύγισμα, δυσκολευόμενοι, ωστόσο, να δαγκώσουν.

Αρκετοί, βέβαια, ηγέτες της Ανατολής έχουν εύκολα τα παχιά λόγια, τους κομπασμούς, το νταηλίκι, την αυτο-δοξολογία, τη μεγαλοστομία, το θράσος, τις απειλές. Μαγκιά, κλανιά κι εξάτμιση και πίσω φινιστρίνι. Δηλαδή, όταν έρθει η ώρα και τα ζόρια, τότε κάνουνε τις όρνιθες όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν, που δεν είχε καν το σθένος να αυτοκτονήσει, αν και ήδη είχαν σκοτωθεί οι δυο γιοι του, δέχτηκε να αιχμαλωτιστεί και να τον περιφέρουν οι Αμερικάνοι σαν μαϊμού στα βίντεο, και στο τέλος να τον κρεμάσουν απ' το τσιγκέλι. (Πού οι δόξες με τ' άλογα και τα ντουφέκια.)

Το τέλος του μαχαραγιά Καντάφι ήταν ακόμα πιο οικτρό. Φρίττει αν δει κανείς το σχετικό βίντεο - ένα τέλος που το απεύχεσαι και στον χειρότερο εχθρό σου. Γενικά στην Ανατολή και στην Αφρική έχουν συχνά μια τάση προς τον μπετοβενισμό, προς την ηγεμονική παρλαπίπα, τη σουλτανολαγνεία - δεν τους φτάνει που έγιναν ηγέτες, παρά κάποια στιγμή ιππεύουν την κάλαμο, γίνονται αλαζόνες κι αρχίζουν να τραβούν επίμονα την ουρά του διαβόλου. Να ρέπουν προς την Υβρι. Παύουν να έχουν συναίσθηση ορίων και από ένα σημείο και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, όπως γίνεται πάντα στην Ιστορία. Οπότε, τους περιμένει, ανελέητος, ο κεφαλοθραύστης.

Ο κ. Ερντογάν, τον τελευταίο καιρό, παρουσιάζει κάποια ανάλογα σύνδρομα - ίσως να αποδειχτεί κι αυτός μια προδιαγεγραμμένη περίπτωση. Μεγάλα λόγια, απειλές, αναίδεια σε παγκόσμιο επίπεδο, μη αντίληψη ως πού φτάνει το πάπλωμα, και ταυτόχρονη κουτοπονηρία πωλητή καβουρμά στο παζάρι. Σήμερα έτσι κι αύριο αλλιώς, ψεύδη, στρεβλώσεις, τσαμπουκαλέματα και μετά γλύκες και υποκλίσεις, εναλλάξ και τούμπαλιν. Θα πεις αυτό είναι σύνηθες στην πολιτική τουρκική κουλτούρα: γύφτικος πρόλογος και τεχνικές πλανόδιου που πουλάει κουρελούδες και σου ζητάει για ένα τσόλι δέκα γρόσια για να το αγοράσεις (αν το αγοράσεις) τελικά δίνοντας δύο. Μιζέριες και γυφτιές στις οποίες η Δύση δεν είναι συνηθισμένη - αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. 

Τελευταίως, λοιπόν, οι τούρκοι ηγέτες, αυτο-αναφλεγόμενοι για κάποιον λόγο, πεφυσιωμένοι, άσκησαν εναντίον της Ελλάδας προγραμματικά ψευδο-κυριαρχικό, αναιδή λόγο, έκαναν γυμναστικές επιδείξεις δύναμης κι απειλής πιστεύοντας πως έτσι θα φοβηθούμε, θα μας κάμψουν, και θα δώσουμε κατιτίς. Λες και τα νησιά είναι μπακλαβαδοκόματα για μοίρασμα. Τρομπάρισαν μόνοι τους τον εαυτό τους, φούσκωσαν, ξεχνώντας ότι ενίοτε από το Πορθητής ως το Πορδητής είναι μισό τσιγάρο δρόμος. Κι άλλοι είχαν τις ίδιες μεγαλειώδεις αυταπάτες στο παρελθόν, όπως στη γειτονιά μας ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που τον είδαμε κι εκείνον να καταλήγει ολοταχώς στην πριονοκορδέλα.

