ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΙΣΚΟΥΝ;...- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ...- ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ;...

Τρία κείμενα, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/03/19

"ΓΝΩΜΗ", ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑΓΚΟΥ

Αν όχι ολόκληρη την ύπαρξή μας ως έθνους και κοινωνίας, το μεγαλύτερο μέρος πάντως το χρωστάμε στους αρχαίους ημών προγόνους και στη γεωγραφική θέση –μαζί με το κλίμα– της χώρας. Αυτοί, δηλαδή οι αρχαίοι και η τοποθεσία, συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, με την έννοια της προσέλκυσης του ενδιαφέροντος δυνάμεων της Δύσης, και οι δύο παράγοντες είναι που μας κρατούν όρθιους αρκετές δεκαετίες τώρα. Με την έννοια ότι πρόκειται για τις δύο κολόνες που στηρίζουν τον τουρισμό, δηλαδή τη βαριά βιομηχανία της Ελλάδας πάνω στην οποία βασίζονται ουσιαστικά η ανάπτυξη και όλες οι προσδοκίες για καλύτερες επιδόσεις.

Αν ήθελε κανείς να προσδιορίσει χρονικά την αφετηρία της τουριστικής σταδιοδρομίας της Ελλάδας, ένα καλό σημείο ίσως είναι η παραγωγή της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν και τον Αλαν Λαντ. Γυρίστηκε στην Υδρα το 1957 και από τότε άρχισε να δημιουργείται μαζικό τουριστικό ρεύμα προς τη χώρα μας.

Επομένως μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα κλείνει πλέον περισσότερα από 60 χρόνια ως τουριστικός προορισμός, αλλά στο ερώτημα αν ο το ελληνικό κράτος και οι Ελληνες στο σύνολό τους έχουν αναπτύξει την ανάλογη νοοτροπία και συμπεριφορά απέναντι στους πελάτες - τουρίστες, η απάντηση είναι «όχι».

Η Ελλάδα όμως δεν θεωρείται πια μια εξωτική χώρα. Η γιγάντωση του τουρισμού διεθνώς δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά ταυτόχρονα συμβαδίζει με την ανάπτυξη του ανταγωνισμού μεταξύ προορισμών και αυξάνει απαιτήσεις και υποχρεώσεις, καθώς οι ισορροπίες είναι εύθραυστες.Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας του ΣΕΤΕ ότι οι ξένοι τουρίστες εκφράζουν την ικανοποίησή τους για την ελληνική φύση και τα ξενοδοχεία, αλλά και τη δυσαρέσκειά τους για την κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων, την καθαριότητα και τις υποδομές, αποτελεί σαφή προειδοποίηση. Ιδιαίτερα που το ένα τρίτο από αυτούς δεν θα επανέλθει στη χώρα εξαιτίας αυτών των λόγων. 

Ενώ πρόγονοι και φύση προίκισαν απλόχερα τις μεταπολεμικές γενιές, αυτές, ως κράτος και κοινωνία, δεν έχουν ανταποκριθεί επάξια, ακόμη και για το δικό τους μεσοπρόθεσμο συμφέρον. Με εξαιρέσεις βέβαια, που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν, το διαπιστώνουμε γυρίζοντας το βλέμμα. Στην άθλια δόμηση τουριστικών περιοχών, στους γεμάτους κακόγουστο γκράφιτι δρόμους και στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια των πόλεων, στους κακούς τρόπους πολλών που ψωμίζονται από τον τουρισμό, στην ανυπαρξία ελέγχων από τα αρμόδια κρατικά όργανα, τις υποβαθμισμένες μαρίνες και στα άθλια –μέχρι πρότινος– περιφερειακά αεροδρόμια, στην εγκατάλειψη αρχαιολογικών χώρων. Ενδεικτικά, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα οφθαλμοφανή στραβά. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, αρκετοί τουρίστες θεωρούσαν γραφικές πολλές από τις αρνητικές ιδιαιτερότητες. Αλλωστε η ομορφιά της χώρας τις απάλυνε και η χαλάρωση στη διάρκεια των διακοπών κατά το ελληνικό καλοκαίρι ήταν ένα σίγουρο συγχωροχάρτι.

Η Ελλάδα όμως δεν θεωρείται πια μια εξωτική χώρα. Η γιγάντωση του τουρισμού διεθνώς δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά ταυτόχρονα συμβαδίζει με την ανάπτυξη του ανταγωνισμού μεταξύ προορισμών και αυξάνει απαιτήσεις και υποχρεώσεις, καθώς οι ισορροπίες είναι εύθραυστες.

Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας του ΣΕΤΕ ότι οι ξένοι τουρίστες εκφράζουν την ικανοποίησή τους για την ελληνική φύση και τα ξενοδοχεία, αλλά και τη δυσαρέσκειά τους για την κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων, την καθαριότητα και τις υποδομές, αποτελεί σαφή προειδοποίηση. Ιδιαίτερα που το ένα τρίτο από αυτούς δεν θα επανέλθει στη χώρα εξαιτίας αυτών των λόγων. Αν λοιπόν κράτος και κοινωνία δεν θέλουν να αποδείξουν ότι και η τουριστική ανάπτυξη είναι μια «φούσκα», ας λάβουν υπόψη το μήνυμα. Για να μην πάνε χαμένα τόσα νέα ξενοδοχεία και τα «Αirbnb» δηλαδή...







                                      "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/03/19

"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ", του Πάσχου Μανδραβέλη

Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Τάσος Πετρόπουλος αποκάλυψε κάποιο σχέδιο έκτακτων προεκλογικών παροχών, εξ ου και οι οργισμένες αντιδράσεις. Αλλά πόσο στα σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος μια κυβέρνηση όταν υπουργός της δηλώνει «ακούγεται και λένε πολλοί ότι θα δώσουμε εκτάκτως ένα επίδομα, διότι υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να δώσουμε». «Ακούγεται»; Πού; Στα καφενεία της χώρας; Ποιοι είναι οι πολλοί που «λένε»; Ο κυρ Μήτσος με την κυρα-Κούλα; Και το βασικότερο: υπάρχει κάποιος συντονισμός σε αυτήν την κυβέρνηση ή βγαίνει κάθε υπουργός να πει το κοντό και το μακρύ του;

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι σκορποχώρι φάνηκε νωρίς, από το 2016 με την Cosco. Να θυμηθούμε ότι το απόγευμα της μιας μέρας ο πρωθυπουργός γιόρταζε με τους Κινέζους τη σύμβαση παραχώρησης του ΟΛΠ και την επομένη ο υπουργός Ναυτιλίας του, Θοδωρής Δρίτσας, κατέθετε διαφορετικό νομοσχέδιο από όσα είχαν συμφωνηθεί και υπογραφεί με το ελληνικό Δημόσιο. Σημειώναμε τότε (1.7.2016) ότι «μια κυβέρνηση που ανδρώθηκε πολιτικά στα τηλεκαφενεία δεν μπορεί να διαχειριστεί το παραμικρό», ούτε μια σύμβαση παραχώρησης.

 Ολα είναι χύμα και κάπως έτσι συναρθρώθηκε και το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος: χωρίς να ελέγξουν το ποινικό μητρώο των υποψηφίων, ούτε καν όσα ξερνούσαν για τους τρομοκράτες, χωρίς να νοιάζονται για όσα έλεγαν περί διαπλοκής, για τους γόνους, τα λαμπερά πρόσωπα και το ηθικό πλεονέκτημα. Οταν ήταν στην αντιπολίτευση, δεν αναλογίστηκαν ότι θα λουστούν ως κυβέρνηση όλες τις ασχήμιες που έκαναν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τώρα που είναι στην κυβέρνηση νομίζουν πως αντιπολιτευόμενοι την αντιπολίτευση οι πολίτες δεν βλέπουν τα καμώματά τους. Νομίζουν πως το επικοινωνιακό πλεονέκτημα μπορεί να καλύψει τα πάντα· ότι μπορούν να συνεργάζονται με ακροδεξιούς καταγγέλλοντας την Ακροδεξιά· ότι μπορούν να μιλούν για τη «δημοκρατία των γόνων» και να επιλέγουν υποψηφίους με βάση το επίθετό τους· ότι μπορούν να δοξάζουν τους Αγανακτισμένους του 2011 και να υβρίζουν τους Αγανακτισμένους του 2019.

Κι αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο. Είχαμε υπουργό Εθνικής Αμυνας που παρουσίασε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τη Ι.Χ. εξωτερική πολιτική του, μοίραζε βάσεις στους Αμερικανούς κι έφτιαχνε νατοϊκά τόξα στα Βαλκάνια, ερήμην του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Τελικώς ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν τον έψεξε αλλά απέπεμψε τον υπουργό Εξωτερικών που εφάρμοζε την κυβερνητική γραμμή.

Στην πιο ανόητη ερώτηση «πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;», «παντού και πουθενά» είναι η απάντηση. Ολα είναι χύμα και κάπως έτσι συναρθρώθηκε και το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος: χωρίς να ελέγξουν το ποινικό μητρώο των υποψηφίων, ούτε καν όσα ξερνούσαν για τους τρομοκράτες, χωρίς να νοιάζονται για όσα έλεγαν περί διαπλοκής, για τους γόνους, τα λαμπερά πρόσωπα και το ηθικό πλεονέκτημα. Οταν ήταν στην αντιπολίτευση, δεν αναλογίστηκαν ότι θα λουστούν ως κυβέρνηση όλες τις ασχήμιες που έκαναν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τώρα που είναι στην κυβέρνηση νομίζουν πως αντιπολιτευόμενοι την αντιπολίτευση οι πολίτες δεν βλέπουν τα καμώματά τους. Νομίζουν πως το επικοινωνιακό πλεονέκτημα μπορεί να καλύψει τα πάντα· ότι μπορούν να συνεργάζονται με ακροδεξιούς καταγγέλλοντας την Ακροδεξιά· ότι μπορούν να μιλούν για τη «δημοκρατία των γόνων» και να επιλέγουν υποψηφίους με βάση το επίθετό τους· ότι μπορούν να δοξάζουν τους Αγανακτισμένους του 2011 και να υβρίζουν τους Αγανακτισμένους του 2019.

«Τίποτε δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική όσο η φτωχή μνήμη», είχε πει ο Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ, αλλά ποτέ πολιτικός χώρος δεν περιφρόνησε τόσο πολύ τους ψηφοφόρους, ποντάροντας στην έλλειψη ακόμη και της βραχυχρόνιας μνήμης τους.


                                        "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/03/19

"ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ", του Απόστολου Λακασά

Η Ανώτερη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης Ρόδου (ΑΣΤΕΡ) ιδρύθηκε το 1956, ήταν η πρώτη σχολή τουριστικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και λειτουργεί ως αμιγώς ξενοδοχειακή σχολή στα πρότυπα της αντίστοιχης σχολής της Λωζάννης. Εξήντα τρία χρόνια μετά, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποφάσισε ότι δεν αρκεί για το νησί μία σχολή επαγγελματικής κατάρτισης των παιδιών που επιθυμούν να εργαστούν στον τουρισμό, επειδή γνωρίζουν ότι δεν θέλουν να προχωρήσουν μετά το Λύκειο σε πανεπιστημιακές σπουδές, όπως χιλιάδες συνομήλικοί τους. Ετσι, οι πανεπιστημιακοί στο ΑΕΙ αποφάσισαν να προσφέρουν στους παράγοντες της Ρόδου (βουλευτές κ.λπ.) ένα νέο τμήμα ΑΕΙ, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Σπουδών Φιλοξενίας, Αναψυχής και Οργάνωσης Εκδηλώσεων». Σε μια μετεξέλιξή του, το νέο τμήμα πιθανότατα να απορροφήσει το προσωπικό και τις εγκαταστάσεις της ΑΣΤΕΡ.

Το νησιωτικό ΑΕΙ ακολουθεί πιστά τη γραμμή του υπουργού Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου για ίδρυση νέων τμημάτων. Μάλιστα, ανερυθρίαστα κάποιοι ρωτούν «δεν βλέπετε το πελατειακό όργιο συνενώσεων ΑΕΙ σε όλη τη χώρα, στη Ρόδο κολλάτε;». Η απόφαση του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποτελεί ψηφίδα του οικοδομήματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που αναπτύχθηκε στρεβλά για να εξυπηρετήσει συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών αλλά και πανεπιστημιακές φιλοδοξίες. Βασίστηκε στην ΠΑΣΟΚικής κοπής αντίληψη των γονιών ότι με το πανεπιστημιακό χαρτί μπορείς να βρεις μια θέση στο Δημόσιο. Την αντίληψη αυτή συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας πελατειακού τύπου ελπίδες, που προσβλέπουν σε ένα Δημόσιο χρηματοδοτούμενο από την υπερφορολόγηση των πολιτών.

Οπότε, πλέον οι μελλοντικοί φοιτητές της ΑΣΤΕΡ δεν θα σπουδάζουν σε επαγγελματική σχολή αλλά σε πανεπιστημιακό τμήμα θεωρητικού προσανατολισμού· «το τμήμα θα θεραπεύει από την πλευρά κυρίως των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών τα αντικείμενα της φιλοξενίας και του σύγχρονου φαινομένου της ανάγκης για αναψυχή, καθώς και του σύγχρονου φαινομένου οικονομικής δραστηριότητας, όπως τη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων», είπε στην «Κ» η πρύτανης Χρυσή Βιτσιλάκη. Το νησιωτικό ΑΕΙ ακολουθεί πιστά τη γραμμή του υπουργού Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου για ίδρυση νέων τμημάτων. Μάλιστα, ανερυθρίαστα κάποιοι ρωτούν «δεν βλέπετε το πελατειακό όργιο συνενώσεων ΑΕΙ σε όλη τη χώρα, στη Ρόδο κολλάτε;». Η απόφαση του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποτελεί ψηφίδα του οικοδομήματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που αναπτύχθηκε στρεβλά για να εξυπηρετήσει συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών αλλά και πανεπιστημιακές φιλοδοξίες. Βασίστηκε στην ΠΑΣΟΚικής κοπής αντίληψη των γονιών ότι με το πανεπιστημιακό χαρτί μπορείς να βρεις μια θέση στο Δημόσιο. Την αντίληψη αυτή συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας πελατειακού τύπου ελπίδες, που προσβλέπουν σε ένα Δημόσιο χρηματοδοτούμενο από την υπερφορολόγηση των πολιτών. Οι ευθύνες βαρύνουν τις πολιτικές ηγεσίες, αλλά όχι μόνο. Οι πανεπιστημιακοί φέρουν το βάρος της υπογραφής τους...