Στην αρχή ο Τσίπρας σιώπησε. Μετάνιωσε για τη σιωπή του και άρχισε να φωνάζει. Περίμενε την καταστροφή για να αναλάβει τον ρόλο του εισαγγελέα. Δεν φτάνουν οι Εντατικές. Θα γίνουμε Μπέργκαμο. Η καταστροφή δεν ήρθε. Ηρθαν όμως τα εμβόλια. Ο Τσίπρας είπε ότι ο Μητσοτάκης υπόσχεται εμβόλια που δεν υπάρχουν. Εντέλει υπήρχαν και ο Τσίπρας είπε ότι δεν προχωράει ικανοποιητικά ο εμβολιασμός. Μετά ξέχασε τα εμβόλια και το ’ριξε στην οικονομία – είναι το δυνατό του χαρτί. Να ανοίξει η εστίαση τη μία. Να μην ανοίξει η εστίαση την άλλη. Εν τω μεταξύ έστελνε το τσούρμο του να συνωστίζεται πότε για το φαγητό του Κουφοντίνα, πότε για την αστυνομική βία. Ως και για το Πάσχα στο χωριό έχυσε δάκρυ συμπαράστασης. Αυτό δεν λέγεται πολιτική. Αυτό λέγεται ψυχικό σύνδρομο. Φανταστείτε τώρα αυτό το σύνδρομο να μεταφερθεί στα δικαστήρια. Και βέβαια δεν θα έσερναν εκεί πολιτικά πρόσωπα. Το δοκίμασαν με τη Novartis και την πάτησαν. Θα έσερναν τους λοιμωξιολόγους που είναι εύκολα θύματα.....

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και....

 το ακαταδίωκτο που όρισε η κυβέρνηση για τους λοιμωξιολόγους. Στέρησε από το φιλοθέαμον κοινό την απόλαυση να βλέπει καθισμένους στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλους αυτούς που τόσους μήνες τώρα το βασανίζουν με τις αποφάσεις τους. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος αθωώνονταν. Αυτό είναι λεπτομέρεια. Σημασία έχει ο διασυρμός τους, η χαιρεκακία που προκαλεί η ταλαιπωρία τους και βέβαια η πολιτική υπεραξία της όλης υπόθεσης. Ο Τσίπρας λέει με τόση ευκολία ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού, κι ας ξέρει ότι τον διαψεύδει η ακρίβεια των αριθμών. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι επιδημιολόγοι ήσαν υποχρεωμένοι να απολογηθούν για την επιστημονική μέθοδο που χρησιμοποιούσαν για τις αποφάσεις τους, κάτι που δεν είναι μετρήσιμο. Και μπορεί να το κρίνει μόνον κάποιος που έχει την ίδια επιστημονική επάρκεια. Πάντως ούτε ο δικαστής ούτε το «κοινό περί δικαίου αίσθημα».

Στην αρχή ο Τσίπρας σιώπησε. Μετάνιωσε για τη σιωπή του και άρχισε να φωνάζει. Περίμενε την καταστροφή για να αναλάβει τον ρόλο του εισαγγελέα. Δεν φτάνουν οι Εντατικές. Θα γίνουμε Μπέργκαμο. Η καταστροφή δεν ήρθε. Ηρθαν όμως τα εμβόλια. Ο Τσίπρας είπε ότι ο Μητσοτάκης υπόσχεται εμβόλια που δεν υπάρχουν. Εντέλει υπήρχαν και ο Τσίπρας είπε ότι δεν προχωράει ικανοποιητικά ο εμβολιασμός. Μετά ξέχασε τα εμβόλια και το ’ριξε στην οικονομία – είναι το δυνατό του χαρτί. Να ανοίξει η εστίαση τη μία. Να μην ανοίξει η εστίαση την άλλη. Εν τω μεταξύ έστελνε το τσούρμο του να συνωστίζεται πότε για το φαγητό του Κουφοντίνα, πότε για την αστυνομική βία. Ως και για το Πάσχα στο χωριό έχυσε δάκρυ συμπαράστασης. Αυτό δεν λέγεται πολιτική. Αυτό λέγεται ψυχικό σύνδρομο.

Φανταστείτε τώρα αυτό το σύνδρομο να μεταφερθεί στα δικαστήρια. Και βέβαια δεν θα έσερναν εκεί πολιτικά πρόσωπα. Το δοκίμασαν με τη Novartis και την πάτησαν. Θα έσερναν τους λοιμωξιολόγους που είναι εύκολα θύματα. Εχουν κουράσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» με τα μέτρα που επιβάλλουν. Ασε που μιλούν στο όνομα του επιστημονικού τους κύρους και στην Ελλάδα το κύρος δεν συγχωρείται με τίποτε από το προαναφερθέν αίσθημα. Θα γλιτώναμε από τον κορωνοϊό, όμως θα χανόμασταν στα δικαστήρια. Οχι, για να μην νομίζουμε πως το πρόβλημα είναι ο Πολάκης που είχε ζητήσει να βάλουν κάναν δυο στη φυλακή για να κερδίσουν τις εκλογές.

του να μην έχουν καθαρό μυαλό. Ετσι παρατηρούμε μια διαρκή εναλλαγή θέσεων, που η επόμενη αντιφάσκει με την προηγούμενη και πολλές φορές τη διαψεύδει. Εννοείται πως με μια τέτοια πολιτική παρουσία και τα τελευταία εναπομείναντα ψήγματα αξιοπιστίας χάνονται. Μία φορά επένδυσαν στην καταστροφή και νίκησαν. Πίστεψαν πως αυτή είναι μια συνταγή παντός καιρού. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Κάθε κρίση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, προκαλεί κάθε φορά διαφορετικές αντιδράσεις και, το κυριότερο, προσλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο από τους πολίτες. Μια κρίση πανδημίας ή μια μεγάλη φυσική καταστροφή επενεργούν εντελώς διαφορετικά μέσα στην κοινωνία απ’ ό,τι μια οικονομική κρίση. Η τελευταία, εξ ορισμού, εγείρει πολιτικές ευθύνες και η αντιμετώπισή της επιφέρει πρόσθετο πολιτικό κόστος.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να αναλύσει αυτές τις λεπτές διαφορές και ακολουθεί μιαν ευκαιριακή πολιτική με μηδαμινά πολιτικά κέρδη, δίνοντας, συγχρόνως, στην κυβέρνηση πατήματα για να καλύψει δικές της αστοχίες. Ετσι, μοιραία ο ΣΥΡΙΖΑ εμπλέκεται σε μια πλειοδοσία κινητοποιήσεων απέναντι στο ΚΚΕ, το οποίο έχει εξαγγείλει δεκάδες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα για το Σαββατοκύριακο. Παλιά το λέγαμε «επαναστατική γυμναστική», με ειρωνική διάθεση. Σήμερα, εν μέσω πανδημίας, δεν υπάρχει καμία ειρωνική διάθεση, καθώς αυτή η πολιτική των πορειών και των μαζικών διαμαρτυριών συνεπάγεται αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων. Δεν είναι πλέον «επαναστατική γυμναστική», είναι υπονόμευση μιας εθνικής προσπάθειας αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και ας μην παρέχουμε ασυλία σε τυχοδιωκτικές συμπεριφορές για λόγους πολιτικού «καθωσπρεπισμού». Αν η Αριστερά συνολικά προτάσσει την υπεράσπιση της ιδεολογικής καθαρότητάς της και την προβολή των «ταξικών αγώνων», εν μέσω πανδημίας, αν ιεραρχεί την αγωνιστική φυσιογνωμία της πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, αυτό οφείλουμε να το αναδεικνύουμε και να μην το αποσιωπούμε.

Αν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τον προσανατολισμό της και αγωνίζεται να τον βρει στις πλατείες και στους δρόμους, αυτήν την αναζήτηση δεν θα την πληρώσουν οι πολίτες.

...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 24/04/21