Φυσικά αποτελεί κοινό μυστικό πως η Τουρκία περνάει δύσκολα και στα οικονομικά και στα εθνικά (το συρίγγιο του Κουρδικού κακοφορμίζει) και στα κοινωνικά με τις εκατοντάδες χιλιάδες εξοργισμένους στις φυλακές που περιμένουν να λάβουν εκδίκηση. Αλλά και στη διεθνή σκακιέρα πάσχει βαριά, είτε λόγω Μπάιντεν, Ευρώπης, Μακρόν, Ισραήλ, Αιγύπτου, και λοιπών - δεν θέλει πολύ για να σκάσει η χύτρα. Καλός ο Αλλάχ, αλλά μόλις έρθει η ώρα ίσως να επιλέξει άλλους ευνοούμενους, χωρίς μπούργκες, ιμάμηδες και φέσια.


Αυτά τα ξέρουν και τα βλέπουν όλοι εκτός απ' τον ενδιαφερόμενο που το μαθαίνει πάντα τελευταίος κι αιφνιδιαστικά - έτσι συμβαίνει: άμα την ψωνίσει ο άνθρωπος παύει να βλέπει γύρω και ζει το παραλήρημά του μέχρι να 'ρθούνε ξαφνικά και κατακέφαλα τα μοιραία σκεπάρνια. Κοινό μυστικό. Η δήθεν γαλάζια πατρίδα τούς έλειπε - ποια πατρίδα, που ο Ελληνισμός εδώ και πολλούς αιώνες έχει στήσει τρεις αυτοκρατορίες στη Μικρά Ασία και σε εποχές που οι Τούρκοι δεν υπήρχαν ούτε καν ως υποψία έθνους στον πλανήτη; Πού την κονομήσανε τη «Γαλάζια Πατρίδα» εφόσον όπου και να σκάψεις στη Μικρά Ασία ξεπετάγονται ακόμα ελληνικά αγάλματα, νομίσματα με τον Ποσειδώνα, επιγραφές, ναοί και ελληνικά, ή ελληνορωμαϊκά θέατρα; Κι ενώ ο στημένος τούρκος ξεναγός, όταν πας στην Εφεσο, ή στην Πέργαμο, δεν ξέρει τι να πει και στα μασάει με κάτι περίεργα περί προγόνων του - ποιων προγόνων; Αυτά μπορεί να περνάνε σε κάτι γλαφυρούς απ' την Ανατολία, αλλά όχι και σε οποιονδήποτε στοιχειωδώς νοήμονα Ευρωπαίο, Κινέζο, ακόμα και Εσκιμώο. Ολοι ξέρουν και μειδιούν ειρωνικά όταν μπερδεύεται επίτηδες ο Ομηρος με τον Ομέρ Βρυώνη.

Κι επειδή επικαλούνται οι Τούρκοι το Ναυαρίνο: μήπως δηλαδή ο Ιμπραήμ που ερήμωσε την Πελοπόννησο ήταν Τούρκος, ή Αιγύπτιος; Τα στρατεύματά του δεν ήταν αιγυπτιακά; (Η Αίγυπτος είχε ουσιαστικά αυτονομηθεί από το 1811.) Και οι Τουρκαλβανοί του Κιουταχή (αρχαίοι Ιλλυριοί), στο Μεσολόγγι; Ποιοι απ' όλους ήταν Τούρκοι - και μήπως τα αιγυπτιακά στρατεύματα του Μωχάμετ Αλη, πέντε χρόνια μετά το Ναυαρίνο, δεν κατέκτησαν τη Συρία (1831-33) κατανικώντας τον τουρκικό στρατό; Δεν έφτασαν μπροστά στην Αγκυρα να απειλούν τον ίδιο τον σουλτάνο και απομακρύνθηκαν μόνο με την παρέμβαση των ξένων μεγάλων δυνάμεων; Εκείνο το «Ναυαρίνο» το ξεχνούν οι Τούρκοι; Και μπορεί αυτοί να θυμούνται μόνο ό,τι τους συμφέρει, αλλά όχι και η Ιστορία. Τα γεγονότα δεν είναι πέτσινα (από συνθετική γάτα) για πώληση στο Καπαλί Τσαρσί.


Μετά, λοιπόν, από δεκαετίες ψοφοδεούς, λεκτικού κατευνασμού, τραυλίσματα και ζεϊμπέκικα λυκοφιλίας και υποχωρητικότητα που αποθράσυνε τους γείτονες, ήρθε ο Δένδιας επιτέλους να θυμηθεί τη σοφή φράση του Κεκαυμένου από το «Στρατηγικόν», που λέει: «Παλιός εχθρός, νέος φίλος δεν γίνεται». Τα είπε χύμα και ξεκαθάρισε πού είναι το αυλάκι, το όριο. Οι Τούρκοι, βέβαια, είναι αδέρφια μας (κατά Μπουτάρη) αλλά και το αυλάκι είναι πάντα αυλάκι.