Ολος ο ΣΥΡΙΖΑ; Παραδόξως, όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στην προηγούμενη φάση, τη φάση της διεκδίκησης του ενός από τους δύο κομματικούς πόλους που, στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού, όταν ο Μητσοτάκης κουράσει, ή φθαρεί, θα του δώσει την ευκαιρία της επιστροφής στη διακυβέρνηση. Από την ημέρα που αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο πολιτικός του αντίπαλος ορθώς έκλεισε τα σύνορα με την Τουρκία για να αποτρέψει ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό κύμα, ο Τσίπρας φλερτάρει θεσμικό ρόλο. Με αντιφάσεις και παλινωδίες, πλην σε γενικές γραμμές επιμένοντας. Αλλά όλη αυτή η προσπάθεια της θεσμικής πορείας του αρχηγού είναι υπονομευμένη από το κόμμα. Οχι μόνο από τους φανατικούς αλλά και από πρόσωπα που θα τα έλεγε κανείς μετριοπαθή. Θαρρείς και γίνεται ένας αγώνας δρόμου να αναβιώσουν στρατηγικές εχθροπάθειας, ένα κλίμα νέου οιονεί εμφυλίου. Θαρρείς και αν δεν πολεμάει με κάποιους εχθρούς η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/04/20

Αρχηγός χωρίς κόμμα

Τις τελευταίες ημέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει και θυμίζει τον παλιό εαυτό του. Τα στελέχη του έχουν βγει στην αγορά με άγριες διαθέσεις. Φιλοτεχνούν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη την εικόνα ενός αυταρχικού ηγέτη, ο οποίος στο όνομα της πανδημίας χρησιμοποιεί αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Τον εμφανίζουν ως Πρωθυπουργό που δεν νοιάζεται για την οικονομική στενότητα στην οποία μπαίνουν τα νοικοκυριά, που δεν δίνει επιδόματα, που δεν ξοδεύει τέλος πάντων για το καλό του λαού το περίφημο «μαξιλάρι» με το υποτιθέμενο κομπόδεμα που άφησε η διακυβέρνηση Τσίπρα.

Το «μαξιλάρι», το έχουμε ξαναπεί, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο λεφτόδεντρο. Προφανώς το επικαλούνται και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όσοι χρημάτισαν σε οικονομικά υπουργεία (ανάμεσά τους, με έμφαση ο Κατρούγκαλος και η Αχτσιόγλου) και ορισμένοι που γενικώς έκαναν καριέρα ως τοκιστές και σουλατσαδόροι (π.χ. ο Σκουρλέτης). Ο τελευταίος, και μαζί του πολλοί ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζονται ότι ενώ ο Μητσοτάκης χρηματοδότησε την οικονομία με τα λεφτά του «μαξιλαριού» που τα μάζευαν οι κυβερνήσεις Τσίπρα, τώρα που ήρθε η ώρα να μοιράσει χρήμα στον λαό έχει στις τσέπες του καβούρια. Οπότε, πόλεμος.

Ενας πόλεμος που γενικεύεται με οποιαδήποτε αφορμή, απέναντι σε κάθε κυβερνητική κίνηση, με μεγάλη οξύτητα. Λες και ένα ολόκληρο κόμμα κάνει ασκήσεις εχθροπάθειας, με προοπτική την επόμενη μέρα - η οποία ήδη φωτογραφίζεται ως εποχή δεινής οικονομικής κρίσης, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να συντονίσει και να προσποριστεί ένα νέο κύμα αγανάκτησης.

Ολος ο ΣΥΡΙΖΑ; Παραδόξως, όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στην προηγούμενη φάση, τη φάση της διεκδίκησης του ενός από τους δύο κομματικούς πόλους που, στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού, όταν ο Μητσοτάκης κουράσει, ή φθαρεί, θα του δώσει την ευκαιρία της επιστροφής στη διακυβέρνηση. Από την ημέρα που αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο πολιτικός του αντίπαλος ορθώς έκλεισε τα σύνορα με την Τουρκία για να αποτρέψει ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό κύμα, ο Τσίπρας φλερτάρει θεσμικό ρόλο. Με αντιφάσεις και παλινωδίες, πλην σε γενικές γραμμές επιμένοντας.

Αλλά όλη αυτή η προσπάθεια της θεσμικής πορείας του αρχηγού είναι υπονομευμένη από το κόμμα. Οχι μόνο από τους φανατικούς αλλά και από πρόσωπα που θα τα έλεγε κανείς μετριοπαθή. Θαρρείς και γίνεται ένας αγώνας δρόμου να αναβιώσουν στρατηγικές εχθροπάθειας, ένα κλίμα νέου οιονεί εμφυλίου. Θαρρείς και αν δεν πολεμάει με κάποιους εχθρούς η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει.

Ολα αυτά, όμως, δημιουργούν πρόβλημα. Διότι ο Τσίπρας ισορροπεί μόνος, αγόμενος και φερόμενος από τις διάφορες κομματικές συνιστώσες και τα καπετανάτα, πάνω από ένα κενό νομιμοποίησης - το οποίο μεγαλώνει όσο λόγω της υγειονομικής κρίσης απομακρύνεται η προοπτική του κομματικού συνεδρίου. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Τσίπρας θα ετοιμαζόταν για το συνέδριο που θα του επέτρεπε να ελέγξει το κόμμα. Υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι έρμαιο διαφόρων πόλων εξουσίας, που δεν έχουν κανένα θέμα να τον αποδομούν. Ενας θεσμικός που βλέπει σκεπτικός Πολάκη, Κυρίτση και πολλά άλλα χαιρέκακα παιδιά να παίζουν το παλιό γνωστό παιχνίδι. Ουσιαστικά, ένας ξένος, ένας αρχηγός χωρίς κόμμα - ή έστω αρχηγός σε ένα κόμμα που δεν περιέχει τις επιδιώξεις του.

Ή μάλλον, περιέχει έναν και μοναδικό δρόμο προς τις επιδιώξεις του: την υιοθέτηση και εκ μέρους του της εχθροπάθειας, την προσπάθεια επανάληψης, ή και υπέρβασης, των λαϊκιστικών μεθοδεύσεων της περασμένης δεκαετίας. Με κίνδυνο ο επίδοξος ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης να συρθεί εκ νέου στους καινούργιους πολέμους του εθνολαϊκιστικού ριζοσπαστισμού. Αν βαθύνει η κρίση, εκεί θα πάνε τα πράγματα. Αν, αντιθέτως, η κρίση ελεγχθεί, ο Τσίπρας θα αποκτήσει υπαρξιακό πρόβλημα.