Η περίπτωση του Βάσου Λυσσαρίδη δείχνει, ότι υπήρχε, ιδιαίτερα στην περίοδο 1955-1959, ένας άλλος δρόμος, που τον χάραξε και τον υπηρέτησε ο ίδιος, αλλά δεν μπόρεσε να γίνει πλειοψηφικός. Ο αντιαποικιοκρατικός αγώνας του κυπριακού λαού το 1955-1959 για Ανεξαρτησία και Αυτοδιάθεση ήταν από κάθε άποψη ένας δίκαιος και νόμιμος αγώνας. Ενας αγώνας όμως που στηρίχθηκε σε ένα αδύναμο «εθνικό κέντρο» τη μετεμφυλιακή, δηλαδή, Ελλάδα και ταυτόχρονα προκάλεσε έναν εσωτερικό διχασμό, καθώς ο Γρίβας ως επικεφαλής, διευκόλυνε την ηγεσία του ΑΚΕΛ στην αντίθεσή του στον αγώνα, την ίδια στιγμή που η Σοβιετική Ενωση δεν θα επιθυμούσε την Ενωση της Κύπρου με την Νατοϊκή Ελλάδα (όπως φυσικά, με την εξίσου Νατοϊκή, τότε, Τουρκία)....

Από το "Φιλελεύθερο"....

Με βαθύτατη θλίψη ανακοινώνεται ο θάνατος του ιδρυτή και Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ και πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπου Δρα Βάσου Λυσσαρίδη, αναφέρει σχετική ανακοίνωση του κόμματος.

«Θ’ αγωνίζεσαι και μετά θάνατο ο λαός δεν σου δίνει άδεια απουσίας» καταλήγει η ανακοίνωση.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Έφυγε από τη ζωή ο Βάσος Λυσσαρίδης
Ο πολιτικός κόσμος αποχαιρετά τον εμβληματικό ηγέτη της ΕΔΕΚ

Βαθιά θλίψη για τον θάνατο του Βάσου Λυσσαρίδη, εκφράζει ο Γιαννάκης Ομήρου

Ο πρώην Πρόεδρος της ΕΔΕΚ και της Βουλής Γιαννάκης Ομήρου με γραπτή δήλωση εκφράζει βαθιά θλίψη για το θάνατο του Βάσου Λυσσαρίδη.

«Αποχαιρετούμε το μεγάλο οραματιστή, τον πρωταγωνιστή και σημαιοφόρο για τα δίκαια της Κύπρου και του ελληνισμού, τον συνεπή συμπαραστάτη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο», αναφέρει ο κ. Ομήρου προσθέτοντας ότι του είναι επώδυνο και δύσκολο να αποχαιρετά τον άνθρωπο που «μας ενέπνευσε, μας ωρίμασε πολιτικά και εθνικά και μας καθοδήγησε στους αγώνες τους καλούς για την ελευθερία και την εθνική δικαιοσύνη».

Ιδρυτής της ΕΔΕΚ του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κινήματος, άνοιξε καινούριους δρόμους φέρνοντας τα νέα μηνύματα της παγκόσμιας ιδεολογίας του δημοκρατικού σοσιαλισμού, συνεχίζει ο κ. Ομήρου προσθέτοντας ότι ο Βάσος Λυσσαρίδης ήταν παρών σε όλους τους αγώνες του λαού και της πατρίδας.

Δηλώνοντας βέβαιος ότι θα ήθελε να συνεχίσουμε αυτούς τους αγώνες με συνείδηση της μοιρασμένης πατρίδας και του χρέους της ελευθερίας και πως όταν υπάρχει αγώνας για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, ο Βάσος Λυσσαρίδης θα είναι συνοδοιπόρος.

Πηγή: philenews

....από "ΤΑ ΝΕΑ"

 
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

"Εσβησε» χθες στη Λευκωσία, λίγες ημέρες πριν κλείσει τα 101 χρόνια ζωής, ο «τελευταίος των μεγάλων» του Ελληνισμού του 20ού αιώνα, ο Βάσος Λυσσαρίδης. Μια ζωή για την οποία ταιριάζει απόλυτα αυτό που ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε πει κάποτε για τον εαυτό του: «Στην πολιτική, το μέγεθος του ρόλου δεν προσδιορίζεται από την έκταση της σκηνής». Ο Βάσος Λυσσαρίδης δεν εξελέγη ποτέ Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και το επιχείρησε τρεις φορές. Δεν υπήρξε ποτέ υπουργός, μέλος μιας κυβέρνησης. Διετέλεσε για σαράντα έξι χρόνια βουλευτής (από το 1960 ως το 2006) και για έξι χρόνια (1985-1991) Πρόεδρος της Βουλής. Υπήρξε το 1969 ιδρυτής και ως το 2001 Πρόεδρος ενός σχετικά μικρού κόμματος, της ΕΔΕΚ, του οποίου τα ποσοστά, μια μόνον φορά ξεπέρασαν το 10%, σε τόσες εκλογικές αναμετρήσεις.

Και όμως, αυτός ο ηγέτης ενός «μικρού» κόμματος, είχε ένα ειδικό βάρος, που υπερέβαινε κατά πολύ το αθροιστικό μέγεθος των άλλων κομμάτων - και συνήθως - και την πλειοψηφία των επικεφαλής αυτών των κομμάτων. Ο «γιατρός» είτε τη συμπάθεια και τη συναίνεση προκαλούσε, είτε την εχθρότητα και το μίσος συγκέντρωνε, τελικά οδηγούσε όλους σε έναν κοινό παρονομαστή: τον σεβασμό. Και μια ιδιότητα διέθετε αταλάντευτα: κύρος. Και μια αρετή του αναγνωριζόταν αναμφισβήτητα: ακραία προσωπική ανιδιοτέλεια.

Οι θέσεις και οι απόψεις του είχαν πολύ μεγαλύτερη ακτινοβολία και επιρροή απ' ό,τι του επιφύλασσε η εκλογική στατιστική. Δεν υπήρχε κόμμα και πολιτικός αρχηγός, όπως και η ίδια η κοινή γνώμη του Κυπριακού Ελληνισμού (αλλά ακόμα και των Τουρκοκυπρίων), που να μην περιλαμβάνουν στην ανάλυσή τους και τον πολιτικό σχεδιασμό τους τη θέση και τη στάση του Λυσσαρίδη, σε κάθε μείζον ζήτημα, κυρίως, φυσικά, το Κυπριακό.

Ο ίδιος, άνθρωπος με βαθιά παιδεία και χιούμορ, είχε πλήρη αίσθηση αυτής της αντιφατικής σχέσης - ακόμα και του εκλογικού σώματος - απέναντί του: «Ολοι μας ερωτεύονται και κανείς δεν μας παντρεύεται», το συνόψισε θυμόσοφα.

Ωστόσο, είναι σε αυτή την παρατήρηση που ίσως θα «πατήσει» ερμηνευτικά ο βιογράφος του και οι ιστορικοί της κυπριακής περιπέτειας. Γιατί η προσωπικότητα του Βάσου Λυσσαρίδη ήταν εκρηκτικά ερωτική. Είχε έρωτα στην πατρίδα, έρωτα στα σοσιαλιστικά ιδεώδη, έρωτα στις αυθεντικές σχέσεις, είτε στη ζωή, είτε στην πολιτική. Δεν υπήρξε ποτέ «επαγγελματίας» πολιτικός, ακόμα και με την ευγενή έννοια που προσέδωσε στον όρο ο Μαξ Βέμπερ. Γι' αυτό άλλωστε δεν του αρκούσε η πολιτική πράξη: έγραφε ποίηση με το ίδιο πάθος έκφρασης, ζωγράφιζε από την ίδια εσωτερική ανάγκη του μέσα πλούτου του, αγαπούσε τους φίλους του και τους συντρόφους του με μια περίσσεια ψυχής, «γιατί αν μια ψυχή θέλει να γνωρίσει τον εαυτό της πρέπει να κοιταχθεί σε μια άλλη ψυχή», με προκαλούσε στα αρχαιογνωστικά φιλολογικά χωράφια.

Σήμερα, όλο και πιο συχνά, οι αναγνώσεις του Κυπριακού διολισθαίνουν σταθερά σε απολογητικές μιας ήττας. Και αυτό είναι, ίσως, αναπόφευκτο. Ωστόσο υποστηρίζω, ότι η περίπτωση του Βάσου Λυσσαρίδη δείχνει, ότι υπήρχε, ιδιαίτερα στην περίοδο 1955-1959, ένας άλλος δρόμος, που τον χάραξε και τον υπηρέτησε ο ίδιος, αλλά δεν μπόρεσε να γίνει πλειοψηφικός. Ο αντιαποικιοκρατικός αγώνας του κυπριακού λαού το 1955-1959 για Ανεξαρτησία και Αυτοδιάθεση ήταν από κάθε άποψη ένας δίκαιος και νόμιμος αγώνας. Ενας αγώνας όμως που στηρίχθηκε σε ένα αδύναμο «εθνικό κέντρο» τη μετεμφυλιακή, δηλαδή, Ελλάδα και ταυτόχρονα προκάλεσε έναν εσωτερικό διχασμό, καθώς ο Γρίβας ως επικεφαλής, διευκόλυνε την ηγεσία του ΑΚΕΛ στην αντίθεσή του στον αγώνα, την ίδια στιγμή που η Σοβιετική Ενωση δεν θα επιθυμούσε την Ενωση της Κύπρου με την Νατοϊκή Ελλάδα (όπως φυσικά, με την εξίσου Νατοϊκή, τότε, Τουρκία).

Ο Βάσος Λυσσαρίδης έδειξε έναν άλλον δρόμο, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Μετείχε στον αγώνα ως ο δέκατος τρίτος τομεάρχης της ΕΟΚΑ, επικεφαλής της «Οργάνωσης Αριστερών Πατριωτών». Τόσο σε προσωπικές μας συζητήσεις, όσο και δημόσια έχει βεβαιώσει (χωρίς, από ό,τι γνωρίζω, να έχει διαψευσθεί) ότι ποτέ δεν έζησε καχυποψία ή υπονόμευση από τη διοίκηση της ΕΟΚΑ τα τέσσερα χρόνια του κοινού αγώνα. Και υποστήριζε ότι ήταν τόσο μεγάλη η λαϊκή διαθεσιμότητα, ώστε αν το ΑΚΕΛ έμπαινε εξίσου αποφασιστικά στον αγώνα, θα ήταν διαφορετικό το τοπίο και διαφορετικά τα τελικά αποτελέσματα. Η δική του θέση εκκίνησης ήταν και παρέμεινε αναλλοίωτη: «σοσιαλισμός και πατριωτισμός είναι δίδυμες έννοιες».

Το δεύτερο σημείο που θέλω αυτή τη στιγμή να σταθώ, είναι η αποφασιστική συμβολή του Βάσου Λυσσαρίδη στην αντίσταση εναντίον της Χούντας το 1967-1974. Δράση με δύο αλληλοσυμπληρούμενα σκέλη: αφενός στο εσωτερικό της Κύπρου η προάσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος και της νόμιμης εκλεγμένης ηγεσίας του, του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Οι δυνάμεις της ΕΔΕΚ αποτελούσαν την αιχμή εγγύησης της δημοκρατικής νομιμότητας απέναντι στην ΕΟΚΑ Β και τα επίσημα και ανεπίσημα όργανα της Χούντας στο νησί.

Ταυτόχρονα, η ΕΔΕΚ διασφάλιζε σε ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις πολύπλευρη στήριξη, με πολυποίκιλες διευκολύνσεις, σε εξοπλισμό αλλά και σύνδεση με τις παλαιστινιακές οργανώσεις, όπου αρκετά στελέχη της ελληνικής αντίστασης έλαβαν την ανάλογη εκπαίδευση. Τότε βάθυνε και η σχέση του Βάσου Λυσσαρίδη με τον Ανδρέα Παπανδρέου, σχέση που παρέμεινε αδιατάρακτη ως το τέλος.

Είναι ακριβώς για ό,τι δημοκρατικό και πατριωτικό συμβόλιζε ο Βάσος Λυσσαρίδης, που οι ακραίοι της ΕΟΚΑ Β, μετά την εισβολή, μετά και τον Αττίλα 2 έστησαν ενέδρα για να τον δολοφονήσουν, στις 30 Αυγούστου του 1974, στην καρδιά της ήδη ματωμένης και διχασμένης Λευκωσίας. Επέζησε από ένα θαύμα. Αλλά σκοτώθηκε ο σύντροφος που οδηγούσε, ένα σπάνιο παλικάρι, ο Δώρος Λοΐζου, καθόλου τυχαία και αυτός αγωνιστής και ποιητής. Τώρα που - ελπίζω - να υπάρξουν αφιερώματα στην τηλεόραση για τον Βάσο, αξίζει να παίζεται μόνον η στιγμή, που αμέσως μετά την απόπειρα, γεμάτος αίματα ο ίδιος, κάνει δηλώσεις που καλεί σε ομόνοια και συμφιλίωση.

Είχα το προνόμιο ζωής να συνδεθώ με τον Βάσο Λυσσαρίδη, από το 1971, έμμεσα, μέσω του αντιδικτατορικού αγώνα και από το 1975 που πρωτοσυναντηθήκαμε ως τον Νοέμβρη του 2019 που ήταν η τελευταία μας συνάντηση, να μπορώ να καταθέσω ότι στον Βάσο η έννοια «μίσος» ως τμήμα των προσωπικών σχέσεων ήταν άγνωστη, όχι απλώς ως συναίσθημα, αλλά και ως νοητική πρόσληψη. Αλλά είχε μια αδιάλλακτη αντίθεση στην ανισότητα, στην αδικία, την ανελευθερία, σε ό,τι μειώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σε ό,τι φτωχαίνει τον άνθρωπο και δεν του επιτρέπει να είναι «άνω θρώσκων», όπως επέμενε στην ετυμολογική του βεβαιότητα. Στον Βάσο Λυσσαρίδη γνώρισα έναν ολοκληρωμένο Ανθρωπο, με μια ζωή που άξιζε να την ζήσει κανείς.

Γεια σου καπετάνιο στο νέο σου ταξίδι. Σε χαιρετά η Κύπρος και η Ελλάδα, σε περιμένουν οι φίλοι σου σαν τον Νέλσον Μαντέλα, τον Γιάσερ Αραφάτ και τον Ούλοφ Πάλμε.

Αφησες σπόρο καλό.