Το γεγονός, πάντως, ότι ακραία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πολάκης και ο Κυρίτσης, επικροτούν τον διαγραφέντα πολιτευτή Αχαΐας, δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου τη Ν.Δ. Οτι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια θορυβώδης φράξια αντικοινωνικών αναρχοκομπλεξικών είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των ψηφοφόρων του. Πολύ περισσότερο, επομένως, δεν θα έπρεπε η Ν.Δ. να ζητεί τη διαγραφή τους, όπως έκανε με ανακοίνωσή της. Γιατί να διαγραφούν; Μια χαρά είναι εκεί όπου βρίσκονται και είθε να συνεχίσουν έτσι. Θυμίζουν σε τυχόν επιλήσμονες τι συμφορά υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρέθηκε στην εξουσία. Και το κάνουν μόνοι τους, χωρίς να τους δελεάσει κανείς από την άλλη πλευρά....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/04/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Πω πω, τι φοβερά και αδιανόητα πράγματα συμβαίνουν! Η περιφερόμενη επί νταλίκας συναυλία της Πρωτοψάλτη, την Κυριακή που πέρασε, ήταν, λέει, «επικοινωνιακό» κόλπο. Εδώ, πράγματι, ταιριάζει το κλισέ «έπεσα από τα σύννεφα»...

Βεβαίως ήταν επικοινωνιακό, ήταν όμως και πολύ ωραίο. Γι’ αυτό και άρεσε στον κόσμο. Οταν η πολιτική επικοινωνία αυτού του είδους γίνεται σωστά και έχει πραγματικό αντικείμενο, τότε γιατί να τα βάζουμε μαζί της; Το μήνυμα της ελπίδας για την περιπόθητη επιστροφή στην ομαλότητα (διότι η κανονικότητα πολυφορέθηκε...) είναι απολύτως βάσιμο και ρεαλιστικό, όταν η κυβέρνηση ετοιμάζεται να άρει σταδιακά τις απαγορεύσεις, ώστε να αποκατασταθεί ο φυσιολογικός ρυθμός της ζωής μας, και, επίσης, όταν τα έχει καταφέρει τόσο καλά μέχρι στιγμής. Για την ακρίβεια, όχι μόνον η κυβέρνηση, το σημαντικό είναι ότι όλοι μαζί τα καταφέραμε μέχρι τώρα. Η επιτυχία ήταν αποτέλεσμα της σύμπνοιας και αυτή την οφείλουμε στην εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, την οποία η κυβέρνηση κατόρθωσε υπό τις περιστάσεις αυτές να κερδίσει.

Η μοναδική αντίρρηση που θα μπορούσε να έχει κάποιος για την εποχούμενη συναυλία ήταν ότι ίσως δεν ήταν φρόνιμο να εκτεθεί ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν στον κίνδυνο της μόλυνσης. Από την άλλη, όμως, τι να έκανε; Να παρακολουθούσε πίσω από τα κάγκελα της εισόδου σαν τιμωρημένος, θα ήταν αστείο. Να χαιρετούσε από τον εξώστη θα ήταν ακόμη χειρότερο. Τα υπόλοιπα γύρω από το γεγονός, που μπορεί να λέγονται είτε από τον συνθέτη των τραγουδιών, είτε από τον πολιτευτή Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από «κύκλους της Κουμουνδούρου», είναι γκρίνιες, που αιτία τους έχουν τη ζήλια. Τόσο απλό είναι και ας μείνει εκεί. Βλέπετε, ενώ η Αριστερά λατρεύει να χάνει (ο λυρισμός της ήττας κ.λπ.), δεν ξέρει πώς να χάνει με αξιοπρέπεια.

Το γεγονός, πάντως, ότι ακραία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πολάκης και ο Κυρίτσης, επικροτούν τον διαγραφέντα πολιτευτή Αχαΐας, δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου τη Ν.Δ. Οτι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια θορυβώδης φράξια αντικοινωνικών αναρχοκομπλεξικών είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των ψηφοφόρων του. Πολύ περισσότερο, επομένως, δεν θα έπρεπε η Ν.Δ. να ζητεί τη διαγραφή τους, όπως έκανε με ανακοίνωσή της. Γιατί να διαγραφούν; Μια χαρά είναι εκεί όπου βρίσκονται και είθε να συνεχίσουν έτσι. Θυμίζουν σε τυχόν επιλήσμονες τι συμφορά υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βρέθηκε στην εξουσία. Και το κάνουν μόνοι τους, χωρίς να τους δελεάσει κανείς από την άλλη πλευρά.

Καλλιτεχνικές αντιζηλίες

Η ζήλια έβαλε την ουρά της και στις αντιδράσεις της Εκκλησίας για την εποχούμενη συναυλία. Δεν υπήρξε ένας εξ όσων μίλησαν χθες εκ μέρους της Ιεραρχίας, ο οποίος δεν έκανε τη σύγκριση μεταξύ της μεταχείρισης που έτυχε η Πρωτοψάλτη και εκείνης που είχε προ ημερών η Παναγιά η Τρυπητή (όχι αυτοπροσώπως, η εικόνα της...) όταν επιχειρήθηκε η λιτάνευσή της παρά τις υγειονομικές απαγορεύσεις.

Αποκαλυπτικότερος όλων των ιεραρχών, ως προς τη διάσταση της showbiz που υπεισέρχεται σε αυτή τη σύγκρουση, ήταν ο Σταγών και Μετεώρων Θεόκλητος, που δεν άντεξε και φέρεται να ξέσπασε ως εξής: «Οταν οι επιτάφιοι δεν βγήκαν, όταν οι λιτανείες των ιερών εικόνων ακόμα και με μεμονωμένους ιερείς δεν βγαίνουν και γίνονται αυτά μέσα στην Αθήνα, τότε εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το ίδιο. Αρα λοιπόν και τις πόρτες ανοίξαμε και τα μικρόφωνα ανοίξαμε και τις καμπάνες χτυπάμε και είμαστε εδώ για να απολογηθούμε σε όποιον έχει το παράπονό του». Πολύ απλά: γιατί αυτή και όχι εγώ.

Κανείς δεν θα το παραδεχθεί ποτέ ευθέως, αλλά όποιος έχει δει για λίγο τον κόσμο της Ιεραρχίας από μέσα, το γνωρίζει πολύ καλά: το στοιχείο του θεάματος παίζει πρωτεύοντα ρόλο, όχι μόνο για το λεγόμενο ποίμνιο (το κοινό), αλλά πολύ περισσότερο για τους ιερουργούντες (τους καλλιτέχνες επί σκηνής). Οσο ψηλότερα μάλιστα ανεβαίνεις στην εκκλησιαστική ιεραρχία, κατά συνέπεια και στην κλίμακα της ανθρώπινης φιλοδοξίας, τόσο πιο έντονη συναντάς τη συγκεκριμένη ανάγκη της επαφής με το κοινό, όπως με τους καλλιτέχνες της πίστας.

Το ουσιώδες, εντούτοις, για την Εκκλησία είναι το οικονομικό. Οταν ο εκπρόσωπος της ΔΙΣ λέει ότι «οι χριστιανοί έχουν κουραστεί να είναι έξω από το σπίτι τους, που είναι η εκκλησία και οι ακολουθίες της», αυτό που εννοεί είναι ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη τις εισροές, που τώρα στερείται, καθώς οι ναοί παραμένουν κλειστοί και όλες οι δραστηριότητες γύρω από αυτούς δεν υφίστανται. Δεν το λένε, όμως. Μάλλον ντρέπονται, διότι ποτέ δεν μιλούν ανοικτά για τέτοια ζητήματα – μόνον πίσω από κλειστές πόρτες, όταν συναντούν εκπροσώπους του κράτους. Κάπως σαν τη χοντρή, που δεν έχει συμφιλιωθεί με την κατάστασή της και μπροστά σε όλους τρέφεται με μαρουλόφυλλα και σπόρια, ενώ πίσω από την πλάτη τους καταβροχθίζει ό,τι βρίσκει...