Το μόνο που δεν μπορεί η Τουρκία να ελέγξει ακόμη είναι ότι δεν είναι βέβαιη για την ελληνική αντίδραση, ενώ η στρατιωτική της ικανότητα δεν είναι τέτοια που να μπορεί να αντιμετωπίσει το ελληνικό στράτευμα. Ομως, ο χρόνος δουλεύει προς όφελός της. Με έναν διαρκή και επίμονο ψυχολογικό πόλεμο οδηγεί σιγά σιγά το ελληνικό σύστημα εξουσίας σε μια ψυχολογία «αποδοχής του αναπόφευκτου». Σε μια λογική «ρεαλισμού» και «συμβιβασμού», που ουσιαστικά είναι λογική παράδοσης, ενώ απειλεί και να διαμορφώσει ένα σαφές χάσμα όσον αφορά τη στρατιωτική ισχύ των δύο χωρών τα επόμενα χρόνια, αν η Ελλάδα δεν κάνει τίποτα για να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων.

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/11/19

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

Η εισβολή των Τούρκων στη βόρειο Συρία δεν εξελίσσεται όπως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα ήθελε. Μπορεί οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους τζιχαντιστές να κέρδισαν κάποια εδάφη και οι δυνάμεις των Κούρδων να δεσμεύθηκαν να αποσυρθούν από τη παραμεθόριο περιοχή, αλλά η Τουρκία βρίσκεται σε μεγαλύτερη απομόνωση από ποτέ, εξαρτώμενη από τις διαθέσεις της Ρωσίας, ενώ οι Κούρδοι κέρδισαν τη διεθνή συμπάθεια και οι ηγέτες τους παρέμειναν συνομιλητές των Αμερικανών, των Ρώσων και της κυβέρνησης της Συρίας. Η Τουρκία κατέλαβε λιγοστά εδάφη, ενώ χάνει σε πολύ σημαντικότερα μέτωπα.

Η αναγνώριση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ της Γενοκτονίας των Αρμενίων (με 405 ψήφους υπέρ και 3 κατά) αποδεικνύει ότι η πολιτική επιρροή της Αγκυρας στην Ουάσιγκτον είναι σε ελεύθερη πτώση. Μια απόφαση που δεν προχωρούσε, παρά τις επίμονες προσπάθειες δεκαετιών από τους Αρμενίους της Αμερικής, πέρασε αιφνιδίως και σχεδόν παμψηφεί. Ο Ερντογάν κατάφερε να ενώσει όλο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ εναντίον της Τουρκίας. Ολοι στηλιτεύουν την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ, καταγγέλλουν τα εγκλήματα των Τούρκων και των συμμάχων τους και αναζητούν τρόπους για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους. Την ίδια ήμερα που η Βουλή αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων, οι βουλευτές αποφάσισαν, πάλι σχεδόν παμψηφεί, την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία.

Το παγκόσμιο κύμα συμπάθειας προς τους Κούρδους, που συνέβαλαν τα μέγιστα στη συντριβή του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και στην εξόντωση του αρχηγού του, είναι σοβαρότατο πλήγμα για την Τουρκία. Η πολιτική της βασίζεται στο να επιμένει ότι οι Κούρδοι αυτονομιστές της Τουρκίας (άρα και της Συρίας) είναι τρομοκράτες. Τώρα, ενώ η ίδια κατηγορείται ευρέως για τρομοκρατία, βλέπει τον αρχηγό των Κούρδων, στρατηγό Μαζλούμ Κομπάνι, να συνδιαλέγεται και με τους Αμερικανούς και με τους Ρώσους. Χθες, μάλιστα, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους Τραμπ, προειδοποίησε ότι, εάν η «τουρκική επιθετικότητα συνεχιστεί σε... χριστιανικές και κουρδικές περιοχές, τότε θα χαθεί και ό,τι έχει απομείνει από τους δεσμούς μεταξύ του Κογκρέσου των ΗΠΑ και της Τουρκίας».

Εντός Τουρκίας, η ένταση με τις ΗΠΑ μπορεί σήμερα να λειτουργεί υπέρ του Ερντογάν. Ομως, η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων δείχνει ότι στην Ουάσιγκτον η Τουρκία έχει χάσει τόσο πολιτικό κεφάλαιο, που δεν μπορεί ούτε να απειλεί ούτε να εκλιπαρεί για κατανόηση. Αυτό, όμως, δεν μας επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό: όσο ο Ερντογάν χάνει, τόσο θα επιδιώκει νίκες σε άλλα μέτωπα.

..από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 01/11/19

TOY KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΡΙΒΑ

H ανάλυση για τα τεκταινόμενα στη Συρία τείνει να παραβλέπει τις αλλαγές στην ευρύτερη δομή του διεθνούς συστήματος που έχουν προκύψει από την αυτονόμηση της Τουρκίας από τη δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική και την αναβάθμισή της σε αυτόφωτο δρώντα πρώτης γραμμής σε ευρασιατικό επίπεδο.

Aρα, είναι μάλλον λάθος να επικεντρωνόμαστε στο τι επέτυχε ή δεν επέτυχε η Τουρκία στο συριακό μέτωπο σε σχέση με τους αρχικά δηλωθέντες στόχους της. Το πραγματικό της επίτευγμα είναι ότι κατάφερε να συνομιλεί ως ίσος προς ίσο με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, τοποθετώντας βίαια τον εαυτό της στην κλειστή και πολύ μικρή ομάδα των χωρών που ασκούν αυτόνομα αποφασιστική επίδραση στα διεθνή δρώμενα.

Και το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και εις το εξής. Αποψη του γράφοντος είναι ότι η επέμβαση στη Συρία αποτελεί για την τουρκική στρατηγική το προπαρασκευαστικό στάδιο για να διεκδικήσει το μεγάλο τρόπαιο, που είναι ο έλεγχος του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αν επιτύχει κάτι τέτοιο, δεδομένης της κρίσιμης θέσης της συγκεκριμένης περιοχής στο διαμορφούμενο διεθνές σύστημα, η Τουρκία θα αποκτήσει ένα σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όλων των άλλων υποψηφίων για τη διεκδίκηση των πρώτων θέσεων κάτω από τους «Τέσσερις Μεγάλους» (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία) στον πολυπολικό κόσμο του αύριο.

Για να επιτύχει αυτόν της τον στόχο η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει πλέγμα τακτικών. Και ήδη το πράττει. Η πρώτη εξ αυτών είναι η έμπρακτη άρνηση εθνικής κυριαρχίας που έχει επιβάλει στην Κυπριακή Δημοκρατία και εν μέρει και στην Ελλάδα. Η δεύτερη είναι η μετατροπή των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου σε χώρο ασαφούς εθνικής κυριαρχίας, που προκύπτει από τη μαζική είσοδο παράνομων μεταναστών σε αυτά και τη «διεθνοποίηση» της διαχείρισης του προβλήματος μέσω ΜΚΟ και διεθνών οργανισμών, που αυτομάτως μειώνει δραματικά την ελληνική εθνική κυριαρχία σε αυτά.

Ακολούθως, η Αγκυρα θα επιχειρήσει να επαναδιαμορφώσει τις σχέσεις με τις σημαντικότερες χώρες της περιοχής και της Ευρώπης, πατώντας πάνω στη νέα της αναβαθμισμένη θέση που της προσέφερε η επέμβαση στη Συρία και η μετατροπή της σε ισότιμο συνομιλητή με τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον. Με αυτόν τον τρόπο θα προετοιμάσει το έδαφος ώστε να απομονώσει την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία και να μειώσει σε επίπεδο «ρητορικής αλληλεγγύης» τις διεθνείς αντιδράσεις που θα προκύψουν μόλις περάσει στο επόμενο στάδιο. Το οποίο θα είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση θεμελιωδών ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως έγινε στην Κύπρο, με την απειλή πολεμικής αναμέτρησης σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν αποδεχθεί τα τετελεσμένα.


Το μόνο που δεν μπορεί η Τουρκία να ελέγξει ακόμη είναι ότι δεν είναι βέβαιη για την ελληνική αντίδραση, ενώ η στρατιωτική της ικανότητα δεν είναι τέτοια που να μπορεί να αντιμετωπίσει το ελληνικό στράτευμα. Ομως, ο χρόνος δουλεύει προς όφελός της. Με έναν διαρκή και επίμονο ψυχολογικό πόλεμο οδηγεί σιγά σιγά το ελληνικό σύστημα εξουσίας σε μια ψυχολογία «αποδοχής του αναπόφευκτου». Σε μια λογική «ρεαλισμού» και «συμβιβασμού», που ουσιαστικά είναι λογική παράδοσης, ενώ απειλεί και να διαμορφώσει ένα σαφές χάσμα όσον αφορά τη στρατιωτική ισχύ των δύο χωρών τα επόμενα χρόνια, αν η Ελλάδα δεν κάνει τίποτα για να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων.