Οι θηριωδίες των τούρκων προγόνων του Ερντογάν αναγνωρίστηκαν ως γενοκτονία από τον πλανητάρχη, και τώρα το μέγα, δικό μας, ερώτημα είναι αν ο Τζο Μπάιντεν κάνει το ίδιο και με τη Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ποντίων. Ομως για να το κάνει, κάποιος πρέπει να το «σηκώσει» το θέμα. Και μέχρι τώρα, εξ όσων γνωρίζω, από το 1994, οπότε και το εισηγήθηκε, και το πάλεψε μέχρι να καθιερωθεί η 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων ο Κατσανέβας (πρέπει να του το αναγνωρίσουμε), κανείς δεν έχει κάνει κάτι σοβαρό, να το προωθήσει σε διεθνείς οργανισμούς, να το φτάσει στον ΟΗΕ, να πιέσει τις δυτικές κυβερνήσεις, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάντοτε, οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν της άποψης να μην ανακινηθεί ένα θέμα που θα προσθέσει κι άλλο εκρηκτικό υλικό στην ήδη επιβαρυμένη σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία....Επειδή ως συνήθως «στη βράση κολλάει το σίδερο», μήπως ήρθε η στιγμή η ελληνική κυβέρνηση να δει το θέμα σοβαρά και να διεκδικήσει αυτό που πέτυχαν οι Αρμένιοι; Την παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας;

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Δεν είναι δυστυχώς τοπικό το φαινόμενο, ούτε μακρινό: κατά τη δεκαετία του 1990 αντίστοιχα είχαμε στα Βαλκάνια, με τον Μιλόσεβιτς να πρωτοστατεί σε σφαγές και να χρειαστεί να ξεκινήσουν πόλεμο το ΝΑΤΟ και η Ένωση για να αποτραπεί η εθνοκάθαρση κατά των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου.

Η σφαγή των Αρμενίων έγινε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όχι από τουρκικό κράτος, όλο και περισσότερο όμως οι Τούρκοι πολιτικοί εκεί μοιάζουν με τους δικούς μας παλαιότερης εποχής, που ήθελαν οι Κωνσταντίνοι να είναι ΙΒ' και ΙΓ' και όχι Α, Β. Ταυτίζονται με τους Οθωμανούς, νιώθουν συνεχιστές και άρα θα βάρυνε τους ίδιους η βαρβαρότητα του 1915, αν γινόταν δεκτή η εκδοχή της σφαγής/γενοκτονίας.

Και να που ο Τζο Μπάιντεν πετά κατάμουτρα στον Ταγίπ Ερντογάν την κατηγορία της βαρβαρότητας - κατηγορία μη αναιρέσιμη όπως αυτή του «δικτάτορα»: η γενοκτονία δεν ξεγίνεται, κάθισμα στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μπορείς σε πρώτη ευκαιρία να προσφέρεις. Παύεις να είσαι βάρβαρος σφαγέας μόνο αν αποδεχθείς τη γενοκτονία και την καταδικάσεις - τότε όμως παύεις να είσαι ένδοξος συνεχιστής. Ακόμη, είναι πολλαπλώς βαρύτερη από την κατηγορία «δολοφόνος» κατά του Βλαδίμηρου Πούτιν -δεν την εκστόμισε άλλωστε ο Τζο Μπάιντεν, απλώς δεν την απέρριψε όταν την πρότεινε δημοσιογράφος.

Περίεργη μεν εξωτερική πολιτική αυτή με τις κατηγορίες «δολοφόνος», «σφαγέας» (ο Σι Τζιπίνγκ, τι είναι;), οδηγεί όμως στο συμπέρασμα ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι «ξεγραμμένος» από τις ΗΠΑ - αλλά ίσως ο ίδιος αισθάνεται «ξεγραμμένος» από το 2016, όταν απέτυχε το εναντίον του πραξικόπημα, που οργανώθηκε στις ΗΠΑ, από τον Φετουλάχ Γκιουλέν, υποστηρίζει. Και υπονοεί: όχι εν αγνοία των αμερικανικών υπηρεσιών. Τότε άλλωστε άρχισε η απομάκρυνση από τη Δύση, η καλλιέργεια σχέσεων με τον Πούτιν.

Θα έλεγε κανείς ότι ο Ντόναλντ Τραμπ τον διαβεβαίωσε ότι δεν κινδυνεύει, ότι αυτή ήταν η βάση της σχέσης των δύο ανδρών. Και τώρα ο Τζο Μπάιντεν -αντιπρόεδρος το 2016- εμμέσως τον απειλεί πάλι.

Συμπατριώτης του προχθές, στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, απείλησε τον Ταγίπ Ερντογάν ότι μπορεί να καταλήξει στην κρεμάλα σαν τον Αντνάν Μεντερές και αυτός απάντησε πως κουβαλά σάβανο μαζί του. Βαριές κουβέντες, αιματηρά υπονοούμενα, ας ελπίσουμε πως δεν οδηγούν σε νέες σφαγές.

Η γενοκτονία των Ποντίων

Παρακολουθώ και εγώ με μεγάλο ενδιαφέρον το πώς εξελίσσεται η κόντρα ΗΠΑ - Τουρκίας, μετά την εκ μέρους του προέδρου Μπάιντεν αναγνώριση της Γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων το 2015. Οι θηριωδίες των τούρκων προγόνων του Ερντογάν αναγνωρίστηκαν ως γενοκτονία από τον πλανητάρχη, και τώρα το μέγα, δικό μας, ερώτημα είναι αν ο Τζο Μπάιντεν κάνει το ίδιο και με τη Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ποντίων. Ομως για να το κάνει, κάποιος πρέπει να το «σηκώσει» το θέμα. Και μέχρι τώρα, εξ όσων γνωρίζω, από το 1994, οπότε και το εισηγήθηκε, και το πάλεψε μέχρι να καθιερωθεί η 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων ο Κατσανέβας (πρέπει να του το αναγνωρίσουμε), κανείς δεν έχει κάνει κάτι σοβαρό, να το προωθήσει σε διεθνείς οργανισμούς, να το φτάσει στον ΟΗΕ, να πιέσει τις δυτικές κυβερνήσεις, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάντοτε, οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν της άποψης να μην ανακινηθεί ένα θέμα που θα προσθέσει κι άλλο εκρηκτικό υλικό στην ήδη επιβαρυμένη σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία.

Θυμάμαι το 1991, όταν με απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και εισήγηση του ίδιου του Ανδρέα, αποφασίστηκε το κόμμα να προωθήσει την ιδέα της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι μόνο απέστρεψε το βλέμμα από την πρόταση, άλλα καταψήφισε και σχετική πρωτοβουλία στη Βουλή 22 βουλευτών του Κινήματος. Ετσι, μερικούς μήνες αφότου ανέλαβε την εξουσία και πάλι ο Ανδρέας, ο Αείμνηστος, ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που ψήφισε η Βουλή, με εισηγητή τον Θόδωρο Κατσανέβα, ήταν η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή ως συνήθως «στη βράση κολλάει το σίδερο», μήπως ήρθε η στιγμή η ελληνική κυβέρνηση να δει το θέμα σοβαρά και να διεκδικήσει αυτό που πέτυχαν οι Αρμένιοι; Την παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας;

Το Κυπριακό

Και μετά είναι το άλλο μεγάλο θέμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής - το Κυπριακό. Μια πληγή που παραμένει ανοιχτή εδώ και σχεδόν 50 χρόνια και αποτελεί όνειδος για την πολιτισμένη Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο: μια ελεύθερη χώρα διχοτομημένη και με στρατό κατοχής στο μισό της κομμάτι.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει δηλώσει κατ' επανάληψιν ότι «το γνωρίζει» το Κυπριακό, ότι είχε συνεργαστεί με τον γερουσιαστή Πολ Σαρμπάνη, ότι έχει ασχοληθεί προσωπικά ο ίδιος κ.λπ. κλπ.

Αφού το «γνωρίζει» λοιπόν το πρόβλημα, και σε όλες του τις πτυχές, δεν πρέπει και να το αποδείξει; Να καταστήσει σαφές στον Ερντογάν, ήτοι να του δώσει να καταλάβει, ότι δεν μπορεί να βάζει ζητήματα για τη μη επίλυση του Κυπριακού, παρατείνοντας έτσι το δράμα χιλιάδων Κυπρίων, οι οποίοι ζουν μακριά από τις εστίες τους;

Εντάξει, φιλοσοφικού περιεχομένου είναι η συζήτηση, μην τη δένετε και κόμπο. Απλώς έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες - παίρνουν εύκολα τα μυαλά μας αέρα...

Ταξιδιώτες δύο ταχυτήτων

Ακουσα χθες τον Πρωθυπουργό να λέει στο Υπουργικό Συμβούλιο (για να είμαι ακριβής δεν τον άκουσα, διάβασα την εισήγησή του, αργότερα) ότι πρέπει οι πολίτες να τηρήσουν το μέτρο των μη διανομαρχιακών μετακινήσεων, για λόγους προστασίας του κοινωνικού συνόλου, μη διάχυσης της πανδημίας, και τα λοιπά.

Ωραία, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα μέτρα αφορούν μόνο όσους πρόκειται να μετακινηθούν με αυτοκίνητο για να περάσουν το Πάσχα στην περιφέρεια. Οσοι ταξιδεύουν λ.χ. με αεροπλάνο δεν υφίστανται, μου λένε, κανέναν έλεγχο. Μπορούν να βγάλουν ένα εισιτήριο και να μετακινηθούν χαλαρά και χωρίς κανένα πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη, στη Μυτιλήνη, τις Κυκλάδες, τα Επτάνησα ή την Κρήτη. Οπου πετάει αεροπλάνο τέλος πάντων.

Διερωτώμαι αν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θέλω να ελπίζω ότι πρόκειται για παραμύθια. Να ελέγχονται δηλαδή οι υποψήφιοι επιβάτες πριν ταξιδέψουν. Αλλιώς θα έχουμε ταξιδιώτες δύο ταχυτήτων. Τους μικρομεσαίους που για λόγους οικονομίας θα επιχειρούν να ταξιδέψουν με το αυτοκίνητο και θα γυρίζουν πίσω σπίτι από τα διόδια, και τους άλλους που θα μπορούν να πληρώσουν τα 200-300 ευρώ του εισιτηρίου για να ταξιδέψουν στον προορισμό τους. Δεν νομίζω, ότι αυτό (θα) αρέσει σε κανέναν...

Το «ακαταδίωκτο» και οι υπερβολές

Στο μεταξύ στην Ελλάδα η μεν κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη την ιστορία της πανδημίας, με τους εμβολιασμούς, τα τεστ και τα συναφή, η δε αντιπολίτευση ασχολείται με θέματα τεράστιας σημασίας, όπως είναι η νομική θωράκιση των επιστημόνων που απασχολούνται με τη διαχείριση της πανδημίας. Το λεγόμενο «ακαταδίωκτο», το οποίο έχει φέρει στα κάγκελα, μην πω ότι έχει ανεβάσει και στα κεραμίδια, τον «Λεγάμενο» και τους συνεργάτες του - φωνάζουν αυτοί που είχαν θεσπίσει το εντελώς ακαταδίωκτο για τα μέλη του ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας,), όταν το ΤΧΣ εκποιούσε τα ασημικά του σπιτιού!

Ωραία χρόνια, της κατηγορίας και διηγώντας τα να κλαις!..

Επανέρχομαι. Στο πλαίσιο λοιπόν της κριτικής για το «ακαταδίωκτο» των επιστημόνων και όσων μη πολιτικών προσώπων απασχολούνται με τη διαχείριση της πανδημίας, μερικοί δεν μπορούν να συγκρατηθούν. Και όχι μόνο δεν μπορούν να συγκρατηθούν, αλλά το κάνουν και «λύσσα» που λέει ο λόγος. «Λύσσα» να μην μπορείς να το αγγίξεις.

Ο φίλος μου ο Γιάννης ο Ραγκούσης, παράδειγμα. Εξακολουθεί φαίνεται να δίνει εξετάσεις στο ιερατείο της Κουμουνδούρου. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι είπε να σχολιάσει το «ακαταδίωκτο», άλλα το έκανε τόσο «λύσσα» που δεν τρώγεται. Ούτε από πούρο συριζαίο.

Διαβάστε και βγάλτε συμπέρασμα από χθεσινή του ανάρτηση στο Facebook: «Πέραν από το #ακαταδιωκτο, πηγαίνει το "δεν εξετάζονται". Με αυτήν την εντελώς αντιδημοκρατική τροπολογία δεν θα μπορεί ούτε καν Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής να συσταθεί με εξέταση επιστημόνων, για τη διερεύνηση απλώς πολιτικών ευθυνών - κι όχι ποινικών - στη διαχείριση της πανδημίας. Ουσιαστικά η Κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο απαγορεύει στη Βουλή και στην Αντιπολίτευση να ασκήσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα. Ετσι εκ των πραγμάτων καταλύεται και το Σύνταγμα και η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία».

Κόψε κάτι, ρε Γιάννη. Καταλύεται το Σύνταγμα και η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Δηλαδή έχουμε χούντα και δεν το έχουμε καταλάβει;

(Μεταξύ μας, έχω μερικά παραδείγματα για πραγματική κατάλυση μερικών άρθρων του Συντάγματος και καταπάτησης των βασικών θεσμών της πολιτείας επί ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να σ' τα παραθέσω όποτε έχεις όρεξη. Αν και νομίζω ότι τα θυμάσαι. Ασε που αν δεν κάνω λάθος ήσουν και μέλος της Προανακριτικής για τον Παπαγγελόπουλο...)

Εκβιασμοί και απειλές

Και έπειτα είναι τόσο... αθώο αυτό το όχι στο «ακαταδίωκτο» των επιστημόνων, ώστε κάθε φορά που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το περί του αντιθέτου, ενισχύεται η άποψη πως στην ουσία με όλη αυτή τη φιλολογία εκείνο που επιχειρείται είναι να εκβιαστεί ανοιχτά η επιστημονική κοινότητα. Οτι αν και εφόσον επανέλθει (ο ΣΥΡΙΖΑ) στην εξουσία, θα έχουν τραβολογήματα με τη Δικαιοσύνη, διότι, το οποίον κ.λπ. κ.λπ. Είναι δε τέτοιο το πάθος που δεν μπορούν και να κρυφτούν. Διάβαζα άρθρο του Θανάση του Καρτερού (που χτες είχε και... «επέτειο» - έκλεισαν 35 χρόνια από το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ και την «πύρινη» αρθρογραφία του κατά όλων ημών που γράφαμε για τον όλεθρο - ο Θανάσης έβλεπε απλώς μια παγκόσμια αντικομμουνιστική υστερία εις βάρος της μεγάλης Σοβιετίας και μας την «έπεφτε»...), στην «Αυγή».

Πώς κατέληγε το άρθρο; «Τώρα έχουμε πόλεμο. Οταν έρθει η ώρα του λογαριασμού για τις ζημιές, τα ξαναλέμε...»!

Μια παρόμοια εκδοχή της πολακικής θεωρίας «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς». Βρε τον Θανάση...