"...Οι μακροχρόνιες αναπτυξιακές προοπτικές τής ελληνικής οίκονομίας, όπως σκιαγραφούνται σέ πρόσφατη είδική ανάλυση τοϋ ΔΝΤ (Ιούλιος 2018), είναι ζοφερές. Κα­τά τό ΔΝΤ oι εντόνως δυσμενείς δημογραφικές προ­οπτικές (σύμφωνα μέ τήν έκθεση του ΟΟΣΑ «Aging Report», 2018, τό εργατικό δυναμικό θά μειώνεται κα­τά μέσον όρο κάθε χρόνο κατά 1,1% τά επόμενα σα­ράντα χρόνια) τής χώρας, αλλά καί oι πενιχρές επι­δόσεις μας τά τελευταία σχεδόν πενήντα χρόνια, κα­τά τά οποία σημειώθηκε μέση ετήσια βελτίωση τής συνολικής παραγωγικότητας, μόλις, 0,25%, προδικά­ζουν έναν αρνητικό μέσο μακροχρόνιο ετήσιο ρυθμό μεταβολής τοϋ ΑΕΠ, μείον 0,7%...."

Από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 26/03/19

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οι θριαμβολογίες γιά τήν έξοδο

άπό τό τρίτο καί τελευταίο πρόγραμμα

κρύβουν μια πραγματικότητα

πού κανείς δέν θέλει νά γίνει ευρύτερα γνωστή

ΕΙΤΕ τού αρέσει είτε όχι του  μπάρμπα-Μήτσου από τη Γαστούνη χρωστά­ει 32.000 εύρώ στους δανειστές μας, πού σημαίνει ότι έχει πρόβλημα πρίν ακόμα κάνει τά πρώτα του βή­ματα στή ζωή.Όσο γιά τους δανειστές, ποσώς τους ενδιαφέρει άν τό χρέος αυτό προέρχεται άπό ««φαγο­πότια» τοϋ ενός ή τοϋ άλλου πολιτικού. Εκείνο πού θέλει είναι κάποια στιγμή νά πάρει τά λεφτά του πίσω.

Τά λεφτά όμως έχουν μία κακή ίδιότητα. Κατά πρώτον δέν κρέμονται σέ δέντρα, αλλ' οΰτε προ­κύπτουν άπό φωνές, αντάρες, απειλές, ξόρκια καί άλλα μαγικά.

Θά πρέπει κάποιοι νά πληροφορήσουν τό μπαρμπα-Μήτσο ότι σύμφωνα μέ τή Βίβλο -άν έχει ακού­σει τί είναι, oι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι νά εργά­ζονται λόγω τοϋ προπατορικού αμαρτήματος. Στον Κήπο τής Εδέμ ή ζωή ήταν εύκολη γιά τόν Αδάμ καί τήν Εϋα. Έπιναν νερό άπό ένα ποτάμι καί έτρωγαν φρούτα άπό τά δένδρα. Κάθονταν όλη τήν ήμερα καί δέν είχαν νά κάνουν καί πολλά πράγματα. Όμως μιά ήμερα παράκουσαν τόν Θεό καί αυτός τους εκδίωξε άπό τόν Κήπο τής Εδέμ, καί άπό μία ζωή αφθονίας ό Αδάμ καί ή Εΰα περιέπεσαν σέ μιά ζωή γεμάτη δυσκο­λίες. «'Εν θδρώτι τοϋ προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου» είπε ό Θεός στον Αδάμ. Στό έξης oι άνθρωποι ήταν υποχρεωμένοι νά εργάζονται για νά επιβιώσουν.

Αυτό σημαίνει ότι oι σύγχρονοι Αδάμ καί οι Εύες γιά νά έχουν φρούτα πρέπει κάτι νά κάνουν. Ή από­κτηση αγαθών προϋποθέτει τήν παραγωγή τους καί η τελευταία δέν προκύπτει ως διά μαγείας. Η παραγω­γή απαιτεί επενδύσεις καί αυτές oι τελευταίες είναι είδος έν άνεπαρκεία στή σημερινή Ελλάδα. Θα είναι δέ γιά πάρα πολλά χρόνια ακόμα, άν στή χώρα μας δέν ανατραπεί πλήρως τό σημερινό άντιεπενδυτικό περιβάλλον.

Ένα περιβάλλον τό όποίο, όπως διαπιστώνουν δι­εθνείς οργανισμοί, αλλά περιγράφει σέ τελευταίο άρθρο του καί ό πρώην διοικητής τής τράπεζας τής Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος, όσο θά διαιωνίζε­ται τόσο oι προοπτικές τής χώρας θά γίνονται θολές.

Κατά συνέπεια όσο η επιχειρηματικότητα καί oι επενδύσεις θά παραπαίουν, τόσο τό δημόσιο χρέος αντί νά κατεβαίνει θά ...αυξάνεται. Είδικά δέ στην παροϋσα φάση, όπου ή 'Ελλάδα καλείται νά αναχρηματοδοτεί εφεξής ένα ογκώδες χρέος, χωρίς τή συν­δρομή τών εταίρων, δηλαδή αποκλειστικά άπό τις αγορές. Αυτή ή συνθήκη, η απρόσκοπτη πρόσβαση στίς δύσπιστες πλέον -λόγω τοϋ βεβαρημένου πα­ρελθόντος μας- αγορές αποτελεί ζωτικό όρο επιβί­ωσης τής χώρας. Ζωτική άφοϋ προβάλλει η ανάγκη μόνιμης καί βιώσιμης ανακατανομής τοϋ Ακαθαρί­στου Εγχωρίου Προϊόντος μας, πού γιά τίς αγορές είναι καί ό δείκτης διαφορετικών θετικών ή αρνη­τικών προοπτικών.

Καί ύπό αυτές τίς συνθήκες, ανεξαρτήτως τών βουλών τής σημερινής κυβερνήσεως μας, τό μέγε­θος τοϋ δυνητικού μακροχρόνια ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης τής οίκονομίας αναγορεύεται σέ κομβι­κό στοιχείο γιά τή βιωσιμότητα τοϋ δημόσιου χρέους. Αποτελεί, επιπροσθέτως, το κλειδί για τή μείωση τής ανεργίας, τή σύγκλιση τοϋ βιοτικού επιπέδου τής

χώ­ρας μέ τόν μέσο όρο τής Εύρωζώνης.

Στό πλαίσιο λοιπόν αυτών τών παραγόντων πού στοιχειοθετούν τήν πραγματικότητα, oι μακροχρόνιες αναπτυξιακές προοπτικές τής ελληνικής οίκονομίας, όπως σκιαγραφούνται σέ πρόσφατη είδική ανάλυση τοϋ ΔΝΤ (Ιούλιος 2018), είναι ζοφερές. Κα­τά τό ΔΝΤ oι εντόνως δυσμενείς δημογραφικές προ­οπτικές (σύμφωνα μέ τήν έκθεση του ΟΟΣΑ «Aging Report», 2018, τό εργατικό δυναμικό θά μειώνεται κα­τά μέσον όρο κάθε χρόνο κατά 1,1% τά επόμενα σα­ράντα χρόνια) τής χώρας, αλλά καί oι πενιχρές επι­δόσεις μας τά τελευταία σχεδόν πενήντα χρόνια, κα­τά τά οποία σημειώθηκε μέση ετήσια βελτίωση τής συνολικής παραγωγικότητας, μόλις, 0,25%, προδικά­ζουν έναν αρνητικό μέσο μακροχρόνιο ετήσιο ρυθμό μεταβολής τοϋ ΑΕΠ, μείον 0,7%.

Αυτός είναι καί ό λόγος πού ό κύριος πρωθυπουρ­γός μας στην τελευταία ομιλία του έκανε λόγο γιά «ολιγαρκή αφθονία». Επειδή ό ίδιος καί αρκετοί «σύντροφοί» του δέν έχουν καμμία εκτίμηση προς τήν επιχειρηματικότητα καΐ τίς αναπτυξιακές επενδύσεις, προτιμούν νά υπερφορολογούν τόν απλό πολίτη καί νά τού λένε ότι γιά νά πληρώνει χρέη τοϋ δημοσί­ου καί οφειλές του προς αυτό θά πρέπει νά ακολου­θεί ένα λιτό καί ενάρετο τρόπο ζωής, μέ ενδεχόμενη επαναφορά στή ζωή μας τοϋ μινωικοϋ νομίσματος, πού είχε προτείνει τό 2011 ό Γάλλος οίκονομολόγος κ. Στέρζ Λατούς, τόν όποίον ό κ. Τσίπρας φαίνεται νά μελετά επισταμένως.

*Έπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος "Ενωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων

apapandropoulos@hotmail.com