"...Το έργο είναι γνωστό και το έχουμε ξαναδεί. Πάντα φταίνε οι πολιτικοί αντίπαλοι, οι ειδικοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και ο Τύπος που δεν αντιμετωπίζει τη ζωή και την πολιτική όπως τα συριζαϊκά ΜΜΕ. Υπόδειγμα αντιδημοκρατικής πρακτικής, που κάποτε θεωρούνταν κάτι φυσιολογικό. Απλώς, σήμερα, οι παλαιές στρατηγικές εχθροπάθειας δεν μετράνε. Γι' αυτό ο γενναίος υβριστής των αντιπάλων του και του Τύπου αναγκάστηκε να τα μαζέψει. Βγήκε μάλιστα σε κάποιο σάιτ και δήλωσε δήθεν ταπεινοφρόνως ότι «ουδέποτε» στον δημόσιο λόγο του τόσα χρόνια συνηθίζει να εκφέρει τις πολιτικές του διαφωνίες με τέτοιες εκφράσεις. Τα μπινελίκια στις αναρτήσεις του θα εμπλουτίσουν με υλικό την επόμενη έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη, αλλά ο αναρτών λέει ότι «ουδέποτε» χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις. Πονάνε, σύντροφε, τα παλικάρια;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/04/20

Κανείς δεν βιάζεται τόσο

Να αποδομήσεις ως αντιπολίτευση έναν Πρωθυπουργό με τέτοιες δημοσκοπικές επιδόσεις. Αλλά να το επιχειρήσεις καταλογίζοντάς του «έλλειψη σεβασμού στις θυσίες των πολιτών και την αγωνία τους» επειδή περίμενε έξω από το Μαξίμου το φορτηγό της Αλκηστης Πρωτοψάλτη;

Να αναζητήσεις ως κυβέρνηση, από την άλλη, έναν αντιπερισπασμό για την πληγή των vouchers. Αλλά να είναι ο αντιπερισπασμός σου τα παραληρηματικά ποστ ενός ξεχασμένου πολιτευτή της αντιπολίτευσης και η απαίτηση από τον πρόεδρό του να τον διαγράψει, αλλιώς «δίνει κάλυψη στις χυδαιότητές του και τις υιοθετεί»;

Ολοι θα ήθελαν να βγουν από την καραντίνα. Αλλά κανένας δεν φαίνεται να βιάζεται τόσο όσο δείχνει να βιάζεται η πολιτική. Ακόμη περισσότερο, κανένας δεν θα ήθελε να επιστρέψει σε μια καθημερινότητα, η κανονικότητα της οποίας είναι η κλωτσοπατινάδα. Θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, κηρύσσοντας το τέλος της ανακωχής πριν ακόμη αρθεί το πρώτο περιοριστικό μέτρο.

"...Το τέλος της ανακωχής δεν έρχεται ποτέ με κανόνια. Σχεδόν πάντα είναι μια βολή εδώ και μια βολή εκεί που προοιωνίζεται τη λήξη. Μια ανακοίνωση για έναν πολιτευτή στον οποίο δεν θα έπρεπε να δώσει κανείς καμία σημασία και μια για μια κινητή συναυλία για την οποία δεν υπήρχε τίποτε να σχολιαστεί πολιτικά. Είναι αυτές οι βολές τα πρόδρομα σημάδια αυτού που θα συμβεί μετά την καραντίνα; Θα είναι η πολιτική ζωή σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που κάθε ασημαντότητα αποκτούσε περιωπή μείζονος πολιτικού γεγονότος; Μένει να φανεί. Αν όμως η χώρα έφτιαξε διεθνές προφίλ είναι και επειδή το πολιτικό σύστημα έδειξε στην υγειονομική κρίση εκείνη την ωριμότητα που ήταν απούσα στην οικονομική κρίση - αν όχι πάντα. Από αυτήν την άποψη η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι μόνο επιστροφή στην κλωτσοπατινάδα. Είναι και η επιστροφή σε έναν εαυτό που κανένας δεν θέλει να θυμάται...."

Μα είναι κατάλληλος ο χρόνος για το τέλος της ανακωχής; Μάλλον όχι, εάν λάβει υπόψη του κανείς πως ακόμη και εκείνοι που φιλονικούν για τέτοιες ασήμαντες αφορμές επικαλούνται το κακό timing. «Την ώρα που οι πολίτες παραμένουν σπίτια τους υπομονετικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας και απειλούνται καθημερινά με πρόστιμα αν βγουν έξω, ο κ. Μητσοτάκης θεώρησε λογικό μαζί με ακόμα 50 άτομα και τον ανιψιό του να οργανώσουν "τυχαία" μία συναυλία έξω από το Μέγαρο Μαξίμου» σχολίαζαν οι πηγές του ΣΥΡΙΖΑ.

«Την ώρα που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια κρίση και η συντριπτική πλειοψηφία δίνει τη μάχη με υψηλό αίσθημα ευθύνης, κάποιοι σπέρνουν το μίσος και τον διχασμό και προσπαθούν να επαναφέρουν στην πολιτική ζωή το κλίμα τής "πάνω και κάτω πλατείας"» λέει η ανακοίνωση της ΝΔ.

Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι που σπέρνουν το μίσος και τον διχασμό; Μια μικρή και ατάλαντη εκδοχή του Πολάκη που παραληρεί στα σόσιαλ μίντια. Σε αυτό το κρούσμα πολιτικής διαταραχής είναι που εντοπίζει η ΝΔ τον κίνδυνο επαναφοράς στην πολιτική ζωή του κλίματος της πάνω και της κάτω πλατείας. Αλλά και σε μια κίνηση πρωθυπουργικής αβρότητας απέναντι σε ένα καλλιτεχνικό χάπενινγκ, ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει έλλειψη σεβασμού απέναντι στους πολίτες που «αγωνιούν για τους δικούς του ανθρώπους, την πανδημία και το τι τους ξημερώνει στους δουλειές τους».

Το τέλος της ανακωχής δεν έρχεται ποτέ με κανόνια. Σχεδόν πάντα είναι μια βολή εδώ και μια βολή εκεί που προοιωνίζεται τη λήξη. Μια ανακοίνωση για έναν πολιτευτή στον οποίο δεν θα έπρεπε να δώσει κανείς καμία σημασία και μια για μια κινητή συναυλία για την οποία δεν υπήρχε τίποτε να σχολιαστεί πολιτικά. Είναι αυτές οι βολές τα πρόδρομα σημάδια αυτού που θα συμβεί μετά την καραντίνα; Θα είναι η πολιτική ζωή σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που κάθε ασημαντότητα αποκτούσε περιωπή μείζονος πολιτικού γεγονότος;

Μένει να φανεί. Αν όμως η χώρα έφτιαξε διεθνές προφίλ είναι και επειδή το πολιτικό σύστημα έδειξε στην υγειονομική κρίση εκείνη την ωριμότητα που ήταν απούσα στην οικονομική κρίση - αν όχι πάντα. Από αυτήν την άποψη η επιστροφή στην κανονικότητα δεν είναι μόνο επιστροφή στην κλωτσοπατινάδα. Είναι και η επιστροφή σε έναν εαυτό που κανένας δεν θέλει να θυμάται.

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/04/20

Πολιτικά "παρατράγουδα"

Ενας συριζαίος, υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (το όνομά του δεν έχει σημασία), έδωσε ρεσιτάλ εχθροπάθειας στα κοινωνικά μέσα. Στόχοι του, ο Πρωθυπουργός, ο Σωτήρης Τσιόδρας και ο Νίκος Χαρδαλιάς, τους οποίους στολίζει με ακατονόμαστα μπινελίκια δανεικά από τη σλανγκ με γενετήσιες αναφορές, ουσιαστικά για λόγους ακατανόητους - και μάλλον επειδή αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί στη δουλειά που ανέλαβαν, στη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας. Μαζί με τους πολιτικούς, στο στόχαστρο βρέθηκαν και οι δημοσιογράφοι, έτσι γενικώς, κατηγορούμενοι ως «άθλια παπαγαλάκια και δεξιά κομματόσκυλα», τους οποίους ο υβριστής υπόσχεται, τη δεύτερη φορά Αριστερά, να τους εξαχνώσει.

Το έργο είναι γνωστό και το έχουμε ξαναδεί. Πάντα φταίνε οι πολιτικοί αντίπαλοι, οι ειδικοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και ο Τύπος που δεν αντιμετωπίζει τη ζωή και την πολιτική όπως τα συριζαϊκά ΜΜΕ. Υπόδειγμα αντιδημοκρατικής πρακτικής, που κάποτε θεωρούνταν κάτι φυσιολογικό. Απλώς, σήμερα, οι παλαιές στρατηγικές εχθροπάθειας δεν μετράνε. Γι' αυτό ο γενναίος υβριστής των αντιπάλων του και του Τύπου αναγκάστηκε να τα μαζέψει. Βγήκε μάλιστα σε κάποιο σάιτ και δήλωσε δήθεν ταπεινοφρόνως ότι «ουδέποτε» στον δημόσιο λόγο του τόσα χρόνια συνηθίζει να εκφέρει τις πολιτικές του διαφωνίες με τέτοιες εκφράσεις. Τα μπινελίκια στις αναρτήσεις του θα εμπλουτίσουν με υλικό την επόμενη έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη, αλλά ο αναρτών λέει ότι «ουδέποτε» χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις. Πονάνε, σύντροφε, τα παλικάρια;

Ενας άλλος συριζαίος, που διετέλεσε και υφυπουργός σε μια από τις κυβερνήσεις Τσίπρα (επίσης το όνομά του δεν έχει σημασία), ισχυρίστηκε ότι το εμβόλιο κατά της ασθένειας από τον κορωνοϊό θα περιέχει απαραίτητα βιοτσίπ ελέγχου, αναφέρεται μάλιστα σε αυτό, πιστεύει με βεβαιότητα, ο Μπιλ Γκέιτς. Φυσικά δεν μπήκε στον κόπο να τεκμηριώσει την ανοησία του, αλλά παρ' όλα αυτά μάς προτρέπει να διαλέξουμε τον δρόμο της ελευθερίας και όχι της υποδούλωσης.

Ξέρω ότι αυτή τη στιγμή με όλη αυτή τη βλακεία γελάτε. Κι εγώ έχω την ίδια διάθεση, αλλά μου κόβεται το γέλιο όταν διαβάζω βιογραφικές πληροφορίες για τον άνθρωπο αυτόν, που επαγγέλλεται τον δικηγόρο: πρωτοστατεί στο κίνημα κατά των ανεμογεννητριών στα νησιά (που συσπειρώνει δήθεν ευαίσθητους με το περιβάλλον και την αισθητική, υπό το σύνθημα «Λεύτερα νησιά χωρίς αιολικά»), ενώ στο σχετικό λήμμα της Βικιπαίδειας, που είναι φανερό πως το έχει γράψει μόνος του, περηφανεύεται ότι απέτρεψε «τη δημιουργία διοδίων στην Εύβοια», πράξη που τη χαρακτηρίζει «εγκληματική και φονική».

Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο περιστατικά που προανέφερα στην ουσία είναι δυο πολιτικά «παρατράγουδα». Δεν είναι αυτός λόγος όμως για να προσπερνάμε το φαινόμενο. Στη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ από το 3% στην εξουσία πολλά ανάλογα «παρατράγουδα» βρέθηκαν στο περιβάλλον του - και έμειναν, επειδή μολονότι δεν συμμερίζονταν τις αριστερές αξίες έφερναν ψήφους. Συνωμοσιολόγοι, τοξικές περιπτώσεις, τραμπούκοι αγκαλιάστηκαν και τιμήθηκαν με τον κομματικό πατριωτισμό, που υποχρέωνε μέλη του κόμματος να τους υπερασπίζονται και να τους λατρεύουν. Αν έχουν μείνει στις κομματικές γραμμές, συνεχίζουν να τους περιβάλλουν με συντροφικότητα - και μόνο αν έχουν αποχωρήσει έχει αρχίσει και η διακριτική κατεδάφισή τους. Κυνικά πράγματα.

Η κοινωνική ευθύνη της Εκκλησίας

Τι είναι η Εκκλησία; Μια σειρά από τύπους, γύρω από τους οποίους συγκεντρώνονται άνδρες που ασκούν εξουσία στο όνομα της πνευματικής διάστασης της θρησκείας; Αν είναι αυτό, αν είναι δηλαδή μια εξουσιαστική μηχανή, ορθώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, με τη σύμφωνη γνώμη της ΔΙΣ, ζητάει από την κυβέρνηση το άνοιγμα των εκκλησιών. Με τον ίδιο τρόπο που κάθε μαγαζί θέλει να αρχίσει να εργάζεται, έτσι θέλουν και οι αρχιερείς να επανεκκινήσει το δικό τους μαγαζί. Αλλά είναι μαγαζί η Εκκλησία; Ο ρόλος της είναι να οργανώνει εξουσιαστικά την κοσμική ισχύ που απορρέει από τη διαμεσολάβηση των εκκλησιαστικών τύπων ανάμεσα σε θνητούς και τον Θεό; Πώς γίνεται να μην κατανοούν οι αρχιερείς ότι έχουν ευθύνες για το ποίμνιό τους, τις ίδιες και μεγαλύτερες από τις ευθύνες που ανέλαβε για τους ανθρώπους της επικράτειας η πολιτεία; Είναι δυνατόν να επιδιώκει η Εκκλησία τη διακύβευση της ζωής και της υγείας των πιστών, αλλά και ολόκληρου του πληθυσμού, χάριν των τύπων της θείας λατρείας; Πώς γίνεται η Εκκλησία να αρνείται την κοινωνική ευθύνη που της αναλογεί;

Διαβάζω ότι οι ιεράρχες ενοχλήθηκαν από την κινούμενη συναυλία της Αλκηστης Πρωτοψάλτη που έφτασε ώς το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ τη Μεγάλη Παρασκευή δεν είχαν βγει οι επιτάφιοι. Στα σοβαρά, θεωρούν οι ιεράρχες ότι κάνουν την ίδια δουλειά με την Πρωτοψάλτη;

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/04/20

Είμαστε ακόμα ζωντανοί


Είναι αλήθεια ότι ο κανόνας της φυσικής απόστασης δεν τηρήθηκε πιστά στα σημεία που σταματούσε το φορτηγό με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη. Και δεν τηρήθηκε ούτε εκεί όπου θα έπρεπε να δοθεί το παράδειγμα, μπροστά στο Μαξίμου δηλαδή, όταν ο Πρωθυπουργός βγήκε για να ανταλλάξει δύο κουβέντες και να ευχαριστήσει την τραγουδίστρια. Οι φωτογράφοι δεν ήταν ακριβώς σε απόσταση δύο μέτρων μεταξύ τους. Ο Σωτήρης Τσιόδρας θα συνοφρυώθηκε παρακολουθώντας τις σκηνές.

Εχω την εντύπωση όμως ότι αν δώσουμε υπερβολική σημασία στο γεγονός αυτό, χάνουμε την όποια αξία έχει η συμπαθητική ιδέα μιας δημοφιλούς καλλιτέχνιδος να κάνει μια «περιοδεία» στις γειτονιές, αλλά και μπροστά στα νοσοκομεία, ερμηνεύοντας μερικά γνωστά της τραγούδια. Μπροστά δεν ήμουν, κρίνοντας όμως από αυτά που έγραψε ένας από τους μουσικούς που έλαβε μέρος στο χάπενινγκ, ο Παντελής Ντζιάλας, ο κόσμος γελούσε, χόρευε, χειροκροτούσε, πετούσε λουλούδια. Δεν είναι περίεργο. Το να σου έχει πειράξει τα νεύρα ο εγκλεισμός και ξαφνικά να ακούς μια οικεία φωνή να τραγουδά «Είμαστε ακόμα ζωντανοί», είναι συγκινητικό, είναι εμψυχωτικό, είναι τέλος πάντων «κάτι».

"...Αν όμως οι ενστάσεις για τη μη τήρηση των μέτρων είναι σοβαρές, όπου κι αν παρατηρείται κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ύφος και την ουσία της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ για τον «ανιψιό» και τον οφειλόμενο σεβασμό στις θυσίες των Ελλήνων. Ο «ανιψιός» είναι εκλεγμένος δήμαρχος Αθηναίων. Μπορεί να του ασκήσει κανείς κριτική για πολλά πράγματα, όπως για την παρέμβαση που φέρεται να έκανε προκειμένου να μη μεταφερθούν μετανάστες από τη Μόρια στο Καρπενήσι, δύσκολα όμως μπορεί να του αποδώσει δόλο ή σκοπιμότητα επειδή στήριξε ή διευκόλυνε μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία.Οσο για τις θυσίες, ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται ούτε συνήγορους ούτε προστάτες. Αντιλήφθηκε την κρισιμότητα των περιστάσεων, εμπιστεύθηκε τους επιστήμονες, και έδειξε πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα από άλλους λαούς. Τα διδάγματα είναι μέχρι στιγμής τρία. Πρώτον, ο καθένας να μιλάει γι' αυτό που ξέρει. Δεύτερον, αυτό που μετράει είναι τα έργα, όχι τα λόγια. Τρίτον, οι ειλικρινείς και οι έντιμοι επιβραβεύονται, ενώ διάφορα γελοία πρόσωπα που μας ταλαιπώρησαν στο παρελθόν δεν θα μπορέσουν να έρθουν ξανά στο προσκήνιο, όσες προκλήσεις κι αν μηχανευτούν...."

Γκρίνιες είχαν ακουστεί κι όταν βγήκαμε ένα βράδυ στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Οτι είναι υποκρισία, ότι είναι σόου, ότι είμαστε τσιράκια της Μαρέβας, ότι στην πραγματικότητα δεν είναι πράξη ευγνωμοσύνης αλλά προσωπικής εκτόνωσης. Πράγματι, υπάρχει κίνδυνος να περάσουν ξανά στην αφάνεια οι γιατροί όταν περάσει η κρίση. Ας απαιτήσουμε λοιπόν να μη συμβεί, η κοινωνία των πολιτών έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει θαύματα.

Αν όμως οι ενστάσεις για τη μη τήρηση των μέτρων είναι σοβαρές, όπου κι αν παρατηρείται κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ύφος και την ουσία της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ για τον «ανιψιό» και τον οφειλόμενο σεβασμό στις θυσίες των Ελλήνων. Ο «ανιψιός» είναι εκλεγμένος δήμαρχος Αθηναίων. Μπορεί να του ασκήσει κανείς κριτική για πολλά πράγματα, όπως για την παρέμβαση που φέρεται να έκανε προκειμένου να μη μεταφερθούν μετανάστες από τη Μόρια στο Καρπενήσι, δύσκολα όμως μπορεί να του αποδώσει δόλο ή σκοπιμότητα επειδή στήριξε ή διευκόλυνε μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία.

Οσο για τις θυσίες, ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται ούτε συνήγορους ούτε προστάτες. Αντιλήφθηκε την κρισιμότητα των περιστάσεων, εμπιστεύθηκε τους επιστήμονες, και έδειξε πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα από άλλους λαούς. Τα διδάγματα είναι μέχρι στιγμής τρία. Πρώτον, ο καθένας να μιλάει γι' αυτό που ξέρει. Δεύτερον, αυτό που μετράει είναι τα έργα, όχι τα λόγια. Τρίτον, οι ειλικρινείς και οι έντιμοι επιβραβεύονται, ενώ διάφορα γελοία πρόσωπα που μας ταλαιπώρησαν στο παρελθόν δεν θα μπορέσουν να έρθουν ξανά στο προσκήνιο, όσες προκλήσεις κι αν μηχανευτούν.

Τι μένει; Ενα όνειρο. Για μια παραλία ερημική - φυσικά - και να απλώναμε εκεί της ζωής μας το βήμα.

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/04/20

Χαρά αγνοείται

Στο διαδικτυακό λεξικό η ανηδονία ερμηνεύεται ως η ανικανότητα βίωσης της απόλαυσης και της ευχαρίστησης. Στις συνθήκες τού, έστω και οικειοθελούς, εγκλεισμού που ζούμε ως κοινωνία εδώ και σχεδόν πενήντα ημέρες, αυτό θα μπορούσε να είναι μια παράπλευρη απώλεια. Οσο και να προσπαθεί κάποιος να κάνει την απομόνωση και το δάκρυ του χαρά, η διάθεσή του σπάει συχνά τα μούτρα της στα ντουβάρια των τετραγωνικών του και στην αβεβαιότητα για ένα μέλλον που προοιωνίζεται τουλάχιστον πρωτόγνωρο. Οταν όμως μια τέτοιου είδους - και με α μπε μπα μπλομ επιχειρήματα - «ξινίλα» πυροδοτεί τον, επίσημο και ανεπίσημο, αντιπολιτευτικό λόγο, στην ουσία τον αποδυναμώνει. Και τον κάνει να εκπίπτει σε επίπεδο κρεβατομουρμούρας «περσινής αρραβωνιαστικιάς».

Αυτό συνέβη προχθές με αφορμή το «Από τον δρόμο με αγάπη». Την πρωτοβουλία του Δήμου της Αθήνας και της Αλκηστης Πρωτοψάλτη να περιδιαβάσει τραγουδώντας, από την καρότσα ενός φορτηγού, σε κάποιες γειτονιές της πρωτεύουσας. Μια νότα χαράς και αισιοδοξίας («Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός») για ανθρώπους που εδώ και ενάμιση μήνα ο ορίζοντάς τους φτάνει έως το απέναντι μπαλκόνι.

Η «καρότσα» των Ολυμπιακών

Πριν προλάβουν οι ρόδες του φορτηγού να τσουλήσουν τα πρώτα χιλιόμετρα, τα πληκτρολόγια και τα προσκείμενα στην αντιπολίτευση Μέσα έπιασαν το «ευλογητός». Οτι το θέαμα ήταν πολύ κιτσάτο, ότι θύμιζε παλιατζήδες και πλανόδιους μανάβηδες, ότι ήταν κυβερνητικό επικοινωνιακό τρικ, μέχρι και το ότι να τραγουδάει η Πρωτοψάλτη κάτω από τα παράθυρα των αρρώστων (το φορτηγό πέρασε και από νοσοκομεία αναφοράς) είναι σαδιστικό.

Ναι, μωρέ, και αυτοί που τα γράφουν και εμείς που τα διαβάζουμε αν, από παιδιά λέμε τώρα, δεν ακούγαμε τουλάχιστον τρεις άριες δεν μπορούσαμε να πιούμε το γάλα μας. Τρέχει από τα μπατζάκια μας ο ελιτισμός σε αυτήν τη χώρα και δεν ξέρουμε από πού να τον μαζέψουμε. Βέβαια, αν αυτό γινόταν, για παράδειγμα, στην Ιταλία, αν στην καρότσα του φορτηγού παιζόταν κάποια όπερα, θα ήταν μια «συγκινητική πρωτοβουλία». Ε, τι να κάνουμε τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων με αυτά τα τραγούδια διασκεδάζει. Να θυμίσω ότι στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αγροτικό με καρπούζια έβγαλε στο στάδιο.

Βέβαια, επιστρατεύθηκε ως άλλοθι ότι έξω από το Μαξίμου, όπου έκανε στάση το φορτηγό με την Πρωτοψάλτη και βγήκε ο Πρωθυπουργός να τη χαιρετήσει, δεν κρατήθηκαν οι αποστάσεις ασφαλείας. Εκτός του ότι, σε μια φωτογραφία, οι αποστάσεις υπολογίζονται από τη θέση των ποδιών και όχι των κεφαλιών, ποιοι δεν τις τήρησαν; Ανθρωποι που δουλεύουν στα ίδια γραφεία;

«Ή εμείς ή κανείς»

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά η εχθροπάθεια που κινεί ακόμη ένα ποσοστό πολιτών και πολιτικών. Που μόνο το δηλητήριο μπορεί να μοιραστεί και καμιά χαρά. Το αντιμνημονιακό «Ή εμείς ή αυτοί» έχει γίνει, μετά την ήττα του, ένα τοξικό «Ή εμείς ή κανείς». Και αν αυτό εκπορευόταν μόνο από τους ινστρούχτορες του πληκτρολογίου, δεν πειράζει, σε λίγο θα επιτραπεί το μπάνιο στη θάλασσα, θα εκτονωθούν. Οταν όμως υιοθετείται και από «κύκλους της Κουμουνδούρου», είναι θλιβερό. Για τη δημοκρατία που ένας άξονάς της είναι η σοβαρή αντιπολίτευση.