Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 27/04.20 |
Η βουλευτής του ΚΚΕ και δημοσιογράφος κρίνει τη μέχρι τώρα αντιμετώπιση του κορωνοϊού από την Ελλάδα και την Ευρώπη και θέτει ερωτήματα για την επόμενη μέρα
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ
Με τη Λιάνα Κανέλλη μπορείς να μιλάς για ώρες και σε μια ευρεία γκάμα. Οι ημέρες τη βρίσκουν στο σπίτι, όπως όλους, χωρίς όμως να χάνει την πληθωρικότητα και το χάρισμα που έχει να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, ενίοτε ηχηρά. Ανήσυχη, όπως και το κόμμα της, η βουλευτής Α' Αθήνας του ΚΚΕ και πολύπειρη δημοσιογράφος - συνεχίζει να αρθρογραφεί με σταθερότητα στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» και στην «Κατιούσα» -, μιλάει περισσότερο για το μετά τον κορωνοϊό τοπίο. Για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και την ευελιξία του διεθνούς καπιταλισμού, τις νέες γεωπολιτικές εξισώσεις αλλά και την Εκκλησία και τη διακεκαυμένη ζώνη των ελληνοτουρκικών. Σαν ακροβάτισσα η Λιάνα περικλείει πολλούς κόσμους, αλλά με βαθιά κομματικότητα στο ΚΚΕ. Πρωτοεντάχθηκε συνδικαλιστικά σε αυτό όταν πάλευε, αρχές δεκαετίας του '90, στην ΕΣΗΕΑ, ενώ φέτος κλείνει 20 χρόνια βουλευτής και σταθερά στην ίδια εκλογική περιφέρεια, χωρίς όμως να χάνει και τη δημοσιογραφική της ματιά. Της δίνουμε την 4η Εντολή και μας αναλύει τη σκέψη της με γωνίες, εκρηκτικότητα και χωρίς ίχνος αμβλυμένου λόγου.
Ας ξεκινήσουμε απ' τα βασικά. Πώς τα περνάτε αυτές τις ημέρες; Εννοώ πώς περνάτε την ημέρα σας και ρωτώ γιατί παρότι το «Μένουμε σπίτι» ακούγεται ως ενιαίο, δεν είναι το ίδιο για τον καθέναν μας.
Ελεγχόμενα αγχωτικά. Μιλάω στο Skype, πράγμα που δεν έκανα πριν. Βάφω μόνη μου τα μαλλιά μου. Κοντεύω όπως πολλοί γύρω μου να γίνω μοριακή βιολόγος διαβάζοντας επιστημονικά άρθρα και συσσωρεύοντας γνώσεις, που ύστερα τις κάνω delete για να μη μου κόβει τα πόδια η αλλεργική ρινίτιδα από την κίτρινη πευκόσκονη που με βαράει κάθε χρόνο. Τρώω και κοιμάμαι λιγότερο, διαβάζω περισσότερο κι αποκτώ τα βάσανα των άλλων ως δικά μου. Βρίσκω μικρές λύσεις σε μεγάλα προβλήματα κι απολαμβάνω τον θρίαμβο αυτών των νικών. Ψεκάζω τα λεφτά που δίνω στους ντελιβεράδες. Αυτή η απάντηση δεν τελειώνει ποτέ, γιατί ακριβώς είναι προσωπική.
Σήμερα που έχουμε πάρει μια κάποια απόσταση απ' την πρώτη έξαρση της πανδημίας, τι θεωρείτε πως έχει μεταβληθεί ήδη στις σχέσεις μας και τη ζωή μας;
Τα πάντα και συνάμα τίποτα. Είτε βραχύχρονη είτε μακρόχρονη η υποχρεωτική απόσταση από τους άλλους, πρέπει να παλέψουμε, θαρρώ έως θανάτου, να μη γίνουμε ζόμπι και να την εξαλείψουμε. Ηδη βλέπω να βαδίζουμε σε μια αναδιάρθρωση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στο ήδη σάπιο έδαφος του καπιταλισμού, σαν εκείνη τη φρικτή, την απεχθή σειρά «The Walking Dead», που δέκα χρόνια προετοίμαζε τους θεατές της να επιζήσουν σε περίκλειστες νεομεσαιωνικές πόλεις ένοπλων βρωμιάρηδων αγρίων. Ακούω για υγειονομικά πασαπόρτια και νομίζω ότι ζω μέρες του '36. Από την άλλη ξέρω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε την ομορφιά της ζωής και ήδη απεργάζονται επαναστάσεις, σχέδια και όνειρα για να την ξανακατακτήσουν. Οσο άλλη κι αν είναι, η ζωή είναι ωραία, και θα νικήσει. Οποτε στην Ιστορία χτίστηκε «στίγμα» και πισωγύρισε ο πολιτισμός, ήρθε η μεγάλη σύγκρουση και το σκοτάδι έχασε από το φως.
Υπάρχει μια συζήτηση, ας πούμε, αν τα μέτρα κατά του ιού είναι απλώς μια αποτύπωση μιας νέας και οριστικής βιοπολιτικής και μια νέα κατάσταση εξαίρεσης (Giorgio Agamben). Τι λέτε;
Φτιάχνεται, συμφωνώ μαζί σου, άρον άρον μια δήθεν νέα φιλοσοφική κι επιστημονική ορολογία με βαρύγδουπες ασάφειες και δυσνόητους πολλαπλών χρήσεων τίτλους, που φυσάει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από πολλαπλές κατευθύνσεις κι απ' το αεράκι ως τον τυφώνα. Για ποια οριστική βιοπολιτική θα μου μιλήσει κάποιος, όταν η ιδιωτική ασφάλιση δεν καλύπτει τίποτα για τον κορωνοϊό και έχει ήδη φτάσει να σου ζητάει ασφάλιστρα μετά από εξετάσεις των DNA πιθανοτήτων σου να πεθάνεις πρόωρα. Για ποια κατάσταση εξαίρεσης θα μου μιλήσουν οι δημοκράτες κι οι αριστεροί επιστήμονες που δεν βγήκαν στα κάγκελα για τους μαζικούς θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λέγονται γηροκομεία. Η μεγάλη μάχη θα δοθεί με πράξεις κι όχι θεωρίες, ωμά ταξικά. Το ενδιαφέρον θα είναι να βάλουν οι μάζες των εργαζομένων το χέρι τους στα μέσα παραγωγής εκείνης της επιστήμης που παρατείνει τη ζωή των ανθρώπων ποιοτικά, και όχι να την ξεφορτώνεται στα μουλωχτά.
Πάντως μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει. Και φάνηκε πως έγκαιρα η κυβέρνηση έδρασε...
Ετσι φαίνεται, αλλά τώρα και η κυβέρνηση έδρασε έγκαιρα γιατί ήξερε μαζί με τις προηγούμενες πού είχε καταντήσει το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και ο λαός έδρασε έγκαιρα επειδή είχε την πείρα αυτού ακριβώς του συστήματος κι ένα βουνό μνημονιακής αρρώστιας στην πλάτη του. Ο Μεγάλος Εγκλεισμός είναι σαν το Οχι του Μεταξά. Το είπε επειδή του το επέβαλε ο λαός γιατί αν έλεγε Ναι θα τον είχε σβήσει. Κράτα όμως τη ρήση για τον διάβολο που κρύβεται στις λεπτομέρειες κι από αυτές θα κριθεί το αποτέλεσμα. Γιατί, που να με πάρει και να με σηκώσει, δεν είναι ίδια λεπτομέρεια η απολύμανση σε σουίτα των 10.000 ευρώ τη βραδιά και η απολύμανση σε θηριώδη τηλεφωνικά κέντρα που δεν έπαψαν στιγμή να λειτουργούν. Η βασίλισσα της Αγγλίας αποσύρθηκε στο κάστρο της. Λεπτομέρεια. Σε πόσα λεωφορεία αστικά ή του ΚΤΕΛ μπήκαν χωρίσματα γυάλινα για να προστατευθούν οι οδηγοί; Αν είναι λεπτομέρεια, στην Αγγλία κόστισε ήδη είκοσι πεθαμένους οδηγούς λεωφορείων...
Σε αυτή τη φάση οφείλουμε να υπακούσουμε τυφλά την επιστήμη ή υπάρχει ο φόβος να εξελιχθεί και αυτό σε μια νέα θεολογία;
Οταν η επιστήμη ασκεί πολιτική, τότε έχει και όνομα. Απεχθές και διάσημο. Μένγκελε. Η θεολογία του τρόμου τρέχει ήδη με χίλια απ' τους Δίδυμους Πύργους. Ουδείς ασχολείται με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς της Σομαλίας από Αμερικανούς, αυτό το τετράμηνο του κορωνοϊού. Τα φοιτητικά δάνεια στις ΗΠΑ αγγίζουν το τρομακτικό ποσό των 1,6 τρισ. που χρωστάνε οι επόμενοι επιστήμονες, σε ποιον άραγε; Συμπέρασμα: ναι στην επιστήμη που υπηρετεί τον άνθρωπο και δεν είναι υποδούλωση γνώσεων και μυαλών στα συμφέροντα των πολυεθνικών θηρίων.
Το ΚΚΕ και βέβαια και εσείς με τις παρεμβάσεις σας έχετε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τις αρνητικές μεταβολές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Γιατί και πού το στηρίζετε ως ανάγνωση;
Στην πραγματικότητα που δεν δείχνει η τηλεόραση και δεν αναλύουν οι προσοδοφόρες θεωρίες συνωμοσίας. Μην το παρουσιάζετε σαν καινούργια αιφνίδια δυσάρεστη αλλαγή λόγω κορωνοϊού. Εμπέδωση και παγιοποίηση μιας άθλιας αντεργατικής πολιτικής που πάει ως το Μάαστριχτ και παραπίσω, ειδικά στην Ευρώπη, είναι αυτή που τώρα θεσμοθετείται με ΠΝΠ, με ευκαιρία οπορτουνίστικη τον κορωνοϊό. Η πανδημία, να μας θυμηθείτε, χτίζει το καινούργιο δουλεμπόριο.
Παράλληλα με την πανδημία συντελούνται και γεωπολιτικές διεργασίες. Ποια χώρα θεωρείτε πως βγαίνει ενισχυμένη προς το παρόν;
Ναι, σίγουρα, αλλά σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Είμαστε στο παρά πέντε να μετατραπεί ο εμπορικός πόλεμος π.χ. ΗΠΑ - Κίνας σε πραγματικό. Οπότε η έννοια της ενισχυμένης χώρας κρίνεται με όρους στατιστικής θανάτων, εμπορικών ισοζυγίων, ομολόγων, χρηματιστηριακών λαφύρων κι αν ισχύει και για τις χώρες ό,τι και για τα μέτρα του κορωνοϊού, τότε η γηραιά ήπειρος Ευρώπη είναι η μόνη σίγουρα χαμένη και σε... καραντίνα. Η ανάλυση είναι περίπλοκη και θέλει προσοχή. Γιατί τι νόημα έχει μια χώρα να πρωταγωνιστεί, πρώτο όνομα στη μαρκίζα, κι ο λαός της κομπάρσος να παλεύει για την επιβίωση. Οπότε εγώ κοιτάω τον δείκτη ανεργίας.
Η ΕΕ - λόγω και της στάσης της με την ανεπαρκή βοήθεια προς το παρόν σε χώρες όπως η Ιταλία - έχει τον κίνδυνο να διαλυθεί; Ενισχύεται, λένε, το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα.
Η Ευρώπη των λαών δεν φτιάχτηκε ακόμα. Το σημερινό μόρφωμα, που στο ΚΚΕ επιμένουμε χρόνια τώρα να το αποκαλούμε λυκοσυμμαχία, τώρα δείχνει ακόμα και στον αφελέστερο, ακόμα και στον πιο ρομαντικό ή και άσχετο, και τους λύκους και τα δόντια τους. Η Γερμανία εισήγαγε ογδόντα χιλιάδες εργάτες γης, Ρουμάνους, Σλοβένους κ.λπ., για να σώσει την αγροτική της παραγωγή, όπως οι γαιοκτήμονες του αμερικανικού Νότου μπαρμπαθωμάδες ξεριζωμένους από τις αφρικανικές καλύβες τους. Μόλις προ ημερών η χώρα μας δέχτηκε στα πλαίσια του προγράμματος IRINI (!) να φιλοξενεί διασωσμένους πρόσφυγες στην Κρήτη και αλλού ως επίλυση του... λιβυκού προβλήματος. Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Θαρρώ πως ο λόγος γίνεται για μια αυτοεκπληρούμενη αστική προφητεία...
Παράλληλα βλέπουμε και την Τουρκία να κλιμακώνει την επιθετικότητά της έναντι της χώρας μας. Πού το πάει, αλήθεια; Ασχολείστε χρόνια με τα ελληνοτουρκικά.
Ως λαός ουδέποτε αφεθήκαμε, απ' το σχολείο και το πανεπιστήμιο μέχρι τη διπλωματία και την οικονομία, να ανοίξουμε τη μελέτη του παράγοντα Τουρκία στο παρόν και το μέλλον μας. Κι έτσι, θα φτάσουμε του χρόνου να γιορτάζουμε περιτυλιγμένοι από το φίδι του ιού την Επανάσταση του '21 στη σκιά της ιστορικής ανεπάρκειας, της πολιτικής σκοπιμότητας και της άγνοιας της πραγματικότητας. Αυτός ο κλισέ όρος «ελληνοτουρκικά» εμπεριέχει από μόνος του κινδύνους λανθασμένων εκτιμήσεων. Κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να μη δούμε τις πολιτικές κερκόπορτες, απ' τον Εβρο ως το Καστελλόριζο και την Κύπρο. Είμαι σταθερά υπέρ της άποψης ότι αυτές τις φυλάς μόνος σου και χωρίς μισθοφόρους και δανεικούς συμμάχους.
Είδαμε και μια σκληρή στάση έναντι της Εκκλησίας, αλλά και γεγονότα ανυπακοής από πιστούς. Φουντώνει ένα ρεύμα σε κοινωνικά δίκτυα που βλέπει πόλεμο στην Ορθοδοξία, συχνά όλο αυτό τέμνεται και με συνωμοσιολογίες. Τι λέτε;
Κραυγές και ψίθυροι. Εκεί ανάμεσα κινήθηκε το ζήτημα της Εκκλησίας και πρέπει να αναρωτηθούμε τελικά το κλασικό qui bono, δηλαδή ποιος ωφελείται από τον αχό και τον κατευθυνόμενο υπερφωτισμό των ασήμαντων και όχι σημαντικών στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας. Ορθά αποφασίστηκε, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστές οι εκκλησίες για προστασία από τον συνωστισμό. Είναι όμως πολιτικά, και όχι θεολογικά, επικίνδυνο να αποφασίζει το κράτος μέσα στη σφραγισμένη εκκλησία αν οι παπάδες θα λειτουργούν τέσσερις ή έξι. Κι ούτε μπορεί να υπαγορεύει η Πολιτική Προστασία το περιεχόμενο της προσευχής του καθενός. Κι εδώ άνοιξε ένα ζήτημα άλλου τύπου, που δεν το κουβεντιάσαμε όσο πρέπει. Πολλοί, κι από τις δυο πλευρές, φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Βρίσκω λειτουργικά επαρκή και ευεργετικά επαναστατικό και μη βλαπτικό τον παπά στην Κοζάνη που είχε τη φαντασία και το κουράγιο να βάλει τον Επιτάφιο στην καρότσα ενός αγροτικού, να σταθεί όρθιος, χωρίς μεγάφωνα, με έναν οδηγό σε ασφαλή χώρο και απόσταση, και να πραγματοποιήσει περιφορά Επιταφίου στο χωριό Περδίκι, ψάλλοντας το «Ω γλυκύ μου έαρ» με πιστούς στα μπαλκόνια και τις αυλές. Αυτό είναι και παπάς και πολίτης, και κόπιασε να υπηρετήσει και τον Θεό του και τους ανθρώπους του, χωρίς να υπακούσει και χωρίς να παρανομήσει!
Ολο αυτό που βιώνουμε είναι ευκαιρία για ενδοσκόπηση, ακόμη και συλλογική, ή αναστοχασμός και εγρήγορση πάνω σε μια νέα κατάσταση που επέρχεται και θα είναι δυσμενέστερη από την προηγούμενη;
Ερχονται δύσκολοι καιροί, κολοσσιαία προβλήματα για τους πολλούς και πάρα πολλά κέρδη για τους λίγους μαυραγορίτες της κάθε δυστοπίας. Αυτό δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρόν που θα γίνει παρελθόν. Οπως η λέπρα, η πανούκλα, η γρίπη, ο σεισμός, ο λιμός κι ο καταποντισμός. Το μέλλον θα το πάρουν στα χέρια τους και θα το φτιάξουν οι επιζήσαντες. Δική μας δουλειά είναι να είναι όσο γίνεται λιγότεροι οι χαμένοι. Θα υψωθούμε στο μπόι του ανθρώπου αναπόδραστα. Κι αυτό σημαίνει, ο καθένας κατά τις δυνάμεις του για τον καθένα κατά τις ανάγκες του.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ
Με τη Λιάνα Κανέλλη μπορείς να μιλάς για ώρες και σε μια ευρεία γκάμα. Οι ημέρες τη βρίσκουν στο σπίτι, όπως όλους, χωρίς όμως να χάνει την πληθωρικότητα και το χάρισμα που έχει να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, ενίοτε ηχηρά. Ανήσυχη, όπως και το κόμμα της, η βουλευτής Α' Αθήνας του ΚΚΕ και πολύπειρη δημοσιογράφος - συνεχίζει να αρθρογραφεί με σταθερότητα στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» και στην «Κατιούσα» -, μιλάει περισσότερο για το μετά τον κορωνοϊό τοπίο. Για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και την ευελιξία του διεθνούς καπιταλισμού, τις νέες γεωπολιτικές εξισώσεις αλλά και την Εκκλησία και τη διακεκαυμένη ζώνη των ελληνοτουρκικών. Σαν ακροβάτισσα η Λιάνα περικλείει πολλούς κόσμους, αλλά με βαθιά κομματικότητα στο ΚΚΕ. Πρωτοεντάχθηκε συνδικαλιστικά σε αυτό όταν πάλευε, αρχές δεκαετίας του '90, στην ΕΣΗΕΑ, ενώ φέτος κλείνει 20 χρόνια βουλευτής και σταθερά στην ίδια εκλογική περιφέρεια, χωρίς όμως να χάνει και τη δημοσιογραφική της ματιά. Της δίνουμε την 4η Εντολή και μας αναλύει τη σκέψη της με γωνίες, εκρηκτικότητα και χωρίς ίχνος αμβλυμένου λόγου.
Ας ξεκινήσουμε απ' τα βασικά. Πώς τα περνάτε αυτές τις ημέρες; Εννοώ πώς περνάτε την ημέρα σας και ρωτώ γιατί παρότι το «Μένουμε σπίτι» ακούγεται ως ενιαίο, δεν είναι το ίδιο για τον καθέναν μας.
Ελεγχόμενα αγχωτικά. Μιλάω στο Skype, πράγμα που δεν έκανα πριν. Βάφω μόνη μου τα μαλλιά μου. Κοντεύω όπως πολλοί γύρω μου να γίνω μοριακή βιολόγος διαβάζοντας επιστημονικά άρθρα και συσσωρεύοντας γνώσεις, που ύστερα τις κάνω delete για να μη μου κόβει τα πόδια η αλλεργική ρινίτιδα από την κίτρινη πευκόσκονη που με βαράει κάθε χρόνο. Τρώω και κοιμάμαι λιγότερο, διαβάζω περισσότερο κι αποκτώ τα βάσανα των άλλων ως δικά μου. Βρίσκω μικρές λύσεις σε μεγάλα προβλήματα κι απολαμβάνω τον θρίαμβο αυτών των νικών. Ψεκάζω τα λεφτά που δίνω στους ντελιβεράδες. Αυτή η απάντηση δεν τελειώνει ποτέ, γιατί ακριβώς είναι προσωπική.
Σήμερα που έχουμε πάρει μια κάποια απόσταση απ' την πρώτη έξαρση της πανδημίας, τι θεωρείτε πως έχει μεταβληθεί ήδη στις σχέσεις μας και τη ζωή μας;
Τα πάντα και συνάμα τίποτα. Είτε βραχύχρονη είτε μακρόχρονη η υποχρεωτική απόσταση από τους άλλους, πρέπει να παλέψουμε, θαρρώ έως θανάτου, να μη γίνουμε ζόμπι και να την εξαλείψουμε. Ηδη βλέπω να βαδίζουμε σε μια αναδιάρθρωση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στο ήδη σάπιο έδαφος του καπιταλισμού, σαν εκείνη τη φρικτή, την απεχθή σειρά «The Walking Dead», που δέκα χρόνια προετοίμαζε τους θεατές της να επιζήσουν σε περίκλειστες νεομεσαιωνικές πόλεις ένοπλων βρωμιάρηδων αγρίων. Ακούω για υγειονομικά πασαπόρτια και νομίζω ότι ζω μέρες του '36. Από την άλλη ξέρω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε την ομορφιά της ζωής και ήδη απεργάζονται επαναστάσεις, σχέδια και όνειρα για να την ξανακατακτήσουν. Οσο άλλη κι αν είναι, η ζωή είναι ωραία, και θα νικήσει. Οποτε στην Ιστορία χτίστηκε «στίγμα» και πισωγύρισε ο πολιτισμός, ήρθε η μεγάλη σύγκρουση και το σκοτάδι έχασε από το φως.
Υπάρχει μια συζήτηση, ας πούμε, αν τα μέτρα κατά του ιού είναι απλώς μια αποτύπωση μιας νέας και οριστικής βιοπολιτικής και μια νέα κατάσταση εξαίρεσης (Giorgio Agamben). Τι λέτε;
Φτιάχνεται, συμφωνώ μαζί σου, άρον άρον μια δήθεν νέα φιλοσοφική κι επιστημονική ορολογία με βαρύγδουπες ασάφειες και δυσνόητους πολλαπλών χρήσεων τίτλους, που φυσάει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από πολλαπλές κατευθύνσεις κι απ' το αεράκι ως τον τυφώνα. Για ποια οριστική βιοπολιτική θα μου μιλήσει κάποιος, όταν η ιδιωτική ασφάλιση δεν καλύπτει τίποτα για τον κορωνοϊό και έχει ήδη φτάσει να σου ζητάει ασφάλιστρα μετά από εξετάσεις των DNA πιθανοτήτων σου να πεθάνεις πρόωρα. Για ποια κατάσταση εξαίρεσης θα μου μιλήσουν οι δημοκράτες κι οι αριστεροί επιστήμονες που δεν βγήκαν στα κάγκελα για τους μαζικούς θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λέγονται γηροκομεία. Η μεγάλη μάχη θα δοθεί με πράξεις κι όχι θεωρίες, ωμά ταξικά. Το ενδιαφέρον θα είναι να βάλουν οι μάζες των εργαζομένων το χέρι τους στα μέσα παραγωγής εκείνης της επιστήμης που παρατείνει τη ζωή των ανθρώπων ποιοτικά, και όχι να την ξεφορτώνεται στα μουλωχτά.
Πάντως μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει. Και φάνηκε πως έγκαιρα η κυβέρνηση έδρασε...
Ετσι φαίνεται, αλλά τώρα και η κυβέρνηση έδρασε έγκαιρα γιατί ήξερε μαζί με τις προηγούμενες πού είχε καταντήσει το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και ο λαός έδρασε έγκαιρα επειδή είχε την πείρα αυτού ακριβώς του συστήματος κι ένα βουνό μνημονιακής αρρώστιας στην πλάτη του. Ο Μεγάλος Εγκλεισμός είναι σαν το Οχι του Μεταξά. Το είπε επειδή του το επέβαλε ο λαός γιατί αν έλεγε Ναι θα τον είχε σβήσει. Κράτα όμως τη ρήση για τον διάβολο που κρύβεται στις λεπτομέρειες κι από αυτές θα κριθεί το αποτέλεσμα. Γιατί, που να με πάρει και να με σηκώσει, δεν είναι ίδια λεπτομέρεια η απολύμανση σε σουίτα των 10.000 ευρώ τη βραδιά και η απολύμανση σε θηριώδη τηλεφωνικά κέντρα που δεν έπαψαν στιγμή να λειτουργούν. Η βασίλισσα της Αγγλίας αποσύρθηκε στο κάστρο της. Λεπτομέρεια. Σε πόσα λεωφορεία αστικά ή του ΚΤΕΛ μπήκαν χωρίσματα γυάλινα για να προστατευθούν οι οδηγοί; Αν είναι λεπτομέρεια, στην Αγγλία κόστισε ήδη είκοσι πεθαμένους οδηγούς λεωφορείων...
Σε αυτή τη φάση οφείλουμε να υπακούσουμε τυφλά την επιστήμη ή υπάρχει ο φόβος να εξελιχθεί και αυτό σε μια νέα θεολογία;
Οταν η επιστήμη ασκεί πολιτική, τότε έχει και όνομα. Απεχθές και διάσημο. Μένγκελε. Η θεολογία του τρόμου τρέχει ήδη με χίλια απ' τους Δίδυμους Πύργους. Ουδείς ασχολείται με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς της Σομαλίας από Αμερικανούς, αυτό το τετράμηνο του κορωνοϊού. Τα φοιτητικά δάνεια στις ΗΠΑ αγγίζουν το τρομακτικό ποσό των 1,6 τρισ. που χρωστάνε οι επόμενοι επιστήμονες, σε ποιον άραγε; Συμπέρασμα: ναι στην επιστήμη που υπηρετεί τον άνθρωπο και δεν είναι υποδούλωση γνώσεων και μυαλών στα συμφέροντα των πολυεθνικών θηρίων.
Το ΚΚΕ και βέβαια και εσείς με τις παρεμβάσεις σας έχετε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τις αρνητικές μεταβολές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Γιατί και πού το στηρίζετε ως ανάγνωση;
Στην πραγματικότητα που δεν δείχνει η τηλεόραση και δεν αναλύουν οι προσοδοφόρες θεωρίες συνωμοσίας. Μην το παρουσιάζετε σαν καινούργια αιφνίδια δυσάρεστη αλλαγή λόγω κορωνοϊού. Εμπέδωση και παγιοποίηση μιας άθλιας αντεργατικής πολιτικής που πάει ως το Μάαστριχτ και παραπίσω, ειδικά στην Ευρώπη, είναι αυτή που τώρα θεσμοθετείται με ΠΝΠ, με ευκαιρία οπορτουνίστικη τον κορωνοϊό. Η πανδημία, να μας θυμηθείτε, χτίζει το καινούργιο δουλεμπόριο.
Παράλληλα με την πανδημία συντελούνται και γεωπολιτικές διεργασίες. Ποια χώρα θεωρείτε πως βγαίνει ενισχυμένη προς το παρόν;
Ναι, σίγουρα, αλλά σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Είμαστε στο παρά πέντε να μετατραπεί ο εμπορικός πόλεμος π.χ. ΗΠΑ - Κίνας σε πραγματικό. Οπότε η έννοια της ενισχυμένης χώρας κρίνεται με όρους στατιστικής θανάτων, εμπορικών ισοζυγίων, ομολόγων, χρηματιστηριακών λαφύρων κι αν ισχύει και για τις χώρες ό,τι και για τα μέτρα του κορωνοϊού, τότε η γηραιά ήπειρος Ευρώπη είναι η μόνη σίγουρα χαμένη και σε... καραντίνα. Η ανάλυση είναι περίπλοκη και θέλει προσοχή. Γιατί τι νόημα έχει μια χώρα να πρωταγωνιστεί, πρώτο όνομα στη μαρκίζα, κι ο λαός της κομπάρσος να παλεύει για την επιβίωση. Οπότε εγώ κοιτάω τον δείκτη ανεργίας.
Η ΕΕ - λόγω και της στάσης της με την ανεπαρκή βοήθεια προς το παρόν σε χώρες όπως η Ιταλία - έχει τον κίνδυνο να διαλυθεί; Ενισχύεται, λένε, το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα.
Η Ευρώπη των λαών δεν φτιάχτηκε ακόμα. Το σημερινό μόρφωμα, που στο ΚΚΕ επιμένουμε χρόνια τώρα να το αποκαλούμε λυκοσυμμαχία, τώρα δείχνει ακόμα και στον αφελέστερο, ακόμα και στον πιο ρομαντικό ή και άσχετο, και τους λύκους και τα δόντια τους. Η Γερμανία εισήγαγε ογδόντα χιλιάδες εργάτες γης, Ρουμάνους, Σλοβένους κ.λπ., για να σώσει την αγροτική της παραγωγή, όπως οι γαιοκτήμονες του αμερικανικού Νότου μπαρμπαθωμάδες ξεριζωμένους από τις αφρικανικές καλύβες τους. Μόλις προ ημερών η χώρα μας δέχτηκε στα πλαίσια του προγράμματος IRINI (!) να φιλοξενεί διασωσμένους πρόσφυγες στην Κρήτη και αλλού ως επίλυση του... λιβυκού προβλήματος. Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Θαρρώ πως ο λόγος γίνεται για μια αυτοεκπληρούμενη αστική προφητεία...
Παράλληλα βλέπουμε και την Τουρκία να κλιμακώνει την επιθετικότητά της έναντι της χώρας μας. Πού το πάει, αλήθεια; Ασχολείστε χρόνια με τα ελληνοτουρκικά.
Ως λαός ουδέποτε αφεθήκαμε, απ' το σχολείο και το πανεπιστήμιο μέχρι τη διπλωματία και την οικονομία, να ανοίξουμε τη μελέτη του παράγοντα Τουρκία στο παρόν και το μέλλον μας. Κι έτσι, θα φτάσουμε του χρόνου να γιορτάζουμε περιτυλιγμένοι από το φίδι του ιού την Επανάσταση του '21 στη σκιά της ιστορικής ανεπάρκειας, της πολιτικής σκοπιμότητας και της άγνοιας της πραγματικότητας. Αυτός ο κλισέ όρος «ελληνοτουρκικά» εμπεριέχει από μόνος του κινδύνους λανθασμένων εκτιμήσεων. Κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να μη δούμε τις πολιτικές κερκόπορτες, απ' τον Εβρο ως το Καστελλόριζο και την Κύπρο. Είμαι σταθερά υπέρ της άποψης ότι αυτές τις φυλάς μόνος σου και χωρίς μισθοφόρους και δανεικούς συμμάχους.
Είδαμε και μια σκληρή στάση έναντι της Εκκλησίας, αλλά και γεγονότα ανυπακοής από πιστούς. Φουντώνει ένα ρεύμα σε κοινωνικά δίκτυα που βλέπει πόλεμο στην Ορθοδοξία, συχνά όλο αυτό τέμνεται και με συνωμοσιολογίες. Τι λέτε;
Κραυγές και ψίθυροι. Εκεί ανάμεσα κινήθηκε το ζήτημα της Εκκλησίας και πρέπει να αναρωτηθούμε τελικά το κλασικό qui bono, δηλαδή ποιος ωφελείται από τον αχό και τον κατευθυνόμενο υπερφωτισμό των ασήμαντων και όχι σημαντικών στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας. Ορθά αποφασίστηκε, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστές οι εκκλησίες για προστασία από τον συνωστισμό. Είναι όμως πολιτικά, και όχι θεολογικά, επικίνδυνο να αποφασίζει το κράτος μέσα στη σφραγισμένη εκκλησία αν οι παπάδες θα λειτουργούν τέσσερις ή έξι. Κι ούτε μπορεί να υπαγορεύει η Πολιτική Προστασία το περιεχόμενο της προσευχής του καθενός. Κι εδώ άνοιξε ένα ζήτημα άλλου τύπου, που δεν το κουβεντιάσαμε όσο πρέπει. Πολλοί, κι από τις δυο πλευρές, φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Βρίσκω λειτουργικά επαρκή και ευεργετικά επαναστατικό και μη βλαπτικό τον παπά στην Κοζάνη που είχε τη φαντασία και το κουράγιο να βάλει τον Επιτάφιο στην καρότσα ενός αγροτικού, να σταθεί όρθιος, χωρίς μεγάφωνα, με έναν οδηγό σε ασφαλή χώρο και απόσταση, και να πραγματοποιήσει περιφορά Επιταφίου στο χωριό Περδίκι, ψάλλοντας το «Ω γλυκύ μου έαρ» με πιστούς στα μπαλκόνια και τις αυλές. Αυτό είναι και παπάς και πολίτης, και κόπιασε να υπηρετήσει και τον Θεό του και τους ανθρώπους του, χωρίς να υπακούσει και χωρίς να παρανομήσει!
Ολο αυτό που βιώνουμε είναι ευκαιρία για ενδοσκόπηση, ακόμη και συλλογική, ή αναστοχασμός και εγρήγορση πάνω σε μια νέα κατάσταση που επέρχεται και θα είναι δυσμενέστερη από την προηγούμενη;
Ερχονται δύσκολοι καιροί, κολοσσιαία προβλήματα για τους πολλούς και πάρα πολλά κέρδη για τους λίγους μαυραγορίτες της κάθε δυστοπίας. Αυτό δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρόν που θα γίνει παρελθόν. Οπως η λέπρα, η πανούκλα, η γρίπη, ο σεισμός, ο λιμός κι ο καταποντισμός. Το μέλλον θα το πάρουν στα χέρια τους και θα το φτιάξουν οι επιζήσαντες. Δική μας δουλειά είναι να είναι όσο γίνεται λιγότεροι οι χαμένοι. Θα υψωθούμε στο μπόι του ανθρώπου αναπόδραστα. Κι αυτό σημαίνει, ο καθένας κατά τις δυνάμεις του για τον καθένα κατά τις ανάγκες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου