προ δύο ετών
Ο χρήστης Christos Leonidopoulos βρίσκεται στην τοποθεσία Arthur's Seat.
24 Μαΐου 2015 · Εδιμβούργο, Ηνωμένο Βασίλειο ·
Όταν ήρθα στο Εδιμβούργο το καλοκαίρι του 2012, οι Έλληνες ήταν ελάχιστοι. Παντρεμένοι οι περισσότεροι με ντόπιους/ες, ή άλλους ξένους, μετανάστες για επαγγελματικούς λόγους και εκ πεποιθήσεως. Τους συναντούσες κυρίως σε ακαδημαϊκούς κύκλους ή σε κάποια εκδήλωση της ελληνικής κοινότητας του Αγ. Ανδρέα. Με τον καιρό όμως, όλο και περισσότεροι Έλληνες άρχισαν να ξεφυτρώνουν δεξιά κι αριστερά. Κάποια στιγμή θυμάμαι παρατήρησα ότι έβλεπα συνέχεια ελληνικά ονόματα σε καταστάσεις φοιτητών του Πανεπιστημίου. Στις σαββατιάτικες βόλτες στο κέντρο δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχεις Έλληνα (να μιλά μεγαλόφωνα βέβαια, αφού δε μας καταλαβαίνει κανείς). Η κατάσταση στις καφετέριες τις Κυριακές σχεδόν απελπιστική, οι μισοί να είναι Έλληνες (και οι άλλοι μισοί Ισπανοί), και όλοι τους να μιλάνε στο skype με τη μάνα τους (“κάνει κρύο εκεί, να φοράς ζακέτα”, κλπ). Και σιγά-σιγά, από τους έλληνες της καφετέριας (που μπορεί να ήταν και τουρίστες), την ελληνική οικόγενεια στο μουσείο (μπα, κι άλλοι Έλληνες;) το γκαρσόνι που κατάλαβες από την προφορά ότι είναι Έλληνας (και σου έδωσε το τηλέφωνο της κοπελιάς του που έψαχνε για δουλειά), φτάσαμε στις ελληνικές γιορτές και στις μαζώξεις του Πάσχα. Όπου ανακαλύψαμε καθηγητές Πανεπιστημίων, δασκάλες σε νηπιαγωγεία, γιατρούς σε νοσοκομεία, και φοιτητές που ήρθαν, τελείωσαν και θα μείνουν. Και να που άνοιξε θεσσαλονικιώτικο σουβλατζίδικο στο Tollcross, ελληνική καφετέρια στο Holyrood, και τώρα καινούργιο ελληνικό εστιατόριο στο Ocean Terminal. Όποιος κατάφερε και διάβασε μέχρι εδώ, να ξέρετε ότι ο πρώτος ελληνικός φούρνος που θα ανοίξει στο Εδιμβούργο θα κάνει πάταγο.
Αντίθετα με την αφεντιά μου που έφυγα έξω για μεταπτυχιακά στα 22, σε μια ηλικία που όλα είναι εύκολα (και ξέχασα να γυρίσω), η νέα γενιά μεταναστών είναι 40ρηδες. Επαγγελματίες, με οικογένειες και υποχρεώσεις, συνήθως με τον ένα από τους δύο να έχει δουλειά, και τον άλλο να ψάχνει. Νόστος για την Ελλάδα (προφανώς), αλλά με χαμόγελο και χωρίς γκρίνια. Για το δικαίωμα, μπορεί και πολυτέλεια, να μπορέσει να αφοσιωθεί ο καθένας στη δουλειά του, και να χτίσει ο,τι μπορεί.
Για να μη νομίσετε ότι 40 χρόνια μεταπολίτευσης θα μας αφανίσουν ως γένος. Σιγά μη μας αφανίσουν. Εδώ θα είμαστε. Τα καινούργια μέρη δε θα τα λένε Αστόριες, Μελβούρνες και Βερολίνα. Κάπως αλλιώς θα τα λένε. Και θα ερχόμαστε για διακοπές στην Ελλάδα, και θα μας κοροϊδεύετε εσείς για την βλαχο-προφορά μας, το ντύσιμό μας και μήπως είχαμε T-bone και στο χωριό μας. Όχι βέβαια, πού να’χαμε. Σουβλάκια είχαμε όπως κι εσείς. Κι αν είχαμε ένα τώρα, τι καλά που θά’τανε.
Και μετά αυτά τα βαθυστόχαστα, θα με συγχωρέσετε αν σας πω ότι πετάγομαι μέχρι το Tollcross και επιστρέφω σε λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου