Το τελευταίο έπεσε σαν κεραυνός και οι φίλοι ξεκίνησαν οργισμένα να μου φωνάζουν και να ρωτούν, πώς τολμώ να μιλώ για τον καπετάνιο. Να μιλώ για τον καπετάν Μανόλη Μπαντουβά. Ο οποίος όλη τη διάρκεια της έντονης συζήτησης έμενε αμίλητος, με το κεφάλι στηριγμένο στην παλάμη του και τον αγκώνα του ίδιου χεριού στο γόνατο του. Ξαφνικά, σηκώνει το περήφανο κεφάλι του απάνω και λέει δυνατά και επιτακτικά. Πάψτε, έχει δίκιο το κοπέλι, δηλαδή εγώ. Όλοι σιωπήσαμε κι` αυτός. Δεν μιλήσαμε ξανά για την χούντα Μιλήσαμε για άλλα θέματα. Ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε και χωρίσαμε όλοι χαρούμενοι αλλά και πεπεισμένοι ότι, εκείνο το βράδυ ο καπετάνιος έκανε την αυτοκριτική του. Αυτοκριτική για όλα αυτά που όφειλε και μπορούσε να κάνει και δεν έκανε....

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ ενός έτους

Αρκετά χρόνια μετά, τον Μάιο του 1975 ως επικεφαλής σμήνους αεροσκαφών μετασταθμεύσαμε στο αεροδρόμιο Ηρακλείου, για μερικές μέρες. Είχα την τύχη και την τιμή να έλθει στο αεροδρόμιο ο καπετάν Μανώλης Μπαντουβάς, με τρεις παλιούς συναγωνιστές – φίλους του. Ήλθε να δει και να ενημερωθεί για τα αεροπλάνα. 

Γνωρίζοντας ότι με τον πατέρα μου ήταν φίλοι, του είπα τίνος γυιος είμαι. Χάρηκε πολύ, με αγκάλιασε κι` ύστερα από τις χαρές και τα φιλιά με κάλεσε να με κεράσει έξω στην πόλη, το βράδυ. 

Αργότερα πίνοντας ρακές, στην πλατεία Ελευθερίας,ο καπετάν Μανώλης, η παρέα του κι` εγώ, μιλήσαμε για πολλά, αλλά κυρίως για την δικτατορία. Οι άλλοι, εκτός τον καπετάνιο, κατηγορούσαν όλους τους στρατιωτικούς και μένα για την επιβολή της δικτατορίας. Προσπάθησα να τους πείσω ότι δεν ήταν όλοι οι αξιωματικοί υπεύθυνοι για την χούντα. Δεν ήμασταν όλοι επίορκοι. Μάλιστα τους ανάφερα γνωστά ονόματα αντιστασιακών αξιωματικών και τα αντιδικτατορικά κινήματα στα οποία αυτοί συμμετείχαν. 

Συνεχίζοντας και περνώντας στην επίθεση τους ρώτησα, τι έκαναν οι άλλοι πολίτες για να ρίξουν, στην αρχή και πριν την εδραίωση της, την χούντα. Τι έκαναν οι άλλες κοινωνικές ομάδες και ηγεσίες , πνευματική, εκκλησιαστική, δικαστική κλπ της χώρας. Τι έκαναν οι ίδιοι. Τι έκανε ο καπετάνιος, που με το κύρος του θα μπορούσε να ξεσηκώσει τους Ηρακλειώτες από την πλατεία και στη συνέχεια όλους τους Κρητικούς και να σώσουν την Δημοκρατία.

Το τελευταίο έπεσε σαν κεραυνός και οι φίλοι ξεκίνησαν οργισμένα να μου φωνάζουν και να ρωτούν, πώς τολμώ να μιλώ για τον καπετάνιο. Να μιλώ για τον καπετάν Μανόλη Μπαντουβά. Ο οποίος όλη τη διάρκεια της έντονης συζήτησης έμενε αμίλητος, με το κεφάλι στηριγμένο στην παλάμη του και τον αγκώνα του ίδιου χεριού στο γόνατο του.

Ξαφνικά, σηκώνει το περήφανο κεφάλι του απάνω και λέει δυνατά και επιτακτικά. Πάψτε, έχει δίκιο το κοπέλι, δηλαδή εγώ. Όλοι σιωπήσαμε κι` αυτός. Δεν μιλήσαμε ξανά για την χούντα Μιλήσαμε για άλλα θέματα.
Ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε και χωρίσαμε όλοι χαρούμενοι αλλά και πεπεισμένοι ότι, εκείνο το βράδυ ο καπετάνιος έκανε την αυτοκριτική του. Αυτοκριτική για όλα αυτά που όφειλε και μπορούσε να κάνει και δεν έκανε. Την ημέρα της 21ης Απριλίου 1967. Με τους πολίτες στο Ηράκλειο έτοιμους, για να σώσουν όλοι μαζί, την Δημοκρατία.