Η ανασυγκρότηση της χώρας δεν είναι μαθηματικό ή λογιστικό πρόβλημα για να λυθεί με τον άβακα και τον χάρακα. Είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικής ηγεσίας, πνευματικού κόσμου, μεταρρυθμιστικής νομοθεσίας, κοινωνικής συναίνεσης. Χρειαζόμαστε επειγόντως ανθρώπους που να τιμούμε και να θαυμάζουμε. Αμφισβητήσαμε τους ήρωες, τους μύθους, τους θρύλους, τους θεσμούς, το κατεστημένο και τώρα γυμνοί και μόνοι, ψάχνουμε να βρούμε σε ποιον και πού θ' ακουμπήσουμε τις αγωνίες και τα όνειρά μας. Και τρωγόμαστε μεταξύ μας λες και η λύση θα προκύψει από τις ύβρεις. Διαρκής Υβρις. Ο εμπαθής δημόσιος λόγος όχι μόνο δεν παράγει θετικά πολιτικά αποτελέσματα αλλά αναδεικνύει και μια χαμηλή αισθητική προσωπικού ήθους στη διαφωνία και μια αλλεργική αντίδραση στη συνεννόηση.....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 22/04/21

 

Αδύναμη Δημοκρατία, λιπόψυχοι πολίτες;

Με καλοφτιαγμένα γκράφιτι
σκεπάζουν τα γερασμένα συνθήματα
Θ. Βοριάς, Νυχτερινές επιπλοκές

ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Η υγειονομική κρίση δεν έχει μόνο ρίξει το ηθικό μας αλλά έχει διαμορφώσει όρους κοινωνικοπολιτικής ψυχοπαθολογίας. Η αντικειμενικά αμφισβητούμενη «κατάσταση ανάγκης» έχει προκαλέσει έντονες υποκειμενικές βιώσεις έκτακτων φόβων (απέναντι στην εξουσία - πολιτικών/επιστημόνων - αλλά και στις συνταγές «εξόδου»). Οι θεσμικές μας καχυποψίες σε πλήρη εναρμόνιση με τις ανομικές παρακαταθήκες του πρόσφατου παρελθόντος υπερισχύουν κατά κράτος των όποιων θετικών πρωτοβουλιών, απ' όπου κι αν προέρχονται.

Οι παθογένειες της διοίκησης η κερδώα αδιαφάνεια της πολιτικής φαίνεται να συναντώνται με το σύνδρομο της «προδομένης (δεσμευμένης;)» ψήφου και της παραδομένης κοινωνίας αλλά στην πραγματικότητα κρύβουν μιαν αίσθηση αβοηθησίας και αδυναμίας.

Η συνδιαλλασσόμενη Δημοκρατία είχε εθίσει πολλούς στη μόνιμη προστασία και προφύλαξη της παρασιτικής οικονομίας και πνευματικής ελίτ που δεν έμαθαν ποτέ να κολυμπάνε στα δύσκολα χωρίς σωσίβιο (συγ)κάλυψης.

Η ασυνεννοησία κομμάτων και γενεών οφείλεται σε μακρόχρονη κώφωση ή και πολιτικό αυτισμό και διευρύνεται μέσω της (αντι)κουλτούρας των (μη) συναινέσεων, της συνεχούς προβολής ψευτοδιλημμάτων αέναης έλευσης Μεσσία-Σωτήρα και ιδεολογημάτων δίκαιης και δικαιολογημένης εξέγερσης.

Περισσεύουν τα διλήμματα (ή εμείς ή αυτοί) και τα στοιχήματα (ή κεντροαριστερά ή δεξιό success story), οι τάχα μου ιδεολογικές διαφωνίες (πίσω από τις οποίες κρύβονται προσωπικές ψυχοσωματικές συγκρούσεις), τα δήθεν μέτωπα (μέσα στα οποία κουρνιάζουν φόβοι αποκαλύψεων κενού ή ελπίδες απόκρυψης ευθυνών). Περιττεύουν οι πολυπραγμοσύνες, οι πραγματογνωμοσύνες, τα κομματικά τρικ και τα (προεκλογικά;) γκάτζετ.

Ηρθε νομίζω η εποχή για να μπουν οριστικά στο ντουλάπι της Ιστορίας ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κοινωνικός νεοπλουτο-αναρχισμός, ο αλγοριθμικός συμψηφισμός. Πρέπει να δοθεί τέλος στους διάφορους ...ισμούς, στις περίτεχνες πολυγλωσσίες και στους τακτικισμούς της περικοκλάδας.

Η χώρα χρειάζεται ισχυρό ηγέτη, αποφασισμένη ηγετική ομάδα, βουλευτές 24ωρης παρουσίας (χωρίς προνόμια και «πελατείες»), νομοθεσία καθαρή και σαφή (δίχως «παραθυράκια»), δικαιοσύνη στην υπηρεσία του Δικαίου και πολίτες που διαλέγονται και συμμετέχουν αλλά κυρίως που δεν παίζουν στη ρουλέτα το μέλλον των παιδιών τους. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, εκ του αφελούς ή εκ του ασφαλούς.

Η ανασυγκρότηση της χώρας δεν είναι μαθηματικό ή λογιστικό πρόβλημα για να λυθεί με τον άβακα και τον χάρακα. Είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικής ηγεσίας, πνευματικού κόσμου, μεταρρυθμιστικής νομοθεσίας, κοινωνικής συναίνεσης.

Χρειαζόμαστε επειγόντως ανθρώπους που να τιμούμε και να θαυμάζουμε. Αμφισβητήσαμε τους ήρωες, τους μύθους, τους θρύλους, τους θεσμούς, το κατεστημένο και τώρα γυμνοί και μόνοι, ψάχνουμε να βρούμε σε ποιον και πού θ' ακουμπήσουμε τις αγωνίες και τα όνειρά μας. Και τρωγόμαστε μεταξύ μας λες και η λύση θα προκύψει από τις ύβρεις. Διαρκής Υβρις.

Ο εμπαθής δημόσιος λόγος όχι μόνο δεν παράγει θετικά πολιτικά αποτελέσματα αλλά αναδεικνύει και μια χαμηλή αισθητική προσωπικού ήθους στη διαφωνία και μια αλλεργική αντίδραση στη συνεννόηση.

Ενα από τα προαπαιτούμενα της εθνικής/κοινωνικής αλλαγής «παραδείγματος» είναι μια γενική συμφωνία επί των κοινών αξιών, των ρυθμιστικών κανόνων και των επιτρεπόμενων ορίων απόκλισης. Παίξαμε με τη φωτιά της ανομίας, της ατιμωρησίας, των συμψηφισμών και «καήκαμε». Τώρα δεν μένει παρά να μάθουμε να ζούμε ως πραγματικοί πολίτες και όχι σαν κοτζαμπάσηδες ή ψευτοζορμπάδες.

ΥΓ. «Υπάρχει ένας ωκεανός που λέγεται τίποτα...» (Γ. Σαραντάρης)

-Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών