Εκτός από την έξαλλη χουλιγκανοπολιτική, υπάρχει και η διακριτική πολιτική της ψύχραιμης επιχειρηματικής προσέγγισης: business as usual με τους ημέτερους ακόμα και εν μέσω πανδημίας. Ήταν η προσέγγιση του κ. Βρούτση - αν τέτοιες πρακτικές είναι ακόμα δυνατές και απαιτείται πρωθυπουργική παρέμβαση για να κατασταλούν, σημαίνει ότι υπάρχει τεράστιο θεσμικό κενό. Μπορεί να εφευρίσκονται συνεχώς πολύπλοκα εργαλεία κλοπής δημοσίου χρήματος (όπως τα καταπληκτικά «δομημένα ομόλογα» της εποχής Καραμανλή) που είναι δύσκολο να εντοπιστούν αλλά τουλάχιστον οι απλοϊκές διαδικασίες «αναθέτω σε φίλους και συγγενείς τη δουλειά» θα έπρεπε να είχαν αποκλειστεί. Είναι κρίμα στην εποχή της γενικής ανασφάλειας και αβεβαιότητας για την έκβαση των «ημιχρόνων», μόνες σταθερές να είναι παλαιά και γνώριμα άρρωστα πολιτικά ήθη....

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/04/20

Από "ΤΑ ΝΕΑ"


Σήμερα ανακοινώνει (ανεκοίνωσε) ο πρωθυπουργός τη λήξη της πρώτης φάσης, του πρώτου ημιχρόνου της αναμέτρησης με τον κορωνοϊό. Μακάρι το σκορ υπέρ των δυνάμεων της ζωής (της ανθρώπινης ζωής, για να είμαστε ακριβείς) να είναι τόσο μεγάλο ώστε η ανατροπή του να είναι εξαιρετικά δύσκολη για τις απάνθρωπες δυνάμεις της ανάλγητης φύσης: παιδιά της είναι κορωνοϊοί και άνθρωποι, δεν κάνει διακρίσεις.Κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι θα επακολουθήσει. Άρα, ψυχραιμία, ηρεμία, υπομονή παραμένουν τα καλύτερα γιατρικά και για τη νέα φάση.

Αυτά τα εφόδια ζωής δεν τα διαθέτει σημαντικό μέρος του πολιτικού προσωπικού και των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Οι πολιτικοί, επειδή κατανοούν την πολιτική ως σκυλοκαβγά,αναμέτρηση χούλιγκαν οπαδών ομάδων, μια που μιλάμε για ημίχρονα. Αλλά με το να επαναλαμβάνονται συνεχώς κραυγές και ύβρεις, απλώς καταντούν απεχθής και γελοίος θόρυβος από τον οποίο δεν βγαίνει νόημα. Για τούτο και οι καταγγελίες περί των σκανδαλωδών vouchers δεν είχαν πείσει, ως την στιγμή που τις υιοθέτησε και αποκατάστησε ψύχραιμα την τάξη ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Για να γίνει θόρυβος, χρειάζονται μεγάφωνα, ντουντούκες - το αγαπημένο μέσο διαφόρων παλαιάς κοπής καθοδηγητών για να «περνούν τη γραμμή» σε αλαλάζοντα πλήθη. Τα μέσα επικοινωνίας -σταθμοί, έντυπα, sites- που αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο πρέπει να ξέρουν ότι είναι μετρημένα τα ψωμιά τους: δεν τα έχουν ανάγκη οι Πολάκηδες, Κυρίτσηδες, Γρηγόρηδες, Ηλιόπουλοι, Καμπόσοι, Μουτζούρηδες και άλλοι της χουλιγκανικής πολιτικής σχολής. Μπορούν θαυμάσια να χρησιμοποιούν σαν ντουντούκα το facebook ή το twitter. Δεν υπάρχει προστιθέμενη αξία στα πρωτοσέλιδα, στα ρεπορτάζ, στα άρθρα που υιοθετούν το ήθος και αναπαράγουν το ύφος τέτοιων πολιτικών. Για τούτο και τα πρότυπά τους θα τα αφήσουν να πεθάνουν διασκεδάζοντας μάλλον με τον αργό θάνατό τους - δεν τα έχουν πλέον ανάγκη.


Όμως εκτός από την έξαλλη χουλιγκανοπολιτική, υπάρχει και η διακριτική πολιτική της ψύχραιμης επιχειρηματικής προσέγγισης: business as usual με τους ημέτερους ακόμα και εν μέσω πανδημίας. Ήταν η προσέγγιση του κ. Βρούτση - αν τέτοιες πρακτικές είναι ακόμα δυνατές και απαιτείται πρωθυπουργική παρέμβαση για να κατασταλούν, σημαίνει ότι υπάρχει τεράστιο θεσμικό κενό. Μπορεί να εφευρίσκονται συνεχώς πολύπλοκα εργαλεία κλοπής δημοσίου χρήματος (όπως τα καταπληκτικά «δομημένα ομόλογα» της εποχής Καραμανλή) που είναι δύσκολο να εντοπιστούν αλλά τουλάχιστον οι απλοϊκές διαδικασίες «αναθέτω σε φίλους και συγγενείς τη δουλειά» θα έπρεπε να είχαν αποκλειστεί.

Είναι κρίμα στην εποχή της γενικής ανασφάλειας και αβεβαιότητας για την έκβαση των «ημιχρόνων», μόνες σταθερές να είναι παλαιά και γνώριμα άρρωστα πολιτικά ήθη.